Π
του Νικολάου Μαργιωρή
Η Πλατωνική περιγραφή των κόσμων και των όντων, στάθηκε από μεταφυσικής πλευράς, ο νέος δρόμος που οδηγεί στον απεριόριστο Θείο Νου, ΤΟ ΑΓΑΘΟΝ. Καμιά φιλοσοφική περιγραφή δεν έφτασε το Μύθο στο διαλεκτικό σύστημα του Πλάτωνα. Κι είναι ο μύθος που αρμόζει την αμφιταλαντευόμενη ανθρώπινη υπόσταση και την υψώνει στις Θεϊκές περιοχές, όπου η τελειότητα προβάλλει το παρόν της.
Ο Πλάτωνας χρησιμοποιεί μία συστηματική και πρωτοφανή μέθοδο για το σκοπό αυτό. Διδάσκει τον άνθρωπο να βρει μέσα στο βαθύ του είναι την ΙΔΕΑ. Αυτή για να βρεθεί χρειάζεται μία τεχνική που αποτελείται από δύο διαφορετικά του Νου στοιχεία. Πρώτα τη διαλεκτική εφαρμογή του λόγου και δεύτερο το μύθο. Ο λόγος στη διαλεκτική φέρνει τον Νου σε αναγκαστική στροφή προς την ψηλότερα βρισκόμενη Νόηση, τη μόνιμη εξέδρα της ψυχής. Έτσι φωτίζεται ο Νους απ' τις αιώνιες αλήθειες και τις μεταδίδει με την γλώσσα στο συνομιλητή του, που βοήθησε με το διάλογο του την αναγκαστική ανύψωση του Νου...
Όταν ο λόγος φτάσει σ' ένα σημείο, ο μύθος συνεχίζει και όταν ο μύθος τελειώνει, πάλι ο λόγος παίρνει την ευθύνη της διήγησης. Ο λόγος για τη χρονικότητα. Ο μύθος για την αιωνιότητα. Ο ένας έχει σαν συνεργάτη του και βοηθό τον άλλο. Η ψυχή ακροάζεται και μένει ευχαριστημένη όταν ο λόγος ανοίγει την κρυφή περιοχή της Νόησης. Μόλις όμως ο λόγος κουραστεί και δεν μπορεί να δώσει άλλη δύναμη στο Νου ν' ανυψωθεί, τότε προσέρχεται ο μύθος να συμπληρώσει τον απροχώρητο του λόγου.
Τι είναι λοιπόν ο λόγος και τι σκοπό έχει και πως γίνεται ο μύθος και γιατί; Ο λόγος εισχωρεί στον κόσμο της μορφής και σα σκοπό του έχει να εξηγεί του Νου τις αντιλήψεις πάνω στα φυσικοφαινόμενα. Όμως δεν είναι δυνατόν να μπει μέσα στα αδιερεύνητα και τα αβυσσαλέα διαμερίσματα της Θείας τελειότητας. Η δύναμη της ανύψωσης του αδυνατίζει και τελικά κουράζεται ο λόγος και δεν μπορεί να πει τα όσα γίνονται μέσα στα άγνωστα του Νου μα και της Νόησης επέκεινα. Τότε αναλαμβάνει ο μύθος τη συνέχεια. Είναι το επακόλουθο του λόγου. Είναι ο ανελκυστήρας του στα επουράνια αρχεία.
Ο μύθος έχει μεγάλη δύναμη και άπειρη αξία. Γεννιέται κατ' ευθεία απ' την ανθρώπινη ψυχή. Έχει κρυμμένα μέσα του τα υπερούσια σύμβολα και τις συνοπτικές εικόνες, που ζωγραφίζουν τους κόσμους και τα όντα που υπάρχουν μέσα στα εσωσύμπαντα. Κι είναι το βάθος τους μεγάλο, των συμβόλων και εικόνων και ο αποσυμβολισμός τους δύσκολος και η περιγραφή της κάθε ζωγραφιάς του αδύνατη από τον λόγο της συνείδησης.
Γιατί ο μύθος, πλανεύει κάθε λογική, κάθε συνείδηση, κι' ανοίγει δρόμο προς τα κρυμμένα της ψυχοπνευματικής περιοχής διαμερίσματα, όπου η αντίληψη τους δεν πετυχαίνεται με την προσπάθεια του Νου, της γλώσσας την ανάλυση και της συνείδησης τη διατύπωση. Έτσι ο μύθος φέρνει και δίνει παραστάσεις απρόσκλητος και η συνείδηση τις παίρνει για μία στιγμή και τις μεταβιβάζει μ' ερωτηματικά στο Νου και περιμένει άσκοπα να πάρει την απάντηση του.
Την ώρα αυτή ο λόγος ατονεί και η συνείδηση με το Νου, ενώ για μία στιγμή εκθαμβώνονται, αμέσως επιτίθενται και προσπαθούν να διώξουν τον απρόσκλητο τους επισκέπτη.
Σ' αυτό το χρονικό διάστημα της αναγνώρισης του μύθου από την συνείδηση κι' από τον Νου, ο λόγος σιωπά και η ψυχή προβάλλει σύμβολα κι' εικόνες κι' ακατανόητες από το Νου συνθέσεις και περιπέτειες και γεγονότα και συνέπειες και τραγωδίες, που η λογική τους παράθεση κι' αποδοχή δεν γίνεται. Η λογική συνείδηση αδυνατεί να νιώσει και να αποδεχτεί τα μη δικαιολογούμενα παρουσιάσματα. Αυτά δεν έρχονται στο Νου απ' την συνείδηση, ουδέ και γίνονται αποδεκτά και κατανοητά από τον ίδιο Νου.
Να το μυστήριο του μύθου. Να η απώθηση του μα και η προσμονή του. Τι είναι λοιπόν ο μύθος; Ο μύθος είναι της αιωνιότητας το μεγάλο της παρόν, μέσα στη χρονικότητα. Αντίθετα, ο λόγος, είναι της χρονικότητας ο γιός και η λαλούσα γλώσσα είναι το όργανο του. Ο Νους στην εξωστρεφική δραστηριότητα του, κινεί τη γλώσσα για το λόγο. Τόσο ο λόγος όσο και ο μύθος εκπορεύονται από το Νου. Ο λόγος εκπορεύεται με προετοιμασμένη μέθοδο και τάξη. Ο μύθος μπαίνει ξαφνικά για να καλύψει τα κενά του λόγου. Περνά απαρατήρητα από το Νου.
Να το μυστήριο του μύθου. Έρχεται από την αιωνιότητα και σβήνει μέσα στη χρονικότητα. Φέρνει πρωτοφανέρωτες εικόνες, που μαγεύουν την ψυχή και την καταπραΰνουν. Περνούν απαρατήρητες από το Νου και καταλήγουν στη συνείδηση, που για μία μόνο στιγμή εκθαμβώνεται, ώσπου να καταλάβει πως είναι ανίκανη να τον βιώσει. Είναι ο μύθος απαραίτητος να βεβαιώσει αβεβαίωτα του λόγου. Αλλά για λίγο μόνον. Ύστερα παίρνει σειρά ο λόγος και στερεώνει τις ανησυχίες της συνείδησης, ενώ ο μύθος απέρχεται αμέσως, αφού στερέωσε μέσα στα στεγανά του Νου, τους ακατανόητους Νόμους της Αιωνιότητας.
Όπως πιο πάνω έγραψα, ο λόγος και ο μύθος εξακοντίζονται στο Νου από την ίδια την ψυχή, ανάλογα με τις στιγμές των επαφών ανάμεσα σε συνανθρώπους, που ο ένας τουλάχιστον απ' αυτούς, παίζει το ρόλο του δασκάλου, ενώ οι άλλοι ερωτούν, εγκρίνουν η διαφωνούν, ζητούν διασαφηνίσεις και γενικά συνδιαλέγονται μ' αυτόν που παίρνει την ευθύνη της καθοδήγησης του λόγου και της συνομιλίας.
Αλλά τι είναι στο βάθος ο ατελείωτος λόγος; Ο λόγος είναι η περιγραφή με λογικά επιχειρήματα της Αιώνιας Αρχής και της απειρότητας του όντως Όντος. Μία περιφραστική όμως περιγραφή δίχως την ουσιαστική του αποτύπωση. Ο μύθος αντίθετα είναι η ουσιαστική παράσταση του Όντος που ζωγραφίζεται με σύμβολα και παρίστανται με πύρινα λόγια που μιλούν κατ' ευθείαν στην ψυχή. Η εκδήλωση της ψυχής έχει δύο πόλους. Το λόγο και το σύμβολο. Ο λόγος σχηματίζει πάντα τη χρονικότητα. Ο μύθος σχηματίζει πάντα την Αιωνιότητα.
Μέσα στους κόσμους της μορφής, στους κόσμους της χρονικότητας, τίποτα δεν μπορεί να δείξει την απομακρυσμένη Αιωνιότητα. Μόνον ο μύθος τολμά και εμφανίζει με ψεύτικο προσωπείο το λόγο, για να κινήσει την κατακουραστική γλώσσα του λόγου, με μία περίεργη και ασυνήθιστη περιγραφή, πραγμάτων που δεν υπάρχουν στον κόσμο της μορφής. Όταν όμως ο Νους αυτού που τον ακούει το μύθο, είναι μυημένος, τότε μέσα του ανεγείρει τεράστιες εικόνες, που ζωγραφίζονται με ανεξίτηλα γράμματα και σχηματίζουν τις αναμενόμενες διαβεβαιώσεις...
Η δύναμη του λόγου και του μύθου, έχει τεράστια επίδραση πάνω στον άνθρωπο. Ο λόγος χρησιμοποιεί επιχειρήματα απ' την καθημερινή ζωή και απαιτεί να γίνει ακουστός και... πιστευτός. Ο Νους και η συνείδηση του επικροτούν τα επιχειρήματα του λόγου και συμφωνούν μαζί του. Όμως όλη αυτή η συμφωνία του λόγου, χρειάζεται κάποια άλλη συγκατάθεση η επικρότηση για να εδραιωθεί κατάβαθα. Έχει ανάγκη μίας υποσυνείδητης συμπαράστασης. Να το σημείο που έρχεται ο μύθος να συμπαρασταθεί και να κρατήσει το βάρος της πιθανής αμφιβολίας του κάθε λόγου.
Ο μύθος φέρνει περίεργες εικόνες και κατάλληλα σύμβολα, που σαγηνεύουν συνείδηση και Νου μα και που ειρηνεύουν την ψυχή και φτιάχνουν μία γέφυρα ανάμεσα στο προσωρινό και στο Αιώνιο. Ο Νους μη δυνάμενος να μπει μέσ' την Αιωνιότητα, αναγνωρίζει του μύθου αυτή την ικανότητα. Ακολουθεί όσο κρατεί ο μύθος, την πέραν κάθε λογικής στερέωση, τα μυθοδιηγήματα, που όσο απίστευτα και αν φαίνονται, κρατούν βαθειά τους μέσα το μεγαλείο της Αιωνιότητας. Στο ναι και όχι, στο χρονικό και άχρονο, στο πρόσκαιρο και στο Αιώνιο, ο μύθος περιέχει μία ομιχλώδικη περιγραφή της ύπαρξης των κόσμων και των όντων.
Η χρονικότητα με όργανο της τη συνείδηση και τη λογική της, ανάλογα με τις δυνάμεις της και με τις γνώσεις της σκιαγραφεί την ύπαρξη των κόσμων και των όντων. Σκοπός της είναι να αποδώσει όσο μπορεί πιο λογικά και πιο αποδειγμένα τα όσα ο Νους με τις αισθήσεις του μπορεί να πιάσει και να βιώσει. Όμως μέσα σ' αυτή, τη χρονικότητα, ο αληθινός κόσμος δεν προβάλλει. Δεν είναι δυνατόν να προβάλλει. Έχει ανάγκη κάποιου άλλου μέσου και τρόπου. Ζητάει να διέλθει στη χρονικότητα για να αφομοιωθεί, αλλά ταυτόχρονα να παραμείνει ξένος και παρεπίδημος στον κόσμο της μορφής. (Στη χρονικότητα).
Για να συμβεί αυτό, ντύνεται με μύθο η Αιωνιότητα. Προβάλλει μπροστά το ψέμα, την αναγκαιότητα και ύστερα δειλά - δειλά ρίχνει το βάρος του στην ακροάτρια ψυχή, που σταδιακά την συγκινεί. Η τωρινή ακτινοβολία της παίρνει άλλο μέτρο και ο αδιάφορος ως τώρα Νους ενδιαφέρεται για λίγο και προς ώρας συμφωνεί και συγκινείται. Μα τούτη η κατάσταση του δεν διαρκεί πολύ και γρήγορα αλλάζει. Επανέρχεται στα λογικά του συμπεράσματα και προσανατολίζεται ξανά στο λόγο για να συλλάβει απ' της λογικής πλευράς του λόγου την συγκίνηση. Έτσι επαναλαμβάνεται ο αιώνιος κύκλος. Του μύθου και της λογικής. Της Αιωνιότητας η κρούση και της χρονικότητας το παρόν.
Ας δούμε το μύθο πως πλανεύει προς ώρας την ψυχή. Φτιάχνει μία εντύπωση που έλκει την ψυχή και που στ' αλήθεια τη συγκινεί. Όμως η εντύπωση του μύθου στην ψυχή είναι μικρής διάρκειας και γρήγορα εξαφανίζεται για να αφήσει πάλι μόνη την ψυχή. Αλλά δίχως το μύθο, η ψυχή αισθάνεται τη μοναξιά, όσο ο λόγος και αν γυρεύει να τον προσέξει.
Η ψυχή γνωρίζει του λόγου τη χρονικότητα και του πεπερασμένου της ποιότητας του. Έτσι μόλις ο μύθος αρχίζει, παρασύρεται η ψυχή και νομίζει πως φαίνεται μπροστά της η Αιωνιότητα. Είναι μία στιγμιαία αντανάκλαση με υλική παράσταση της Αιωνιότητας ο μύθος.
Μόλις όμως υποβληθεί στην επαλήθευση του, από την ίδια την ψυχή, ο μύθος δείχνει την προσκαιρότητα του και διαλύεται αμέσως. Τότε βρίσκει την ευκαιρία ο λόγος, να γεμίσει το κενό που σχημάτισε ο μύθος και τότε αποκαλύπτεται σ' όλη τη γραμμή του, πως συναρμολογεί εικόνες από τις εντυπώσεις των αισθήσεων και, που η συναρμολόγηση τους γίνεται επιτηδευτικά για να εντυπωσιάσει την ψυχή, που τελικά δεν πείθεται σ' αυτόν και δεν ευχαριστιέται απ' αυτόν.
Όπως παρακολουθεί ο αναγνώστης, ο άνθρωπος χωρίζεται σε δύο διακεκριμμένες καταστάσεις. Στην πνευματοψυχική κατάσταση και στη σωματονοητική κατάσταση. Η πρώτη ελέγχεται από την ψυχή και κοινωνεί με την αιωνιότητα. Η δεύτερη κατάσταση, ελέγχεται από τον Νου και κοινωνεί μόνο με την χρονικότητα. Οι δύο αυτές καταστάσεις, η Αιωνιότητα και η χρονικότητα, τίποτα το κοινό δεν έχουν.
Η πνευματοψυχή μας ελάχιστα ενδιαφέρεται για τη χρονικότητα. Ο Νους μας, σπάνια ασχολείται με την πνευματοψυχή και την αιωνιότητα της. Έτσι σαν η ψυχή νιώσει και το παραμικρό για το δικό της κόσμο απ' την πλευρά του Νου, στρέφεται προς τα εκεί και με ενδιαφέρον παρακολουθεί τα διατρεχόμενα. Όσο μικρά και ανάξια είναι αυτά, τα αφορώντα την αιωνιότητα, δεν παύουν να συγκινούν και να έλκουν την ψυχή. Αυτό κατέχουν όσοι μελέτησαν βαθειά τον άνθρωπο και έμαθαν καλά την ψυχοσύνθεση του. Γνωρίζουν κάλλιστα πως η ψυχική τροφή κάθε ανθρώπου είναι τόσο απαραίτητη, όσο και η φυσική τροφή του...
Η δυάδα Μύθου - Λόγου, αποτελεί στον κόσμο της μορφής την εκδήλωση του όλου ανθρωπίνου όντος. Έτσι ενώ μεταχειρίζεται τη ν γλώσσα τόσο ο μύθος όσο και ο λόγος, στην πραγματικότητα γίνονται δύο διάφορες λειτουργίες. Η μία του μύθου μας οδηγεί στην Αιωνιότητα και η άλλη του λόγου μας δίνει την αντίληψη της χρονικότητας. Ώστε η γλώσσα δύο άρχοντες υπηρετεί. Την ψυχή και το Νου. Η ψυχή έχει ανάγκη να ακούσει απ' την γλώσσα για την Αιωνιότητα και ο Νους για την χρονικότητα.
Έτσι οι δύο τελετουργίες γίνονται από την γλώσσα και προορίζονται για τις δύο διαφορετικές αρχές. Η μία στην Αιωνιότητα και η άλλη στην χρονικότητα. Στο μόνιμο και στο προσωρινό. Όμως παρ' όλα ταύτα και οι δύο αρχές έχουν τις αξίες τους και την βαρύτητα τους. Για να προσφέρουν αυτά που πρέπει στα δύο αντίθετα σημεία, ο λόγος και ο μύθος, πρέπει να μεταχειριστούν μία άλλη τακτική που είναι διαφορετική η μία απ' την άλλη. Η κάθε μία της αποτείνεται και μονολογεί σ' ένα ιδιαίτερο κόσμο, που δεν ταιριάζει με τον άλλο. Μόνον η γλώσσα από φύση της μπορεί να εξυπηρετήσει τα δύο ανόμοια. Το Πνεύμα και την ύλη.
Ύστερα μπαίνουμε στους κόσμους για να γνωρίσουμε τις συστάσεις τους. Όπως η ύλη έχει απόλυτη ανάγκη τον Νου για να διαχωρίσει τις έλλογες κινήσεις - σκέψεις - πράξεις του ανθρώπου, κατά τον ίδιο τρόπο και η Πνευματική Αιώνια Αρχή, έχει ανάγκη την ψυχή να διαχύσει απ' αυτή την ίδια τη ζωή και τη δύναμη εκείνη που θα κρατήσει σε συνεκτικότητα την ύλη. Πρέπει να εφοδιάζονται συνέχεια και αδιάκοπα τα δύο αυτά σημεία του ανθρώπου, Νους - ψυχή, με τα απαραίτητα δυναμοενεργειακά προϊόντα της ΟΥΣΙΑΣ.
Κατά τον ίδιο τρόπο, πρέπει να εφοδιάζονται οι κόσμοι - διαστάσεις της Πανδημιουργίας, συνέχεια και αδιάκοπα απ' την Αιώνια Ουσία του Πανδημιουργού, ώστε να διατηρούν την κατάλληλη δονητικότητα που να μπορούν να εκτελούν το έργο της κατασκευής τους. Πάλι υπάρχει πόλωση όπως στον άνθρωπο. Η ύλη για να συγκρατηθεί έχει ανάγκη συνεκτικότητας. Το Πνεύμα για να επιστατεί έχει ανάγκη της ανανέωσης του που πραγματώνεται με τους δυναμικούς δονισμούς, που έρχονται απ' την περιοχή Εκείνου, του Κτίστη και Συντηρητή των πάντων. Οι δύο αυτές δυναμοενέργειες προέρχονται απ' την Ουσία και διασπώνται την κατάλληλη στιγμή και μεταβάλλονται ανάλογα, ώστε να θρέψουν τους κόσμους του Πατέρα.
Σκοπός βαθύτερος όλων αυτών, είναι η αντίληψη της ύπαρξης ενός αόρατου κόσμου η μίας αληθινής πραγματικότητας, που υπερβαίνει και υπερβάλλει τον κόσμο της μορφής. Έτσι οδεύουμε προς την Ιδέα του Πλάτωνα. Από τη μία είναι η ψυχή που μας θυμίζει την Αιωνιότητα. Από την άλλη είναι ο Νους, που ζωγραφίζει την προσωρινότητα. Όμως κανένα από τα δύο αυτά μέρη όσο και αν προσπαθήσουν, δεν θα μας μεταδώσουν την αληθινή εικόνα της Αιωνιότητας, που προβάλλει στον κόσμο της μορφής, από τα Υπερούσια βάθη της Πνευματικότητας.
Τα πάντα φανερώνουν, πως της μορφής τα σχήματα είναι αντιγραφές των πνευματικών πρωτοτύπων, που καμιά δεν αντιπροσωπεύουν, επ' ουδενί λόγω, αληθινή υπόσταση τους. Είναι περίπου η κατά προσέγγιση η σχεδόν όμοιες οι μορφοπαραστάσεις, με τις αιώνιες Μήτρες Ιδέες. Ότι ο Νους φωτογραφίζει με τις πέντε του αισθήσεις και τις σκέψεις του, μοιάζει πολύ λίγο με την Ιδέα. Το αντίγραφο της φυσικής μορφής, διαφέρει απίστευτα από το ουράνιο πρωτότυπο. Αυτό ισχύει ασφαλώς και για τον άνθρωπο.
Οι Γνωστικοί το έπιασαν καλά αυτό και διετύπωσαν την έξοχη φιλοσοφία τους. Ο κόσμος μας σύμφωνα μ' αυτούς, είναι μία ξεθωριασμένη ακαλαίσθητη και παιδική εικόνα. Μήπως δεν έχουν δίκαιο; Ο άνθρωπος έχει κάποια μικρή συγγένεια με το σωστό άνθρωπο, που κάποια ΣΚΕΨΗ του Πατέρα διετύπωσε. Ύστερα οι διαφορετικές δονήσεις της ύλης, σκεύασαν το δύσμοιρο τούτο πλάσμα, που λέγεται άνθρωπος, μα που μέσα του περιέχει την ολοκληρωμένη Σκέψη του Πατέρα, όταν το παρουσίαζε ο Νους Του.
Ό,τι σκεφθεί ο ανθρωπονούς βρίσκεται διατυπωμένο από τον Θεονού. Μόνον η τελειότητα της σκεπτοεικόνας του ανθρωπονού απουσιάζει. Όσο όμως ο άνθρωπος ανεβαίνει, τόσο ο Νους του αποδίδει την εικόνα καλύτερα. Σαν λέμε ανεβαίνει εννοούμε την καλύτερη ενδοσκόπηση του. Την ανώτερη στροφή του προς την Νόηση του, που είναι αυτή καθ' εαυτή η εξέδρα της ψυχής του. Όταν συντονισθεί ο ανθρωπονούς με τις δονήσεις της Νόησης του, τότε οι προσλαμβανόμενες εικόνες απ' αυτή, είναι καθαρότερες πριν συνδεθεί μαζί του. Ενδοσκοπεί τότε ο Νους τα έσω βάθη του ανθρωπίνου είναι του.
Όσο βαθύτερα ενδοσκοπεί ο Νους τη Νόηση, τόσο ενώνεται μαζί της και τόσο αντιλαμβάνεται αληθέστερα το όμορφο και το ωραίο. Τώρα η παραπάνω ανύψωση του, θα φανερώσει στο κατάπληκτο Νου, πως κάθε είδος στην μορφή είναι καθορισμένο απ' τον Αιώνιο Νου και είναι μία από τις απειράριθμες ΙΔΕΕΣ ΤΟΥ.
Αλλά η αναβατική πορεία του, πρέπει ν' αλλάξει όχημα. Ενώνεται πρώτα με την Νόηση ο Νους και ύστερα με την ψυχή του και τότε πια ανακαλύπτει πως οι Ιδέες η τα Πρότυπα των Πάντων προέρχεται από μία μονάχα πηγή, που είναι ο Γεννήτορας τους, ο Πατέρας.
Όμως αυτή η ένωση, ανθρωπονού και Νόησης, Νόησης και Ψυχής δεν είναι εύκολη στον οποιονδήποτε συνάνθρωπο. Χρειάζεται μία προετοιμασία. Μία έφεση. Μία απόφαση για το μεγάλο τόλμημα της εύρεσης ΤΗΣ ΑΙΤΙΑΣ. Αφού πια προετοιμασθεί ο Νους για την στροφή του, τότε πετυχαίνει την πρωτοσύνδεση του με την Νόηση και ύστερα μαζί της, ταυτίζεται με την πνευματοψυχή, που ενθουσιασμένη, παρέχει την φιλοξενία της στο Νου και του αποκαλύπτει λίγα απ' όσα ξέρει για την αληθινή προέλευση ΤΩΝ ΚΟΣΜΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΟΝΤΩΝ.
Έτσι μας παραδίδεται η ανθρώπινη και Θεία συμφωνία. Για να μπορέσεις όμως να μπεις σ' αυτό το μονοπάτι, πρέπει να στραφείς προς τα μέσα σου. Είναι ανάγκη να εγκαταλείψεις την έρευνα του έξω. Οι προσωκρατικοί επέμεναν να βρουν το αίτιο στην γύρω φύση. Ο Πλάτωνας πρώτος συστηματικά καθώρισε το δρόμο προς τα μέσα. Αυτή είναι και η αληθινή οδός. «Εγώ είμαι το φως του κόσμου. Ο ακολουθών εμέ κι' αν αποθάνει ζήσετε...». Η ενδοσκόπηση προς τα έσω φέρνει το Νου στο δρόμο της Αλήθειας. Η εξωστρέφεια φέρνει την πτώση και της λογικής την περιπέτεια μέσα στον ίδιο της Λαβύρινθο.
Για να στραφείς προς τα εκεί, στα ψυχικοπνευματικά σου σύνορα, χρειάζεται μία προετοιμασία, που αρχικά ο αρμόδιος λόγος οδηγεί. Αυτός ο λόγος βοηθεί με την εξέταση ανάλογων της Μεταφυσικής θεμάτων, όπως ο Εσωτερισμός προετοιμάζει και που τα θέματα αυτά αποτελούν αλήθειες παραδεδειγμένες, πάνω στο θάνατο και στη ζωή, στην οντολογία και κοσμογονία, στην πλάση και τη διάλυση των Κόσμων και των Όντων, καθώς και τις σαρκούμενες ψυχές μέσα στους κόσμους της μορφής.
Ο κατάλληλος Μεταφυσικός λόγος, η διαλεκτική συζήτηση μας φέρνει κοντά στην παρυφή του λόφου, όπου η Νόηση μας περιμένει για να μας φέρει στα πνευματοψυχικά κράσπεδα. Όμως τον λόγο θα τον βοηθήσει κάποιος κατάλληλος Μεταφυσικός μύθος. Τότε θα φωτιστεί ο δρόμος Νου - Νόησης και θα αντικρυστούν αυτά τα δύο μαζί, με την αναμένουσα ψυχή. Δύο βοηθήματα μαζί, ο λόγος και ο μύθος, θα διανοίξουν τους κλεισμένους δρόμους προς την Νόηση και την ψυχή. Ύστερα η επαφή είναι εύκολη.
Τότε ο Νους θα αντικαθρεφτίζει τις Ιδέες. Αυτές υπάρχουν διαφυλαγμένες σε άριστη κατάσταση μέσα στην ψυχή, που αντιφεγγίζονται στην Νόηση, την εξέδρα της ψυχής.
Όταν ο Νους ταυτίζεται με την Νόηση, αρχίζει να παρατηρεί των Ιδεών τα παιχνιδίσματα. Κατάπληκτος τότε βλέπει μία ομορφιά των πνευματικών μορφών, που δεν υπάρχει στον κόσμο της μορφής. Τα χρώματα, οι συμμετρίες, το φως και οι ακτινοβολίες αυτών των πνευματικών ΙΔΕΩΝ, θέλγουν και γεμίζουν τον εκστασιασμένο Νου, που βλέπει την πραγματικότητα τους. Αυτή η ομορφιά, που είναι της Αιωνιότητας το παρουσίασμα, μεθά τον Νου και προσκολλιέται δυνατά πάνω στο Θείο κάλλος των Μητρών Ιδεών σκέψεων του Πατέρα.
Πάνω στην ανθρωποπνευματική ψυχή, στο είναι του ανθρώπου, στο αιώνιο μέρος του, είναι οι Ιδέες του Πατέρα χαραγμένες και διοχετεύονται στην Νόηση, την εξέδρα της ψυχής. Ο ανθρωπονούς όταν συντονισθεί με την Νόηση, πιάνει τις πνευματικές Ιδέες, τις Σκέψεις του Πατέρα, τις προαιώνιες εκδηλώσεις Του και τότε βλέπει την διαφορά με τις παρόμοιες μορφικές εικόνες. Είναι τόσο λυπημένος και τόσο δυσαρεστημένος, που αποζητάει με μανία να... ξαναϊδεί την ομορφιά αυτή που προ ολίγου αντίκρυσε.
Το δέος καταλαμβάνει τον ανθρωπονού και η αρμονία τον ζαλίζει. Η αληθινή ομορφιά συγκλονίζει τον άνθρωπο και εύκολα καταλαβαίνει πως πάνω από την ομορφιά αυτή, υπάρχει κι' άλλη και άλλη και ίσως άλλη κι' άλλη, που δεν υπάρχει μέτρο σύγκρισης και μέτρο μέτρησης. Μπροστά σ' αυτή την ομορφιά, μπροστά σ' αυτό το κάλλος, σε τούτη την αιώνια αλήθεια, της φύσης τα κατασκευάσματα είναι παιδικές αναπαραστάσεις, πόλεων και εξωτικών κήπων. Τότε ο άνθρωπος καταλαβαίνει την αξία της Αιωνιότητας και με δάκρυα στα μάτια την αποζητά, βλέποντας τα πενιχρά και ανάξια λόγου ομοιώματα της δόλιας μορφής - ύλης.
Το πρότυπο που παριστάνει η Ιδέα, είναι κάτι το ασύλληπτο από τον ανθρωπονού. Είναι η τελειότητα που μόνο με την φωτεινότητα προβάλλει και μόνον με το πνεύμα τονίζεται και χαρακτηρίζεται. Γι' αυτό ο ανθρωπονούς για να συλλάβει τις δονήσεις των Ιδεών, πρέπει πρώτα να μεταλλαχθεί με λόγο κατάλληλο και καταλληλότατο μύθο. Πρέπει ο Νους να κόψει επαφή με τις αισθήσεις του και ιδιαίτερα ν' αποκοπεί από τις σκέψεις του.
Τότε θα μπει στις υπερούσιες δονήσεις της Νόησης και της ψυχής και τότε μόνον θα αισθανθεί, θα ιδεί με τα άλλα μάτια του τα εσωτερικά, την πρώτη πνευματοεικόνα μίας οποιασδήποτε Ιδέας. Να το πρωτότυπο της μορφικής παράστασης του οποιοδήποτε μορφοπαρουσιάσματος. Η αρμονία της πνευματοπαράστασης του, γεμίζει τον Νου τόσο πολύ, που τον εκθαμβώνει. Ο ανθρωπονούς έχει πια μεταλλαγεί και δεν εννοεί ν' αφήσει τον εκθάμβωμα του, την τέρψη της αντίληψης του αληθινού ωραίου. Αυτή η ώρα της χαράς και της υπεραισθησιακής απόλαυσης, είναι δώρο στις μεγάλες θελήσεις, που αποφασίζουν μία στιγμή να κοινωνήσουν από τα Άχραντα μυστήρια του Πατέρα.
Καμιά άλλη απόλαυση στον άνθρωπο δεν υπάρχει, από την επαφή του με την Ιδέα Μήτρα στο ψυχικό σημείο. Ο Νους πια καταπλήσσεται και εκθαμβωμένος παραμένει ενωμένος με την ομορφιά της Πνευματοεικόνας που αντίκρυσε. Η ώρα της υπερβατικής Αλήθειας είναι Άγια και Ιερή και μάλιστα τυπώνεται στο αρχείο του ανθρώπου με πύρινα στοιχεία. Η μνήμη όσο κι' αν δυσκολεύεται αποτυπώνει και καταγράφει, όχι πια την εικόνα, αλλά την εντύπωση που προκάλεσε στον Νου.
Ο Νους γυρεύει να αποτυπωθεί μέσα στην μνήμη του και τη συνείδηση του η τελειότητα με την αιωνιότητα της, που είναι ακατόρθωτο. Λίγες αναμνήσεις θα παραμείνουν και μ' αυτές θα παραμένει ο ανθρωπονούς εσαεί συνδεδεμένος με την Τελειότητα. Να οι μυστικιστές τι βλέπουν καθώς και οι διαλογιστές. Όταν δει ο ανθρωπονούς σε εξαιρετικές στιγμές το ίχνος μίας αληθινής ΙΔΕΑΣ, δεν αρέσκεται πια να βλέπει τις ομορφιές της φύσης μας. Γιατί η σύγκριση δίχως δυσκολία απορρίπτει και καταδικάζει τη μορφική παράσταση και δεν εννοεί πια αυτός ο φωτισμένος Νους, να ιδεί και να χαρεί τις ψευτοεικόνες της υλικής παράστασης. Ζει μόνον με την προσδοκία της αναμενόμενης επαφής, με την Αιωνιότητα.
Ο Πλάτωνας μας περιγράφει με τον δικό του τρόπο, τον Αιώνιο Κόσμο και μας συμβουλεύει τον τρόπο της αντίκρυσης του. Οι Μήτρες Αιώνιες Ιδέες, είναι τα ακτινοβολήματα του Θεού και μ' αυτά τα ακτινοβολήματα, τρέφονται οι κόσμοι και τα όντα τους. Ταυτόχρονα ο σχηματισμός τους, είναι απόρροια των ακτινοβολημάτων Του. Κάθε ακτινοβολία Του, είναι ταυτόχρονα μία δημιουργία, μία πλάση, μία εκδήλωση Του, μία μόνιμη απήχηση μίας Σκέψης Του. Η πνευματικότητα της, αυτής της σκέψης, δίνει την αιωνιότητα της, αφού καμιά πνευματική δύναμη, ποσότητα, δεν διαλύεται ούτε και χάνεται.
Η αιωνιότητα της Ιδέας είναι αναμφισβήτητη. Μέσα της περιέχει σαν σκέψη του Πατέρα, την Ουσία την πνευματική, που δεν προέρχεται από ουδεμία και καμιά σύνθεση. Σαν ασύνθετη δεν αποσυντίθεται. Σαν πνευματική εκδήλωση Εκείνου, παραμένει στην Αιωνιότητα. Ώστε κάθε πνευματοεκδήλωση, που αποτελεί το πρωτότυπο κάθε ανάτυπου στον κόσμο της μορφής, βασίζεται στην Σκέψη του Θεού και αποτελεί ένα μέρος της Ιδέας Του. Η σειρά η οι σειρές των Σκέψεων Του, παραμένουν εκεί στην εκδήλωση των κόσμων Του και αποτελούν τα πρότυπα, πάνω στα οποία θα εδραιωθούν οι μορφικές παραστάσεις, των κόσμων και των όντων τους.
Η εξακοντιζόμενη Ιδέα του Πατέρα, είναι μέρος μίας τεράστιας Σκέψης. Σ' αυτή την ανυπολόγιστη Σκέψη Του, ευρίσκονται σε απίστευτη λεπτομέρεια οι δημιουργίες και οι μεταλλαγές των κόσμων και των όντων Του. Της κάθε Σκέψης Του η διάρκεια είναι αιώνια, αφού αποτελείται από πνευματική Ουσία, που είναι αυτή η Αιωνιότητα. Σαν αιώνια που είναι η Πνευματική Σκέψη με τις παραστάσεις της, περιέχει μέσα στο σύνολο της την αληθινή τελειότητα. Αρμονία και τελειότητα περιέχουν οι Σκέψεις Του.
Μέσα σ' αυτές τις ακατάλυτες αιώνιες Πνευματοσκέψεις Του, βρίσκονται αναρίθμητες εικόνες σ' όλη τους την λεπτομέρεια. Κάθε εικόνα στην πιο μεγάλη λεπτομερειακή εκδήλωση της, ονομάζεται από τον Θείο Πλάτωνα ΙΔΕΑ. Ιδέα λοιπόν είναι το αθάνατο μέρος μίας επίσης Αθάνατης Σκέψης του Πατέρα. Αυτή η αυτές οι Ιδέες, που αποτελούν την όλη Σκέψη του Δημιουργού τους, είναι τέλειες, αιώνιες, αθάνατες, πνευματοκαμωμένες και... πάνσοφες. Η τελευταία αυτή υπόμνηση, η ιδιότητα της πανσοφίας τους, δείχνει πως η τελειότητα τους είναι αληθινή και πως αποτελούν το ομοούσιον με τον Πατέρα.
Η σύνδεση όλων των Ιδεών με την Πηγή τους γίνεται με την πρωτοδύναμη της Αγάπης, που στη διάσταση μας ονομάζεται ΕΡΩΤΑΣ. Καθώς παρατηρείτε, ο Πλατωνικός έρωτας σημαίνει την αλληλοέλξη των Ιδεών η των πνευματικών σημείων του Πατέρα. Όσο κοντύτερα βρίσκονται οι Ιδέες με την Έδρα του Πατέρα, τόσο η αλληλοέλξη τους είναι μεγαλυτέρα. Όταν πια φτάνουν στης παχύτερης ύλης τις περιοχές, τότε η αλληλοέλξη τους περιορίζεται αρκετά, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν αλληλοέλκονται και δεν συγκοινωνούν.
Μόνον ο Έρωτας η αλληλοέλξη συγκρατεί τις Ιδέες σ' όλη την κατιούσα κλίμακα της Πανδημιουργίας και τις ενώνει σταθερά και μόνιμα μεταξύ τους και διαμοιράζει την Πνευματική Ουσία τους και περιέχει μέσα της την Πανσοφία του Πατέρα. Μ' αυτή την ιδανική Σοφία, σχηματίζεται η τελειότητα κάθε Ιδέας και μ' αυτή αντανακλάται στα προσωρινά της χρονικότητας τα παράγωγα, η αλήθεια, το παν κάθε πραγματικότητας. Έτσι ο Έρωτας γεμίζει την Ιδέα με την Πνευματική Ουσία και φέρνει από την ανεξάντλητη Πηγή του Πατέρα, την Πνευματική Ουσία, που είναι η βάση της αιώνιας ΖΩΗΣ κάθε ΙΔΕΑΣ...
Ύστερα η δόνηση ανάμεσα στις Ιδέες, κάνει κάθε περιοχή να πάλλεται ιδιαίτερα και ξέχωρα από μία άλλη. Έτσι όπου δονείται η περιοχή είναι αποτέλεσμα των ακτινοβολιών ΕΚΕΙΝΟΥ. Η κάθε ακτινοβολία του είναι και μία ΙΔΕΑ. Το σύνολο των ΑΚΤΙΝΟΒΟΛΙΩΝ ΤΟΥ είναι το σύνολο των ΙΔΕΩΝ ΤΟΥ. Όπου Ιδέα, ακτινοβολία και όπου ακτινοβολία, εκεί και μία ΙΔΕΑ. Ότι στον κόσμο της μορφής εκδηλοποιείται, είναι το αποτέλεσμα μίας ακτινοβολούμενης ΙΔΕΑΣ. Όσο η ποιοτική εξέλιξη της μορφής ανέρχεται, τόσο η τελειότητα της πραγματώνεται.
Στο βασίλειο των ορυκτών δείχνει μία πρωτογονικότητα εκτός ολίγων εξαιρέσεων. Μετά στο φυτικό βασίλειο οργιάζει. Στη συνέχεια στο ζωικό βασίλειο παρουσιάζει απίθανες προόδους. Τέλος στο βασίλειο των ελλόγων όντων, αποδεικνύει μία τέλεια πραγμάτωση. Είναι πια ο καιρός της ενσυνείδητης αντίληψης της Τελειότητας. Το όμορφο και το ωραίο, το αγαθό και Θείο, εξετάζεται και αναζητείται. Περίπου η Πλατωνική μέθοδος ακολουθείται και η εντόπιση της τελειότητας με μέσο την Ιδέα βρίσκεται. Το Παν εν Παντί, τότε αναγνωρίζεται.
Ας ανακεφαλαιώσουμε αυτά που είπαμε και ας προσθέσουμε αυτά που αφήσαμε. Ο ανθρωπονούς είναι ξέχωρος και ανεξάρτητος από την ανθρωποπνευματοψυχή. Είναι στραμμένος προς την φύση, στα φαινόμενα και γενόμενα. Όμως παρ' όλα αυτά θέλει να εκφρασθεί, να συνεννοηθεί με τους ομοίους του και πιο πολύ να εξηγήσει τον κόσμο της μορφής.
Ποιός τα έκανε όλα αυτά;
Γιατί ο άνθρωπος πεθαίνει;
Ποιά σχέση έχουν τα μορφικά σχήματα με τον άνθρωπο;
Είναι έρημος και εγκαταλειμμένος ο άνθρωπος;
Τι είναι ο Θεός και τι σχέση έχει με τον άνθρωπο και με τα φυσικοφαινόμενα;
Ο Πλάτωνας αρνείται όλη την προσωκρατική φιλοσοφία - έρευνα. Δεν συμφωνεί μαζί της πως η ΑΙΤΙΑ αυτών που είπαμε βρίσκεται μέσα στην Μάννα φύση. Ούτε φωτιά, ούτε νερό, ούτε αέρας, ούτε γης, ούτε αιθέρας, ούτε ενώσεις τούτων των στοιχείων, ούτε όλα αυτά μαζί μπορούν να είναι η αναζητούμενη ΑΙΤΙΑ. Τότε τι είναι αυτό που κινεί και μορφοποιεί και καταδείχνει και προβάλλει και συντηρεί και μεταλλάσσει όλα αυτά που φαίνονται;
Αφού τα έξω αίτια απορρίπτονται ως χρονοφαινόμενα, τότε ποιά είναι η πραγματική Αιτία που είναι Αιώνια και που συντείνει στην μορφική παράσταση και συντήρηση του κόσμου; Είναι αναντίρρητο το γεγονός, πως καμιά φαινομενική αιτία δεν αποτελεί το πρώτο και το κύριο Αίτιο του Παντός. Έτσι φτάνει στο μονοπάτι της ενδοσκόπησης, αρχίζοντας από τον Νου. Ο Νους πιάνει το λόγο, που τον διχάζει σε ΟΡΘΟ και ΠΛΑΝΟ. Μετά μπαίνει ο μύθος για να διασκεδάσει την ψυχή και να της αναγγείλει πως πάντοτε επιζητεί να έλθει σε κάποια επαφή μαζί της.
Ο Νους χαίρεται γι' αυτά, μα επαναφέρνει το λόγο και προσπαθεί πότε ορθά και πότε πλάνα να δώσει μία διέξοδο στο πρόβλημα του Νου. Ύστερα ο μύθος φτάνει σαν διάλειμμα στο λόγο και καταφέρνει να συνδέσει έστω και για λίγο ψυχή και Νου. Μα όλα αυτά μας δείχνουν την αρχή της εσωστρέφειας του ανθρώπου. Ο Πλάτωνας για πρώτη φορά, στράφηκε προς τα μέσα και... είδε το Φως του Κόσμου. Είδε το ΑΓΑΘΟΝ να πλάθει και να δημιουργεί τον κόσμο...
Ο Πλάτωνας αντιλήφθηκε πως η Αρχή του Κόσμου είναι ο Θεός. Όλα στην πολλαπλότητα τους, προέρχονται από το Θείο Νου. Οι ακτινοβολούμενες Ιδέες, φτάνουν ως την ψυχή τ' ανθρώπου κι' από εκεί ο Νους σαν εκπαιδευτεί, στρέφεται και βλέπει την τελειότητα της Θεότητας. Αυτό γίνεται όσο μπορεί ο κάθε νους. Άλλος δεν ικανοποιείται με της λογικής τα συμπεράσματα και κατευθύνεται προς τα έσω. Προς την ίδια την ψυχή αποτεινόμενος ο Νους, βρίσκει τις Ιδέες και από εκεί σαν θέλει και μπορεί, μπορεί να βρει την αληθινή πηγή των Αγίων ΙΔΕΩΝ.
Ο λόγος με την συνείδηση δεν επαρκεί να γαληνεύει την ψύχη, ιδίως αν είναι πλάνος. Ο ορθός λόγος συγκινεί την ίδια την ψυχή. Ο μύθος αποτείνεται σ' αυτή και της παρέχει την ελπίδα, πως χρησιμοποιεί μεθόδους για να ανοίξει δρόμο προς την Αιωνιότητα, όπου το καταφύγιο της. Γιατί αντιστρατεύεται τη λογική και ανοίγει παραθύρια για να κοιτάξει η συνείδηση τις ατελείωτες περιοχές της Αιωνιότητας, έστω και συννεφοσκεπασμένες. Έτσι η ψυχή αισθάνεται γαλήνη που ένα είδος - μέρος του λόγου, ασχολείται με την ουσία των πραγμάτων και προσπαθεί σαν μύθος η μέρος του γλωσσικού λόγου, να εναρμονίσει τα εμπράγματα με τα πνευματοπράγματα.
Η ουσία των φυσικών πραγμάτων η η συνεκτική δύναμη η η πλαστουργική δυναμοενέργεια, είναι μία έμπρακτη παράσταση της παρουσίας παντού και πάντοτε της Πνευματικότητας, που με την δραστηριοποίηση της μέσα στη φύση - ύλη, μορφοποιεί αυτά που μέσα της κατέχει εξ' απαρχής. Ο ανθρωπονούς με τις αισθήσεις του αντιλαμβάνεται την εξωτερική πλευρά της μορφής και δεν μπορεί να πιάσει την εσωτερική πυρηνική απόσταση του οποιοδήποτε αντικειμένου.
Η Ιδέα, σαν ακτινοβολημένη ακτίνα - σκέψη - εικόνα ολοκληρωμένη, αποτυπώνει στη φύση - ύλη όπως αυτή υπάρχει - νιώθει - εκκρίνει. Το αποτυπούμενο διαφέρει του πρωτοτύπου του, ανάλογα με την ποιότητα της ύλης που αποτυπώνεται και με τις δυνατότητες που έχει ο Νους με τις αισθήσεις του να... παρέχει. Έτσι μία Ιδέα, στον έναν πιάνεται καλύτερα κι' από τον άλλον αποτυπώνεται μικρότερα. Ο ένας νιώθει την περίπου τελειότητα της Εικόνας - Ιδέας, ο άλλος βλέπει την κατά κάποιο τρόπο εικόνα - Ιδέα, που την αποτυπώνει πάνω σε κάποια ύλη σαν έργο του, νομίζοντας πως την... συνέλαβε και την... εμπνεύστηκε...
Ο Πλάτωνας, είδε με τα ψυχικά μάτια την εικόνα και την απόλαυσε. Την έπιασε σχεδόν ολοκληρωμένη με το σύστημα του, το στοχασμό του και την απέδωσε σωστή κι' αληθινή. Μετέφερε στον κόσμο της μορφής, στον κόσμο μας τον Αιώνιο Πνευματικό Αληθινό Κόσμο, που είναι καμωμένος με την Τελειότητα του Θείου Νου και κοσμείται με την Ομορφιά Του και τη ΣΟΦΙΑ ΤΟΥ, Αρχές που περιβάλλονται με την Αγάπη.
Αθήνα 30/5/88
Ν. Α. ΜΑΡΓΙΩΡΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου