Δευτέρα 30 Μαρτίου 2015

ζωή και συνείδηση, μια σημαντική έρευνα



Η συνείδηση είναι κάτι που όλοι πιστεύουμε ότι διαθέτουμε, αλλά ο ορισμός της αποτελεί εδώ και πολλά χρόνια πρόκληση για τους φιλοσόφους.
Οι επιστήμονες προσπαθούν να λύσουν το πρόβλημα με τη χρήση διαφορετικών τεχνικών – από μετρήσεις της εγκεφαλικής δραστηριότητας έως διαλογισμό. Αλλά πόσο κοντά είμαστε στο να κατανοήσουμε τι πραγματικά είναι;
Ο χώρος είναι γεμάτος ανθρώπους αλλά κυριαρχεί η σιωπή. Είναι καθισμένοι σε μαξιλάρια, με τα μάτια κλειστά και το πρόσωπο ανέκφραστο. Φαίνεται να έχουν πλήρως απορροφηθεί σε αυτό που κάνουν – προσπαθούν να καταλάβουν τη φύση της συνείδησης
Όσοι ασκούν τον βουδιστικό διαλογισμό χρησιμοποιούν τεχνικές διερεύνησης του ανθρώπινου νου που αναπτύχθηκαν πριν από 2.500 χρόνια από τον Ινδό Σιντάρτα Γκαουτάμα, ο οποίος είναι ευρύτερα γνωστός ως Βούδας Ο τρόπος αυτών των τεχνικών είναι να κάνουν τη συνείδηση να αφεθεί στον εαυτό της και να την παρακολουθήσουν σε δράση.
Σύμφωνα με τους βουδιστές, μια τέτοια ενδοσκόπηση μπορεί να δώσει ιδέες για τη φύση του νου, την ουσία και το μυστήριο της συνείδηση. Τέτοιοι ισχυρισμοί συνήθως βρίσκουν αντίθετους τους επιστήμονες. Παρ’ όλα αυτά, στις μέρες μας άρτια εκπαιδευμένοι βουδιστές μοναχοί ενώνουν τις δυνάμεις τους με την επιστημονική κοινότητα για να εξετάσουν τη φύση της συνείδησης.
Με την επίκληση νοητικών καταστάσεων, ενώ υποβάλλονται σε σάρωση του εγκεφάλου, οι μοναχοί προσφέρουν μια νέα προσέγγιση σε αυτό που οι ερευνητές αποκαλούν «το δύσκολο πρόβλημα»: πώς η εγκεφαλική δραστηριότητα παράγει την εμπειρία της συνείδησης;
Αν και είναι κάτι που οι περισσότεροι από μας είναι σίγουρο ότι διαθέτουμε, η συνείδηση είναι εκπληκτικά δύσκολο να εντοπιστεί και να περιγραφεί. Ήδη από τον 5ο αιώνα μ.Χ., ο φιλόσοφος και άγιος της Δυτικής Εκκλησίας Αυγουστίνος προσδιόρισε την αυτογνωσία ως βασικό στοιχείο της συνείδησης, όταν δήλωσε: «Καταλαβαίνω ότι καταλαβαίνω».
Χρειάστηκε να περάσουν 1.200 χρόνια προτού εμφανιστεί ο πρώτος ορισμός της συνείδησης από τον Άγγλο φιλόσοφο Τζον Λοκ, ο οποίος ισχυρίστηκε ότι συνείδηση είναι «η αντίληψη του ανθρώπου σχετικά με αυτό που περνά από το μυαλό του».
Όσο για το πως προέκυψε η αντίληψη αυτή, τον 17ο αιώνα ο Γάλλος φιλόσοφος Ρενέ Ντεκάρτ χρησιμοποίησε αυτό που θεωρούσε ως την πλέον αδιάβλητη λογική προσέγγιση για να καταλήξει στο εξής συμπέρασμα: ο συνειδητός νους πρέπει σίγουρα να είναι κατασκευασμένος από διαφορετικά υλικά απ’ ό,τι ο εγκέφαλος και ο οργανισμός – μια διάκριση η οποία σήμερα είναι γνωστή ως καρτεσιανός δυϊσμός.
Έως τα μέσα του 19ου αιώνα, οι επιστήμονες δεν ήταν σε θέση να επιχειρήσουν καν να διεισδύσουν στο μυστήριο της συνείδησης. Όμως, η χρήση των αναισθητικών – η φυσική έκθεση σε χημικές ουσίες, όπως ο αιθέρας, που προκαλούν απώλεια των αισθήσεων – αποκάλυψε τη στενή σχέση ανάμεσα στο σώμα και το νου αντικρούοντας τον ισχυρισμό του Ντεκάρτ.
Οι ερευνητές εν συνεχεία προσπάθησαν να αντιμετωπίσουν «το δύσκολο πρόβλημα», επιδιώκοντας να γεφυρώσουν το χάσμα ανάμεσα στις υποκειμενικές εμπειρίες του νου και την αντικειμενική μελέτη της εγκεφαλικής δραστηριότητας.
Στη δεκαετία του 1860, ο Βίλχελμ Βουντ του Πανεπιστημίου της Χαϊδελβέργης – σήμερα θεωρείται ο πατέρας της πειραματικής ψυχολογίας- έκανε τα πρώτα δειλά βήματα χρησιμοποιώντας την αρχαία τεχνική της ενδοσκόπησης, εκπαιδεύοντας τους μαθητές του να παρατηρούν τις συνειδητές αντιδράσεις τους σε εξωτερικά ερεθίσματα.
Η έρευνα του Βουντ τόνισε τη σημασία που έχει η κατανόηση της «φαινομενικής συνείδησης», δηλαδή των υποκειμενικών εμπειριών που έχουμε για τον κόσμο γύρω μας – το πόσο κόκκινο είναι ένα αντικείμενο ή πόσο γλυκιά είναι η ζάχαρη.
Ωστόσο, ενώ ο Βουντ εργάστηκε σκληρά για να προσδώσει αντικειμενικότητα στην εργασία του, ήταν δύσκολο να εκτιμήσει αν η εμπειρία κάποιου ήταν η ίδια κάθε φορά ή αν έμοιαζε με κάποιου άλλου ανθρώπου. Ο ίδιος δεν μπορούσε επίσης να προσδιορίσει με αξιόπιστο και αντικειμενικό τρόπο την εγκεφαλική δραστηριότητα, η οποία θα μπορούσε να συσχετιστεί με την υποκειμενική εμπειρία των ανθρώπων.
Το μεγαλύτερο επίτευγμα του Βουντ ήταν η επιρροή του σε κορυφαίες προσωπικότητες, όπως ο Αμερικανός ψυχολόγος Γουίλιαμ Τζέιμς, τον οποίο έπεισε ότι η συνείδηση ήταν άμεσο αποτέλεσμα της εγκεφαλικής δραστηριότητας και συνεπώς άξια μελέτης.
Η πρόκληση τώρα ήταν να βρεθεί ένας τρόπος για να αντιμετωπιστεί «το δύσκολο πρόβλημα». Η πρώτη σημαντική ανακάλυψη ήρθε το 1929, όταν ο Γερμανός νευρολόγος Χανς Μπέργκερ χρησιμοποίησε ηλεκτρόδια τα οποία τοποθέτησε σε κρανία ασθενών, για να μετρήσει την ηλεκτρική δραστηριότητα στον εγκέφαλο.
Το ηλεκτροεγκεφαλογράφημα (EEG) – όπως ονομάζεται – επέτρεψε στον Μπέργκερ να ανακαλύψει δύο τύπους ηλεκτρικής δραστηριότητας Τα ονόμασε κύματα Άλφα και Βήτα και υποστήριξε ότι συνδέονται με βασικές πτυχές της συνείδησης.
Τα κύματα Άλφα εμφανίζονται περίπου δέκα φορές το δευτερόλεπτο και θεωρήθηκε ότι αντανακλούν την ήρεμη κατάσταση της συνείδησης, ενώ γίνονται πιο αμυδρά κατά τη διάρκεια του ύπνου ή σε κατάσταση αναισθησίας.
Τα κύματα Βήτα, από την άλλη πλευρά, που είχαν περίπου τρεις φορές μεγαλύτερη συχνότητα, αντανακλούν υψηλά επίπεδα συγκέντρωσης και μη συνειδητές αποκρίσεις, όπως τα αντανακλαστικά που εμφανίζουν οι άνθρωποι όταν αιφνιδιάζονται.
Λειτουργούμε με αυτόματο πιλότο;
Η ανακάλυψη του Μπέργκερ αποτέλεσε την αρχή της μελέτης αυτού που σήμερα ονομάζουμε «νευρωνικά ισοδύναμα της συνείδησης»: είναι τύποι εγκεφαλικής δραστηριότητας που σχετίζονται με τη συνειδητή εμπειρία.
Σήμερα αποτελούν προτεραιότητα της ερευνητικής δραστηριότητας των επιστημόνων, πολλοί από τους οποίους πιστεύουν ότι το κλειδί για την κατανόηση της συνείδησης προϋποθέτει την κατανόηση της εγκεφαλικής λειτουργίας όταν αυτή συνδέει μια σειρά από νευρωνικά ισοδύναμα της συνείδησης σε ένα ενιαίο, συγκροτημένο σύνολο.
Υπάρχει μια πεποίθηση η οποία στηρίχθηκε σε μια εκπληκτική ανακάλυψη που έγινε στη δεκαετία του 1960: ότι συνειδητά γνωρίζουμε μόνο ένα μικρό ποσοστό αυτών που αντιλαμβάνεται ο εγκέφαλος μας. Μια ομάδα με επικεφαλής τον Αμερικανό νευρολόγο Μπέντζαμιν Λίμπετ πειραματίστηκε με πολύ απαλά ερεθίσματα στο δέρμα ασθενών, των οποίων ο εγκέφαλος είχε υποβληθεί σε νευροχειρουργική επέμβαση.
Οι μετρήσεις του ηλεκτροεγκεφαλογραφήματος αποκάλυψαν ότι ο εγκέφαλός τους είχε εντοπίσει τα ερεθίσματα, αλλά οι ασθενείς είπαν ότι δεν τα αισθάνθηκαν. Το ίδιο επαναλήφθηκε με ισχυρότερα ερεθίσματα που διήρκεσαν λιγότερο από μισό δευτερόλεπτο – ενώ οι εγκέφαλοι των ασθενών ανίχνευσαν το ερέθισμα, οι ασθενείς δεν αισθάνθηκαν τίποτα.
Έκτοτε, παρόμοια ευρήματα έχουν προκύψει από μελέτες στα νευρωνικά ισοδύναμα της συνείδησης, όπως η όραση και η προκύπτουσα φαινομενική συνείδηση, όπως η αίσθησή μας για την ένταση του κόκκινου. Τα μάτια μας απορροφούν πληροφορίες με ρυθμό περίπου ένα megabyte ανά δευτερόλεπτο, αλλά η συνείδησή μας φαίνεται να αγνοεί τις περισσότερες από αυτές – μόλις ένα μικρό ποσοστό φτάνει στον προορισμό του.
Αυτή η τεράστια διαφορά δείχνει ότι ο εγκέφαλος επεξεργάζεται ασυνείδητα μια τεράστια ποσότητα αισθητήριων πληροφοριών, φιλτράροντάς τες προτού συνειδητοποιήσουμε την ύπαρξή τους. Μια τέτοια επεξεργασία απαιτεί χρόνο για να επιτελεστεί – γεγονός που υποδηλώνει ότι πρέπει να υπάρχει ελάχιστη χρονική καθυστέρηση μεταξύ της στιγμής που ο εγκέφαλος μας ανιχνεύει ένα ερέθισμα και την στιγμή που το μυαλό μας το εγγράφει στη συνείδηση.
Προσπάθειες που έγιναν για να μετρηθεί αυτή η χρονική υστέρηση έχουν οδηγήσει σε ακόμα πιο εντυπωσιακές ανακαλύψεις σχετικά με τη φύση της συνείδησης.
H μέτρηση του χρόνου
Το 1976, μια ομάδα ερευνητών με επικεφαλής τον Γερμανό νευρολόγο Χανς Κορνχούμπερ αποφάσισε να οργανώσει ένα πείραμα για να μετρήσει τη χρονική υστέρηση που παρατηρείται ανάμεσα στη στιγμή που συνειδητά αποφασίζουμε να κινήσουμε το δάχτυλο μας, και στη στιγμή που λαμβάνει χώρα η κίνηση.
Η ταχύτητα των νευρικών ερεθισμάτων οδηγούσε στην υπόθεση ότι η χρονική υστέρηση ήταν περίπου 200 χιλιοστά του δευτερολέπτου (ms), παρόμοια εκείνης των αντανακλαστικών κινήσεων. Ωστόσο, η καθυστέρηση που διαπιστώθηκε ήταν πολύ μεγαλύτερη, συνεπής τουλάχιστον με την άποψη ότι οποιαδήποτε κίνηση που περιλαμβάνει το συνειδητό στοιχείο απαιτεί μεγάλη επεξεργασία.
Ωστόσο, οι ερευνητές διαπίστωσαν, επίσης, ότι η εγκεφαλική δραστηριότητα ξεκινούσε περίπου 800 ms προτού οι άνθρωποι ισχυριστούν ότι έχουν συνειδητά αποφασίσει να αναλάβουν δράση. Το 2008, ερευνητές στο Κέντρο Υπολογιστικής Νευροεπιστήμης Μπερνστάιν στο Βερολίνο υποστήριξαν ότι είχαν αποδείξεις για την ύπαρξη ενός εντυπωσιακού κενού επτά δευτερολέπτων ανάμεσα στη δραστηριότητα του εγκεφάλου που συνδέεται με τη λήψη αποφάσεων και στη συνειδητή επίγνωση της εν λόγω απόφασης.
Τα ευρήματα αυτά έχουν ανησυχητικές επιπτώσεις για την ελεύθερη βούληση, δεδομένου ότι προτείνουν πως οι δράσεις μας δεν ξεκινούν από το συνειδητό τμήμα του μυαλού μας, αλλά και από τη μη συνειδητή εγκεφαλική δραστηριότητα εκτός της αντίληψής μας.
Ως εκ τούτου, η ελεύθερη βούληση μπορεί να περιορίζεται από τη συνειδητή επιλογή μας να μην ενεργήσουμε με τρόπους που καθορίζονται από το ασυνείδητο μας.
Μια άλλη ανακάλυψη που έγινε το 1979 από τον Λίμπετ και τους συνεργάτες του κατά τη διάρκεια της έρευνας των αποτελεσμάτων της εφαρμογής ερεθισμάτων απευθείας στον εγκέφαλο περιέπλεξε ακόμη περισσότερο τα πράγματα.
Και πάλι, η κοινή λογική έδειχνε την ύπαρξη μικρής καθυστέρησης μεταξύ του ερεθίσματος και της συνειδητής ανίχνευσής του, αλλά για μία ακόμη φορά οι ερευνητές εντόπισαν σημαντική καθυστέρηση, περίπου 500 ms.
Επιπλέον ανακάλυψαν και κάτι άλλο: ότι ο εγκέφαλος «χρονολογεί προς τα πίσω» τη συνειδητή αντίδραση, δημιουργώντας έτσι την εντύπωση ότι δεν υπήρχε σχεδόν καμία καθυστέρηση. Όλα αυτά τα ευρήματα υποδηλώνουν ότι ο εγκέφαλος έχει αναπτύξει τεχνικές που συνδέουν τις αισθητηριακές εισροές από τον έξω κόσμο, για να εξασφαλίσουμε μια σύνθεση συνειδητότητας σχετικά με το τι συμβαίνει γύρω μας.
Το θέατρο του νου
Η έννοια της συνείδησης ως μοντέλο θεώρησης της πραγματικότητας ταιριάζει με την αίσθηση που έχουμε για την ικανότητα του μυαλού μας να δημιουργεί ένα είδος ψυχικού «θεάτρου». Το 1988, ο ολλανδικής καταγωγής Αμερικανός ψυχολόγος Μπέρναρντ Μπάαρς προσπάθησε να δημιουργήσει τη θεωρία του «καθολικού χώρου εργασίας» της συνείδησης.
Σύμφωνα με αυτήν τη θεωρία, οι συνειδητές διεργασίες είναι αυτές που βρίσκονται στο «προσκήνιο» της ψυχικής καταγραφής, ενώ άλλες παραμένουν «εκτός επικαιρότητας», αποθηκευμένες στη μνήμη μας έως ότου τις χρειαστούμε.
Εν τω μεταξύ, ασυνείδητες διαδικασίες βρίσκονται σε πλήρη εξέλιξη στο παρασκήνιο – διαδραματίζοντας και το ρόλο του κοινού, το οποίο αντιδρά στις εξελίξεις που διαδραματίζονται στο προσκήνιο.
Η θεωρία αυτή δεν έχει απλώς αλληγορική αξία.
Βασίζεται σε αποτελέσματα τα οποία εξακολουθούν να προκύπτουν από το μεγαλύτερο επίτευγμα στην αντικειμενική μελέτη των διεργασιών του συνειδητού – τη σάρωση του εγκεφάλου. Τεχνικές όπως η λειτουργική μαγνητική τομογραφία (fMRI) προσφέρουν στους ερευνητές λεπτομερείς χάρτες της δραστηριότητας του εγκεφάλου σε πραγματικό χρόνο, επιτρέποντας τη συσχέτιση με τις διαδικασίες του συνειδητού.
Αυτό έχει οδηγήσει σε μια επανάσταση στη μελέτη των «νευρωνικών σύστοιχων της συνείδησης», με συγκεκριμένα τμήματα του εγκεφάλου να σχετίζονται με συνειδητές διεργασίες. Για παράδειγμα, μια περιοχή του εγκεφάλου, που είναι γνωστή ως θάλαμος φαίνεται ότι διαδραματίζει ζωτικό ρόλο, μεταφέροντας αισθητηριακά ερεθίσματα στο «προσκήνιο», προκειμένου να προσελκύσουν την προσοχή του συνειδητού, ενώ ο μεσοκοιλιακός φλοιός κοντά στο μέτωπο φαίνεται να δημιουργεί την αίσθηση ότι η ζωή μας έχει νόημα και σκοπό.
Την ίδια στιγμή, οι ερευνητές έχουν αρχίσει και πάλι να εντρυφούν τους μεθόδους του Βουντ για τη μελέτη της -εξαιρετικά δύσκολης να προσδιοριστεί- υποκειμενικής παραμέτρου της συνείδησης. Έχουν προσελκύσει μια ομάδα ανθρώπων με πολύχρονη πείρα στον έλεγχο του συνειδητού και μελετούν τις εμπειρίες τους – τους βουδιστές μοναχούς.
Τα πρώτα αποτελέσματα από μελέτες σάρωσης του εγκεφάλου των μοναχών δείχνουν ότι η μακροχρόνια ενασχόληση τους με εντατικές ασκήσεις διαλογισμού τούς επιτρέπει να παράγουν σταθερές νοητικές καταστάσεις, προσφέροντας στους ερευνητές τη νοητική σταθερότητα που απαιτείται για να πετύχουν αξιόπιστες διεισδύσεις στην υποκειμενική εμπειρία της συνείδησης.
Ερευνητικές ομάδες από το Πανεπιστήμιο Ράτγκερς στις Ηνωμένες Πολιτείες και το Γαλλικό Εθνικό Κέντρο Επιστημονικής Έρευνας στο Παρίσι έχουν μελετήσει έναν βουδιστή μοναχό από το Θιβέτ, ο οποίος έχει την ικανότητα να πετυχαίνει εναλλαγή ψυχικών καταστάσεων και να τις διατηρεί για περίπου ένα λεπτό, προσφέροντας αρκετό χρόνο στους ερευνητές για να συγκεντρώσουν στοιχεία.
Είμαστε μόνοι μας;
Μια τέτοια συνάντηση τεχνολογίας αιχμής και αρχαίας πνευματικής πρακτικής μπορεί να οδηγήσει σε νέες γνώσεις σχετικά με το ρόλο των νευρωνικών σύστοιχων της συνείδησης και με την ικανότητά μας να τα ελέγχουμε.
Ωστόσο εξακολουθεί να αδυνατεί να αντιμετωπίσει ορισμένα σημαντικά μυστήρια που εξακολουθούν να υπάρχουν σχετικά με τη συνείδηση. Γιατί τη διαθέτουμε; Τι είδους πλεονεκτήματα μας προσφέρει; Και είναι μόνο οι άνθρωποι που έχουν πλήρη συνείδηση;
Μια πιθανή εξήγηση εντοπίζεται στη θεώρηση της συνείδησης ως μέσου για τη δημιουργία ενός νοητικού μοντέλου θεώρησης της πραγματικότητας. Κάθε οργανισμός που διαθέτει ένα τέτοιο μοντέλο μπορεί να κάνει περισσότερα από την απλή αντίδραση σε ερεθίσματα και να εύχεται η αντίδρασή του να είναι αρκετά δυνατή για να ξεφύγει από τους κινδύνους.
Μπορεί να χρησιμοποιήσει το μοντέλο για να προβλέψει τις απειλές, να διακρίνει τις ευκαιρίες στον «πραγματικό κόσμο», απελευθερώνοντάς τον από την περιορισμένη ταχύτητα των ασυνείδητων αντανακλαστικών. Με άλλα λόγια, οποιοδήποτε πλάσμα που διαθέτει συνείδηση δεν χρειάζεται να σκοντάφτει γύρω του στα τυφλά, ελπίζοντας τα αντανακλαστικά του να το κρατήσουν ασφαλές.
Συνδυάζοντας ασυνείδητες αντιδράσεις για το σχηματισμό μιας απλής εκδοχής της πραγματικότητας, ένα πλάσμα που έχει έναν κάποιο βαθμό συνείδησης μπορεί να αποφύγει να βρεθεί σε — δύσκολη θέση – αυτό του προσδίδει ένα τεράστιο εξελικτικό πλεονέκτημα.
Το οποίο με τη σειρά του υποδηλώνει ότι η ερώτηση σχετικά με το αν ένας οργανισμός έχει συνείδηση ή όχι ενδέχεται στην πραγματικότητα να είναι λανθασμένη. Αντίθετα, η συνείδηση μπορεί να υπάρχει παντού σε διαφορετικό βαθμό – για παράδειγμα, ένα έντομο έχει ένα σαφώς λιγότερο εξελιγμένο μοντέλο θεώρησης της πραγματικότητας από έναν άνθρωπο.
Όπως και με τόσες άλλες πτυχές της συνείδησης, οι οριστικές απαντήσεις στον τομέα αυτό είναι ακόμη μακριά. Παρ’ όλα αυτά, υπάρχει αυξανόμενος ενθουσιασμός στις τάξεις των επιστημόνων ότι πλέον σιγά σιγά φτάνουν όλο και πιο κοντά στην απάντηση του μυστηρίου πώς 1.400 γραμμάρια νευρικού ιστού μπορούν να μας προικίσουν με τη μοναδική αίσθηση που έχουμε για τον εαυτό μας.
Ερωτήσεις & Απαντήσεις στον Μαξ Βέλμανς
Ποιο είναι για εσάς το μεγαλύτερο μυστήριο για τη συνείδηση;
Κατά την άποψή μου, δεν υπάρχει μόνο ένα κυρίαρχο πρόβλημα, αλλά σειρά αλληλένδετων προβλημάτων. Μερικά είναι εννοιολογικής φύσης – για παράδειγμα, πώς μπορούν να υπάρχουν αιτιώδεις αλληλεπιδράσεις μεταξύ της συνείδησης και του εγκεφάλου; Δεν χρειαζόμαστε περισσότερα παραδείγματα για να εξασφαλίσουμε καλύτερη κατανόηση σχετικά με αυτό το ζήτημα.
Αυτό που χρειαζόμαστε είναι ένας καλύτερος τρόπος για να σκεφτόμαστε πάνω σε αυτό το ζήτημα – και αυτό έχει συνέπειες για την εμπειρική έρευνα. Αν δεν έχουμε αρκετά σαφή ιδέα σχετικά με το τι είναι η συνείδηση, πώς μπορούμε να ερευνήσουμε το νευρολογικό υπόβαθρο της ή τη σχέση της με την επεξεργασία των πληροφοριών στον εγκέφαλο;
Πώς μπορούν να απαντηθούν τέτοιου τύπου ερωτήσεις;
Για μένα, το πιο σημαντικό βήμα είναι η ακριβής περιγραφή της πλούσιας φαινομενολογίας της συνειδητής εμπειρίας. Αυτό θα μας οδηγήσει σε ένα ταξίδι με πραγματικές εκπλήξεις, το οποίο έχω προσπαθήσει να συνοψίσω στο βιβλίο μου “Κατανοώντας τη συνείδηση”.
Με το πέρασμα του χρόνου έχω αναπτύξει έναν τρόπο σκέψης σχετικά με το πώς η συνειδητή εμπειρία σχετίζεται με τον κόσμο που περιγράφεται από τη φυσική και με την ασυνείδητη επεξεργασία στο νου και τον εγκέφαλο.
Τι όφελος θα μπορούσε να προκύψει από την περαιτέρω έρευνα στον τομέα της συνείδησης;
Υπάρχουν τόσα πολλά! Όσο περισσότερα γνωρίζουμε σχετικά με τη φύση της δικής μας εμπειρίας τόσο καλύτερα μπορούμε να την εξερευνήσουμε – και, αν θέλουμε, να την αλλάξουμε και να εμβαθύνουμε σε αυτήν περαιτέρω.
Η κατανόηση του τρόπου με τον οποίο η συνείδησή μας είναι σωματοποιημένη και ενσωματωμένη στη φύση μας και στις σχέσεις μας με τους άλλους, εντέλει, θα μας προσφέρει καλύτερη κατανόηση της ζωής μας. Στον σημερινό, ασύνδετο κόσμο τίποτα δεν θα μπορούσε να είναι πιο σημαντικό.
Ο Μαξ Βέλμανς είναι ομότιμος καθηγητής της Συνείδησης στο Πανεπιστήμιο Γκόλντσμιθς και του Λονδίνου και συνιδρυτής της Βρετανικής Ψυχολογικής – Εταιρείας. Έχει γράψει διάφορα βιβλία σχετικά με το ζήτημα της συνείδησης.
Λεξικό όρων
Το μεγάλο πρόβλημα
Πολλοί πιστεύουν όχι αυτό είναι το πιο σημαντικό πρόβλημα που είναι υποχρεωμένη να επιλύσει κάθε θεωρία της συνείδησης: ο τρόπος με τον οποίο θα καταφέρει να συνδέσει την αντικειμενική δομή και λειτουργία του εγκεφάλου με την υποκειμενική αίσθηση της συνείδησης. Ο όρος επινοήθηκε για πρώτη φορά το 1994 από τον φιλόσοφο Ντέιβιντ Τσάλμερς στο Πανεπιστήμιο της Αριζόνας.
Καρτεσιανός δυισμός
Είναι μια άποψη που θεωρεί τον συνειδητό νου θεμελιωδώς διαφορετικό από τον καθημερινό λειτουργικό νου. Η θεωρία προτάθηκε από τον Ρενέ Ντεκάρτ – εξού και ο όρος καρτεσιανός δυϊσμός. Σήμερα η ιδέα ότι ο νους είναι κάτι περισσότερο από απλή δραστηριότητα του εγκεφάλου δεν είναι ευρέως αποδεκτή.
Φαινόμενες ιδιότητες (QUALE)
Η υποκειμενική εμπειρία, η άποψή μας για την ένταση του κόκκινου χρώματος, για την απαλότητα του μαλλιού ή τη γεύση του λεμονιού είναι αδύνατον να περιγραφεί, αλλά θεωρείται απαραίτητη για την έννοια του συνειδητού. Βέβαια, ορισμένοι φιλόσοφοι υποστηρίζουν ότι δεν υπάρχουν καν.
Νευρωνικά σύστοιχα της συνείδησης
Είναι πραγματικά τμήματα του εγκεφάλου και του νευρικού συστήματος, των οποίων η λειτουργία μπορεί άμεσα να συνδεθεί με πτυχές της συνείδησης. Ορισμένοι επιστήμονες ισχυρίζονται ότι τα βασικά χαρακτηριστικά της συνείδησης σχετίζονται με περιοχές του εγκεφάλου, όπως ο θάλαμος και το εγκεφαλικό στέλεχος.
Από το περιοδικό της Καθημερινής 20 ΜΕΓΑΛΕΣ ΙΔΕΕΣ Ιανουάριος 2015


Read more: http://enallaktikidrasi.com

deepak chopra-μηνάς καφάτος: τι είναι η κοσμική συνειδητότητα;

Deepak Chopra-Μηνάς Καφάτος: Τι είναι η κοσμική συνειδητότητα;


Άρθρο του ιατρού και μέλους του Αμερικανικού Κολλεγίου Ιατρών Deepak Chopra και του καθηγητή Υπολογιστικής Φυσικής Μηνά Καφάτου.
Υπάρχει άραγε η έννοια μιας υψηλότερης συνειδητότητας; Για ένα μικρό μέρος του πληθυσμού, το οποίο θεωρεί ότι έχει βιώσει άμεσα την ύπαρξη του Θεού, αυτό είναι ένα πνευματικό ζήτημα με σίγουρη απάντηση. Για τους περισσότερους ανθρώπους όμως, το ερώτημα αυτό είναι υποθετικό. Κάθε θρησκεία υποστηρίζει ότι υπάρχει μια κρυμμένη πραγματικότητα που μπορεί να αποκαλυφθεί μέσω της υπέρβασης – ή πέρα από αυτή – των 5 αισθήσεων. Υπάρχουν πολύπλοκες οδοί για την επίτευξη αυτού του σκοπού με τη μορφή προσευχής, διαλογισμού, άρνησης και πίστης – η ιστορία της θρησκείας δεν έπαψε ποτέ να κατευθύνει τις φιλοδοξίες της προς ένα υψηλότερο επίπεδο.
Η καθημερινή ζωή μας, όμως, αποσπά την προσοχή μας και σε μια σκεπτικιστική εποχή η διάβρωση της πίστης έχει κάνει την ανώτερη συνείδηση να φαίνεται κάτι μακρινό, αν όχι κάτι εντελώς ασύνδετο.
Από την άλλη πλευρά, η κβαντική φυσική φαίνεται ότι έχει αλλάξει το σύμπαν με ριζοσπαστικό τρόπο. Η συμπαγής ύλη έχει μετατραπεί σε αόρατα κύματα τα οποίων η ύπαρξη εμπίπτει σε ένα πεδίο μαθηματικών πιθανοτήτων. Ο χρόνος και ο χώρος αποτελούν το υπόβαθρο στο οποίο βρίσκονται τα σχετικιστικά κβαντικά πεδία. Αυτά είναι εντελώς διαφορετικά από τον χρόνο όπως τον μετρούν τα ρολόγια, αλλά και από τον χώρο μέσα στον οποίο υπάρχουν τα στερεά αντικείμενα.
Ωστόσο, όπως συμβαίνει και με την ανώτερη διάσταση που φιλοδοξεί να δημιουργήσει η θρησκεία, ο χώρος της κβαντικής παραμένει άπιαστος από τις 5 αισθήσεις. Για τη συντριπτική πλειοψηφία των φυσικών, η κβαντική πραγματικότητα αποτελείται από σχετικά περίπλοκες μαθηματικές κατασκευές και πειράματα που για την επικύρωσή τους χρησιμοποιούνται επιταχυντές σωματιδίων κόστους δισεκατομμυρίων δολαρίων.
Η εικόνα που προκύπτει είναι αρκετά εντυπωσιακή. Οι 2 πιο σημαντικοί τρόποι ερμηνείας της δημιουργίας του κόσμου, η επιστήμη και η θρησκεία, εξαρτώνται από μια κρυμμένη διάσταση. Χωρίς αυτή τη διάσταση δεν νοείται ανθρώπινη ύπαρξη. Δεν θα έπρεπε τότε αυτή η γνώση να φέρει επανάσταση στη ζωή μας εδώ και τώρα; Κι όμως δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Για να συμβεί, πρέπει να συμπληρωθεί ο χαμένος κρίκος. Σε αντίθετη περίπτωση, ο κόσμος στον οποίο ζούμε θα αποσυνδεθεί από την πηγή του, όπως ακριβώς συμβαίνει σε μεγάλο βαθμό και τώρα.
Μια πρόταση, την οποία υποστηρίζουμε σθεναρά, είναι ότι ο κρίκος που λείπει είναι η συνειδητότητα. Επειδή πάρα πολλοί άνθρωποι συνδέουν τη συνειδητότητα με την πίστη θεωρώντας ότι τίποτα για τον Θεό ή την ψυχή δεν μπορεί να αποδειχτεί, ας το αφήσουμε αυτό προς το παρόν στην άκρη. Ο χαμένος κρίκος πρέπει να είναι επιστημονικός. Εκείνο που έχουμε να κάνουμε είναι να καλύψουμε μια διαδρομή από την κβαντική θεωρία μέχρι την ανώτερη συνειδητότητα. Αυτό χρειάζεται πολλή σκέψη, η ανταμοιβή μας όμως θα είναι τεράστια. Η κρυμμένη πραγματικότητα θα αποκαλύψει την αληθινή της υπόσταση. Η υψηλότερη συνειδητότητα μπορεί κάλλιστα να αποτελέσει μια καθημερινή εμπειρία.
Κατ’ αρχάς, η κβαντική θεωρία, η οποία έχει χαρακτηριστεί ως η πιο επιτυχημένη επιστημονική θεωρία στην ιστορία του ανθρώπου, ισχυρίζεται κατηγορηματικά ότι ζούμε σε ένα συμμετοχικό σύμπαν – αυτό δηλαδή που θεωρούμε ως ανεξάρτητη, εξωτερική πραγματικότητα συνδέεται με τον τρόπο που το παρατηρούμε. Ο φυσικός John Wheeler από τα Πανεπιστήμια του Πρίνστον και του Τέξας πραγματοποίησε εκστρατεία για να αποδείξει τη σημασία της δικής μας συμβολής εναντιούμενος στην ιδέα ότι το σύμπαν βρίσκεται απλώς «κάπου εκεί έξω» μοιάζοντας με ένα κατάστημα το οποίο κοιτάζουμε με τη μύτη μας κολλημένη στο παράθυρο.
Όμως πόσο περίεργο είναι να σκεφτεί κανείς ότι, όταν ένας φυσικός κάνει παρατηρήσεις και μετρήσεις, τα κβάντα τα οποία αποτελούν τα πάντα στο σύμπαν, αλλάζουν. Πράγματι, δεν έχει νόημα να μιλάμε για τις ιδιότητές τους χωρίς να προϋποθέτεται η ύπαρξη ενός παρατηρητή. Το σύμπαν είναι συνδεδεμένο με συνειδητές πράξεις παρατήρησης από τα πιο στοιχειώδη σωματίδια μέχρι και τους τεράστιους γαλαξίες. Επιπλέον, η κβαντική θεωρία αποδίδει πρωτεύοντα ρόλο στο κβαντικό κενό, το κενό δηλαδή που προηγείται σε παρατηρήσιμα φαινόμενα, όπως τα άτομα και τα μόρια. Σε αντίθεση με την κοινής λογικής έννοια του κενού χώρου, το κβαντικό κενό είναι γεμάτο με εν δυνάμει προοπτικές.
Ο Wheeler, εκτός του ότι επινόησε τον όρο «συμμετοχικό σύμπαν», υποστήριξε επίσης ότι το κβαντικό κενό είναι θεμελιώδες σε όλες τις πτυχές της φυσικής, μια άποψη που κέρδισε ευρεία αποδοχή. Το κβαντικό κενό είναι ένα απέραντο σύνολο «χωροχρονικού αφρού» πέραν του οποίου ο χρόνος, ο χώρος – και η ίδια η φυσική – φτάνουν στο τέλος τους.
Η Κοσμολογία, η οποία βασίζεται στην άλλη πιο επιτυχημένη θεωρία που υπάρχει, τη θεωρία της γενικής σχετικότητας του Einstein, αναφέρει ότι το σύμπαν προέκυψε από την πίεση του κβαντικού αφρού κατά το Big Bang και έκτοτε εξελίχτηκε για τουλάχιστον 13,5 δισεκατομμύρια χρόνια. Όλα όσα θεωρούμε πραγματικά είτε μέσω των αισθήσεων είτε μέσω της επιστημονικής έρευνας πέρασαν αρχικά μέσα από τη λεγόμενη εποχή Planck (μια κατάσταση τόσο μικροσκοπική, σύντομη και χαοτική που δεν μπορεί να διαπεραστεί – δηλαδή μια μαθηματική διατύπωση που περιγράφει τα όρια της γνώσης μας) και στη συνέχεια ξεκίνησε η φάση της γενικής επέκτασης που δημιούργησε την ύλη, την ενέργεια, τα αστέρια, τους γαλαξίες και τη ζωή.
Αφού λοιπόν υπάρχει καθορισμένο όριο όσον αφορά τον χώρο και τον χρόνο, η επιστήμη έρχεται αντιμέτωπη με το γεγονός ότι ο ανθρώπινος εγκέφαλος λειτουργεί μέσα στον χώρο και τον χρόνο. Αυτό όμως δεν πρέπει να μας αποθαρρύνει. Αν το σύμπαν είναι όντως συμμετοχικό, τότε ο ανθρώπινος εγκέφαλος πρέπει να συμμετέχει σε κβαντικό επίπεδο. Γιατί συμβαίνει αυτό; Επειδή ο κβαντικός αφρός, που είναι η πηγή κάθε σωματιδίου που υπάρχει καθώς και του αντίθετα φορτισμένου αντισωματιδίου του, πρέπει να αποτελεί ταυτόχρονα πηγή και του εγκεφάλου. Δεν είναι λογικό να πιστεύουμε σε έναν κόσμο όπου η κβαντική πραγματικότητα είναι ξεχωριστή από την καθημερινή πραγματικότητα. Ο μικρόκοσμος και ο μακρόκοσμους έχουν την ίδια προέλευση όχι μόνο πριν από δισεκατομμύρια χρόνια, αλλά ακόμα και τώρα – η πραγματικότητα ξεπηδά συνεχώς μέσα από το κβαντικό κενό.
Τα κβάντα βγαίνουν μέσα από τον κβαντικό αφρό, ενώ η συντριπτική πλειοψηφία τους πέφτει ξανά πίσω σε αυτόν. Έτσι, η δημιουργία, η διατήρηση και η εκ νέου απορρόφηση των εικονικών σωματιδίων συμβαίνει ανά πάσα στιγμή και σε όλα τα σημεία του χώρου. Οι αισθήσεις μας μας αναγκάζουν να βλέπουμε ένα ηλιοβασίλεμα κάθε φορά, ένα πάρτι γενεθλίων κάθε φορά, ένα πρόσωπο κάθε φορά. Χωρίς αμφιβολία η πραγματικότητα δεν περιορίζεται σε μια γραμμική εμπειρία στον χώρο και τον χρόνο. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι πέρα από την περιορισμένη αντίληψή μας, το Big Bang συμβαίνει παντού την ίδια στιγμή σε ένα αιώνιο τώρα. Η δημιουργία είναι μια ενιαία διαδικασία, και εμείς είμαστε βυθισμένοι μέσα σε αυτή.
Σε αυτό το σημείο ο χαμένος συνδετικός κρίκος είναι κρίσιμης σημασίας. Οι φυσικοί νόμοι χρειάζονται το κβαντικό κενό για διαφόρους λόγους εκ των οποίων οι περισσότεροι είναι μαθηματικοί, αλλά η καθημερινότητα φαίνεται να προχωρά μια χαρά και χωρίς αυτό. Ωστόσο, δεδομένου ότι τα πάντα στην ύπαρξη εξαρτώνται από το κβαντικό κενό συμπεριλαμβανομένων όλων των έμβιων όντων, η πεποίθησή μας ότι ζούμε έξω από αυτό μάλλον είναι ψευδής. Δεν υπάρχει καμία λογική διαφυγή από αυτό το φαινόμενο, έτσι ώστε το κλειδί βρίσκεται στην αλλαγή της αίσθησης της πραγματικότητας – η «υπέρβαση» δηλαδή που υποτίθεται ότι ανήκει στους αγίους και τους μυστικιστές στην πραγματικότητα ισχύει για όλους τους ανθρώπους (ίσως οι άγιοι και οι μυστικιστές είναι εκείνοι που τη συνειδητοποίησαν πρώτοι).
Εδώ προκύπτει ένα λεπτό ζήτημα. Η παραδοξότητα του κβαντικού κόσμου, η οποία είναι σχεδόν θρυλική, γεννήθηκε μέσα από τις συγκρούσεις της με τις επικρατούσες θεωρίες (για παράδειγμα, η αποδεκτή ιδέα αιτίας και αποτελέσματος δεν είναι σύμφωνη με την κβαντική θεωρία της δυνατότητας του χρόνου και της αιτιώδους συνάφειας να πηγαίνουν προς τα πίσω.) Ωστόσο, δεν έχει σημασία ποιά θεωρία θα χρησιμοποιήσετε για να εξηγήσετε την πραγματικότητα, ο χάρτης δεν έχει να κάνει με τον χώρο. Όποια κι αν είναι τα μυστικά που αποκαλύπτει, η πραγματικότητα παραμένει αυτό που είναι: χωρίς απάντηση, αδιάψευστη και ακατανόητη.
Ακόμα και αυτή η διαπίστωση όμως, δεν πρέπει να μας αποθαρρύνει. Υπάρχει ένα αίσθημα ελευθερίας όταν συνειδητοποιούμε ότι είμαστε μέρος αυτής της ακατανόητης πραγματικότητας, υπάρχουμε μέσα σε αυτή έχοντας πολλές απορίες και συνεχίζουμε να υπάρχουμε χωρίς να έχει σημασία πόσο λανθασμένες, περιορισμένες ή άστοχες μπορεί να είναι οι απαντήσεις μας. Η συμμετοχή μας στο κβαντικό πεδίο κάνει τη διαφορά στον τρόπο που προχωρά η ζωή. Αποδεικνύεται ότι όλα τα παράξενα φαινόμενα στον κβαντικό κόσμο είναι απολύτως ανθρώπινα και οικεία – αφού βέβαια σταματήσουμε να τα συγκρίνουμε με παλιές και ξεπερασμένες ερμηνείες.
———————
Ο δρ Deepak Chopra είναι συγγραφέας περισσοτέρων από 75 βιβλίων με 22 μπεστ σέλερ από τους New York Times μεταξύ των οποίων το «What Are You Hungry For?».
Ο Μηνάς Καφάτος είναι καθηγητής Υπολογιστικής Φυσικής στην Έδρα Fletcher Jones στο Πανεπιστήμιο Τσάπμαν. Είναι κβαντικός φυσικός, κοσμολόγος κι ερευνητής στο ζήτημα της αλλαγής του κλίματος. Εργάζεται πάνω στην έννοια της συνειδητότητας καθώς και τα ανώτερα πεδία. Η διδακτορική διατριβή του έγινε υπό την καθοδήγηση του διακεκριμένου καθηγητή του Πανεπιστημίου του ΜΙΤ Philip Morrison, ο οποίος μαθήτευσε κοντά στον J. Robert Oppenheimer. Οι έρευνες του M. Καφάτου περιελάμβαναν τους φυσικούς κβαντικούς Hans Bethe, Victor Weisskopf και τον κοσμολόγο Thomas Gold. Συνεργάστηκε με τον Deepak Chopra για τη συγγραφή του υπό έκδοση βιβλίου «Who Made God and Other Cosmic Riddles. (Harmony)».


Read more: http://enallaktikidrasi.com

Κυριακή 29 Μαρτίου 2015

πώς μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο αλλάζοντας τη συνείδησή μας

Πώς μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο αλλάζοντας τη συνείδησή μας
Άρθρο του Arjun Walia
Το να ψάχνουμε για τη συνείδηση στον εγκέφαλο είναι σαν ψάχνουμε στη συσκευή του ραδιοφώνου τον εκφωνητή
- Nasseim Haramein – Διευθυντής της έρευνας Resonance Project
Θεωρώ ότι η συνείδηση είναι θεμελιώδης. Θεωρώ ότι η ύλη είναι παράγωγο της συνείδησης. Δεν μπορούμε να πάμε πίσω από τη συνείδηση. Τα πάντα για τα οποία μιλάμε, τα πάντα όσα θεωρούμε ότι υπάρχουν,προϋποθέτουν τη συνείδηση.
- Max Planck – θεωρητικός φυσικός ο οποίος κέρδισε το βραβείο Νόμπελ Φυσικής το 1918
Δεν ήταν δυνατό να διατυπώσουμε τους νόμους της κβαντικής φυσικής με έναν πλήρη συνεκτικό τρόπο χωρίς να αναφέρουμε τη συνείδηση
- Eugene Wigner , θεωρητικός φυσικός και μαθηματικός . Έλαβε μέρος του βραβείου Νόμπελ Φυσικής το 1963

Η εξήγηση της επιστήμης για την πεποίθηση ότι «η συνειδητότητα δημιουργεί την πραγματικότητα»

Το κβαντικό πείραμα της διπλής σχισμής  είναι πολύ δημοφιλές και χρησιμοποιείται για να εξεταστεί ο τρόπος που συνδέεται η συνειδητότητα και ο υλικός κόσμος. Αποτελεί ένα ισχυρό παράδειγμα που τεκμηριώνει το πώς οι παράγοντες που σχετίζονται με τη συνειδητότητα και τον υλικό κόσμο συνδέονται με κάποιο τρόπο.
Μια πιθανή αποκάλυψη αυτού του πειράματος είναι ότι «ο παρατηρητής δημιουργεί την πραγματικότητα». Σε ένα έγγραφο που δημοσιεύτηκε στο επιστημονικό περιοδικό Physics Essays από τον Dean Radin, ερμηνεύεται ο τρόπος που αυτό το πείραμα έχει χρησιμοποιηθεί πολλές φορές για να διερευνηθεί ο ρόλος της συνειδητότητας στη διαμόρφωση της φυσικής πραγματικότητας.(1)
Στο πείραμα αυτό, χρησιμοποιήθηκε ένα οπτικό σύστημα διπλής σχισμής για να ελεγχθεί ο πιθανός ρόλος της συνειδητότητας στην κατάρρευση της κβαντικής κυματοσυνάρτησης. Διαπιστώθηκε ότι όταν ο παρατηρητής προσπαθούσε να δει από ποιά σχισμή περνούσαν τα σωματίδια, η συμπεριφορά τους αλλοιωνόταν ενώ αυτό δεν συνέβαινε όταν δεν τα παρατηρούσε. Η έρευνα έδειξε ότι οι παράγοντες που συνδέονται με τη συνειδητότητα σχετίζονται σε σημαντικό βαθμό με την αλλοίωση της συμπεριφοράς των σωματιδίων στη διπλή σχισμή.
«Η παρατήρηση δεν αλλοιώνει μόνο ό,τι υποβάλλεται σε μέτρηση, το προκαλεί κιόλας. Υποχρεώνει δηλαδή το ηλεκτρόνιο να λάβει μια συγκεκριμένη θέση. Εμείς οι ίδιοι παράγουμε τα αποτελέσματα της μέτρησης».
Παρ’ όλο που αυτό αποτελεί ένα από τα πιο δημοφιλή πειράματα που χρησιμοποιούνται για την επιβεβαίωση της σύνδεσης ανάμεσα στη συνειδητότητα και τη φυσική πραγματικότητα, υπάρχουν πολλές άλλες μελέτες που δείχνουν σαφώς ότι η συνειδητότητα ή οι παράγοντες που συνδέονται με αυτή σχετίζονται με κάποιο τρόπο άμεσα με την πραγματικότητα. Επίσης, το ίδιο απέδειξαν διάφορα πειράματα στον τομέα της παραψυχολογίας.
Βέβαια, δεν θα μπορούσαμε να καταλάβουμε την έκταση αυτής της σύνδεσης και στις περισσότερες περιπτώσεις οι επιστήμονες δεν μπορούν καν να την εξηγήσουν. Ωστόσο υπάρχει κι έχει παρατηρηθεί ξανά και ξανά.
Παρακάτω ακολουθεί ένα βίντεο από την κινηματογραφική ταινία «What The Bleep Do We Know».
Άλλα παραδείγματα που έχουμε γράψει αφορούν τα πειράματα ψυχοκίνησης που χρηματοδοτούνται από την κυβέρνηση, το πείραμα της παγκόσμιας συνειδητότητας, τα πειράματα απομακρυσμένης προβολής, τις σκέψεις και τις προθέσεις που αλλάζουν τη δομή του νερού, το φαινόμενο πλασέμπο, τις μελέτες για την τηλεμεταφορά και πολλά άλλα. Διαβάστε το σχετικό άρθρο: 8 επιστημονικές αλήθειες που αποδεικνύουν ότι η συνείδηση διαμορφώνει το υλικό πεδίο

Πώς μπορούμε να ενσωματώσουμε αυτές τις πληροφορίες στη ζωή μας & να χρησιμοποιήσουμε τη συνειδητότητα για να μεταμορφώσουμε τον κόσμο

Η αλλαγή απαιτεί δράση, αλλά το πιο σημαντικό είναι ο χώρος από τον οποίο προέρχεται η δράση.
Η σύγχρονη επιστήμη και ειδικότερα η κβαντική φυσική έχει φτάσει μέχρι και τον αρχαίο μυστικισμό και τις έννοιες που είναι / ήταν τόσο βαθιά ριζωμένες σε διαφόρους πολιτισμούς σε ολόκληρο τον αρχαίο κόσμο. Ένα σημαντικό παράδειγμα αυτού είναι το γεγονός ότι τα πάντα είναι ενέργεια και τίποτα δεν είναι σταθερό. Μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα σε αυτό το link.
«Είμαστε Αυτό Που Σκεφτόμαστε, Όλα Αυτά Που Είμαστε Προκύπτουν Από Τις Σκέψεις Μας, Με Τις Σκέψεις Μας Φτιάχνουμε Τον Κόσμο» (Βούδας).
Ένα σημαντικό παράδειγμα συνάντησης της κβαντικής φυσικής με την αρχαία σοφία αποτελεί το γεγονός ότι ο Nikola Tesla επηρεάστηκε από τη Βεδική φιλοσοφία όταν μελετούσε τις ιδέες του για την ενέργεια μηδενικού σημείου. (2)
Γιατί λοιπόν είναι αυτό συναφές; Διότι η σύγχρονη φυσική, όπως αναφέρθηκε παραπάνω, τονίζει το γεγονός ότι ο παρατηρητής διαμορφώνει την πραγματικότητα. Ο τρόπος που σκεφτόμαστε και αντιλαμβανόμαστε θα μπορούσε να είναι υπεύθυνος και να διαδραματίζει ζωτικό ρόλο στη φυσική δομή που βλέπουμε μπροστά μας.
«Κανένα Πρόβλημα Δεν Μπορεί Να Λυθεί Από Το Ίδιο Επίπεδο Συνειδητότητας Που Το Δημιούργησε» (Αϊνστάιν).
Αν κοιτάξουμε τον κόσμο και τον εξετάσουμε σε συλλογικό επίπεδο, τι βλέπουμε; Πώς τον αντιλαμβανόμαστε; Αυτή τη στιγμή, η πλειοψηφία των ανθρώπων τον αντιλαμβάνεται με τη μορφή γεγονότων όπως η γέννηση, η εκπαίδευση στο σχολείο, η πληρωμή των λογαριασμών, η απόκτηση μιας οικογένειας και η εύρεση μιας εργασίας προκειμένου να είμαστε ανεξάρτητοι.
Κανένα πρόβλημα μέχρι εδώ, αλλά πολλοί άνθρωποι στον πλανήτη δεν βιώνουν τέτοιου είδους εμπειρίες. Θέλουν να αλλάξουν. Αντιλαμβανόμαστε την πραγματικότητα με αυτόν τον τρόπο για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα και με πολύ λίγες πληροφορίες σχετικά με το τι πραγματικά συμβαίνει στον πλανήτη μας. Μοιάζουμε σχεδόν με ρομπότ που έχουν εκπαιδευτεί και έχουν υποστεί πλύση εγκεφάλου προκειμένου να δεχτούν τα πράγματα έτσι όπως είναι, δηλαδή να μην αμφισβητούμε το τι συμβαίνει στον κόσμο και να συνεχίσουμε να φροντίζουμε μόνο τον εαυτό μας και τη δική μας ζωή.
Όπως θα έλεγε ο Noam Chomsky, η συγκατάθεσή μας έχει κατασκευαστεί. Αν συνεχίσουμε αυτή την πορεία αντιλαμβανόμενοι την πραγματικότητα «όπως ακριβώς είναι», ουσιαστικά θα παρατείνουμε αυτό το είδος ύπαρξης και εμπειρίας για την ανθρώπινη φυλή χωρίς ποτέ να αλλάξει τίποτα.
Προκειμένου να δημιουργήσουμε και να εφαρμόσουμε μια καινούρια πραγματικότητα για τον εαυτό μας, πρέπει να αλλάξει ο τρόπος σκέψης μας και ο τρόπος που την αντιλαμβανόμαστε. Τι είναι αυτό που αλλάζει τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε την πραγματικότητα; Οι πληροφορίες. Όταν λαμβάνονται καινούριες πληροφορίες, αλλάζει ο τρόπος που βλέπουμε τα πράγματα και ως εκ τούτου αλλάζει η πραγματικότητά μας και αρχίζουμε να εκδηλώνουμε καινούριες εμπειρίες και να ανοίγουμε το μυαλό μας σε μια ευρύτερη άποψη της πραγματικότητας. Ακόμη, δεν είναι δυνατόν να εκδηλωθεί μια νέα φυσική θεωρία εν ριπή οφθαλμού και δεν είμαστε σε θέση να το κάνουμε αυτό, αλλά είναι κάτι που απαιτεί χρόνο και γίνεται σταδιακά. Αυτό είναι κάτι που δεν το έχουμε ακόμα κατανοήσει.
Κάτι άλλο επίσης σημαντικό που προέρχεται από μια καινούρια φυσική θεωρία είναι ότι, αν οι παράγοντες της συνειδητότητας σχετίζονται με τη δημιουργία της πραγματικότητας, αυτό σημαίνει ότι η αλλαγή ξεκινά από εντός. Ξεκινά με τον τρόπο με τον οποίο παρακολουθούμε τον εξωτερικό κόσμο μέσω του εσωτερικού μας κόσμου. Αυτό σχετίζεται με το προγενέστερο σημείο για το πώς αντιλαμβανόμαστε την πραγματικότητα. Η αντίληψή μας για τον εξωτερικό κόσμο θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελεί μια αντανάκλαση του εσωτερικού μας κόσμου, της εσωτερικής κατάστασης της ύπαρξής μας.
Αναρωτηθείτε λοιπόν, είστε ευτυχισμένοι; Παρατηρείτε, αντιλαμβάνεστε και ενεργείτε με γνώμονα την αγάπη, το μίσος, τον θυμό ή τη γαλήνη; Όλοι αυτοί οι παράγοντες σχετίζονται με τη συνειδητότητά μας, με την παρατήρησή μας; Ο ένας ή οι πολλοί που κάνουν «παρατήρηση» μπορούν να διαδραματίσουν σημαντικό ρόλο; Σε ποιό είδος φυσικού κόσμου εκδηλώνεται η ανθρώπινη φύση; Τι νομίζετε εσείς για όλα αυτά;
Στην πραγματικότητα εμείς είμαστε οι παρατηρητές, μπορούμε να κάνουμε την αλλαγή και να σπάσουμε τα πρότυπα, να δημιουργήσουμε καινούριες δυνατότητες και να αλλάξουμε την κατεύθυνσή μας. Όλα αυτά γίνονται μέσα από τον τρόπο με τον οποίο εμείς οι ίδιοι παρατηρούμε τους άλλους και τον κόσμο γύρω μας.
Πιστεύω ότι η ανθρώπινη φυλή βρίσκεται στη διαδικασία της αλλαγής αντιλήψεων ταυτόχρονα για πολλά διαφορετικά πράγματα. Ως αποτέλεσμα, ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε και «παρατηρούμε» τον κόσμο γύρω μας (σε μια μαζική κλίμακα) έχει αρχίσει να μεταβάλλεται δραστικά. Έτσι, αν θέλετε να βοηθήσετε στην αλλαγή του κόσμου, αλλάξτε τον τρόπο που βλέπετε τα πράγματα και τότε θα δείτε και τα πράγματα να αλλάζουν.
«Γίνε Εσύ Η Αλλαγή Που Θέλεις Να Δεις Στον Κόσμο» (Μαχάτμα Γκάντι)
«Δεν υπάρχει τίποτα καινούριο να ανακαλύψει η Φυσική. Το μόνο που απομένει είναι η ολοένα και πιο ακριβής μέτρηση». Αυτή η δήλωση (δήλωση κοσμοθεωρία) έγινε από τον Λόρδο Kelvin το 1900 και καταρρίφθηκε μόλις 5 χρόνια αργότερα, όταν ο Einstein δημοσίευσε την εργασία του για την ειδική σχετικότητα. Οι νέες θεωρίες που πρότεινε ο Einstein αμφισβήτησαν το πλαίσιο κατανόησης εκείνης της εποχής. Αυτό ανάγκασε την επιστημονική κοινότητα να υιοθετήσει μια εναλλακτική άποψη για την αληθινή φύση της πραγματικότητας. Αυτό αποτελεί ένα σημαντικό παράδειγμα για το πώς τα πράγματα που κάποτε θεωρούνταν αληθή έχουν αλλάξει.
«Οι δηλώσεις του Λόρδου Kelvin υποστηρίζουν τα παραδείγματα του παρελθόντος…Γνωρίζαμε ότι η Γη ήταν επίπεδη, ότι ήταν το κέντρο του σύμπαντος και ότι μια μηχανή φτιαγμένη από τον άνθρωπο και βαρύτερη από τον αέρα δεν θα μπορούσε ποτέ να πετάξει. Μέσα από όλες τις φάσεις της ανθρώπινης ιστορίας η νόηση δείχνει την υπεροχή της χλευάζοντας ή καταστέλλοντας όσα στοιχεία της πραγματικότητας απλώς δεν ταιριάζουν στο πλαίσιο της αποδεκτής γνώσης. Είμαστε πραγματικά διαφορετικοί σήμερα; Έχουμε αλλάξει πραγματικά την αντίληψή μας για πράγματα που δεν χωρούν στο πλαίσιο της αποδεκτής γνώσης; Ίσως υπάρχουν έννοιες της πραγματικότητας που ακόμα δεν έχουμε κατανοήσει κι αν ανοίξουμε τα μάτια μας ίσως δούμε ότι έχουμε αγνοήσει κάτι σημαντικό» (Terje Toftenes).
1) http://media.noetic.org/uploads/files/PhysicsEssays-Radin-DoubleSlit-2012.pdf
2) http://www.collective-evolution.com/2014/07/23/the-influence-vedic-philosophy-had-on-nikola-teslas-idea-of-free-energy/
3) http://www.collective-evolution.com/2014/11/11/consciousness-creates-reality-physicists-admit-the-universe-is-immaterial-mental-spiritual/
4) http://enallaktikidrasi.com/2014/04/8-epistimonikes-ereynes-pou-apodeiknyoun-oti-i-syneidisi-diamorfonei-to-ylliko-pedio/


Read more: http://enallaktikidrasi.com