Παρασκευή 27 Φεβρουαρίου 2015

Περί αγάπης, γάμου και άλλων απανθισμάτων του Όσσο


AsterBouquetΑΠΑΝΘΙΣΜΑΤΑ IX.
 
Αυτό συμβαίνει μ' εμένα κάθε μέρα: αν έρθει ένας φιλόσοφος, αν έρθει ένας ψυχίατρος, ένας άνθρωπος που έχει σπουδάσει ψυχολογία, φιλοσοφία και θρησκεία σε κάποιο πανεπιστήμιο, είναι δύσκολο, σχεδόν ανέφικτο να έχει οποιαδήποτε επικοινωνία μαζί μου. Μπορείς να συζητάς, μα δεν μπορείς να συναντηθείς. Θα κινείσαι παράλληλα. Μπορεί να φαίνονται κοντά, επειδή χρησιμοποιείς τις ίδιες λέξεις, μα αυτό είναι απλώς εξωτερικό.
Αν το πρωί αγαπάς έναν άνθρωπο υπερβολικά, το βράδυ πρέπει να τον μισήσεις, αλλιώς θα πέσεις κάτω από το σχοινί. Είναι περπάτημα πάνω σε τεντωμένο σχοινί. Αν αγαπάς έναν άνθρωπο υπερβολικά, έχεις γείρει υπερβολικά προς τα αριστερά. Τώρα θα πέσεις. Για να ισορροπήσεις, πρέπει να γείρεις προς τα δεξιά. Οι εραστές πάντοτε καυγαδίζουν. Αυτό είναι ένα είδος ισορροπίας, δεν είναι τίποτα σοβαρό, είναι φυσικό. Εκτός αν πέσεις κάτω από το σχοινί, αυτό είναι άλλο θέμα.
Κάθαρση σημαίνει ότι πρέπει να αφήσεις όλους τους προγραμματισμούς, όλες τις ιδεολογίες, όλες τις έννοιες, όλες τις φιλοσοφίες, όλα όσα σε δίδαξαν οι άλλοι. Πρέπει να γίνεις καθαρός πίνακας, μια Ταbulα Rasa, εντελώς καθαρός. Μόνο όταν είσαι εντελώς καθαρός, όταν τίποτα δεν είναι γραμμένο πάνω σου, μπορεί να γράψει κάτι ο Θεός. Μόνο όταν είσαι εντελώς σιωπηλός κι έχουν εξαφανιστεί όλες οι λέξεις που σου έδωσε η κοινωνία, μπορεί να σου μιλήσει ο Θεός. Η αλήθεια μπορεί να σου ψιθυρίσει στο αυτί τα μυστήρια της μόνο όταν είσαι απόλυτα άδειος. Το κενό είναι καθαρότητα.
Συνήθως ο άνθρωπος μιλά από ανάγκη, επειδή δεν μπορεί να αντισταθεί στον πειρασμό της ομιλίας. Και οι βούδες μιλούν! Όχι από ανάγκη αλλά από άφθονη δύναμη. Είναι σιωπηλοί, δεν υπάρχει πειρασμός, έμμονη ιδέα να μιλούν. Μπορούν να παραμείνουν σιωπηλοί πάντα. Παρόλα αυτά όμως μιλούν. Αν μιλήσουν, μιλούν από δύναμη!
Ο κόσμος έχει μικρύνει πολύ και μόλις βρεις τον άλλο άνθρωπο... Δεν είναι καθόλου ζήτημα ομορφιάς και ασχήμιας. Μάλιστα, δεν υπάρχει κανένας που να είναι άσχημος και κανένας που να είναι όμορφος. Ο άσχημος άνθρωπος μπορεί να ταιριάζει με κάποιον. Τότε ο άσχημος άνθρωπος είναι όμορφος για εκείνο τον άνθρωπο. Η ομορφιά είναι σκιά της αρμονίας. Δεν είναι πως ερωτεύεσαι όμορφους ανθρώπους. Η διαδικασία είναι ακριβώς το αντίθετο: Όταν ερωτεύεσαι έναν άνθρωπο, ο άνθρωπος αυτός φαίνεται όμορφος. Η αγάπη φέρνει την ιδέα της ομορφιάς, όχι το αντίστροφο.
Αυτος ο άσχημος γάμος! που είναι ενάντια στην φύση του ανθρώπου. Και υπάρχει λόγος που σε όλο τον κόσμο οι ιερείς επινόησαν αυτόν τον άσχημο γάμο, που υπάρχει πάνω στη γη επί πέντε χιλιάδες χρόνια. Ο λόγος ήταν πως αν οι άνθρωποι είναι δυστυχισμένοι, πηγαίνουν στις εκκλησίες και στους ναούς. Αν είναι δυστυχισμένοι οι άνθρωποι, είναι έτοιμοι να απαρνηθούν τη ζωή. Αν είναι δυστυχισμένοι οι άνθρωποι, βρίσκονται στα χέρια των ιερέων.
Ο μόνος τρόπος να αποβάλεις οποιονδήποτε φόβο είναι να κινηθείς προς το πράγμα ακριβώς που φοβάσαι. Όταν έρχεται κάποιος σ' εμένα και λέει: "Φοβάμαι το σκοτάδι," τότε πάντα του προτείνω: "Πήγαινε και κάθισε μόνος σου, μέσα στη σκοτεινή νύχτα, έξω από την πόλη, κάτω από ένα δέντρο. Τρέμε, ίδρωνε, νιώσε ανήσυχος, αλλά μείνε εκεί!"
Πόση ώρα μπορείς να τρέμεις; Σιγά-σιγά τα πράγματα θα ησυχάσουν. Η καρδιά θα αρχίσει να χτυπά κανονικά... και ξαφνικά θα δεις ότι ούτε το σκοτάδι είναι τόσο τρομακτικό. Και σιγά-σιγά, θα αποκτήσεις επίγνωση της ομορφιάς του σκοταδιού, που μόνο το σκοτάδι μπορεί να την έχει: το βάθος, την σιωπή, τη βελούδινη αίσθηση, την ακινησία, την μουσική της σκοτεινής νύχτας, τα έντομα, την αρμονία. Και σιγά-σιγά, καθώς εξαφανίζεται ο φόβος, θα σου κάνει εντύπωση που το σκοτάδι δεν είναι και τόσο σκοτεινό. Έχει την δική του φωτεινότητα.
Ο νους χρειάζεται μέλλον — κάθε είδους μέλλον. Πρέπει να γίνεις πλούσιος, πρέπει να γίνεις δυνατός, πρέπει να γίνεις όμορφος, πρέπει να γίνεις σοφός, πρέπει να γίνεις φωτισμένος. Όσο υπάρχει το να γίνεις, τόσο επιμένει ο νους. Και η επιμονή του νου είναι όλη σου η δυστυχία. Σε κρατάει σε ένταση. Σε κρατάει σε ανησυχία, σε αγωνία, σε ένα διαρκή φόβο ότι θα χάσεις τον στόχο. Σε κρατάει άπληστο, ένας διαρκής πόθος για να φτάσεις στον στόχο. Και δεν έχει καμιά σημασία ποιος είναι ο στόχος -χρήμα ή Θεός, επιτυχία ή σαμάντι- δεν έχει καμία σημασία.
Ο Λάο Τσε λέει: "Αναζήτησε και θα χάσεις." Γιατί; "Αναζήτησε και θα χάσεις." Επειδή αυτό που αναζητάς βρίσκεται μέσα σου. Μπορεί να βρεθεί μόνο όταν σταματήσει κάθε αναζήτηση.
800497pvpp1xva0fΠοιο ήταν το έγκλημα του Ιησού; Το έγκλημα του ήταν ότι ήταν ευδαίμων ανάμεσα σε ανθρώπους οι οποίοι δεν γνώριζαν τι σημαίνει ευδαιμονία. Το έγκλημα του ήταν ότι ήταν αληθινός ανάμεσα σε ανθρώπους που ζούσαν μέσα στο ψέμα. Το έγκλημα του ήταν ότι είχε μάτια, ανάμεσα σε ανθρώπους που ήταν τυφλοί. Και οι τυφλοί προσβλήθηκαν. Πάντοτε οι τυφλοί προσβάλλονται.
Προσβλήθηκαν από τον Πυθαγόρα, προσβάλλονται από μένα! Πάντοτε προσβάλλονται. Και ο απλός λόγος είναι ότι όποτε ένας άνθρωπος σαν τον Ιησού ή σαν τον Πυθαγόρα περπατάει ανάμεσα σε ανθρώπους, το ύψος του τους κάνει να νιώθουν πυγμαίοι. Το βάθος του τους κάνει να νιώθουν τόσο ρηχοί, που δεν μπορούν να τον συγχωρήσουν. Πρέπει να καταστρέψουν αυτόν τον άνθρωπο. Νιώθουν ότι αυτός ο άνθρωπος τους προσβάλλει, τους πονάει, επειδή "αν μπορεί αυτός να φτάσει σε τέτοια μακαριότητα, γιατί δεν μπορώ εγώ; Αν μπορεί αυτός να ζήσει στο βασίλειο του Θεού, γιατί δεν μπορώ εγώ;" Και εμφανίζεται μεγάλη ζήλια.
Η ιδέα του καλύτερου ανθρώπου είναι παλιά, δεν είναι επαναστατική. Αλλά η ιδέα του καινούργιου ανθρώπου είναι νέα και επικίνδυνη, γιατί απαιτεί θάρρος. Βασική της προϋπόθεση είναι πως πρέπει να πεθάνεις ως προς το παλιό και να γεννηθείς εκ νέου  πρόκειται για αναγέννηση.
Ο καινούργιος άνθρωπος δεν είναι κατ' ανάγκη καλύτερος άνθρωπος. Θα είναι πιο ζωντανός, θα είναι πιο χαρούμενος, θα είναι σε πιο μεγάλη εγρήγορση, αλλά ποιος ξέρει αν θα είναι «καλύτερος», ή όχι; Σε ό, τι αφορά τους πολιτικούς, σίγουρα δεν θα είναι καλύτερος, γιατί δεν θα είναι καλύτερος στρατιώτης—δεν θα είναι καθόλου πρόθυμος να γίνει στρατιώτης. Δεν θα είναι ανταγωνιστικός, και θα καταρρεύσει όλη η ανταγωνιστική οικονομία. Δεν θα τον ενδιαφέρει να μαζεύει άχρηστα πράγματα, κι όμως όλη η οικονομία εξαρτάται από αυτό. Όλες οι διαφημιστικές εταιρείες φέρνουν απλώς στο νου σας την ιδέα της συσσώρευσης ολοένα και περισσότερων άχρηστων πραγμάτων.
Στο παρελθόν, οι άνθρωποι πίστευαν ότι το προλεταριάτο ήταν η πιο εκμεταλλευμένη τάξη. Αυτό δεν είναι αλήθεια. Κατόπιν, είδαμε ότι δεν ήταν το προλεταριάτο, αλλά ο κόσμος των γυναικών εκείνος, που τον είχαν εκμεταλλευτεί περισσότερο. Τώρα όμως ανακαλύπτουμε πως ούτε και αυτό δεν είναι αλήθεια. Η περισσότερο εκμεταλλευμένη τάξη -και η πιο ανίσχυρη- είναι η τάξη των μικρών παιδιών. Το παιδί εξαρτάται τόσο πολύ από τους γονείς. Είναι αναγκασμένο να τους ακούει• δεν μπορεί να πει όχι. Βαθιά μέσα, μέσα στα κόκαλα του, μέσα στο αίμα του, μέσα στο μεδούλι του, λέει όχι. Στην επιφάνεια όμως, είναι αναγκασμένο να λέει συνεχώς ναι απλώς και μόνο για να επιβιώσει. Δέχεται λοιπόν τα όρια. Κι όταν έχεις δεχτεί ορισμένα όρια επί είκοσι, είκοσι πέντε χρόνια -πρόκειται για το ένα τρίτο της ζωής σου και το πιο σημαντικό- ποτέ ξανά δεν θα είσαι τόσο ευφυής, ποτέ ξανά τόσο ζωντανός, ποτέ ξανά τόσο ευάλωτος, ποτέ ξανά τόσο αθώος, ποτέ ξανά τόσο απρογραμμάτιστος.
Τα είκοσι πέντε εκείνα χρόνια, το πρώτο τρίτο της ζωής, τα κατευθύνουν άνθρωποι που είναι φοβισμένοι, που τρέμουν, που είναι δούλοι. Δεν λέω ότι βλάπτουν τα παιδιά τους εν γνώσει τους, σκόπιμα. Είναι καλοί άνθρωποι, οι προθέσεις τους είναι καλές, αλλά η αντίληψη τους είναι μικρή, σχεδόν ανύπαρκτη. Διαφορετικά, όλοι οι γονείς θα βοηθούσαν το παιδί να προχωρήσει πέρα από το γνωστό.
Η λογική είναι πολλή μικρή, η ζωή είναι πελώρια. Η λογική έχει χρηστική αξία, είναι εφεύρεση του ανθρώπου. Η ζωή δεν
είναι χρηστική., δεν είναι εφεύρεση του ανθρώπου- αντίθετα, ο άνθρωπος είναι εφεύρεση της ζωής. Η λογική είναι μονοδιάστατη, η ζωή είναι πολυδιάστατη. Επί χιλιάδες χρόνια όμως, ο άνθρωπος διαπαιδαγωγείται έτσι ώστε να πιστεύει ότι η λογική και η ζωή είναι συνώνυμα.
Αυτό κατάστρεψε όλη τηv χαρά της καρδιάς του ανθρώπου. Κατάστρεψε το πολυτιμότερο πράγμα που έχει η ύπαρξη: Δηλητηρίασε την ικανότητα του ανθρώπου να αγαπά, γιατί η λογική στρέφεται κατά της αγάπης, η λογική στρέφεται κατά της μακαριότητας, η λογική στρέφεται κατά της διαλογιστικότητας, η λογική στρέφεται κατά της θεϊκότητας. Αλλά η λογική είναι καλή στο πάρε-δώσε της αγοράς — είναι υπολογιστική,μαθηματική. Η λογική είναι καλή σε σχέση με τα πράγματα, αλλά δεν είναι καλή σε σχέση με τα πρόσωπα.

Πέμπτη 26 Φεβρουαρίου 2015

Κάρμα: Δικαιοσύνη και Ηθική Αιτιότητα

Δημιουργήθηκε Πέμπτη, 11 Δεκεμβρίου 2014 12:20
Διαβάστηκε 133 φορές

earthyεργασία της Ασπασίας Παπαδομιχελάκη
Το θέμα παρουσιάστηκε στις 6 Δεκεμβρίου 2014, on line, και το βίντεο υπάρχει στο youtube στο κανάλι
"theosophic movement"
Το Θεοσοφικό Κίνημα του 1875 έφερε από την Ανατολή  στον άνθρωπο της Δύσης εσωτερικές αλήθειες  που τον βοήθησαν   να αντιληφθεί  μια άλλη όψη της ζωής από την οποία ο υλισμός τον είχε απομακρύνει. Η Ε.Π.Μπλαβάτσκυ, η συνιδρύτρια του Κινήματος, θεώρησε πρώτο της  μέλημα να επαναφέρει στη Δύση τους νόμους του Κάρμα και της Μετενσάρκωσης  πιστεύοντας βαθιά ότι η γνώση αυτών μπορούσε να αφυπνίσει τη ληθαργούσα ψυχική μνήμη και επομένως την υπαρξιακή αναζήτηση και την προσωπική ευθύνη για μια καλύτερη ηθική συμπεριφορά. Μέσω των κειμένων της, το Κίνημα συνέβαλε στη διάδοση της πνευματικής γνώσης και προκάλεσε μέγιστες αλλαγές στη νοοτροπία της Δύσης.
Πρέσβευε ότι η Μετενσάρκωση είναι ένα από τα «χαμένα κλειδιά» της Χριστιανοσύνης αφού αποτελούσε τμήμα της διδασκαλίας της πρώτης περιόδου. Μία από τις πολλές διενέξεις εντός της Χριστιανικής κοινότητας αφορούσε στο ανάθεμα, που εκδόθηκε από την Ε΄ Οικουμενική Σύνοδο  της Κωνσταντινουπόλεως το 553 μ. Χ., κατά της δοξασίας για την προ-ύπαρξη της ψυχής – επομένως και κατά της μετενσάρκωσης.  Έχει υποστηριχθεί ότι η ενέργεια αυτή οδήγησε στην παρακμή του Ευρωπαϊκού πολιτισμού και στην απαρχή του Μεσαίωνα.
Από τη θετική άποψη, η Ε. Π. Μπλαβάτσκυ απέδιδε τέτοια σημασία σε αυτή την αρχή ώστε η ίδια έλεγε ότι είναι μέσα από την αναβίωση της αληθινής διδασκαλίας που αφορά σε αυτό το αξίωμα μαζί με τη δίδυμη διδασκαλία του Κάρμα που η επικρατούσα στον σημερινό κόσμο τάση για ιδιοτέλεια και αθλιότητα θα υποχωρήσει. Τις ονόμασε διδασκαλίες ελπίδας και υπευθυνότητας.
Ένα από τα αξιώματα της αρχαίας σοφίας είναι ότι υπάρχει ένα Θείο Σχέδιο  που κυβερνάται από θεμελιώδεις νόμους. Ο ένας από τους θεμελιώδεις νόμους είναι του Κάρμα. Ονομάζεται επίσης νόμος της Αιτίας και του Αποτελέσματος, της Προσαρμογής, της Αρμονίας και της Ηθικής Αιτιότητας. Αυτός ο ύψιστος νόμος συν-υπάρχει με τον νόμο των Κύκλων ή της Περιοδικότητας.
Η Ε.Π.Μπλαβάτσκυ τον νόμο του Κάρμα τον προσδιορίζει ως τον ύψιστο νόμο του Σύμπαντος, την πηγή, την προέλευση και τη βάση όλων των άλλων νόμων. Και λέει ότι «είναι ο αόρατος και άγνωστος νόμος που προσαρμόζει με σοφία,  ευφυϊα και δικαιοσύνη κάθε αποτέλεσμα στην αιτία του». Ο νόμος αυτός λειτουργεί αιώνια, απαράλλακτα και απαραβίαστα. Eίναι αιώνιος και αντιπροσωπεύει την ίδια τη Θεότητα. Ο Νόμος είναι αυτό στο οποίο υποτάσσονται τα πάντα και από το οποίο τα πάντα λαμβάνουν το μερίδιό τους. Επίσης σημαίνει την τάξη και την αρμονία.
Ο Νόμος του Κάρμα περιέχει δύο έννοιες: της δικαιοσύνης και του ήθους. Είναι δύο έννοιες απόλυτα συνδεδεμένες, δύο όψεις της μίας πραγματικότητας που αντιπροσωπεύουν την αρμονία που πηγάζει από την ενότητα της Ζωής. Η αρμονία είναι αποτέλεσμα της ενότητας και συνύπαρξης των Μονάδων που αποτελούν το σύμπαν όταν και εφόσον αυτές εκφράζουν και αποτυπώνουν σύμφωνα με τον Πλάτωνα, τις αυθύπαρκτες Θείες Ιδέες.
Ο Νόμος του Κάρμα και της Μετενσάρκωσης, είναι δύο μοναδικοί τρόποι που προσαρμόζουν αναγκαστικά τις Μονάδες της Ζωής προς τη θεία Δικαιοσύνη και το θείο Ήθος. Το Κάρμα ως νόμος της Προσαρμογής, εκπαιδεύει τον Προσκυνητή, δηλαδή τον άνθρωπο, να λειτουργεί με δικαιοσύνη και ήθος προς όλα τα όντα και να καταλύει τη χωριστικότητά του και κυρίως την άγνοιά του, που προέρχεται από την ταύτισή του με τον κόσμο της μορφής. Στη δράση του αυτή ο πρώτος Νόμος στηρίζεται απόλυτα από τον νόμο των Κύκλων ή της Περιοδικότητας, και  με τη μετενσάρκωση της ψυχής σε διαφορετικά σώματα, εξασφαλίζει τη δυνατότητα με επαναλαμβανόμενες εμπειρίες και αυτό-προσπάθειες να μαθαίνει και να διορθώνει ο άνθρωπος λάθη και αρμαρτίες. Αυτοί οι δύο νόμοι κρατούν τα κλειδιά της παγκόσμιας Εξέλιξης, που είναι η πραγμάτωση της Θείας Σκέψης στο σύμπαν. Είναι οι Νόμοι που στηρίζουν τη μετάλλαξη της ύλης σε πνεύμα, του κατώτερου σε ανώτερο.
Το Κάρμα είναι ένας ευεργετικός νόμος, απόλυτα ευσπλαχνικός, αδυσώπητα ακριβοδίκαιος, γιατί το αληθινό έλεος δεν είναι εύνοια αλλά αμερόληπτη δικαιοσύνη.
full-circle-rainbow-reflectionΣε ελεύθερη μετάφραση σημαίνει την «πράξη» όπως επίσης «την αιτία και το αποτέλεσμα». Πρόκειται για το συνολικό αποτέλεσμα των προσωπικών δράσεων και της συμπεριφοράς του ατόμου στις διαδοχικές φάσεις της ύπαρξής του στη διάρκεια των μετενσαρκώσεών του στη γη. Είναι ο νόμος της αναπροσαρμογής που πάντα τείνει να αποκαθιστά τη διασαλευθείσα ισορροπία στον φυσικό και τη διαταραγμένη αρμονία στον ηθικό κόσμο.
Το Κάρμα είναι ο πρώτος και μέγιστος Νόμος και ενεργεί για την αποκατάσταση της Αρμονίας και τη διατήρηση της ισορροπίας, χάριν της οποίας υπάρχει το Σύμπαν.
Ο ΝΟΜΟΣ του ΚΑΡΜΑ είναι ανεξιχνίαστα συνυφασμένος με τον νόμο της Μετενσάρκωσης. ...Εμείς λέμε ότι μόνο αυτή η διδασκαλία μπορεί να μας εξηγήσει το μυστήριο πρόβλημα του Καλού και του Κακού και να συμφιλιώσει τον άνθρωπο με τη φοβερή και προφανή αδικία στη ζωή. Τίποτε άλλο εκτός από μια τέτοια βεβαιότητα δεν μπορεί να ηρεμήσει την επαναστατημένη αίσθηση δικαιοσύνης που νιώθουμε. Γιατί, όταν κάποιος που δεν είναι εξοικειωμένος με την ευγενή διδασκαλία κοιτάξει γύρω του και παρατηρήσει τις ανισότητες γέννησης και τύχης, διάνοιας και ικανοτήτων, όταν κανείς παρατηρήσει ότι τιμώνται μωροί και άσωτοι άνθρωποι, στους οποίους η τύχη έχει επισωρεύσει την εύνοιά της μόνο και μόνο λόγω μιάς  προνομιακής γέννησης, ενώ ο εγγύτερος πλησίον τους, παρά τις διανοητικές και ευγενείς αρετές του - καθόλα πολύ πιο αξιέπαινες - χάνεται μεσα στην ένδοια και στην  έλλειψη συμπάθειας. Όταν κάποιος βλέπει όλα αυτά και πρέπει να αδιαφορήσει, ανήμπορος να ανακουφίσει τους αναξιοπαθούντες, ενώ τα αυτιά του ηχούν και η καρδιά του πονάει από τις κραυγές του πόνου oλόγυρά του - μόνον αυτή η ευλογημένη γνώση του Κάρμα τον συγκρατεί από το να αναθεματίζει τη ζωή και τους ανθρώπους καθώς και τον υποτιθέμενο Δημιουργό τους.(1)
Η Δικαιοσύνη
Κατά τους Πυθαγόρειους η νομοτέλεια της κοσμικής δικαιοσύνης που διέπει το φυσικό σύμπαν έχει μαθηματική διάρθρωση, εκφράζει δηλαδή άκαμπτη μαθηματική αναλογία. Και αυτή η μαθηματική ακαμψία αποκαλύπτει την ουσία και την έννοια της Δικαιοσύνης.
Δίκαιο, κατά τον κοινωνικό νομοθέτη, είναι εκείνο που ρυθμίζει την κοινωνική ζωή κατά τρόπο «ετερόνομο», «επιτακτικό» και «εξαναγκαστικό». 
Κατά τον Θείο Νομοθέτη,  Δικαιοσύνη είναι η ισορροπία ανάμεσα στην αιτία και το αποτέλεσμά της. Αυτό είναι Αρμονία και υπάρχει όσο η Θεότητα βρίσκεται στον Υποκειμενισμό της ή όσο δεσπόζει η ομοιογένεια.
Όταν η Ζωή εξέρχεται στη διαδικασία της ετερογένειας ή του γίγνεσθαι, τότε επέρχεται δυσαρμονία και ανισορροπία. Ανάμεσα στους δύο πόλους ομοιογένεια-ετερογένεια, πνεύμα και ύλη, καλό-κακό, υπάρχει ένας τρίτος παράγοντας ανάμεσα στις αντιθέσεις για να τις ενώνει. Αυτός ο τρίτος παράγοντας είναι ο ΝΟΜΟΣ και μάλιστα ο Νόμος του Κάρμα. Ο Νόμος είναι στο τρίπτυχο της Ύπαρξης και λειτουργεί ως μεσάζοντας που επιβάλλει και επιτηρεί την αρμονία στη διεκπεραίωση του Θείου Σχεδίου. (Καλό-Κακό-Δικαιοσύνη)
Η Παγκόσμια Συνειδητότητα από την οποία πηγάζουν οι ψυχές είναι δικαιοσύνη, συμπόνια, ενότητα και συλλογικότητα. Κάθε δράση αντίθετη προς αυτές τις αρχές που είναι εγωστρεφής, χωριστική, και άδικη  φέρνει δυσαρμονία και ανισορροπία. Ο νόμος του Κάρμα ή της Αρμονίας επεμβαίνει σε όλα τα επίπεδα της συνειδητότητας ώστε να εξισορροπεί δια του αποτελέσματος την κάθε δράση. Το κάρμα είναι το αποτέλεσμα της ηθικής ή όχι σκέψης και πράξης. Γιατί η εφαρμογή των θείων ποιοτήτων στον κόσμο μας – που αυτό τελικά είναι η πραγματοποίηση της Θείας Σκέψης - είναι αυτό που φθάνει σε μας ως ηθική. Και ηθική σημαίνει «δράση για το σύνολο» και όχι για το «προσωπικό εγώ».
Το Κάρμα μας τιμωρεί για σφάλματα, αλλά και μας καθοδηγεί για το καλό μας στα ανώτερα ύψη τελειότητας, μέσα από την πειθαρχία, την ανάπαυση και ανταμοιβή. Είναι ένας νόμος τόσο περιεκτικός στη δράση του που αγκαλιάζει ταυτόχρονα και τη φυσική και την ηθική μας ύπαρξη.
Οι άνθρωποι «… έχουν βαθειά ριζωμένη μέσα τους την αντίληψη ότι το δίκαιο και το άδικο, το καλό και το κακό, είναι οι αυθαίρετες αποφάσεις κάποιου κώδικα που δημιούργησαν οι άνθρωποι ή που έχει επιβάλει στην ανθρωπότητα ένας προσωπικός Θεός.» αναφέρει η Ε.Π.Μπλαβάτσκυ στο Κλειδί της Θεοσοφίας.
Για τους Θεόσοφους και τους μυημένους της ανθρωπότητας, η διαφορετικότητα  στα πεπρωμένα των ανθρώπων,  των κρατών, των εθνών και των φυλών οφείλεται στο «Κάρμα-Νέμεσις» που, όπως και πάλι λέει, «δεν είναι παρά το (πνευματικό) δυναμικό αποτέλεσμα των αιτιών που παράχθηκαν και των δυνάμεων που αφυπνίστηκαν σε δραστηριότητα από τις δικές μας πράξεις.»
imisferiaΤο νήμα της ανθρώπινης εξέλιξης ξετυλίγεται από ενσάρκωση σε ενσάρκωση. Μεταξύ διαδοχικών γεννήσεων και θανάτων, δίνεται στο άτομο η δυνατότητα της αφύπνισης των εγγενών νοητικών και πνευματικών του δυνάμεων και της απελευθέρωσής του από τα δεσμά  των φυσικών αισθήσεων και της εγωπάθειας. Αυτός ο ύψιστος νόμος όχι μόνο ωθεί προς τη δράση για χάρη της εμπειρίας και της εξέλιξης, αλλά προσαρμόζει τα αποτελέσματα της δράσης στις αιτίες που δημιουργεί ο ίδιος ο άνθρωπος, είτε όταν απομακρύνεται από τον παγκόσμιο Νόμο, είτε όταν τον εφαρμόζει.
Πράγματι, δεν υπάρχει στη ζωή μας ούτε ένα ατύχημα, ούτε μια δύστυχη μέρα, ούτε μια θλίψη, που η αφορμή της να μη βρίσκεται στις δικές μας πράξεις αυτής ή κάποιας προηγούμενης ζωής, λέει η Ε.Π.Μ. ερμηνεύοντας τις διαφορετικές περιστάσεις στη ζωή του καθενός μας.
Οι Δυτικοί δεν είναι εξοικειωμένοι με τη λέξη «Κάρμα». Είναι η ονομασία που υιοθετήθηκε από τους Θεόσοφους του 19ου αι. για έναν από τους πιο σημαντικούς νόμους της φύσης. Αέναος ως προς τη λειτουργία του, ισχύει στους πλανήτες, στα συστήματα των πλανητών, στις φυλές, στα έθνη, στις οικογένειες και τα άτομα. Είναι η δίδυμη δοξασία της μετενσάρκωσης ή του νόμου των Κύκλων. Ετυμολογικά προέρχεται από τη ρίζα καρ- που σημαίνει το πράττω και την πράξη ενώ η κατάληξη -μα σημαίνει το αποτέλεσμα.
Ο Κύκλος είναι η Κινητήρια Δύναμη η οποία υποχρεώνει κάθε εκδηλωμένο να κινηθεί, να λειτουργήσει και να πραγματοποιήσει τον εξαρχής καθορισμένο κυκλικό τρόπο. Τόσο απόλυτα συνυφασμένοι είναι αυτοί οι δύο νόμοι, ώστε είναι σχεδόν αδύνατο να εξετασθεί ο ένας χωριστά από τον άλλο.
«Μόνο η γνώση των συνεχών επαναγεννήσεων της μίας και  ίδιας ατομικότητας, σε όλη τη διάρκεια κύκλου της ζωής και η διαβεβαίωση ότι οι ίδιες Μονάδες… πρέπει να περάσουν μέσα από τον Κύκλο της Ανάγκης, αμειβόμενες ή τιμωρούμενες με μια επαναγέννηση για τις ταλαιπωρίες που υπέμειναν ή για τα εγκλήματα που διέπραξαν στην προηγούμενη ζωή …. μπορεί να εξηγήσει το μυστηριώδες πρόβλημα του Καλού και του Κακού και να συμβιβάσει τον άνθρωπο με τη φοβερή αδικία της ζωής.» (2)
Κανένα σημείο ή ύπαρξη στο σύμπαν δεν εξαιρείται από τη λειτουργία του Κάρμα, αλλά όλα και όλοι  βρίσκονται υπό την επιρροή του. Είναι ο νόμος της ηθικής αιτιότητας, της δικαιοσύνης, της αποκατάστασης του Αρχέτυπου. Η αιτία για τη γέννηση και επαναγέννηση, αλλά επίσης και το μέσο για απόδραση από την ενσάρκωση. Η Θεοσοφία βλέπει το Σύμπαν σαν ευφυές σύνολο, επομένως κάθε κίνηση στο Σύμπαν είναι μια δράση αυτού του συνόλου που οδηγεί σε αποτελέσματα, τα οποία με τη σειρά τους γίνονται αιτίες για περαιτέρω αποτελέσματα. Βλέποντάς το με τέτοια ευρύτητα, οι αρχαίοι Ινδοί έλεγαν ότι κάθε ύπαρξη μέχρι το Βράχμα βρισκόταν υπό την εξουσία του νόμου του Κάρμα.
Ο νόμος του Κάρμα ή της Δικαιοσύνης, είναι αυτός που θέτει τα όρια στην ανθρώπινη μονάδα, όρια που αποτελούν τον περιορισμό της δράσης της ως προς την εξάπλωση του ανήθικου και εγωιστικού στοιχείου της. Η υπακοή στον Παγκόσμιο Νόμο της Δικαιοσύνης και η εφαρμογή του αντανακλά και καλλιεργεί σε κάθε Μονάδα στο σύμπαν, το θείο ήθος.
Για τούτο το Κάρμα είναι άμεσα συνδεδεμένο με τις σκέψεις και τις πράξεις του ανθρώπου. Είναι ο νόμος της αρμονίας που αλάνθαστα επαναφέρει σε ισορροπία κάθε διαταραχή.
Η αλήθεια είναι ότι κάθε άνθρωπος δημιουργεί και διαμορφώνει το δικό του πεπρωμένο, ότι είναι ο μόνος που κινεί τις αιτίες για τη δική του ευτυχία και δυστυχία.Σε μια ζωή σπέρνει και στην επόμενη θερίζει. Κατ’αυτόν τον τρόπο, ο νόμος του Κάρμα τον κατευθύνει στο διηνεκές.
Είναι… «Ο Υπέρτατος Νόμος του Σύμπαντος, η πηγή, η αρχή όλων των άλλων Νόμων που υπάρχουν σε ολόκληρη τη Φύση. Κάρμα είναι ο αλάθητος Νόμος, που προσαρμόζει το αποτέλεσμα στην αιτία, στο φυσικό, νοητικό και πνευματικό πεδίο του Είναι. Δεν υπάρχει αιτία, από την πιο μεγάλη ως την πιο μικρή, από την αναταραχή των κόσμων μέχρι την απλή κίνηση του χεριού μας, που να μένει χωρίς το αποτέλεσμά της. Και επειδή το όμοιο παράγει το όμοιο, το Κάρμα είναι ο αόρατος και άγνωστος Νόμος, που προσαρμόζει με σοφία, νοημοσύνη και δικαιοσύνη κάθε αποτέλεσμα στην αιτία του, επιστρέφοντάς την σ’ εκείνον που τη δημιούργησε. Αν και ο ίδιος είναι άγνωστος, γίνεται αντιληπτή η δράση του.» (3)
Το Κάρμα είναι ένας ευεργετικός νόμος, απόλυτα ευσπλαχνικός, αδυσώπητα ακριβοδίκαιος, γιατί το αληθινό έλεος δεν είναι εύνοια αλλά αμερόληπτη δικαιοσύνη.
«… δεν είναι το Κάρμα που ανταμείβει ή τιμωρεί, αλλά εμείς που ανταμείβουμε ή τιμωρούμε τον εαυτό μας ανάλογα με το αν συνεργαζόμαστε με τη φύση, μέσα από τη φύση και παράλληλα με αυτήν, υπακούοντας στους νόμους από τους οποίους εξαρτάται η Αρμονία ή καταστρατηγώντας τους.» (4)
Ας δώσουμε το παράδειγμα της κίνησης μέσα σε μια λίμνη.
rippleΌταν μια πέτρα πέφτει στο νερό, δημιουργεί κύματα. Τα κύματα ταλαντώνονται μέχρις ότου τελικά, λόγω του φαινομένου που οι φυσικοί ονομάζουν νόμο της διάχυσης της ενέργειας, ηρεμούν και το νερό επανέρχεται στην πρότερη κατάσταση. Παρομοίως, κάθε δράση σε κάθε πεδίο, παράγει διαταραχή στην ισόρροπη αρμονία του Σύμπαντος και οι δονήσεις που προκαλούνται κατ' αυτόν τον τρόπο, θα εξακολουθήσουν, εάν η περιοχή είναι περιορισμένη, μέχρις ότου αποκατασταθεί ισορροπία. Εφόσον, όμως, κάθε τέτοια διαταραχή αρχίζει από κάποιο συγκεκριμένο σημείο, είναι σαφές ότι η ισορροπία και η αρμονία μπορούν να αποκατασταθούν μόνο με την εκ νέου σύγκλιση στο ίδιο ακριβώς σημείο όλων των δυνάμεων από όπου είχαν τεθεί σε κίνηση. Εδώ, λοιπόν, αποδεικνύεται πώς οι συνέπειες των πράξεων ενός ανθρώπου, των σκέψεων του κ.λ.π. πρέπει να αντιδρούν όλες σε αυτόν με την ίδια δύναμη που προκάλεσε τη δράση τους.  (5)
Γιατί τον ονομάζουμε Νόμο Ηθικής Αιτιότητας
«Το Κάρμα είναι μια λέξη με πολλά νοήματα και έχει έναν ειδικό όρο σχεδόν για καθεμιά από τις όψεις της. Σαν συνώνυμο του αμαρτήματος σημαίνει την εκτέλεση μιας πράξης για την επίτευξη ενός σκοπού κοσμικής και επομένως εγωιστικής επιθυμίας, η οποία δεν μπορεί παρά να είναι επιβλαβής για κάποιον άλλο. Το Κάρμα είναι η δράση, η Αιτία και το Κάρμα πάλι είναι «ο νόμος της ηθικής αιτιότητας», το αποτέλεσμα μιας πράξης που δημιουργήθηκε εγωιστικά, ενώ αντίθετα ο μεγάλος νόμος της αρμονίας βασίζεται στον αλτρουϊσμό.» (6)
Ο κόσμος όπως και ο άνθρωπος υπάρχουν διαμέσου τριών καταστάσεων συνειδητότητας: πνευματική, νοητική και φυσική ή πνεύμα, νους και σώμα. Από τις τρείς  καταστάσεις, η ανώτερη η πνευματική αν και απ’αυτήν μοιράζεται η ζωή, δεν υπόκειται στον νόμο του κάρμα. Τούτο συμβαίνει γιατί είναι έξω από τη δράση, είναι στην παρατήρηση της δράσης. Το νοητικό και φυσικό τμήμα της ζωής είναι αυτό που υπόκειται στο Κάρμα, επειδή αυτό δρα. Κάθε δράση που γίνεται για την ικανοποίηση του προσωπικού Εγώ φέρνει αποτελέσματα τα οποία για να εξουδετερωθούν θα πρέπει να γίνουν δράσεις από το ίδιο το Εγώ που τα προκάλεσε, τέτοιες ώστε να φέρουν τον ρυθμό σε τέλεια ισορροπία και αρμονία. Οι εξισορροπητικές δράσεις θα πρέπει λειτουργούν κατά της χωριστότητας και υπέρ των άλλων. Αυτό που κρατά την ισορροπία ανάμεσα στο ένα και τα πολλά, ανάμεσα στο ατομικό και το συλλογικό, είναι, εκτός από δικαιοσύνη και κάρμα,  «ήθος» και είναι αυτό που βαστάζει την ισορροπία και την αρμονία στον φυσικό μας κόσμο.
«… το μόνο αντίδοτο για τα κακά της ζωής είναι ενότητα και αρμονία: μια Αδελφότητα ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ και αλτρουϊσμός όχι απλώς κατ’όνομα. Η συγκράτηση μιας και μόνο κακής αιτίας, θα συγκρατήσει όχι μόνο ένα, αλλά μια ποικιλία άσχημων αποτελεσμάτων.» (7)
«… Υποστηρίζουμε ακόμη ότι όλες οι οδύνες και όλα τα βάσανα είναι αποτελέσματα έλλειψης αρμονίας και ότι η μόνη και φοβερή αιτία της διαταραχής της αρμονίας είναι ο εγωισμός, σε οποιαδήποτε μορφή και αν παρουσιάζεται.» (8)  
Από τη φύση του λοιπόν ο νόμος αυτός είναι ισορροπία, αρμονία, δικαιοσύνη, ηθική για τούτο λέγεται και νόμος της Ηθικής Αιτιότητας.
Στο άρθρο της «Τί είναι Αλήθεια», η  Ε.Π.Μπλαβάτσκυ αναφέρει τα εξής:
« Η ιδιοτέλεια είναι ιδιαίτερα συντηρητική και δεν θέλει να την ενοχλούν.» Και προσθέτει ότι «η ΙΔΙΟΤΕΛΕΙΑ που είναι το πρωτογεννημένο της Άγνοιας,… χωρίζει και απομακρύνει το δημιουργημένο από την Παγκόσμια Ψυχή και έτσι η ιδιοτέλεια είναι ο αξεπέραστος τοίχος ανάμεσα στον προσωπικό εαυτό και την Αλήθεια. Είναι η παραγωγική αρχή όλων των ανθρωπίνων ελαττωμάτων. Είναι το ψέμα που γεννιέται από την ανάγκη  για απόκρυψη της πραγματικότητας και ακολουθεί η υποκρισία που είναι η μάσκα του ψέμματος. Είναι ο μύκητας  που μεγαλώνει και δυναμώνει σε κάθε ανθρώπινη καρδιά καταπίνοντας όλα τα όμορφα αισθήματα. Η ιδιοτέλεια καταστρέφει κάθε ευγενικό κίνητρο μέσα μας και είναι η μόνη θεότητα που δεν φοβάται την απουσία της πίστης ή τη λιποταξία των οπαδών της. Σαν αποτέλεσμα ζούμε και υπάρχουμε μέσα σ’αυτόν τον θεό του σκότους…. που ονομάζεται «καθωσπρεπισμός.»
frodidaΑποκατάσταση της Αρμονίας
Η Αρμονία είναι η κατάσταση μέσα στην οποία υπάρχει και βασιλεύει το Θείο Ιδεατό, και η πραγμάτωσή του στην αντικειμενικότητα αποτελεί τον στόχο της εξελισσόμενης ζωής. Αν ο άνθρωπος καταστρέφει την αρμονία στο σύμπαν καθώς και στον εαυτό του, θα πρέπει ο ίδιος να την αναπροσαρμόσει στην αρχική της θέση. Ο νόμος του Κάρμα ούτε τιμωρεί ούτε ανταμείβει. Μόνον εμείς ανταμείβουμε ή τιμωρούμε τους εαυτούς μας ανάλογα με το πόσο λειτουργούμε σε συμφωνία με τον νόμο ή όχι. Ο νόμος απλά προσαρμόζει τα αποτελέσματα προς τις αιτίες που προκλήθηκαν από τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος επομένως θα πρέπει να κατανοήσει ότι ζει σε ένα σύμπαν που κυβερνάται από καθορισμένους νόμους και όταν τους παραβιάζει υπόκειται σε πόνο και οδύνη.
«Όσοι πιστεύουν στο Κάρμα, πρέπει να πιστεύουν στο πεπρωμένο που κάθε άνθρωπος από τη γέννησή του μέχρι τον θάνατο υφαίνει γύρω του, νήμα προς νήμα, όπως η αράχνη υφαίνει τον ιστό της. Το πεπρωμένο αυτό διευθύνει η ουράνια φωνή του αόρατου πρωτότυπου που βρίσκεται έξω από μας, ή από τον εσωτερικό μας αστρικό άνθρωπο. Αυτός είναι στενότερα συνδεδεμένος μαζί μας, και πολύ συχνά γίνεται ο κακός δαίμονας της ενσαρκωμένης οντότητας που ονομάζεται άνθρωπος. Και οι δύο οδηγούν τον εξωτερικό άνθρωπο, ένας όμως πρέπει να επικρατήσει. Από την αρχή της αόρατης αυτής πάλης προβάλλει ο αυστηρός και αδυσώπητος νόμος της ισορροπίας και παρακολουθεί πιστά όλες τις μεταπτώσεις του αγώνα. Όταν και το τελευταίο νήμα υφανθεί, ο άνθρωπος βρίσκεται τυλιγμένος μέσα στο δίχτυ που ο ίδιος έφτιαξε, υποταγμένος απόλυτα στο πεπρωμένο που ο ίδιος ετοίμασε.» (9)
Η αδιάκοπη παρουσία ανάμεσά μας κάθε στοιχείου ανταγωνισμού και αντίθεσης είναι η αιτία της διαίρεσης της ανθρωπότητας σε φυλές, έθνη, φύλα, κοινωνίες και άτομα, σε Κάιν και Άβελ, λύκους και πρόβατα.
Πολλοί πιστεύουν ότι το προσωπικό κάρμα μπορεί να απαλειφθεί παρακαλώντας και εκλιπαρώντας τον προσωπικό θεό ή τη Δύναμη που επικαλούμαστε. Οι Θεόσοφοι πιστεύουν στην αυστηρή και αμερόληπτη δικαιοσύνη. Θεωρούν ότι η άγνωστη Παγκόσμια Θεότητα, που αντιπροσωπεύεται από το Κάρμα, είναι μια Δύναμη που δεν μπορεί να κάνει λάθη και, γι' αυτό, δεν μπορεί να νιώθει ούτε οργή ούτε ελεημοσύνη, μόνο απόλυτη Δικαιοσύνη, που αφήνει κάθε αιτία, μικρή ή μεγάλη, να εξελίσσεται στις αναπόφευκτες συνέπειές της. Η ρήση του Ιησού  «Με οποίον μέτρον μετρείτε θέλει αντιμετρηθή εις εσάς»(Ματθ. Υιι,2) ούτε εκφράζει ούτε υπαινίσσεται οποιαδήποτε ελπίδα για μελλοντικό έλεος ή σωτηρία δια μέσου αντιπροσώπου.
Ο Νόμος διευθετεί τα πράγματα καθώς η Κρίση βασίζεται και στο Έλεος και στη Δικαιοσύνη, που είναι οι δύο πόλοι του Κάρμα. Αυτός είναι ο αλάνθαστος Ρυθμιστής που επηρεάζει σε κάθε ενσάρκωση την ποιότητα της ατομικής ζωής, που καθορίζεται από το σύνολο του καλού και του κακού κατά τις προηγούμενες ενσαρκώσεις.
Κατά τον Βουδισμό, το Κάρμα είναι εκείνος ο ηθικός πυρήνας (κάθε όντος) που επιβιώνει του θανάτου και συνεχίζει να μεταναστεύει ή να επανενσαρκώνεται, κι αυτό σημαίνει απλώς ότι δεν απομένει τίποτα μετά από κάθε προσωπικότητα, παρά μόνο οι αιτίες που προκλήθηκαν από αυτή. Αιτίες που δεν πεθαίνουν ποτέ, δηλαδή που δεν μπορούν να εξαλειφθούν από το Σύμπαν  έως ότου αντικατασταθούν από τα εύλογα αποτελέσματά τους και, θα λέγαμε, έως ότου σβηστούν από αυτά.
Τέτοιες αιτίες – αν δεν αντισταθμιστούν με τα κατάλληλα αποτελέσματα κατά τη διάρκεια της ζωής του προσώπου που τις προκάλεσε – θα ακολουθήσουν το επαναγεννημένο Εγώ και θα το φτάσουν στην επόμενη ενσάρκωση έως ότου αποκατασταθεί πλήρως μια αρμονία ανάμεσα  στις αιτίες και τα αποτελέσματα. Φυσικά, καμία «προσωπικότητα» - ένα απλό συνονθύλευμα από υλικά άτομα και από ενστικτώδη και νοητικά χαρακτηριστικά – δεν μπορεί να συνεχίσει , ως τέτοια, στον κόσμο του καθαρού Πνεύματος.
Μόνο αυτό που είναι αθάνατο στην ίδια του τη φύση και θείο στην ουσία του, δηλαδή το πνευματικό Εγώ, μπορεί να υπάρχει για πάντα. Και εφόσον το πνευματικό Εγώ είναι αυτό που επιλέγει την προσωπικότητα που θα εφοδιάσει, μετά από κάθε Ντεβαχάν(παράδεισο), και που λαμβάνει μέσω αυτών των προσωπικοτήτων τα αποτελέσματα που παράχθηκαν από τα Καρμικά αίτια, είναι, κατά συνέπεια, το πνευματικό Εγώ, εκείνος ο «εαυτός», που αποτελεί τον «ηθικό πυρήνα» που  αναφέρθηκε και το ενσαρκούμενο Κάρμα, «το μόνο που επιβιώνει του θανάτου».
Το Κάρμα είναι τριών ειδών:
Πρώτον -  εκείνο που δεν έχει αρχίσει να παράγει αποτέλεσμα στη ζωή μας εξαιτίας της επίδρασης πάνω μας μερικών άλλων καρμικών αιτιών. Αυτό συμβαίνει εξαιτίας ενός νόμου που είναι πασίγνωστος στους φυσικούς, κατά τον οποίον δύο αντίθετες δυνάμεις αλληλοεξουδετερώνονται και  μία δύναμη μπορεί να είναι αρκετά ισχυρή ώστε να αποτρέπει προσωρινά την επενέργεια μιας άλλης. Αυτός ο νόμος λειτουργεί στα αόρατα νοητικά και καρμικά πεδία ή σφαίρες ύπαρξης ακριβώς όπως και στα υλικά πεδία.
Δεύτερον - εκείνο το Κάρμα που τώρα δημιουργούμε ή αποθηκεύουμε με τις σκέψεις και τις πράξεις μας και το οποίο θα λειτουργήσει στο μέλλον όταν το κατάλληλο σώμα, νους και περιβάλλον επιλεγούν σε κάποια άλλη ζωή ή όποτε το αντίξοο Κάρμα απομακρυνθεί.
Τρίτον—εκείνο το Κάρμα που έχει αρχίσει να παράγει αποτελέσματα. Πρόκειται για την τρέχουσα  λειτουργία πάνω μας στην τωρινή ζωή των αιτιών που δημιουργήθηκαν με άλλα Εγώ σε προηγούμενες ζωές. Βρίσκεται δε σε δράση γιατί, είναι προσαρμοσμένο στο οικογενειακό γένος, στο ατομικό σώμα, στο αστρικό σώμα και στις φυλετικές τάσεις της παρούσας ενσάρκωσης.
Αυτές οι τρεις τάξεις του Κάρμα διέπουν τους ανθρώπους και τον κόσμο κατά τις περιόδους εξέλιξης. Κάθε αποτέλεσμα απορρέει από μια προηγούμενη αιτία και, καθώς όλα τα όντα συνεχώς ξαναγεννιούνται βιώνουν αδιάκοπα τα αποτελέσματα των σκέψεων και πράξεών τους (που είναι κι αυτές αιτίες) μιας προηγούμενης ενσάρκωσης. Κανένας δεν μπορεί να ξεφύγει είτε με την προσευχή είτε με την εύνοια είτε με τη δύναμη είτε με κάποιον άλλο μεσάζοντα. Η αληθινή μετάνοια μπορεί να απαλύνει τις συνέπειες και στην περίπτωση αυτή μέγιστο ρόλο παίζει η θέληση του ατόμου να αλλάξει σταθερά και ριζικά τις κακές του τάσεις και συνήθειες.
Μπορεί να γίνουν αλλαγές  στη διάρκεια της ζωής  αλλάζοντας το σκεπτικό και τη συμπεριφορά μας κι αυτό να αλλάξει και το τρέχον και  το μελλοντικό μας κάρμα. Όταν κατανοήσουμε τον νόμο, τότε αλλάζουμε σκέψεις και συμπεριφορές. Και τότε τα πράγματα γίνονται λιγότερο επώδυνα, γιατί στην αντιμετώπισή τους  κυριαρχεί σκέψη ώριμη, και ανεκτικότητα.
Οι καρμικές αιτίες ανήκουν στην ψυχο-νοητική φύση του ανθρώπου, στο σώμα του και στις συνθήκες της ζωής του. Η πνευματική φύση μας δεν επηρεάζεται ποτέ από το Κάρμα.
klimaΤο κάρμα δεν είναι το ίδιο με τη μοίρα
Το πρώτο στηρίζεται στην ελεύθερη βούληση ενώ το δεύτερο είναι αυτό που έχει ήδη διαγραφεί από την ελεύθερη βούληση. Μοίρα είναι το μερίδιο των αποτελεσμάτων που έχουν προκύψει από προηγούμενες δράσεις, καλές ή κακές, που έχει ο άνθρωπος να ζήσει σε κάθε του ζωή. Κανείς δεν μπορεί να αλλάξει τη μοίρα του, μπορεί όμως να επέμβει στο κάρμα του, δηλαδή στις δράσεις του.
Στην αρχαιοελληνική παράδοση το Κάρμα αντιπροσωπευόταν από τις Μοίρες και ήταν οι δυνάμεις που ευθύνονταν για τα καλά και τα κακά της ζωής του θνητού, από τη γέννηση μέχρι τον θάνατό του. Έπαιρναν τη δύναμή τους από τον Δία, ο οποίος για τον λόγο αυτόν καλείται Μοιραγέτης. Στις Μοίρες υπακούουν μέχρι και οι θεοί οι οποίοι έχουν μεν τη δύναμη να την αλλάζουν, μια αλλαγή όμως τέτοια θα διατάρασσε την αρμονία του σύμπαντος κόσμου. Αυτό σημαίνει ότι ακόμα και οι θεοί περιορίζονται από τον νόμο της Δικαιοσύνης.
Η πρώτη Μοίρα, η Κλωθώ (συμβολίζει το παρόν), γνέθει το νήμα της ζωής, η δεύτερη, η Λάχεσις (το μέλλον), μοιράζει τους κλήρους, καθορίζει τι θα "λάχει" στον καθένα. Η τρίτη Μοίρα, τέλος, η Άτροπος (το παρελθόν), αντιστοιχεί στο αποθηκευμένο κάρμα και κόβει χωρίς τον παραμικρό δισταγμό, όταν έρθει η ώρα, την κλωστή της ζωής των ανθρώπων. Η Νέμεση, αρχαιότατη θεότητα, που το όνομά της σημαίνει τη θεία δίκη ανελάμβανε την τιμωρία του θνητού, όταν η συμπεριφορά του χαρακτηριζόταν από θράσος, ασέβεια και αλαζονεία, τέτοιας φύσης που γινόταν ύβρις προς την τάξη και τον νόμο.
Ένας μυημένος και φιλόσοφος ποτέ δεν μιλάει για Θεία Πρόνοια, αλλά υπολογίζει  τη Νέμεση-Κάρμα. Πιστεύει πως η δύναμη αυτή φυλάει και προστατεύει τον καλό άνθρωπο σε αυτή τη ζωή, όπως και στις μελλοντικές ζωές και τιμωρεί τον κακό μέχρι την έβδομή του μετενσάρκωση, έως ότου δηλαδή το αποτέλεσμα της διαταραχής αναπροσαρμοσθεί τελειωτικά.
Ο νόμος του Κάρμα υπάρχει στη Χριστιανική παράδοση αφού «ό,τι σπείρει τούτο θερίσει ο άνθρωπος», όμως, το Χριστιανικό δόγμα δεν αποδέχεται τη μετενσάρκωση. Υπάρχει  η πίστη στη «Χάρη» που φέρνει τη σωτηρία και αυτή η ‘χάρη’ υπάρχει εξαιτίας της θυσίας του Ιησού. Αν και η ρήση του Ιησού, «Με οποίον μέτρον μετρείτε θέλει αντιμετρηθεί εις εσάς»(Ματθ. Υιι, 2) ούτε εκφράζει ούτε υπαινίσσεται οποιαδήποτε ελπίδα για μελλοντικό έλεος ή σωτηρία.
Ρήσεις για τον νόμο του Κάρμα μπορούν να βρεθούν στις διδασκαλίες κάθε μεγάλου διδασκάλου στην ιστορία. Ο Βούδας αρχίζοντας το Νταμαπάντα (Damapada) λέει «Ό,τι είστε είναι το αποτέλεσμα της σκέψης σας».
Μπορούμε να αλλάξουμε το κάρμα μας;
Ναι, μπορούμε αρκεί να αποφασίσουμε να αλλάξουμε τις σκέψεις, τις επιθυμίες, τις συνήθειες και τις τάσεις μας. Παρατηρώντας τη συμπεριφορά μας και τις συνέπειές της στη διάρκεια της ζωής μας, αν διαθέτουμε και την ελάχιστη διάκριση – που σημαίνει ότι δεν είμαστε απόλυτα βυθισμένοι στην ταραγμένη θάλασσα της εγωπάθειας, της απληστίας, της φιλαυτίας, της αλαζονείας, της υποκρισίας, του δεσποτισμού και της λαγνείας των αισθήσεων – τότε ναι, μπορούμε να το αλλάξουμε. Θα πρέπει όμως να το αποφασίσουμε από το βάθος της καρδιάς μας και να αλλάξουμε πράγματι συμπεριφορά. Τότε επέρχεται μια προοδευτική αλλαγή προς το καλύτερο που μας φέρνει περισσότερη διαύγεια και κατανόηση ως προς τον σκοπό της ζωής, και μας κάνει να αντέχουμε τα καρμικά μας βάρη.
Κατανοώντας την αρχή του Κακού, που είναι τα μικροσυμφέροντα του προσωπικού Εγώ, αναλαμβάνοντας την ευθύνη των επιλογών και των πράξεών μας, μπορούμε να αλλάξουμε τις τάσεις μας και κατά συνέπεια το κάρμα μας. Εξάλλου αυτός είναι ο σκοπός της ύπαρξής μας στη γη. Να μαθαίνουμε μέσω ατομικής εμπειρίας και αυτό-προσπάθειας, να κατανοούμε τους νόμους και τον σκοπό της εξέλιξης και τελικά να αποφασίσουμε την εφαρμογή του παγκόσμιου Νόμου.
Το Κάρμα δεν δημιουργεί ούτε σχεδιάζει τίποτα. Ο άνθρωπος είναι αυτός που σχεδιάζει και δημιουργεί τις αιτίες και ο Καρμικός νόμος προσαρμόζει τις συνέπειες.
Το Κάρμα ποτέ δεν συρρικνώνει τη διανοητική και ατομική ελευθερία. Αντιθέτως, η μελέτη του νόμου και ο στοχασμός πάνω του, αποκαλύπτει και ρίχνει φως στην άγνοια και την ημιμάθεια του κόσμου περί αυτού. Η γνώση του Κάρμα είναι η αρχή και το τέλος της Γνώσης του σύμπαντος, του ανθρώπου και του σκοπού της εξέλιξης. Η γνώση και η κατανόηση αυτού του νόμου φέρνει την επίγνωση της ελευθερίας της βούλησης και των συνεπειών της. Δίνει επίσης τη διάκριση και τη σοφία στο άτομο να αντιλαμβάνεται τα όρια της ελευθερίας του, γιατί ό,τι υπάρχει στο σύμπαν είναι περιορισμένο-οριοθετημένο. Και είναι ο Νόμος που επιστρατεύει τον περιορισμό όπου και όταν χρειάζεται. Αυτό λέγεται Ανταπόδοση και διαμέσου αυτής της αναγκαστικής προσαρμογής μας μαθαίνουμε να υπολογίζουμε τα όριά μας και να σεβόμαστε τον Νόμο.
image0074Το Αντίδοτο
Η Ε.Π.Μ. υποστηρίζει ότι «όλες οι οδύνες και όλα τα βάσανα είναι αποτελέσματα έλλειψης αρμονίας και ότι η μόνη και φοβερή αιτία της διαταραχής της αρμονίας είναι ο εγωισμός, σε οποιαδήποτε μορφή κι αν παρουσιάζεται. (10) Υπάρχει ένα αντίδοτο στον εγωϊσμό και στα κακά της ζωής που πηγάζουν απ’αυτόν, και αυτό φωλιάζει στην πεποίθηση ότι υπάρχει η Μία Αρχή που είναι το λίκνο κάθε ζωής στο σύμπαν. Όταν αυτό το βίωμα ριζώσει μέσα μας, τότε η δικαιοσύνη και η ανιδιοτέλεια γίνονται οι έμφυτες τάσεις μας και οι αυτόματες ευγενικές πράξεις μας.
Η συνύπαρξη, ο σεβασμός προς κάθε είδος ζωής και η εκτίμηση για τον συνάνθρωπο ανεξάρτητα πίστης, χρώματος, φυλής, κουλτούρας και κοινωνικής θέσης, το αίσθημα της ευθύνης και του καθήκοντος προς το σύνολο της ζωής, είναι αυτά που μπορούν να αλλάξουν προς το καλύτερο τον άνθρωπο και την κοινωνία. Γιατί αυτά είναι τα χαρακτηριστικά του θείου μας αρχέτυπου και αυτά είναι που θα πρέπει να γίνουν πράξεις στη γη ώστε να υπάρξει ατομική και συλλογική αρμονία . Με μια τέτοια βαθιά πίστη που δικαιώνεται με την παρατήρηση των φαινομένων της ζωής, το συλλογισμό πάνω τους καθώς και τη γνώση τους, μπορεί το ανθρώπινο εγώ να ελαχιστοποιήσει τη χωριστότητα και τον ωφελιμισμό του, και να κάνει τόπο και στους άλλους.
Η κατάσταση της σύγχρονης κοινωνίας σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο είναι αποτέλεσμα προηγούμενων δράσεων που το δυναμικό τους ζητάει να τις ισορροπήσει. Η εσωτερική παράδοση λέει ότι την κάθε δράση μας ακολουθεί μια σειρά συνεπειών που επαναλαμβάνονται για επτά μετενσαρκώσεις.
Επίσης λέει ότι καλό και κακό, αρμονία και δυσαρμονία, είναι όψεις του Ενός Όλου και ότι, «επειδή το όμοιο παράγει το όμοιο, το Κάρμα είναι ο αόρατος και άγνωστος νόμος που προσαρμόζει με σοφία, νοημοσύνη και δικαιοσύνη κάθε αποτέλεσμα στην αιτία του, επιστρέφοντας σε εκείνον που τη δημιούργησε. Τείνει πάντα να αποκαθιστά την κλονισμένη ισορροπία στον φυσικό κόσμο και τη χαμένη αρμονία στον ηθικό κόσμο…. Ενεργεί έτσι, ώστε να αποκαθιστά την αρμονία και να διατηρεί την ισορροπία, την αναγκαία για να υπάρχει το Σύμπαν.»(11)
Ο προορισμός του ανθρώπου είναι μια πράξη και όχι μια σκέψη!
Η πράξη είναι η έκφραση και το επιστέγασμα της σκέψης στον αισθητό κόσμο. Όσο οι σκέψεις και οι επιθυμίες παραμένουν αέρινες, όσο όμορφες κι αν είναι, δεν αρκούν να επηρεάσουν, να ισορροπήσουν και να πραγματοποιήσουν σχέδια. Είναι μια πράξη ο κρίκος που μπορεί να διασυνδέσει το αόρατο με το ορατό και το τέλειο με το ανθρώπινο.
Ποιά είναι η πράξη που αποκαθιστά την αρμονία και διατηρεί την αναγκαία ισορροπία στο Σύμπαν;  Η Ε.Π.Μ. λέει ότι είναι …μια Αδελφότητα ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ και αλτρουϊσμός όχι απλώς κατ’όνομα και ότι ο αλτρουϊσμός είναι ένα ολοκληρωμένο τμήμα της αυτό-ανάπτυξης.
Πραγματικός αλτρουϊσμός είναι η εκτέλεση των καθηκόντων μας έναντι των άλλων και η επιδίωξη της ευτυχίας των άλλων. Κάνουμε το σωστό χάριν του σωστού, όχι αποβλέποντας σε ό,τι μπορεί να μας αποφέρει. Η ευτυχία ή μάλλον η ικανοποίηση μπορεί πράγματι να είναι επακόλουθο της εκπλήρωσης ενός χρέους αλλά δεν είναι, ούτε πρέπει να είναι το κίνητρο.Σκοπός της ζωής θα πρέπει να είναι το καθήκον μας προς την ανθρωπότητα, προς την οικογένειά μας, προς τους πιο αδύναμους νοητικά, οικονομικά, και κοινωνικά. Κανένα χρέος δεν θα πρέπει να μένει ανεκπλήρωτο, γιατί μας αφήνει ηθικά υπόχρεους στην επόμενη ενσάρκωσή μας.(12)
Η προσωπική ζωή μας αλλά και όλο το σύγχρονο πολιτικό σύστημα είναι κτισμένο στη λησμονιά της δικαιοσύνης, και του οίκτου που θα θέλαμε για τον εαυτό μας. Η ιδιοτέλεια, η απαξίωση των ιδανικών και των αρετών έχουν γίνει οι βάσεις της σύγχρονης κοινωνίας. Όσο κι αν προσπαθούμε να καλυτερέψουμε τους όρους διαβίωσης, η διαβίωσή μας δεν θα γίνει καλύτερη αν δεν αλλάξουμε τα προσωπικά μας κίνητρα σε συλλογικά. Προσωπικές φιλοδοξίες, απληστία, εξουσιομανία, προσκόλληση στα πράγματα των αισθήσεων θα πρέπει να συρρικνωθούν, να υποχωρήσουν και να δώσουν θέση σε εκείνα τα χαρακτηριστικά που τόσοι σοφοί και προφήτες και σωτήρες μας έχουν επισημάνει από το βαθύτατο παρελθόν έως σήμερα.
Όσο δύσκολο κι αν φαίνεται, αν θέλουμε πραγματική αλλαγή, θα πρέπει να αλλάξουμε τη ζωώδη φύση μας σε ανθρώπινη – αυτό επείγει αυτή τη στιγμή – και την ανθρώπινη σε αγγελική – στο μέλλον. Ας σταματήσουμε να αποδίδουμε τα προβλήματα της καθημερινότητάς μας στην κοινωνική αδικία και στα πολιτικά ρουσφέτια. Εμείς είμαστε «η πολιτεία». Η πολιτεία είναι το αποτέλεσμα των δικών μας ιδιοτελών τάσεων. Ας αλλάξουμε τον χαρακτήρα μας, τη ζωή μας, την κοινωνία μας με δράσεις αλτρουϊστικές, ανιδιοτελείς, θυσιαστικές για τους συνανθρώπους μας, εφαρμόζοντας με πράξεις τις αιώνιες πνευματικές και χρηστές αξίες της ζωής.
Δύο μέρες μετά τον θάνατο της Ε.Π.Μπλαβάτσκυ, το 1891, στο  New-York Daily Tribune, δημοσιεύθηκε το εξής: «Η κ.Μπλαβάτσκυ είπε ότι η αναγέννηση της ανθρωπότητας θα πρέπει να βασιστεί στην ανάπτυξη του αλτρουϊσμού».
Αυτά τα λόγια την τοποθέτησαν ανάμεσα στους μεγάλους στοχαστές όλων των εποχών. Η δε αξία της διδασκαλίας που μας παρέδωσε γίνεται όλο και πιο εμφανής, όχι μόνο για τα όσα διακήρυξε αλλά για την ανάγκη εφαρμογής των όσων διακήρυξε περί αλτρουϊσμού και δικαιοσύνης στη σύγχρονη εποχή μας.
Σημειώσεις:
1, 2, ΜΔ ΙΙ, 304
3.Το Κλειδί της Θεοσοφίας, σ.103
4. ΜΔ Ι,643
5. Το Κλειδί της Θεοσοφίας, σ.107
6.  Μ.Δ.ΙΙ 303 υπ.
7.  Μ.Δ.Ι, 644
8.   Κλειδί., σ.108
9.  ΜΔ Ι, 639
10.  Κλειδί, σ.108
11.  Κλειδί, σ.103
12.  Κλειδί της Θεοσοφίας, κεφ. Το Καθήκον
www.r-u-sirius.net