«Ακούστε μας!! Για 560 ευρώ θέλουμε και ρισκάρουμε την ζωή μας, δεν είμαστε αναλώσιμοι»
Γράφει η Ζέτα Φλισκανοπούλου
Η 44χρονη Κατερίνα Μιχελάκη είναι μητέρα, εργαζόμενη στο Γενικό Νοσοκομείο Νοσημάτων Θώρακος Αθηνών «Η Σωτηρία» στην αποθήκη τροφίμων με 12μηνη σύμβαση εργασίας μέσω ΑΣΕΠ.
Σε μια συνέντευξη από καρδιάς, γεμάτη αλήθειες, μιλώντας για τις συνθήκες δουλειάς της στο νοσοκομείο και την ουσία των πραγμάτων απλά μας καθηλώνει. Είναι ακόμα μια από τις εργαζόμενες στο νοσοκομείο Σωτηρία που προς τιμήν της, δεν σκέφτηκε να «εκμεταλλευθεί» το δικαίωμα της άδειας ειδικού σκοπού και ας έχει ανήλικο παιδί. «Μας ζήτησαν να «βάλουμε πλάτη» σε αυτή την δύσκολη στιγμή, να συνεχίσουμε κανονικά την δουλειά μας χωρίς μάσκες, ακολουθώντας τους κανόνες υγιεινής. Εμάς με την 12μηνη σύμβαση που για 560 ευρώ ρισκάρουμε την ζωή μας, την ζωή των ηλικιωμένων γονιών μας , των παιδιών μας και μας αντιμετωπίζουν ως αναλώσιμους ….πολύ θα ήθελα να μου απαντήσει κάποιος, αν νοσήσει το 1/10 του ήδη λιγοστού προσωπικού τι ακριβώς θα γίνει»
Το Σωτηρία είναι ένα νοσοκομείο αναφοράς για τον Κορωνοιό. Παρόλα αυτά αρνήθηκες να λάβεις την άδεια ειδικού σκοπού και ας έχεις ανήλικο μικρό-παιδί. Έχει ενδιαφέρον να ακουστεί το σκεπτικό σου και για ποιο λόγο πήρες αυτή την απόφαση.
– Εργάζομαι στο Γενικό Νοσοκομείο Νοσημάτων Θώρακος “Η Σωτηρία”, ως εργάτρια στην αποθήκη τροφίμων. Όταν, λόγω των μέτρων που πήρε η κυβέρνηση, λόγω της αποφυγής εξάπλωσης της πανδημίας, ανακοινώθηκε και το κλείσιμο των σχολικών μονάδων, σκεφτήκαμε ότι με την άδεια ειδικού σκοπού, ίσως θα μπορούσε με την παρουσία ενός γονέα στο σπίτι να εξισορροπηθεί η κατάσταση. Όλοι ξέρουμε ότι δεν είναι εύκολη η απομόνωση… πόσο μάλλον για τα παιδιά, που δεν έχουν πλήρη αντίληψη της κατάστασης! Μόλις όμως το ξανασκέφτηκα, συνειδητοποίησα ότι από τα δέκα άτομα που εργαζόμαστε με κυκλικό ωράριο στο ίδιο πόστο, οι επτά έχουμε παιδιά κάτω των 15 ετών και είτε δουλεύουμε και οι δύο γονείς, είτε πρόκειται για μανούλες που μεγαλώνουν μόνες τους τα παιδάκια τους. Δεν θα μπορούσαμε να λείψουμε όλοι ταυτόχρονα. Συζητώντας το μεταξύ μας, αποφασίσαμε να μην αιτηθούμε την ειδική άδεια όσοι έχουμε εναλλακτικές λύσεις.. προκειμένου να την λάβουν όσοι πραγματικά την έχουν ανάγκη. Το αυτονόητο!! Κανείς από εμάς δεν σκέφτηκε να “εκμεταλλευτεί” αυτό του το δικαίωμα! Δυστυχώς όμως, όταν ζητήθηκε από μια μαμά η ειδική άδεια, αρνήθηκαν… με τη δικαιολογία ότι κανείς από τους υπόλοιπους γονείς – δικαιούχους δεν είχε αιτηθεί και θα έπρεπε πρώτα να ζητήσουν ΟΛΟΙ για να επιλεγούν εξ άνωθεν ποιοι θα κάνουν χρήση της άδειας….!!
Δεν ξέρω πόσο χρόνο θα πάρει αυτό και δεν ξέρω αν καταθέσω την αίτηση και γίνει αποδεκτή, αν θα μπορώ εν συνεχεία να την παραχωρήσω σε κάποια συνάδελφο που την έχει μεγαλύτερη ανάγκη από μένα. Αυτή τη στιγμή, δεν έχουμε την πολυτέλεια να μιλάμε για ποιότητα ζωής, όμως δεν μπορούμε να αφήνουμε μωρά στους υπερήλικους ασθενείς γονείς μας ή στη γειτονιά! Άλλωστε βάσει των κανόνων διαφύλαξης της διασποράς του ιού, είναι απαγορευμένο!!!
-Νιώθεις ότι μπορείς να ανταποκριθείς στα νέα ενδονοσοκομειακά δεδομένα ή νιώθεις ότι όλα κινούνται εκτός ελέγχου;
-Θα ήταν άδικο να πω ότι όλα κινούνται εκτός ελέγχου. Καταλαβαίνω ότι η συγκεκριμένη κατάσταση είναι πρωτόγνωρη για όλους μας, εντός και εκτός νοσοκομείων και αναγνωρίζω ότι πολλοί άνθρωποι παλεύουν για να αντιμετωπιστεί με τον καλύτερο τρόπο.
Φοβάμαι όμως, ότι το “εκτός ελέγχου” θα έρθει, αν δεν τηρηθούν οι κανόνες υγιεινής από όλους μας, αν γίνονται “εκπτώσεις” στις άδειες των ανθρώπων που βρίσκονται στις ομάδες υψηλού κινδύνου, αν δεν έχουμε επαρκή υλικά προστασίας και το σημαντικότερο όλων, αν δεν προσληφθεί άμεσα προσωπικό όλων των ειδικοτήτων.
Ήδη σε πολλά νοσοκομεία έχουν παραιτηθεί πολλοί συμβασιούχοι, γιατί για 560 ευρώ δεν ρισκάρεις τη ζωή σου και τη ζωή των γονιών σου.
Είμαστε συμβασιούχοι πολλά- πολλά χρόνια και καλύπτουμε πάγιες ανάγκες των νοσοκομείων. Δεν αντικαθιστούν εδώ και χρόνια, ούτε τους ανθρώπους που συνταξιοδοτούνται. Και ίσως σκέφτεστε ότι αυτό δεν είναι της παρούσης… και ότι δεν θα τα λύσουμε όλα τώρα!!! Δεν είναι ΤΩΡΑ! Φωνάζουμε ότι το προσωπικό δεν επαρκεί εδώ και χρόνια, αλλά δεν γίνεται τίποτα. Στα λόγια μόνο ακούμε ότι η υγεία είναι το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο!! Αν είχαν εισακουστεί οι εκκλήσεις των εργαζομένων, τώρα θα είχαμε επάρκεια. Πολύ θα ήθελα να μου απαντήσει κάποιος, αν νοσήσει το 1/10 του ήδη λιγοστού προσωπικού τι ακριβώς θα γίνει. Σκεφτείτε ότι υπό καλές συνθήκες, δεν μπορούσαμε ούτε να αρρωστήσουμε!!
Αν και είναι ίσως αργά, ελπίζω να ακουστεί έστω τώρα η φωνή μας! Να διορίσουν προσωπικό στα νοσοκομεία!! Μην μας εκμεταλλεύονται με δίμηνες συμβάσεις!!
Είναι σαν να καλούν τον κόσμο να βγάλει το φίδι από την τρύπα και να φύγει… Αν ζήσει… !!!
Όλα είναι μια αλυσίδα.. όχι μόνο στην μετάδοση του ιού αλλά και στην εργασία! Οι γιατροί και το νοσηλευτικό προσωπικό είναι στην πρώτη γραμμή, όμως αν ασθενήσει ο εργάτης στον καθαρισμό ή μια τραπεζοκόμος ή ένας μάγειρας και κλείσει ένα ολόκληρο τμήμα τότε το σύστημα θα καταρρεύσει. Ίσως ακούγομαι υπερβολική, αλλά σκεφτείτε έναν γιατρό που θεραπεύει σε βρώμικο χώρο και έναν ασθενή που δεν τρέφεται όπως πρέπει.
Τα “ενδονοσοκομειακά δεδομένα” είναι τα ίδια και σε καταστάσεις ειρήνης! Προϊστάμενοι που δεν γνωρίζουν καν το αντικείμενο των υφιστάμενων τους και που τους αντιμετωπίζουν ως αναλώσιμους. Προϊστάμενοι που έχουν δικά τους μέτρα, ενάντια ακόμα και στους νόμους. Δεν φαντάζομαι κάποιος να αναρωτιέται γιατί οι εργαζόμενοι δεν αντιδρούν..
Η μέθοδος του εκφοβισμού είναι καθημερινό φαινόμενο και παλιά “καλή” συνταγή!!!
Εξαιρετικά αποδοτική σε ανθρώπους που έχουν ανάγκη το μισθό τους για να καλύψουν απλά και μόνο τις βασικές τους ανάγκες. Αυτό που παρατήρησα τις τελευταίες ημέρες είναι η ένταση και η απαξίωση με την οποία μιλούν στο υφιστάμενο προσωπικό. Σε συνθήκες πίεσης οι συμπεριφορές αυτές διογκώνονται.
-Yπάρχουν καταγγελίες από νοσηλευτές και προσωπικό για ελλείψεις σε μάσκες και γάντια. Οι ελλείψεις συνάδουν με την σοβαρότητα της κατάστασης;
-Δεν έχω εικόνα προσωπικά για το τι συμβαίνει στους γιατρούς και τους νοσηλευτές, μπορώ να μεταφέρω μόνο τα παράπονα που ακούω για έλλειψη. Ας ελπίσουμε ότι θα είναι προσωρινή…
Με κάποιες τραπεζοκόμους πάντως που μίλησα εχθές από άλλο δημόσιο νοσοκομείο, μου είπαν πως τους δίνουν μάσκες μετά από πίεση, γιατί τις κρατούν για το προσωπικό που έρχεται σε άμεση επαφή με τον ασθενή. Φυσικά μπαίνουν στα δωμάτια και σερβίρουν, αλλά δεν ακουμπούν τους ασθενείς.
Εδώ, στο “Σωτηρία”, μια τραπεζοκόμος μου είπε, ότι στην αρχή έμπαιναν στα δωμάτια μόνο ένστολες νοσηλεύτριες, τώρα μπαίνουν κι εκείνες να σερβίρουν χωρίς μάσκες.
-Ποια μέτρα προστασίας παίρνετε ή επιβάλλετε να παίρνετε αυτή την στιγμή. Ποιές είναι οι οδηγίες που σας έχουν δοθεί;
-Ανέκαθεν στην εργασία μου χρησιμοποιούσαμε γάντια και αντισηπτικά υγρά λόγω της φύσης της δουλειάς μας. Έχουμε προς το παρόν απόθεμα. Μάσκες ζητήσαμε, δεν μας δόθηκαν και επειδή δεν είμαι αρμόδια να γνωρίζω πως τελικά μεταφέρεται ο ιός θα σας μεταφέρω τα λεγόμενα του λοιμωξιολόγου του νοσοκομείου, που είχε την ευγενική πρόθεση να μας ενημερώσει. Ο ιός όπως μας είπε, κολλάει μόνο όταν εισπνεύσεις ή καταπιείς σταγονίδια που προέρχονται από νοσούντα ή αν τα χέρια σου τα τοποθετήσεις μολυσμένα στο στόμα ή τη μύτη σου. Βέβαια μέσα στην αποθήκη, στην κουζίνα και το φορτηγό που μεταφέρουμε τα τρόφιμα ερχόμαστε σε εξαιρετικά κοντινή επαφή με τους συναδέλφους μας. Σύμφωνα λοιπόν με τον λοιμωξιολόγο, δεν μπορεί να μεταδοθεί ο ιός από ασυμπτωματικό ασθενή! Αν δεν έχουμε υψηλό πυρετό δεν υπάρχει κίνδυνος να μεταδώσουμε. Θεωρώ ότι ισχύει αυτό που λέει, γιατί δεν πιστεύω να έπαιρνε στο λαιμό του γύρω στα 50 άτομα προσωπικό (κουζίνα και αποθήκη τροφίμων) και τις οικογένειες αυτών… Μας συνέστησε να συνεχίσουμε κανονικά τη δουλειά μας ακολουθώντας τους κανόνες υγιεινής και να “βάλουμε πλάτη” σε αυτή τη δύσκολη στιγμή.
-Tι διακρίνεις στα πρόσωπα των ασθενών που νοσηλεύονται αυτή την στιγμή. Ποιά είναι η πιο μεγάλη αγωνία τους;
-Δεν έχω επαφή με ασθενείς, μπορώ όμως να σας μεταφέρω την κραυγή αγωνίας πολλών ασθενών του “Αγίου Σάββα”. Στο συγκεκριμένο νοσοκομείο εργαζόμουν επί 5 χρόνια, ως τραπεζοκόμος. Επειδή οι ασθενείς εκεί είναι επαναλαμβανόμενοι, γνωρίζεσαι και συμπάσχεις. Οι τραπεζοκόμοι, είναι η χαρούμενη νότα των ασθενών. Ξέρουν ότι δεν έχεις τίποτα κακό να τους πεις και το μόνο που θέλουν από σένα είναι ένα ζεστό, ειλικρινές χαμόγελο. Για να επανέλθω.. οι ασθενείς εκεί τρέμουν τους ιούς, γιατί ως γνωστόν το ανοσοποιητικό τους είναι αδύναμο. Αυτή η κατάσταση, τους προξενεί πανικό . Όταν δεν προστατεύεται επαρκώς το προσωπικό, η επικινδυνότητα για εκείνους είναι ιδιαίτερα αυξημένη. Για το συγκεκριμένο νοσοκομείο και για την κατάσταση που επικρατεί εκεί γενικά ….θα χαρώ να μιλήσουμε κάποια άλλη στιγμή… υπό άλλες συνθήκες.
-Tι είναι αυτό που σας φοβίζει περισσότερο αυτή την στιγμή;
Φοβάμαι ότι όλα αυτά που γίνονται τώρα… είναι η απάντηση σε όλα αυτά που δεν έγιναν νωρίτερα. Τι εννοώ με αυτό;; Δεν υποστηρίζω ότι μας εκδικείται η φύση ή κάποιος άλλος. Όλα εμείς οι άνθρωποι τα δημιουργούμε. Φοβάμαι λοιπόν ότι δεν προνόησαν, ότι δεν είμαστε έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε την κατάσταση. Η λογική μου λέει, ότι τη στιγμή που χιλιάδες ασθενείς βρίσκονταν στη λίστα αναμονής για να πραγματοποιήσουν κάποιο χειρουργείο ή αντικαρκινική θεραπεία, τη στιγμή που οι ΜΕΘ δεν επαρκούσαν ούτε για τα τροχαία περιστατικά, τη στιγμή που το προσωπικό ήδη ήταν ανεπαρκές
… μήπως είναι λίγο αργά να μιλάμε για διορθωτικές κινήσεις (βλέπε προσλήψεις);; Δεν θεωρώ ότι αυτό που περιμένουν, μπορούμε να το αντέξουμε.
Γενικά, είμαι αισιόδοξη και διατηρώ το χιούμορ μου ακόμη και σήμερα.. όμως δεν μπορώ να πω ότι δεν φοβάμαι για τους ηλικιωμένους και ότι το προσωπικό των νοσοκομείων, του ΕΚΑΒ, των εργαζομένων στα φαρμακεία, των ανθρώπων που εργάζονται στα καταστήματα τροφίμων, στους δημοτικούς υπαλλήλους της καθαριότητας, των οδηγών των ΜΜΜ και εκείνων που κάνουν παραδόσεις αγαθών, των σωμάτων ασφαλείας και γενικά όσοι εργάζονται αυτή τη στιγμή εκτός της οικίας τους κινδυνεύουν ιδιαίτερα.
-Γνωρίζω και από φίλους νοσηλευτές ότι όλοι ή σχεδόν όλοι έχουν κάποια ήπια συμπτώματα και ζητούν να κάνουν το τεστ το οποίο δεν τους γίνεται. Έχετε ενημέρωση αν αυτό γίνεται λόγο έλλειψης τους ή κυριαρχεί η άποψη ότι όταν κάποιος νοσήσει θα κλείνει ούτως ή άλλως το τμήμα;
-Αρχικά είχε ειπωθεί, ότι όταν υπάρχει επιβεβαιωμένο κρούσμα, θα πρέπει να μπαίνει σε καραντίνα όλο το τμήμα και η οικογένειά του. Στην πορεία όμως, μάλλον συνειδητοποίησαν ότι αυτό συνεπάγεται κατάρρευση του συστήματος και άρχισαν να το μαζεύουν… Οι 14 μέρες ανάρρωσης, έγιναν 7 και αν κάποιος ανεβάσει πυρετό μένει σπίτι.
Σε ερώτησή μου αν κάποιος με ήπια συμπτώματα μπορεί να υποβληθεί στην σχετική εξέταση, η απάντηση ήταν αρνητική!!
Μόνο όταν έχεις υψηλό πυρετό και φυσικά συμπτώματα τέτοια που δεν μπορείς να τα αντιμετωπίσεις στο σπίτι. Αναρωτιέμαι αν μπορούσαμε να κάνουμε όλοι τη σχετική εξέταση πόσοι θα ήμασταν θετικοί! Στη φάση που βρισκόμαστε και τα όσα ακούμε, τα συμπτώματα που έχουμε… όπως ξηρός βήχας, πόνος στο στήθος, ελαφριά καταρροή μπορεί και να είναι από το φόβο και τη σύγχυση… μπορεί και όχι… Το ιδανικό θα ήταν να μπορούμε οι άνθρωποι που εργαζόμαστε να εξετάσουμε, αλλά το κόστος είναι εξαιρετικά μεγάλο για εμάς.
-Υπάρχει κάτι που φοβάσαι περισσότερο από όλους εμάς που είμαστε εν δυνάμει φορείς επιστρέφοντας σπίτι και στην οικογένεια σου;
Φυσικά! Να μην γίνω η αιτία, από μια λάθος κίνησή μου ή από την ανεπάρκεια υλικού προστασίας, να μεταδώσω τον ιό στους δικούς μου ανθρώπους. Δεν είμαι νομικός, αλλά νομίζω πως είναι κάτι σαν έγκλημα εξ αμελείας. Τι κι αν ξέρω ότι δεν τιμωρείται…αρκούν οι τύψεις.
-Πολλοί πιστεύουν ότι όλη αυτή η κατάσταση είναι και ένας δρόμος για να αναθεωρήσει κάνεις την στάση ζωής του, να βρει το πραγματικό νόημα των πραγμάτων και ίσως χαμένες ισορροπίες. Εσύ πως το βιώνεις;
Έχω ακούσει διάφορα…για την Αποκάλυψη του Ιωάννη, το barcode που θα μας φυτέψουν, την εκδίκηση του Θεού… και πολλά άλλα, που δεν θα ήθελα να αναφέρω. Σέβομαι κάθε άποψη, γιατί ξέρω ότι πηγάζει από τις πεποιθήσεις του καθενός. Θεωρώ, πως καλό είναι, κάτι τέτοιες δύσκολες στιγμές, να ξεχωρίσουμε τι είναι σημαντικό και τι ασήμαντο. Να ακούμε λίγο την καρδιά μας και να δούμε τι υπάρχει γύρω μας, γιατί οι ρυθμοί που εμείς ορίσαμε.. δεν μας αφήνουν. Κάτι τέτοιες στιγμές, δεν ξέρω αν έχουμε χρόνο για αναθεωρήσεις, αλλά σίγουρα έχουμε χρόνο για περισσότερη αγάπη και να ζήσουμε με αλήθεια, τη στιγμή.
-Ως εργαζόμενη μέσα σε ένα νοσοκομείο, ποιες πιστεύεις ότι θα ήταν οι ιδανικές συνθήκες εργασίας αυτή την περίοδο.
Επάρκεια προσωπικού, Μονάδων Εντατικής Θεραπείας, εργαστηρίων, υλικών προστασίας, ψυχραιμία, καλή πρόθεση από όλους, επαγγελματισμός, ήθος και κοινωνική μόρφωση, που δυστυχώς δεν μπορούν να αποκτηθούν εν μία νυκτί.
-Τέλος πόσο έχει κυριαρχήσει το ΕΜΕΙΣ και όχι το ΕΓΩ από τους προϊσταμένους σου στο νοσοκομείο;
Νομίζω πως από τις απαντήσεις μου, είναι εμφανές το παράπονό μου. Κάποτε μου προκαλούσαν αγανάκτηση οι ανάρμοστες συμπεριφορές των προϊσταμένων ή και κάποιων συναδέλφων που ο τίτλος του δημοσίου υπαλλήλου νόμιζαν πως τους δίνει το δικαίωμα να προσβάλλουν, να απειλούν και να εκφοβίζουν. Προέρχομαι από έναν εντελώς διαφορετικό χώρο και ο δρόμος μου, οι επιλογές μου, με έφεραν εδώ. Βρήκα ένα κόσμο που δεν πίστευα ότι υπάρχει. Όμως κάθε τι που ζούμε, πιστεύω πως γίνεται για κάποιο σκοπό. Για να δουλέψουμε ένα στοιχείο του χαρακτήρα μας, μια ψυχική αδυναμία. Για να δούμε κάτι! Κι εγώ είδα πολλά!! Δεν θέλω τη συγκεκριμένη στιγμή να επεκταθώ. Ας μείνουμε στο ότι πήρα πολύ αγάπη από ασθενείς και στήριξη από συν-αδέλφους διαφόρων ειδικοτήτων και ας θυμόμαστε πως υπό τις υπάρχουσες συνθήκες όλοι είμαστε ίσοι! Όταν απειλείται η υγεία μας, ας είμαστε ένας για όλους και όλοι για έναν!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου