ΤΑ ΤΕΣΣΕΡΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ
1. Η ΑΚΕΡΑΙΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΜΕΤΑΛΛΑΣΣΕΤΑΙ
ΣΤΗΝ ΠΕΠΟΙΘΗΣΗ ΤΗΣ "ΤΑΠΕΙΝΩΣΗΣ"
1. ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΟ ΑΡΧΕΙΟ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΑΣ,
Η ΑΚΕΡΑΙΟΤΗΤΑ.
Να φανταστείτε, την έννοια της ακεραιότητας, η οποία είναι καταγεγραμμένη σε κάθε ψυχή, να αρχίσει να δονείται παίζοντας ένα αόρατο «πινγκ-πονγκ» με τον ενεργειακό χώρο γύρω από την ψυχούλα κάθε βρέφους. Φαντασθείτε την να επιστρέφει αλλοιωμένη σαν «επιβίωση» και να αντιστέκεται… Να ξαναφεύγει και να γυρίζει σαν «υποταγή»…
Η επιβίωση για ένα βρέφος που αδυνατεί να φέρει οποιαδήποτε αντίδραση στους άλλους, μέσα σε ένα επαναλαμβανόμενο πεδίο χρονικών στιγμών δύο ετών της ζωής του, μεταλλάσσεται σε «υποταγή». Το βρέφος μαθαίνει χωρίς λέξεις έννοιες όπως η υποταγή λόγω της ανάγκης του για επιβίωση… Το αντιλαμβάνεται ο αναγνώστης; Κι αυτή η υποταγή όμως επαναλαμβανόμενη μονομερώς, στο τέλος γίνεται αντιληπτή και καταγράφεται στη συνείδηση του βρέφους σαν «ταπείνωση».
Η ΠΡΩΤΗ ΠΕΠΟΙΘΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΕΤΟΙΜΗ…
Μέσα στα πρώτα δύο χρόνια της ζωής κάθε βρέφους, η «ακεραιότητα» έχει κατορθώσει να μεταλλαχθεί, στην πεποίθηση της «ταπείνωσης»…
Νομίζετε πως τελειώσαμε; Τώρα αρχίζει η ζωή μας… Είμαστε δύο το πολύ ετών και έχουμε μεταλλάξει το πρώτο αρχείο της ψυχής μας δημιουργώντας το εικονικό αίσθημα της έννοιας που ονομάζουμε ταπείνωση… Θα ήθελα τώρα να κάνετε μια στάση και να το νοιώστε… Και για να το νοιώσουμε καλύτερα εμείς οι ενήλικοι, θα ήθελα να βάλουμε μια πιο δύσκολη λέξη για την ίδια έννοια… Ας την πούμε δηλαδή «εξευτελισμό»… Η ίδια έννοια, με πιο βαριά λέξη… Έτσι για να καταλάβουμε τι συμβαίνει… Τώρα επιλέξτε μια κατάσταση νοερά, η οποία είναι ικανή να σας προκαλέσει το εσωτερικό αίσθημα του εξευτελισμού… Για να σας βοηθήσω, θα σας πω εγώ μερικές… Σκεφτείτε την αρχετυπική εικόνα «το κοριτσάκι με τα σπίρτα» (το κοριτσάκι εδώ είσαστε εσείς), ή την εικόνα του «βιασμού ενός τζιτζικιού» (εδώ είσαστε ο βιαστής), ή του «χαστουκιού από το δάσκαλο», ή της «προσβολής από κάποιο άλλο παιδάκι»… Τέτοιες σκηνές… Και τώρα προσθέστε τον εαυτό σας να βρίζει την ώρα που οδηγεί, να πετάει σκουπίδια, να απολύει εργάτες, και να οδηγεί εταιρίες του χρηματιστηρίου σε πτώχευση…
Σε αυτό το σημείο, έχουν εξαφανιστεί όλοι οι πνευματικοί δάσκαλοι… πάντα οι συζητήσεις μαζί τους σταματούσαν κάπου εδώ… πάντα… Για αυτό θα παρακαλέσω τον αναγνώστη στο σημείο αυτό, να σκεφτεί κάτι χαρούμενο… Αυτή η στιγμή είναι σημαντική, για αυτό σκεφτείτε οτιδήποτε που μπορεί να σας γεμίσει χαρά και γαλήνη ώστε να συνεχίσουμε… Κάντε αν θέλετε ένα διάλειμμα, φωνάξτε αν θέλετε κάτι δυνατά με όλη σας τη δύναμη… βγάλτε το έξω αυτό που μόλις βιώσατε… ΟΚ. Συνεχίζουμε…
Η «ταπείνωση»… Η ισχυρότερη πεποίθηση μακράν όλων των άλλων… Γιατί; Διότι είναι συνδεδεμένη με την επιβίωση… Την πρωταρχική ανάγκη του ανθρώπου σε αυτό τον κόσμο… Ο εσωτερικός πόνος από τον εξευτελισμό είναι αβάσταχτος… Ούτε λεπτό… Και τι γίνεται τότε; Το Εγώ, αναλαμβάνει δράση… Είναι αυτός ο ρόλος του έτσι κι αλλιώς… Ποιος δηλαδή; Να προστατεύει το σώμα από κάθε τι… Κι εδώ η αιτία είναι κάτι παραπάνω από σημαντική… Υπάρχει αβάσταχτος εσωτερικός πόνος… Όχι τώρα… Όχι εκεί που κάθεστε και διαβάζετε τις γραμμές αυτές με τον καφέ σας και μουσικούλα κάπου μακριά να παίζει…Όχι τώρα που έχετε διαβάσει και γνωρίζετε για τι πράγμα γράφω…Τότε… Όταν ο κάθε ένας από μας ήταν έξι, εννιά, δώδεκα και δεκατεσσάρων μηνών. Εκείνη τη στιγμή σκεφτείτε το. Να προσπαθείτε να επιβιώσετε, από απλά πράγματα… Φαντασθείτε δηλαδή, όπως είσαστε στην κούνια, με τα δροσερά μπουτάκια έξω, να σας πλησιάζει μια μέλισσα, χωρίς να το βλέπει κανένας. Να σας χώνει μια τσιμπιά στο μπουτάκι και να γίνεται καπνός. Φαντασθείτε λίγο την σκηνή… Κλαίτε, ουρλιάζετε, σας πλησιάζει η μαμά (αν είναι κοντά), σας κοιτάει αν έχετε λερωθεί, τίποτα, θυμάται ότι μόλις σας τάισε, σας αλλάζει πάλι, σας παίρνει αγκαλιά, αλλά τίποτε. Εσείς ούτε μέλισσα ξέρετε τι είναι, ούτε τσίμπημα, ούτε ότι κάνετε θόρυβο με το κλάμα σας… Εσείς νοιώθετε κάτι, το οποίο δεν γνωρίζετε, ούτε μπορείτε να το εξηγήσετε σε κάποιον, ούτε να ξυστείτε μπορείτε… Μόνο κλαίτε…. Τόσο δυνατά και υστερικά, σαν να πεθαίνετε. Κι εκείνη τη στιγμή αρπάζετε και μια στον ποπό, έτσι, διότι αδυνατούσε η μαμά να κάνει κάτι άλλο, και σταματάτε…
Ο εσωτερικός πόνος όμως υπάρχει ακόμη… εκείνη ακριβώς τη στιγμή, όπου σας δημιουργεί τρέλα, αναλαμβάνει ρόλο το παντοδύναμο Εγώ να σας προστατεύσει… Πως;
Με το να σας υποτάξει… Να πονάτε και να σταματάτε να αντιδράτε. Να το θάβετε μέσα σας. Κι όχι έτσι απλά… Σας εκπαιδεύει, με τις πολλές επαναλήψεις που αυτό θα συμβεί, να σας γίνει αυτή η υποταγή συνείδηση, έτσι που στο τέλος να γραφτεί στη συνειδητότητα και να υποτάσσεστε αυτόματα… Τελειώσαμε; Όχι φυσικά… Διότι αυτή η υποταγή μέσω ταπείνωσης, δημιουργεί αυτόματα μια συμπεριφορά που μένει μόνιμα γραμμένη στη συνειδητότητα… Το «μαζοχισμό»… δηλαδή τον αυτοπεριορισμό, την αυτοταπείνωση και την αυτόματη υποταγή… (Στο σημείο αυτό, θυμηθείτε τις προτάσεις για αυτόματο έλεγχο των πολιτών, από μια αυτόματη κυβέρνηση… αλλά αυτά θα τα ξαναπούμε). Ούτε τώρα τελειώσαμε;
Όχι αγαπητέ αναγνώστη… ούτε τώρα τελειώσαμε την περιγραφή της λειτουργίας των πεποιθήσεων… Αντιθέτως μόλις αρχίσαμε… Η ολική καταγραφή τώρα έχει δημιουργηθεί. Κι εμείς είμαστε ακόμη δύο ετών. Ακόμη δηλαδή, βρισκόμαστε κοντά στην εκκίνηση, στο σημείο μηδέν. Και ήδη έχουμε μια συμπεριφορά μαζοχιστή, να αδυνατούμε να πούμε όχι, να δεχόμαστε να χειραγωγηθούμε σε καταστάσεις πριν ακόμη αυτές δημιουργηθούν. Και φυσικά σε όλο αυτό, ακόμη κι αν οι καταστάσεις ακόμη εκκολάπτονται, με το φόβο ότι θα συμβούν, εμείς αντιδρούμε πρώτοι.Το Εγώ μας, μας εκπαιδεύει έτσι, ώστε πριν μας εξευτελίσει κάποιος, προλαβαίνουμε και τον εξευτελίζουμε εμείς… Πως; Απλά πράγματα… Η συμπεριφορά μας γίνεται αυταρχική, και συγχρόνως υποτακτική σε κάτι, μπλέκουμε πάντα με άτομα που σε λίγο καιρό, ή θα τα κατηγορούμε για εξευτελισμό προς εμάς, ή θα μας κατηγορούν εκείνα… Μιλάμε απότομα, έχουμε έλλειψη σεβασμού, αδιαφορούμε για τα πιστεύω και τις αξίες των άλλων, παρακάμπτουμε τις ουρές για να βγούμε πρώτοι, λέμε του κόσμου τα ψέματα και φυσικά παχαίνουμε ασύστολα…
Κάνουμε εξαντλητικές δίαιτες, καταστρέφοντας τις αξίες διατροφής, συντήρησης και επιβίωσης του ίδιου του σώματός μας, και συγχρόνως τρώμε (χωρίς να το συνειδητοποιούμε) και παίρνουμε βάρος. Και μόλις πάρουμε βάρος αρκετό, τότε βγάζουμε ότι πιο στενό υπάρχει στην γκαρνταρόμπα μας και το φοράμε… Φωνάζοντας έτσι με τη γλώσσα του σώματος δυνατά: «δείτε πως ξεφτιλίζω υπέροχα την εικόνα μου σε όλους σας, πείτε μου τώρα κάτι για να το νοιώσω καλά και να είστε σίγουροι ότι αμέσως μετά θα ακούσετε ότι δεν ακούσατε ποτέ, ώστε να πάρω το αίμα μου πίσω. Τιποτένιοι ξεφτίλες που θα με πείτε χοντρό…»… Και μόλις εμφανιστεί κάποιος περισσότερο δυνατός από μας «έλα φίλε πλάκα έκανα. Ούτε ένα αστείο;»…
Μπορεί να γίνει ο μεγαλύτερος καυγάς του κόσμου, κι αν τον ρωτήσεις θα σου πει κάτι άσχετο… Ότι πλακώθηκαν για την ομάδα τους, για τη θρησκεία, για το κόμμα τους, για τους Ελ, για το Δία ή γιατί φρέναρε απότομα μπροστά του κάποιος που μάλιστα τον έβρισε άσχημα… Ενώ η αιτία είναι άλλη. Εντελώς άλλη όμως… Βαθιά μέσα μας, δίπλα στην ψυχή μας, μια εικονική πληροφορία, έχει αλλοιώσει την ακεραιότητά μας κι εμείς είμαστε αλλού… Και το πιο αλλού και μακρινό, είναι όταν όλο αυτό το έργο που μόλις διαβάσατε, το εντάξουμε μέσα σε αυτό που ονομάζουμε «έρωτα» κι «αγάπη». ..
Και από δύο ετών, γινόμαστε είκοσι, τριάντα, παντρευόμαστε, κάνουμε παιδιά… και εδώ σταματάμε… Τόση ώρα, γράφω και διαβάζετε μόνο για μια πεποίθηση. Αυτή του μαζοχισμού και της ταπείνωσης. Κι αυτό διότι αν βάζαμε στο παράδειγμα και τις άλλες τέσσερις μαζί με τους συνδυασμούς τους, θα χρειαζόμασταν άλλες είκοσι με τριάντα τέτοιες αναρτήσεις και βάλε. Όμως η ενεργοποίηση αυτή που συζητάμε, συμβαίνει σε όλες μαζί. Μέχρι τα δύο μας χρόνια, άντε μέχρι τα δυόμισι ή τα τρία μας, όλες οι πεποιθήσεις, ενεργές και δυνατές, είναι εκεί… Όλες μαζί και μία-μία μόνη της, είναι ενεργοποιημένες και πανέτοιμες να μας δείξουν πως είναι ο πραγματικός κόσμος μας. Πως ενεργοποιούνται όμως; Μόνες τους όχι, όπως είπαμε… Για να ενεργοποιηθούν και να μεταλλαχθούν, χρειάζονται αλληλεπίδραση με τους άλλους, και οι άλλοι που βρίσκονται δίπλα μας μέχρι τα τρία μας, είναι (ως επί το πλείστον) οι γονείς μας, οι παππούδες μας ή οι κηδεμόνες μας τέλος πάντων, δηλαδή αυτοί που μας φροντίζουν και μας μεγαλώνουν… Οι «άλλοι»….
Κι εδώ φτάνουμε σε ένα πολύ κομβικό σημείο… Οι περισσότεροι από μας, μεγαλώνουμε, γερνάμε, μπορεί να πεθάνουμε κιόλας, έχοντας μια προβληματική ή και κατεστραμμένη σχέση με τους γονείς μας ή με τα παιδιά μας αντίστοιχα. Το ξαναγράφω, ότι τόση ώρα γράφω μόνο για την ταπείνωση αλλά δίπλα σε αυτή, υπάρχει η απόρριψη, υπάρχει η εγκατάλειψη, υπάρχει η προδοσία κι ακόμη τέλος υπάρχει η αδικία…
Πεποιθήσεις που μιας και έχουν ενεργοποιηθεί μέχρι τα τρία μας κι εμείς όλο αυτό το διάστημα, είμαστε με κάποιον ενήλικα που μας φροντίζει να επιβιώσουμε, είναι σίγουρο, ότι η ενεργοποίηση αυτή έχει γίνει από την αλληλεπίδραση τη δική μας μαζί τους. Κι αυτό το μαζί τους τις περισσότερες φορές, πηγαίνει κατ ευθείαν στους γονείς… Και τότε, γονείς και παιδιά, βρίσκονται σε ένα φαύλο κύκλο αντιπαραθέσεων, όπου σχεδόν ολοκληρωτικά, η βαθύτερη αιτία είναι η λάθος αποκρυπτογράφηση των πεποιθήσεων αυτών… Κι αυτό, όσο προχωράμε στο διάβασμα θα πρέπει να το θυμόμαστε και να βλέπουμε το σκηνικό επί πέντε στο τετράγωνο…
Τι συμβαίνει; Γιατί; Τι είναι αυτό που ξεκινάει και τελειώνει λάθος; Τι φταίει και η αξία που λέγεται γονική σχέση και οικογένεια, εξευτελίζεται τόσο πολύ, που ακόμα και η καταστροφή της, σε αρκετούς φαίνεται μικρή σαν τιμωρία; Μα είναι το ίδιο… Το άτομο που μπαίνει σε μια σχέση σαν γονέας, είναι το ίδιο προηγούμενο άτομο που ζούσε με τον αβάσταχτο εσωτερικό πόνο που περιγράψαμε, χωρίς να έχει γίνει ικανό να τον προσδιορίσει ώστε να του δοθεί η ευκαιρία να τον αποβάλει και να θεραπευτεί.
Έτσι ξεκινάει τη σχέση με το παιδί του και τι κάνει; Το αναπαράγει… Μα είναι αδύνατον να κάνει κάτι διαφορετικό… Πώς να το κάνει; Μαγικά, είναι κι αυτό αδύνατον να γίνει… Και είναι αδύνατον όχι γιατί αγνοεί τον τρόπο, αλλά διότι αγνοεί το πρόβλημα, την πραγματική αιτία… Έχει η μητέρα το μωρό μπροστά της, κατηγορεί τη γειτόνισσα για τα σκουπίδια και την ίδια στιγμή αποπαίρνει το μωρό που λερώθηκε, ή το χαστουκίζει που έπεσε κρέμα στην καθαρή μπλουζίτσα. Του φωνάζει να μην κατουριέται στον ύπνο του.... Και μόλις το μαλώσει, το εκπαιδεύει να σταματήσει αμέσως να κλαίει. Μα πως είναι δυνατόν να σταματήσει ένα μωρό να κλαίει όταν το τρομάζεις περισσότερο με τις φωνές σου…
Διότι στην πραγματικότητα τι κάνει; Το εκπαιδεύει να αδυνατεί να λέει όχι… Κι όλο αυτό χωρίς συνείδηση του τι κάνει ακριβώς.. Και γιατί αυτό; Διότι πονάει αφόρητα και η ίδια… Διότι έτσι έμαθε να αντιδρά… Διότι για αυτή, έτσι είναι ο κόσμος… Ο γονιός εκείνος, ο οποίος ενεργοποιεί μια πεποίθηση στο παιδί του, κλαίει μέσα του… Είναι ένας βαθύτατα πονεμένος άνθρωπος που αγνοεί την πραγματική αιτία. Κι αφού ενεργοποιήσει τις πεποιθήσεις στο παιδί του, αρχίζει το δικό του δράμα. Καταλαβαίνει ότι κάτι νοσηρό υπάρχει μέσα του, αλλά του είναι αδύνατον να το εντοπίσει. Αν πέσει μάλιστα και σε πνευματικούς διδασκάλους, τότε είναι σίγουρο ότι ή θα πέσει από το παράθυρο, ή θα πάει στα σκληρά… Διότι που κάνει στροφή προς τα μέσα για να βρει τον εαυτό του, πέφτει πάνω στους πόνους του.. Κι ο πνευματικός δάσκαλος του λέει κάνε στροφή προς τα μέσα, χωρίς να του λέει τι θα συναντήσει μέσα… Το χάος…
Έχει διαλέξει και τον κατάλληλο σύντροφο, στον οποίο μπορεί να κάνει τα ίδια και να δέχεται τα ίδια. Όμως δε το ξέρει. Τα κάνει υποσυνείδητα. Η συνειδητότητα από μόνη της δημιουργεί τη ζωή του αυτόματα, κι αυτός κατηγορεί τους άλλους…
Τσακώνεται με τη σύντροφό του, κι αυτή τον βρίζει «άχρηστε που η μάνα σου σε έκανε σαν τα μούτρα της. Σήκω να πας να βρεις δουλειά να μας θρέψεις»… Κι αυτό είναι κάτι που αυτός το ξέρει… Δεν του λέει κάτι καινούργιο… Αλλά όπως πάει να σηκωθεί να πάει να πάρει δυνάμεις, η ανάγκη του να εξευτελιστεί, να εξευτελίσει τον εαυτό του, τον εμποδίζει… Τι έγραψα τώρα; Κατάλαβε ο αναγνώστης τι έγραψα μόλις τώρα; «Η ανάγκη του να εξευτελιστεί»… Ποιος; Ο ίδιος; Στον Εαυτό του; Ναι… ο ίδιος έχει εσωτερική ανάγκη να βιώνει εξευτελισμό; Ναι ο ίδιος… Μα γιατί; Διότι το Εγώ, για να κυριαρχήσει, τον έχει εκπαιδεύσει να λέει συνέχεια «ναι». ΝΑ ΑΔΥΝΑΤΕΙ ΔΗΛΑΔΗ ΝΑ ΛΕΕΙ «ΟΧΙ»…
Μα πως γίνεται αυτό; Το Εγώ τον εκπαίδευσε, να διεκδικεί τη ζωή του και να επιβιώνει, όταν λέει για παράδειγμα πάντα «ναι». Έμαθε δηλαδή να κυριαρχεί σε μια σχέση, κάνοντας «το καλό παιδί».Το καλό παιδί όμως είναι ένας ρόλος μάσκα. Είναι ένας ρόλος που το Εγώ δημιούργησε, μια συγκεκριμένη συμπεριφορά, ώστε να μπορεί να κυριαρχεί στους άλλους, αποφεύγοντας τα προβλήματα που θα μπορούσαν να δημιουργήσουν εσωτερικό πόνο στο άτομο. Έμαθε δηλαδή να σκύβει «μπροστά» το κεφάλι κι αν θέλει να κάνει κάτι διαφορετικό, να το κάνει όταν κανένας άλλος δεν τον βλέπει…Έμαθε δηλαδή στο ψέμα… Θυμηθείτε από πού ξεκινήσαμε… Θυμάστε; Από την «ακεραιότητα»… Ξέρετε την έννοια έτσι; Κοιτάξτε τώρα που βρισκόμαστε… Και το σημαντικό, χωρίς να το γνωρίζουμε… Έχουμε δημιουργήσει μια σειρά από σχέσεις, όπου αναπτύσσουμε την ανάγκη μας να γινόμαστε «μη ακέραιοι». Ξεφτιλίζουμε τον εαυτό μας με ψέματα, με βρισιές, με βία, με χάος στη ζωή μας χωρίς να το γνωρίζουμε… Το μόνο που γνωρίζουμε (μάλλον που πιστεύουμε για μας) είναι αυτό που μας κατηγορούν οι «άλλοι»… Μας λένε «άχρηστους», «ξεφτίλες», «τιποτένιους», κι αυτές οι λέξεις χτυπάνε σαν καμπάνες στο κεφάλι μας διότι είναι λέξεις που ακούμε από μικροί. Κι εμείς, απλά τις δεχτήκαμε και τις αναπαράγουμε… «Άχρηστη είσαι εσύ και το σόι σου», «βρομιάρα εκεί που σε βρήκα». «Πάψε» του λέει η σύντροφός του… Το αντιλαμβάνεται ότι η λύση είναι αδύνατον να βρεθεί έτσι και με μια λυσσαλέα εσωτερική μάχη προσπαθεί το άτομο να πάψει να βρίζει και να εξευτελίζει τους άλλους γύρω του, αλλά είναι αδύνατον… Απλά αδύνατον… Γιατί; Διότι ο εσωτερικός αυτός αβάσταχτος πόνος, μαλακώνει τη στιγμή που αναπαράγεις την πεποίθηση και μετασχηματίζεται σε ηδονή…
Κι αυτό που μόλις διαβάσατε, είναι και η μαγική συνταγή για την φρικιαστική μεταλλαγή ενός «καλού παιδιού» για παράδειγμα σε «βασανιστή των ναζί» μέσα σε μερικά λεπτά… Τον βάζεις να μαστιγώσει ένα άτομο, νοιώθει τον πόνο και αυτός ο πόνος μεταλλάσσεται σε ηδονή… Απλά πράγματα… Τα άτομα που η συμπεριφορά τους περιέχει υποταγή και δυσκολία να πουν όχι, έχουν εσωτερικό πόνο ταπείνωσης, τον οποίο οι επιτήδειοι, μπορούν να μεταστρέψουν σε ηδονή χωρίς να το αντιληφθεί το άτομο… Αυτός είναι και ο βασικός λόγος που άτομα υπεράνω υποψίας, και υπερβολικά «ήσυχα» μπορούν να διαπράξουν τρομερά εγκλήματα, σε μια στιγμή μέσα Το άτομο που περιγράφαμε, προσπαθεί να σταματήσει όλο αυτό το δράμα να εξευτελίζει τον εαυτό του και τους άλλους, που παίζεται στη ζωή του, αλλά του είναι αδύνατον, διότι μόλις σταματήσει και προσπαθεί να βγει από αυτή την κατάσταση απλά καταπιέζοντας αυτό που αισθάνεται μέσα του, βρίσκει μπροστά του ένα τοίχο. Ένα πελώριο τοίχο που του είναι αδύνατον να τον περάσει, διότι μόλις τον αγγίζει νοιώθει πάλι τον εσωτερικό πόνο… Είναι σαν μια εσωτερική πληγή… Και τότε… πάλι το Εγώ, εμφανίζεται και παίρνει πρωτοβουλία, βάζοντας μπροστά στον πόνο αυτό τη μάσκα του «καλού παιδιού» ώστε να ξεπεράσει το εμπόδιο… διαιωνίζοντας την κατάσταση. Και κάθε μέρα που περνάει, η κατάσταση γίνεται περισσότερο δύσκολη. Συνεχώς εμφανίζονται μπροστά μας, άτομα που –καλώντας τα υποσυνείδητα- μας αναγκάζουν να αναπαράγουμε την σκηνή… Μέχρι τη στιγμή που από τις πολλές φορές, κάτι θα συμβεί και το άτομο θα «δει», ότι αυτό που κατηγορεί στους άλλους, είναι το ίδιο που κάνει κι ο ίδιος τόσο στον εαυτό του όσο και στους γύρω του. Η εμπειρία αυτή είναι στην αρχή σοκαριστική και το άτομο προσπαθεί να την αρνηθεί… Ρωτάει τον πνευματικό του δάσκαλο κι εκείνος του λέει να στραφεί προς τον εαυτό του διότι «δεν υπάρχει άλλος». Όμως έτσι, απομονώνεσαι από τα πάντα χωρίς ουσιαστική θεραπεία… Απλά σταματάς να αλληλεπιδράς και να αισθάνεσαι τον πόνο… Απλά σταματάς να ζεις τη ζωή σου μέσα στον κόσμο που επέλεξες να ζήσεις…Τότε; Τι πρέπει να κάνεις;
Να δεις την αλήθεια σου…
Να δεις αυτό που κάνεις…
Να δεις δηλαδή, ότι με τον άλφα ή βήτα τρόπο, τον εξευτελισμό και την ταπείνωση τα αναπαράγεις συνεχώς στον εαυτό σου και στους γύρω σου… Κι αυτό είναι το μισό βήμα… Διότι αφού το δεις, θα πρέπει να δώσεις στον Εαυτό σου χρόνο να το αποδεχθεί, διότι μόλις αρχίσεις να το αντιλαμβάνεσαι, τα Εγώ αρχίζουν να σου δίνουν χιλιάδες δικαιολογίες για τις πράξεις σου… Από τη στιγμή που θα το δεις αυτό, χρειάζεται να παρατηρείς τον εαυτό σου όταν το κάνεις… Να παρατηρείς αυτό που νοιώθεις μέσα σου… Τον εσωτερικό πόνο και την μεταστροφή σε ηδονή… Σιγά-σιγά θα αρχίσεις να «συνειδητοποιείς» το πραγματικό σκηνικό αλλά συγχρόνως θα παρατηρείς ότι είναι αδύνατον να το σταματήσεις διότι το διάστημα αυτό, θα παρουσιάζονται γύρω σου, πολύ περισσότερες περιπτώσεις όπου θα σε αναγκάζουν να αναπαράγεις την συμπεριφορά αυτή. Τι κάνουμε τότε;
Τότε παίρνεις τη μεγάλη απόφαση… Ποια είναι αυτή; Να αντιληφθείς και να κατανοήσεις τον πόνο του «άλλου»… Ποιου άλλου; Εκείνου που σε εξευτελίζει; Ναι εκείνου… Ο «άλλος» εκείνος τότε, από «κανένας» γίνεται ο ίδιος ο Εαυτός σου…
Εφ όσον σου είναι αδύνατον να δεις τον Εαυτό σου, δες τον «άλλον» που είναι εκεί απέναντι… Διότι αυτός ο «άλλος» έχει τον ίδιο πόνο που έχεις κι εσύ… Κατανοώντας λοιπόν αυτόν, αρχίζεις να κατανοείς τον ίδιο τον εαυτό σου…Παρατηρώντας τις αντιδράσεις του, τον τρόπο που ξεκινά ένα καυγά, τα υστερικά του κλάματα ή τις φωνές, αρχίζεις να αντιλαμβάνεσαι το πόσο πολύ υποφέρει, χωρίς να το αντιλαμβάνεται… Τον νοιώθεις πια… Μέρα με την ημέρα τον νοιώθεις περισσότερο… Και βλέπεις πόσο ίδιος με εσένα είναι…
Και τότε παίρνεις τη μοναδική απόφαση που θα αλλάξει για πάντα τη ζωή σου… Για πάντα… Του δίνεις το δικαίωμα να το κάνει… Γίνεσαι ο γιατρός του άλλου και τον αφήνεις να γλυκαίνει τον πόνο του πάνω σου…
Αλλά πως; Συνειδητά… Όχι σκύβοντας το κεφάλι και λέγοντας ναι αντί όχι, όπως πριν… Φυσικά και όχι… Διότι έτσι θα επαναλάμβανες ότι έκανες και πριν… Τώρα θα το κάνεις αμφίδρομα… Δίνεις το δικαίωμα σε αυτόν και σε σένα συγχρόνως…
Δηλαδή τι κάνεις;
Δίνεις το δικαίωμα στον εαυτό σου και στον άλλον, να είναι ο Εαυτός τους… Αρχίζεις να αναγνωρίζεις ότι όλο αυτό έρχεται από μέσα σου… Είναι κομμάτι του Εαυτού σου που ζητά να το δεις και να το επαναφέρεις στην φυσιολογική του κατάσταση… Δίνεις το δικαίωμα σε σένα και στον άλλον, να απαλύνετε τον εσωτερικό πόνο της ταπείνωσης… Συνειδητά… Πρόσεξε τη λέξη… Συνειδητά… Διότι έχεις αντιληφθεί τι συμβαίνει…
Έτσι, σταματάς να τον κατηγορείς για οτιδήποτε πλέον διότι αντιλαμβάνεσαι τον βαθύτερο λόγο που το κάνει… Κι αυτός κι εσύ όμως… Και μόλις το κάνεις αυτό, σταματάς να έχεις ενοχές και για τη δική σου συμπεριφορά αλλά αποφασίζεις να το κάνεις ελεύθερα, χωρίς να το σταματάς κάνοντας το «καλό παιδί»… Δηλαδή τι κάνεις; Αποφασίζεις να είσαι πια ο Εαυτός σου…
Αυτό είναι το πρώτο βήμα της αυτογνωσίας σου… Διότι αυτό το κομμάτι που λέγεται ταπείνωση, είναι ένα δικό σου κομμάτι… Σου ανήκει…
Είναι η δική σου ακεραιότητα που η αλληλεπίδραση με τον αισθητό κόσμο που ζούμε, την μετέτρεψε ψευδώς… Κι εσύ τώρα αρχίζεις να την αντιλαμβάνεσαι… Να τη συνειδητοποιείς…
Δηλαδή τι να κάνεις;
Να βλέπεις την ψευδή πληροφορία σαν αυτό που είναι… «ψευδής»… Και τι κάνεις δηλαδή;
Ας το πιάσουμε σε μια σειρά…
#Παρατηρείς όλα αυτά που κατηγορείς τους άλλους και αφού τα καταγράψεις, ρωτάς τον Εαυτό σου πώς και πού τα αναπαράγεις κι εσύ ο ίδιος προς του άλλους…
#Στο σημείο αυτό, το εγώ θα σε δικαιολογήσει…
#Σημείωσε αυτά που θα σου πει για να προχωρήσεις…
#Μόλις καταγράψεις τόσο την συμπεριφορά των άλλων όσο και τη δική σου, δες τον τρόπο που δρας ή που αντιδράς…
#Μόλις δεις τη συνολική εικόνα και των δύο σας, κάνε το μεγάλο πρώτο βήμα… Αποδέξου το γεγονός… Είναι το πρώτο βήμα της θεραπείας σου και αυτή την αποδοχή, νοιώσε την μέσα σου βαθιά, ώστε να την καταγράψεις στη συνείδησή σου. Αυτό είναι το πρώτο βήμα ξαναλέω…
Η αποδοχή αυτή είναι το μεγάλο βήμα προς τον Εαυτό σου… Το κλειδί… Κι όσο αποδέχεσαι την ικανότητά σου να ταπεινώνεις τους άλλους, τόσο θα το παρατηρείς όταν το κάνεις… Διότι πριν αδυνατούσες να το δεις… Τώρα το βλέπεις, το αντιλαμβάνεσαι… τώρα είσαι συνειδητός κι όχι στον αυτόματο της συνειδητότητας… Τώρα τη συνειδητότητα τη δημιουργείς εσύ ο ίδιος.
Κι όσο εσύ το παρατηρείς, θα το μειώνεις. Θα ελαττώνεις τη συχνότητα της αναπαραγωγής του…
Και τότε θα συναντήσεις το πρώτο θαύμα του μεγάλου σου Εαυτού… Τότε ο Εαυτός σου, θα σου ανταποδώσει ένα μεγάλο δώρο… Όσο εσύ θα το ελαττώνεις, τόσο θα ελαττώνεται γενικά και από τους «άλλους»… Κι όσο μειώνουν οι άλλοι τη συνήθεια να σε ταπεινώνουν, τόσο θα μειώνεις κι εσύ τη συνήθεια να ταπεινώνεις τον ίδιο σου τον Εαυτό…
Και το μεγαλύτερο από όλα τα δώρα που θα λάβεις ξέρεις πιο είναι; Ότι από εκείνη τη στιγμή με μετά, θα μπορείς να συγκαταλέγεις την ταπείνωση προς τον εαυτό σου και προς τους άλλους, στα ελαττώματα σου συνειδητά. Σημαίνει ότι αποδέχτηκες και αντιλήφθηκες την έννοια της ακεραιότητας που υπάρχει στην ψυχή σου… Την συνειδητοποίησες και κατάλαβες πως αν και ίσως έχεις ακόμη κάποια αρνητικά της χαρακτηριστικά στη γενική συμπεριφορά σου, αυτή είναι εκεί και υπάρχει μέσα σου. Είναι πληροφορία και δυναμικό της ψυχής που φέρεις …
Κι από εκείνη ακριβώς τη στιγμή που θα κατορθώσεις τελικά να παρατηρείς μέσα σου… θα αρχίσεις να αντιλαμβάνεσαι ότι ο αρχικός πόνος που είχες, έχει γίνει πια μικρός… πολύ μικρότερος… και τον κενό χώρο που δημιουργήθηκε, η συνειδητότητα τη γέμισε με γαλήνη… Μια απέραντη εσωτερική γαλήνη… Προσέξτε τη διαφορά όμως… Αυτή τη γαλήνη που λέω, μπορεί να τη νιώσει και κάποιος τώρα, πριν ξεκινήσει το ταξίδι του με τον μεγάλο Εαυτό του. Όμως, μόλις σκεφτεί μια σκηνή από αυτές που τον γεμίζουν εσωτερικό πόνο, η γαλήνη αυτή θα γίνει κομμάτια και τη θέση της θα πάρει ο θυμός και το «γιατί». Ένα εσωτερικό βουβό «γιατί» που θα μένει αναπάντητο…
Μετά το πρώτο βήμα όμως προς τον Εαυτό, αυτό το «γιατί» θα αρχίσει να δίνει βουβές εσωτερικές απαντήσεις…Απαντήσεις χωρίς λέξεις και εικόνες αλλά ένα ενιαίο σύνολο που απλά θα μπορείς να αισθανθείς σαν απάντηση. Κι αυτές τις απαντήσεις στο κέντρο αυτής της γαλήνης, θα μπορείς πια να τις καταγράψεις… σαν τη μεγάλη αλλαγή μέσα σου… Κι αυτή η καταγραφή, θα ενωθεί με τις υπόλοιπες από όλους όσους έφτασαν στο ίδιο επίπεδο με σένα…
Μέχρι τη στιγμή που η συνειδητότητα να αρχίσει να το αναπαράγει μόνη της… Μέχρι να αλλάξει ολόκληρη η πληροφορία που περιέχει για τον κόσμο μας…
Η ΑΚΕΡΑΙΟΤΗΤΑ.
Να φανταστείτε, την έννοια της ακεραιότητας, η οποία είναι καταγεγραμμένη σε κάθε ψυχή, να αρχίσει να δονείται παίζοντας ένα αόρατο «πινγκ-πονγκ» με τον ενεργειακό χώρο γύρω από την ψυχούλα κάθε βρέφους. Φαντασθείτε την να επιστρέφει αλλοιωμένη σαν «επιβίωση» και να αντιστέκεται… Να ξαναφεύγει και να γυρίζει σαν «υποταγή»…
Η επιβίωση για ένα βρέφος που αδυνατεί να φέρει οποιαδήποτε αντίδραση στους άλλους, μέσα σε ένα επαναλαμβανόμενο πεδίο χρονικών στιγμών δύο ετών της ζωής του, μεταλλάσσεται σε «υποταγή». Το βρέφος μαθαίνει χωρίς λέξεις έννοιες όπως η υποταγή λόγω της ανάγκης του για επιβίωση… Το αντιλαμβάνεται ο αναγνώστης; Κι αυτή η υποταγή όμως επαναλαμβανόμενη μονομερώς, στο τέλος γίνεται αντιληπτή και καταγράφεται στη συνείδηση του βρέφους σαν «ταπείνωση».
Η ΠΡΩΤΗ ΠΕΠΟΙΘΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΕΤΟΙΜΗ…
Μέσα στα πρώτα δύο χρόνια της ζωής κάθε βρέφους, η «ακεραιότητα» έχει κατορθώσει να μεταλλαχθεί, στην πεποίθηση της «ταπείνωσης»…
Νομίζετε πως τελειώσαμε; Τώρα αρχίζει η ζωή μας… Είμαστε δύο το πολύ ετών και έχουμε μεταλλάξει το πρώτο αρχείο της ψυχής μας δημιουργώντας το εικονικό αίσθημα της έννοιας που ονομάζουμε ταπείνωση… Θα ήθελα τώρα να κάνετε μια στάση και να το νοιώστε… Και για να το νοιώσουμε καλύτερα εμείς οι ενήλικοι, θα ήθελα να βάλουμε μια πιο δύσκολη λέξη για την ίδια έννοια… Ας την πούμε δηλαδή «εξευτελισμό»… Η ίδια έννοια, με πιο βαριά λέξη… Έτσι για να καταλάβουμε τι συμβαίνει… Τώρα επιλέξτε μια κατάσταση νοερά, η οποία είναι ικανή να σας προκαλέσει το εσωτερικό αίσθημα του εξευτελισμού… Για να σας βοηθήσω, θα σας πω εγώ μερικές… Σκεφτείτε την αρχετυπική εικόνα «το κοριτσάκι με τα σπίρτα» (το κοριτσάκι εδώ είσαστε εσείς), ή την εικόνα του «βιασμού ενός τζιτζικιού» (εδώ είσαστε ο βιαστής), ή του «χαστουκιού από το δάσκαλο», ή της «προσβολής από κάποιο άλλο παιδάκι»… Τέτοιες σκηνές… Και τώρα προσθέστε τον εαυτό σας να βρίζει την ώρα που οδηγεί, να πετάει σκουπίδια, να απολύει εργάτες, και να οδηγεί εταιρίες του χρηματιστηρίου σε πτώχευση…
Σε αυτό το σημείο, έχουν εξαφανιστεί όλοι οι πνευματικοί δάσκαλοι… πάντα οι συζητήσεις μαζί τους σταματούσαν κάπου εδώ… πάντα… Για αυτό θα παρακαλέσω τον αναγνώστη στο σημείο αυτό, να σκεφτεί κάτι χαρούμενο… Αυτή η στιγμή είναι σημαντική, για αυτό σκεφτείτε οτιδήποτε που μπορεί να σας γεμίσει χαρά και γαλήνη ώστε να συνεχίσουμε… Κάντε αν θέλετε ένα διάλειμμα, φωνάξτε αν θέλετε κάτι δυνατά με όλη σας τη δύναμη… βγάλτε το έξω αυτό που μόλις βιώσατε… ΟΚ. Συνεχίζουμε…
Η «ταπείνωση»… Η ισχυρότερη πεποίθηση μακράν όλων των άλλων… Γιατί; Διότι είναι συνδεδεμένη με την επιβίωση… Την πρωταρχική ανάγκη του ανθρώπου σε αυτό τον κόσμο… Ο εσωτερικός πόνος από τον εξευτελισμό είναι αβάσταχτος… Ούτε λεπτό… Και τι γίνεται τότε; Το Εγώ, αναλαμβάνει δράση… Είναι αυτός ο ρόλος του έτσι κι αλλιώς… Ποιος δηλαδή; Να προστατεύει το σώμα από κάθε τι… Κι εδώ η αιτία είναι κάτι παραπάνω από σημαντική… Υπάρχει αβάσταχτος εσωτερικός πόνος… Όχι τώρα… Όχι εκεί που κάθεστε και διαβάζετε τις γραμμές αυτές με τον καφέ σας και μουσικούλα κάπου μακριά να παίζει…Όχι τώρα που έχετε διαβάσει και γνωρίζετε για τι πράγμα γράφω…Τότε… Όταν ο κάθε ένας από μας ήταν έξι, εννιά, δώδεκα και δεκατεσσάρων μηνών. Εκείνη τη στιγμή σκεφτείτε το. Να προσπαθείτε να επιβιώσετε, από απλά πράγματα… Φαντασθείτε δηλαδή, όπως είσαστε στην κούνια, με τα δροσερά μπουτάκια έξω, να σας πλησιάζει μια μέλισσα, χωρίς να το βλέπει κανένας. Να σας χώνει μια τσιμπιά στο μπουτάκι και να γίνεται καπνός. Φαντασθείτε λίγο την σκηνή… Κλαίτε, ουρλιάζετε, σας πλησιάζει η μαμά (αν είναι κοντά), σας κοιτάει αν έχετε λερωθεί, τίποτα, θυμάται ότι μόλις σας τάισε, σας αλλάζει πάλι, σας παίρνει αγκαλιά, αλλά τίποτε. Εσείς ούτε μέλισσα ξέρετε τι είναι, ούτε τσίμπημα, ούτε ότι κάνετε θόρυβο με το κλάμα σας… Εσείς νοιώθετε κάτι, το οποίο δεν γνωρίζετε, ούτε μπορείτε να το εξηγήσετε σε κάποιον, ούτε να ξυστείτε μπορείτε… Μόνο κλαίτε…. Τόσο δυνατά και υστερικά, σαν να πεθαίνετε. Κι εκείνη τη στιγμή αρπάζετε και μια στον ποπό, έτσι, διότι αδυνατούσε η μαμά να κάνει κάτι άλλο, και σταματάτε…
Ο εσωτερικός πόνος όμως υπάρχει ακόμη… εκείνη ακριβώς τη στιγμή, όπου σας δημιουργεί τρέλα, αναλαμβάνει ρόλο το παντοδύναμο Εγώ να σας προστατεύσει… Πως;
Με το να σας υποτάξει… Να πονάτε και να σταματάτε να αντιδράτε. Να το θάβετε μέσα σας. Κι όχι έτσι απλά… Σας εκπαιδεύει, με τις πολλές επαναλήψεις που αυτό θα συμβεί, να σας γίνει αυτή η υποταγή συνείδηση, έτσι που στο τέλος να γραφτεί στη συνειδητότητα και να υποτάσσεστε αυτόματα… Τελειώσαμε; Όχι φυσικά… Διότι αυτή η υποταγή μέσω ταπείνωσης, δημιουργεί αυτόματα μια συμπεριφορά που μένει μόνιμα γραμμένη στη συνειδητότητα… Το «μαζοχισμό»… δηλαδή τον αυτοπεριορισμό, την αυτοταπείνωση και την αυτόματη υποταγή… (Στο σημείο αυτό, θυμηθείτε τις προτάσεις για αυτόματο έλεγχο των πολιτών, από μια αυτόματη κυβέρνηση… αλλά αυτά θα τα ξαναπούμε). Ούτε τώρα τελειώσαμε;
Όχι αγαπητέ αναγνώστη… ούτε τώρα τελειώσαμε την περιγραφή της λειτουργίας των πεποιθήσεων… Αντιθέτως μόλις αρχίσαμε… Η ολική καταγραφή τώρα έχει δημιουργηθεί. Κι εμείς είμαστε ακόμη δύο ετών. Ακόμη δηλαδή, βρισκόμαστε κοντά στην εκκίνηση, στο σημείο μηδέν. Και ήδη έχουμε μια συμπεριφορά μαζοχιστή, να αδυνατούμε να πούμε όχι, να δεχόμαστε να χειραγωγηθούμε σε καταστάσεις πριν ακόμη αυτές δημιουργηθούν. Και φυσικά σε όλο αυτό, ακόμη κι αν οι καταστάσεις ακόμη εκκολάπτονται, με το φόβο ότι θα συμβούν, εμείς αντιδρούμε πρώτοι.Το Εγώ μας, μας εκπαιδεύει έτσι, ώστε πριν μας εξευτελίσει κάποιος, προλαβαίνουμε και τον εξευτελίζουμε εμείς… Πως; Απλά πράγματα… Η συμπεριφορά μας γίνεται αυταρχική, και συγχρόνως υποτακτική σε κάτι, μπλέκουμε πάντα με άτομα που σε λίγο καιρό, ή θα τα κατηγορούμε για εξευτελισμό προς εμάς, ή θα μας κατηγορούν εκείνα… Μιλάμε απότομα, έχουμε έλλειψη σεβασμού, αδιαφορούμε για τα πιστεύω και τις αξίες των άλλων, παρακάμπτουμε τις ουρές για να βγούμε πρώτοι, λέμε του κόσμου τα ψέματα και φυσικά παχαίνουμε ασύστολα…
Κάνουμε εξαντλητικές δίαιτες, καταστρέφοντας τις αξίες διατροφής, συντήρησης και επιβίωσης του ίδιου του σώματός μας, και συγχρόνως τρώμε (χωρίς να το συνειδητοποιούμε) και παίρνουμε βάρος. Και μόλις πάρουμε βάρος αρκετό, τότε βγάζουμε ότι πιο στενό υπάρχει στην γκαρνταρόμπα μας και το φοράμε… Φωνάζοντας έτσι με τη γλώσσα του σώματος δυνατά: «δείτε πως ξεφτιλίζω υπέροχα την εικόνα μου σε όλους σας, πείτε μου τώρα κάτι για να το νοιώσω καλά και να είστε σίγουροι ότι αμέσως μετά θα ακούσετε ότι δεν ακούσατε ποτέ, ώστε να πάρω το αίμα μου πίσω. Τιποτένιοι ξεφτίλες που θα με πείτε χοντρό…»… Και μόλις εμφανιστεί κάποιος περισσότερο δυνατός από μας «έλα φίλε πλάκα έκανα. Ούτε ένα αστείο;»…
Μπορεί να γίνει ο μεγαλύτερος καυγάς του κόσμου, κι αν τον ρωτήσεις θα σου πει κάτι άσχετο… Ότι πλακώθηκαν για την ομάδα τους, για τη θρησκεία, για το κόμμα τους, για τους Ελ, για το Δία ή γιατί φρέναρε απότομα μπροστά του κάποιος που μάλιστα τον έβρισε άσχημα… Ενώ η αιτία είναι άλλη. Εντελώς άλλη όμως… Βαθιά μέσα μας, δίπλα στην ψυχή μας, μια εικονική πληροφορία, έχει αλλοιώσει την ακεραιότητά μας κι εμείς είμαστε αλλού… Και το πιο αλλού και μακρινό, είναι όταν όλο αυτό το έργο που μόλις διαβάσατε, το εντάξουμε μέσα σε αυτό που ονομάζουμε «έρωτα» κι «αγάπη». ..
Και από δύο ετών, γινόμαστε είκοσι, τριάντα, παντρευόμαστε, κάνουμε παιδιά… και εδώ σταματάμε… Τόση ώρα, γράφω και διαβάζετε μόνο για μια πεποίθηση. Αυτή του μαζοχισμού και της ταπείνωσης. Κι αυτό διότι αν βάζαμε στο παράδειγμα και τις άλλες τέσσερις μαζί με τους συνδυασμούς τους, θα χρειαζόμασταν άλλες είκοσι με τριάντα τέτοιες αναρτήσεις και βάλε. Όμως η ενεργοποίηση αυτή που συζητάμε, συμβαίνει σε όλες μαζί. Μέχρι τα δύο μας χρόνια, άντε μέχρι τα δυόμισι ή τα τρία μας, όλες οι πεποιθήσεις, ενεργές και δυνατές, είναι εκεί… Όλες μαζί και μία-μία μόνη της, είναι ενεργοποιημένες και πανέτοιμες να μας δείξουν πως είναι ο πραγματικός κόσμος μας. Πως ενεργοποιούνται όμως; Μόνες τους όχι, όπως είπαμε… Για να ενεργοποιηθούν και να μεταλλαχθούν, χρειάζονται αλληλεπίδραση με τους άλλους, και οι άλλοι που βρίσκονται δίπλα μας μέχρι τα τρία μας, είναι (ως επί το πλείστον) οι γονείς μας, οι παππούδες μας ή οι κηδεμόνες μας τέλος πάντων, δηλαδή αυτοί που μας φροντίζουν και μας μεγαλώνουν… Οι «άλλοι»….
Κι εδώ φτάνουμε σε ένα πολύ κομβικό σημείο… Οι περισσότεροι από μας, μεγαλώνουμε, γερνάμε, μπορεί να πεθάνουμε κιόλας, έχοντας μια προβληματική ή και κατεστραμμένη σχέση με τους γονείς μας ή με τα παιδιά μας αντίστοιχα. Το ξαναγράφω, ότι τόση ώρα γράφω μόνο για την ταπείνωση αλλά δίπλα σε αυτή, υπάρχει η απόρριψη, υπάρχει η εγκατάλειψη, υπάρχει η προδοσία κι ακόμη τέλος υπάρχει η αδικία…
Πεποιθήσεις που μιας και έχουν ενεργοποιηθεί μέχρι τα τρία μας κι εμείς όλο αυτό το διάστημα, είμαστε με κάποιον ενήλικα που μας φροντίζει να επιβιώσουμε, είναι σίγουρο, ότι η ενεργοποίηση αυτή έχει γίνει από την αλληλεπίδραση τη δική μας μαζί τους. Κι αυτό το μαζί τους τις περισσότερες φορές, πηγαίνει κατ ευθείαν στους γονείς… Και τότε, γονείς και παιδιά, βρίσκονται σε ένα φαύλο κύκλο αντιπαραθέσεων, όπου σχεδόν ολοκληρωτικά, η βαθύτερη αιτία είναι η λάθος αποκρυπτογράφηση των πεποιθήσεων αυτών… Κι αυτό, όσο προχωράμε στο διάβασμα θα πρέπει να το θυμόμαστε και να βλέπουμε το σκηνικό επί πέντε στο τετράγωνο…
Τι συμβαίνει; Γιατί; Τι είναι αυτό που ξεκινάει και τελειώνει λάθος; Τι φταίει και η αξία που λέγεται γονική σχέση και οικογένεια, εξευτελίζεται τόσο πολύ, που ακόμα και η καταστροφή της, σε αρκετούς φαίνεται μικρή σαν τιμωρία; Μα είναι το ίδιο… Το άτομο που μπαίνει σε μια σχέση σαν γονέας, είναι το ίδιο προηγούμενο άτομο που ζούσε με τον αβάσταχτο εσωτερικό πόνο που περιγράψαμε, χωρίς να έχει γίνει ικανό να τον προσδιορίσει ώστε να του δοθεί η ευκαιρία να τον αποβάλει και να θεραπευτεί.
Έτσι ξεκινάει τη σχέση με το παιδί του και τι κάνει; Το αναπαράγει… Μα είναι αδύνατον να κάνει κάτι διαφορετικό… Πώς να το κάνει; Μαγικά, είναι κι αυτό αδύνατον να γίνει… Και είναι αδύνατον όχι γιατί αγνοεί τον τρόπο, αλλά διότι αγνοεί το πρόβλημα, την πραγματική αιτία… Έχει η μητέρα το μωρό μπροστά της, κατηγορεί τη γειτόνισσα για τα σκουπίδια και την ίδια στιγμή αποπαίρνει το μωρό που λερώθηκε, ή το χαστουκίζει που έπεσε κρέμα στην καθαρή μπλουζίτσα. Του φωνάζει να μην κατουριέται στον ύπνο του.... Και μόλις το μαλώσει, το εκπαιδεύει να σταματήσει αμέσως να κλαίει. Μα πως είναι δυνατόν να σταματήσει ένα μωρό να κλαίει όταν το τρομάζεις περισσότερο με τις φωνές σου…
Διότι στην πραγματικότητα τι κάνει; Το εκπαιδεύει να αδυνατεί να λέει όχι… Κι όλο αυτό χωρίς συνείδηση του τι κάνει ακριβώς.. Και γιατί αυτό; Διότι πονάει αφόρητα και η ίδια… Διότι έτσι έμαθε να αντιδρά… Διότι για αυτή, έτσι είναι ο κόσμος… Ο γονιός εκείνος, ο οποίος ενεργοποιεί μια πεποίθηση στο παιδί του, κλαίει μέσα του… Είναι ένας βαθύτατα πονεμένος άνθρωπος που αγνοεί την πραγματική αιτία. Κι αφού ενεργοποιήσει τις πεποιθήσεις στο παιδί του, αρχίζει το δικό του δράμα. Καταλαβαίνει ότι κάτι νοσηρό υπάρχει μέσα του, αλλά του είναι αδύνατον να το εντοπίσει. Αν πέσει μάλιστα και σε πνευματικούς διδασκάλους, τότε είναι σίγουρο ότι ή θα πέσει από το παράθυρο, ή θα πάει στα σκληρά… Διότι που κάνει στροφή προς τα μέσα για να βρει τον εαυτό του, πέφτει πάνω στους πόνους του.. Κι ο πνευματικός δάσκαλος του λέει κάνε στροφή προς τα μέσα, χωρίς να του λέει τι θα συναντήσει μέσα… Το χάος…
Έχει διαλέξει και τον κατάλληλο σύντροφο, στον οποίο μπορεί να κάνει τα ίδια και να δέχεται τα ίδια. Όμως δε το ξέρει. Τα κάνει υποσυνείδητα. Η συνειδητότητα από μόνη της δημιουργεί τη ζωή του αυτόματα, κι αυτός κατηγορεί τους άλλους…
Τσακώνεται με τη σύντροφό του, κι αυτή τον βρίζει «άχρηστε που η μάνα σου σε έκανε σαν τα μούτρα της. Σήκω να πας να βρεις δουλειά να μας θρέψεις»… Κι αυτό είναι κάτι που αυτός το ξέρει… Δεν του λέει κάτι καινούργιο… Αλλά όπως πάει να σηκωθεί να πάει να πάρει δυνάμεις, η ανάγκη του να εξευτελιστεί, να εξευτελίσει τον εαυτό του, τον εμποδίζει… Τι έγραψα τώρα; Κατάλαβε ο αναγνώστης τι έγραψα μόλις τώρα; «Η ανάγκη του να εξευτελιστεί»… Ποιος; Ο ίδιος; Στον Εαυτό του; Ναι… ο ίδιος έχει εσωτερική ανάγκη να βιώνει εξευτελισμό; Ναι ο ίδιος… Μα γιατί; Διότι το Εγώ, για να κυριαρχήσει, τον έχει εκπαιδεύσει να λέει συνέχεια «ναι». ΝΑ ΑΔΥΝΑΤΕΙ ΔΗΛΑΔΗ ΝΑ ΛΕΕΙ «ΟΧΙ»…
Μα πως γίνεται αυτό; Το Εγώ τον εκπαίδευσε, να διεκδικεί τη ζωή του και να επιβιώνει, όταν λέει για παράδειγμα πάντα «ναι». Έμαθε δηλαδή να κυριαρχεί σε μια σχέση, κάνοντας «το καλό παιδί».Το καλό παιδί όμως είναι ένας ρόλος μάσκα. Είναι ένας ρόλος που το Εγώ δημιούργησε, μια συγκεκριμένη συμπεριφορά, ώστε να μπορεί να κυριαρχεί στους άλλους, αποφεύγοντας τα προβλήματα που θα μπορούσαν να δημιουργήσουν εσωτερικό πόνο στο άτομο. Έμαθε δηλαδή να σκύβει «μπροστά» το κεφάλι κι αν θέλει να κάνει κάτι διαφορετικό, να το κάνει όταν κανένας άλλος δεν τον βλέπει…Έμαθε δηλαδή στο ψέμα… Θυμηθείτε από πού ξεκινήσαμε… Θυμάστε; Από την «ακεραιότητα»… Ξέρετε την έννοια έτσι; Κοιτάξτε τώρα που βρισκόμαστε… Και το σημαντικό, χωρίς να το γνωρίζουμε… Έχουμε δημιουργήσει μια σειρά από σχέσεις, όπου αναπτύσσουμε την ανάγκη μας να γινόμαστε «μη ακέραιοι». Ξεφτιλίζουμε τον εαυτό μας με ψέματα, με βρισιές, με βία, με χάος στη ζωή μας χωρίς να το γνωρίζουμε… Το μόνο που γνωρίζουμε (μάλλον που πιστεύουμε για μας) είναι αυτό που μας κατηγορούν οι «άλλοι»… Μας λένε «άχρηστους», «ξεφτίλες», «τιποτένιους», κι αυτές οι λέξεις χτυπάνε σαν καμπάνες στο κεφάλι μας διότι είναι λέξεις που ακούμε από μικροί. Κι εμείς, απλά τις δεχτήκαμε και τις αναπαράγουμε… «Άχρηστη είσαι εσύ και το σόι σου», «βρομιάρα εκεί που σε βρήκα». «Πάψε» του λέει η σύντροφός του… Το αντιλαμβάνεται ότι η λύση είναι αδύνατον να βρεθεί έτσι και με μια λυσσαλέα εσωτερική μάχη προσπαθεί το άτομο να πάψει να βρίζει και να εξευτελίζει τους άλλους γύρω του, αλλά είναι αδύνατον… Απλά αδύνατον… Γιατί; Διότι ο εσωτερικός αυτός αβάσταχτος πόνος, μαλακώνει τη στιγμή που αναπαράγεις την πεποίθηση και μετασχηματίζεται σε ηδονή…
Κι αυτό που μόλις διαβάσατε, είναι και η μαγική συνταγή για την φρικιαστική μεταλλαγή ενός «καλού παιδιού» για παράδειγμα σε «βασανιστή των ναζί» μέσα σε μερικά λεπτά… Τον βάζεις να μαστιγώσει ένα άτομο, νοιώθει τον πόνο και αυτός ο πόνος μεταλλάσσεται σε ηδονή… Απλά πράγματα… Τα άτομα που η συμπεριφορά τους περιέχει υποταγή και δυσκολία να πουν όχι, έχουν εσωτερικό πόνο ταπείνωσης, τον οποίο οι επιτήδειοι, μπορούν να μεταστρέψουν σε ηδονή χωρίς να το αντιληφθεί το άτομο… Αυτός είναι και ο βασικός λόγος που άτομα υπεράνω υποψίας, και υπερβολικά «ήσυχα» μπορούν να διαπράξουν τρομερά εγκλήματα, σε μια στιγμή μέσα Το άτομο που περιγράφαμε, προσπαθεί να σταματήσει όλο αυτό το δράμα να εξευτελίζει τον εαυτό του και τους άλλους, που παίζεται στη ζωή του, αλλά του είναι αδύνατον, διότι μόλις σταματήσει και προσπαθεί να βγει από αυτή την κατάσταση απλά καταπιέζοντας αυτό που αισθάνεται μέσα του, βρίσκει μπροστά του ένα τοίχο. Ένα πελώριο τοίχο που του είναι αδύνατον να τον περάσει, διότι μόλις τον αγγίζει νοιώθει πάλι τον εσωτερικό πόνο… Είναι σαν μια εσωτερική πληγή… Και τότε… πάλι το Εγώ, εμφανίζεται και παίρνει πρωτοβουλία, βάζοντας μπροστά στον πόνο αυτό τη μάσκα του «καλού παιδιού» ώστε να ξεπεράσει το εμπόδιο… διαιωνίζοντας την κατάσταση. Και κάθε μέρα που περνάει, η κατάσταση γίνεται περισσότερο δύσκολη. Συνεχώς εμφανίζονται μπροστά μας, άτομα που –καλώντας τα υποσυνείδητα- μας αναγκάζουν να αναπαράγουμε την σκηνή… Μέχρι τη στιγμή που από τις πολλές φορές, κάτι θα συμβεί και το άτομο θα «δει», ότι αυτό που κατηγορεί στους άλλους, είναι το ίδιο που κάνει κι ο ίδιος τόσο στον εαυτό του όσο και στους γύρω του. Η εμπειρία αυτή είναι στην αρχή σοκαριστική και το άτομο προσπαθεί να την αρνηθεί… Ρωτάει τον πνευματικό του δάσκαλο κι εκείνος του λέει να στραφεί προς τον εαυτό του διότι «δεν υπάρχει άλλος». Όμως έτσι, απομονώνεσαι από τα πάντα χωρίς ουσιαστική θεραπεία… Απλά σταματάς να αλληλεπιδράς και να αισθάνεσαι τον πόνο… Απλά σταματάς να ζεις τη ζωή σου μέσα στον κόσμο που επέλεξες να ζήσεις…Τότε; Τι πρέπει να κάνεις;
Να δεις την αλήθεια σου…
Να δεις αυτό που κάνεις…
Να δεις δηλαδή, ότι με τον άλφα ή βήτα τρόπο, τον εξευτελισμό και την ταπείνωση τα αναπαράγεις συνεχώς στον εαυτό σου και στους γύρω σου… Κι αυτό είναι το μισό βήμα… Διότι αφού το δεις, θα πρέπει να δώσεις στον Εαυτό σου χρόνο να το αποδεχθεί, διότι μόλις αρχίσεις να το αντιλαμβάνεσαι, τα Εγώ αρχίζουν να σου δίνουν χιλιάδες δικαιολογίες για τις πράξεις σου… Από τη στιγμή που θα το δεις αυτό, χρειάζεται να παρατηρείς τον εαυτό σου όταν το κάνεις… Να παρατηρείς αυτό που νοιώθεις μέσα σου… Τον εσωτερικό πόνο και την μεταστροφή σε ηδονή… Σιγά-σιγά θα αρχίσεις να «συνειδητοποιείς» το πραγματικό σκηνικό αλλά συγχρόνως θα παρατηρείς ότι είναι αδύνατον να το σταματήσεις διότι το διάστημα αυτό, θα παρουσιάζονται γύρω σου, πολύ περισσότερες περιπτώσεις όπου θα σε αναγκάζουν να αναπαράγεις την συμπεριφορά αυτή. Τι κάνουμε τότε;
Τότε παίρνεις τη μεγάλη απόφαση… Ποια είναι αυτή; Να αντιληφθείς και να κατανοήσεις τον πόνο του «άλλου»… Ποιου άλλου; Εκείνου που σε εξευτελίζει; Ναι εκείνου… Ο «άλλος» εκείνος τότε, από «κανένας» γίνεται ο ίδιος ο Εαυτός σου…
Εφ όσον σου είναι αδύνατον να δεις τον Εαυτό σου, δες τον «άλλον» που είναι εκεί απέναντι… Διότι αυτός ο «άλλος» έχει τον ίδιο πόνο που έχεις κι εσύ… Κατανοώντας λοιπόν αυτόν, αρχίζεις να κατανοείς τον ίδιο τον εαυτό σου…Παρατηρώντας τις αντιδράσεις του, τον τρόπο που ξεκινά ένα καυγά, τα υστερικά του κλάματα ή τις φωνές, αρχίζεις να αντιλαμβάνεσαι το πόσο πολύ υποφέρει, χωρίς να το αντιλαμβάνεται… Τον νοιώθεις πια… Μέρα με την ημέρα τον νοιώθεις περισσότερο… Και βλέπεις πόσο ίδιος με εσένα είναι…
Και τότε παίρνεις τη μοναδική απόφαση που θα αλλάξει για πάντα τη ζωή σου… Για πάντα… Του δίνεις το δικαίωμα να το κάνει… Γίνεσαι ο γιατρός του άλλου και τον αφήνεις να γλυκαίνει τον πόνο του πάνω σου…
Αλλά πως; Συνειδητά… Όχι σκύβοντας το κεφάλι και λέγοντας ναι αντί όχι, όπως πριν… Φυσικά και όχι… Διότι έτσι θα επαναλάμβανες ότι έκανες και πριν… Τώρα θα το κάνεις αμφίδρομα… Δίνεις το δικαίωμα σε αυτόν και σε σένα συγχρόνως…
Δηλαδή τι κάνεις;
Δίνεις το δικαίωμα στον εαυτό σου και στον άλλον, να είναι ο Εαυτός τους… Αρχίζεις να αναγνωρίζεις ότι όλο αυτό έρχεται από μέσα σου… Είναι κομμάτι του Εαυτού σου που ζητά να το δεις και να το επαναφέρεις στην φυσιολογική του κατάσταση… Δίνεις το δικαίωμα σε σένα και στον άλλον, να απαλύνετε τον εσωτερικό πόνο της ταπείνωσης… Συνειδητά… Πρόσεξε τη λέξη… Συνειδητά… Διότι έχεις αντιληφθεί τι συμβαίνει…
Έτσι, σταματάς να τον κατηγορείς για οτιδήποτε πλέον διότι αντιλαμβάνεσαι τον βαθύτερο λόγο που το κάνει… Κι αυτός κι εσύ όμως… Και μόλις το κάνεις αυτό, σταματάς να έχεις ενοχές και για τη δική σου συμπεριφορά αλλά αποφασίζεις να το κάνεις ελεύθερα, χωρίς να το σταματάς κάνοντας το «καλό παιδί»… Δηλαδή τι κάνεις; Αποφασίζεις να είσαι πια ο Εαυτός σου…
Αυτό είναι το πρώτο βήμα της αυτογνωσίας σου… Διότι αυτό το κομμάτι που λέγεται ταπείνωση, είναι ένα δικό σου κομμάτι… Σου ανήκει…
Είναι η δική σου ακεραιότητα που η αλληλεπίδραση με τον αισθητό κόσμο που ζούμε, την μετέτρεψε ψευδώς… Κι εσύ τώρα αρχίζεις να την αντιλαμβάνεσαι… Να τη συνειδητοποιείς…
Δηλαδή τι να κάνεις;
Να βλέπεις την ψευδή πληροφορία σαν αυτό που είναι… «ψευδής»… Και τι κάνεις δηλαδή;
Ας το πιάσουμε σε μια σειρά…
#Παρατηρείς όλα αυτά που κατηγορείς τους άλλους και αφού τα καταγράψεις, ρωτάς τον Εαυτό σου πώς και πού τα αναπαράγεις κι εσύ ο ίδιος προς του άλλους…
#Στο σημείο αυτό, το εγώ θα σε δικαιολογήσει…
#Σημείωσε αυτά που θα σου πει για να προχωρήσεις…
#Μόλις καταγράψεις τόσο την συμπεριφορά των άλλων όσο και τη δική σου, δες τον τρόπο που δρας ή που αντιδράς…
#Μόλις δεις τη συνολική εικόνα και των δύο σας, κάνε το μεγάλο πρώτο βήμα… Αποδέξου το γεγονός… Είναι το πρώτο βήμα της θεραπείας σου και αυτή την αποδοχή, νοιώσε την μέσα σου βαθιά, ώστε να την καταγράψεις στη συνείδησή σου. Αυτό είναι το πρώτο βήμα ξαναλέω…
Η αποδοχή αυτή είναι το μεγάλο βήμα προς τον Εαυτό σου… Το κλειδί… Κι όσο αποδέχεσαι την ικανότητά σου να ταπεινώνεις τους άλλους, τόσο θα το παρατηρείς όταν το κάνεις… Διότι πριν αδυνατούσες να το δεις… Τώρα το βλέπεις, το αντιλαμβάνεσαι… τώρα είσαι συνειδητός κι όχι στον αυτόματο της συνειδητότητας… Τώρα τη συνειδητότητα τη δημιουργείς εσύ ο ίδιος.
Κι όσο εσύ το παρατηρείς, θα το μειώνεις. Θα ελαττώνεις τη συχνότητα της αναπαραγωγής του…
Και τότε θα συναντήσεις το πρώτο θαύμα του μεγάλου σου Εαυτού… Τότε ο Εαυτός σου, θα σου ανταποδώσει ένα μεγάλο δώρο… Όσο εσύ θα το ελαττώνεις, τόσο θα ελαττώνεται γενικά και από τους «άλλους»… Κι όσο μειώνουν οι άλλοι τη συνήθεια να σε ταπεινώνουν, τόσο θα μειώνεις κι εσύ τη συνήθεια να ταπεινώνεις τον ίδιο σου τον Εαυτό…
Και το μεγαλύτερο από όλα τα δώρα που θα λάβεις ξέρεις πιο είναι; Ότι από εκείνη τη στιγμή με μετά, θα μπορείς να συγκαταλέγεις την ταπείνωση προς τον εαυτό σου και προς τους άλλους, στα ελαττώματα σου συνειδητά. Σημαίνει ότι αποδέχτηκες και αντιλήφθηκες την έννοια της ακεραιότητας που υπάρχει στην ψυχή σου… Την συνειδητοποίησες και κατάλαβες πως αν και ίσως έχεις ακόμη κάποια αρνητικά της χαρακτηριστικά στη γενική συμπεριφορά σου, αυτή είναι εκεί και υπάρχει μέσα σου. Είναι πληροφορία και δυναμικό της ψυχής που φέρεις …
Κι από εκείνη ακριβώς τη στιγμή που θα κατορθώσεις τελικά να παρατηρείς μέσα σου… θα αρχίσεις να αντιλαμβάνεσαι ότι ο αρχικός πόνος που είχες, έχει γίνει πια μικρός… πολύ μικρότερος… και τον κενό χώρο που δημιουργήθηκε, η συνειδητότητα τη γέμισε με γαλήνη… Μια απέραντη εσωτερική γαλήνη… Προσέξτε τη διαφορά όμως… Αυτή τη γαλήνη που λέω, μπορεί να τη νιώσει και κάποιος τώρα, πριν ξεκινήσει το ταξίδι του με τον μεγάλο Εαυτό του. Όμως, μόλις σκεφτεί μια σκηνή από αυτές που τον γεμίζουν εσωτερικό πόνο, η γαλήνη αυτή θα γίνει κομμάτια και τη θέση της θα πάρει ο θυμός και το «γιατί». Ένα εσωτερικό βουβό «γιατί» που θα μένει αναπάντητο…
Μετά το πρώτο βήμα όμως προς τον Εαυτό, αυτό το «γιατί» θα αρχίσει να δίνει βουβές εσωτερικές απαντήσεις…Απαντήσεις χωρίς λέξεις και εικόνες αλλά ένα ενιαίο σύνολο που απλά θα μπορείς να αισθανθείς σαν απάντηση. Κι αυτές τις απαντήσεις στο κέντρο αυτής της γαλήνης, θα μπορείς πια να τις καταγράψεις… σαν τη μεγάλη αλλαγή μέσα σου… Κι αυτή η καταγραφή, θα ενωθεί με τις υπόλοιπες από όλους όσους έφτασαν στο ίδιο επίπεδο με σένα…
Μέχρι τη στιγμή που η συνειδητότητα να αρχίσει να το αναπαράγει μόνη της… Μέχρι να αλλάξει ολόκληρη η πληροφορία που περιέχει για τον κόσμο μας…
2. Η ΠΙΣΤΗ ΠΟΥ ΜΕΤΑΛΛΑΣΣΕΤΑΙ ΣΤΗΝ
ΠΕΠΟΙΘΗΣΗ ΤΟΥ ΕΛΕΓΧΟΥ
2. ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΟ ΑΡΧΕΙΟ ΤΗΣ
ΨΥΧΗΣ ΜΑΣ,
Η ΠΙΣΤΗ.
Η πίστη λοιπόν είναι το δεύτερο σημαντικό λειτουργικό αρχείο της ψυχής, δίπλα στην ακεραιότητα, την μοναδικότητα, τη δυαδικότητα και την ισορροπία…. Κι η πρώτη αλλοιωμένη επιστροφή του αρχείου της πίστης από την αντανάκλαση στη συνειδητότητα, είναι η εμπιστοσύνη…
Η ψυχή δηλαδή, μόλις αντανακλά πάνω στη συνειδητότητα την πληροφορία του λειτουργικού αρχείου της πίστης, αυτό επιστρέφει αυτόματα σε μας, αλλοιωμένο σε εμπιστοσύνη(α). Δημιουργώντας την πρώτη αλλοίωση, η συνειδητότητα του κόσμου, μετατρέπει από την πρώτη κιόλας στιγμή τη δύναμη της πίστης σε έννοια της εμπιστοσύνης, η οποία με τη σειρά της αντανακλώμενη πάλι δημιουργεί το αντίθετό της δηλαδή την αμφιβολία… Ενώ δηλαδή, η ψυχή έχει μέσα της καταγεγραμμένη την αρχική πληροφορία της πίστης η οποία της δίνει τη δυνατότητα να αντιλαμβάνεται και να υλοποιεί αυτό που υπάρχει, μόλις ξεκινάει να το αλληλεπιδρά με τον αισθητό κόσμο, η συνειδητότητα της δίνει σαν «εικονική» απάντηση την εμπιστοσύνη και την αμφιβολία, οι οποίες αυτόματα την αναγκάζουν να σταματήσει…
Δηλαδή να κάνει τι; Της αντιστρέφουν την πληροφορία και την αναγκάζουν να ξεκινήσει να ελέγχει το χώρο, και αντί να δημιουργεί να δαπανά την ενέργειά της, ελέγχοντας συνεχώς…
Η διαδικασία όμως του ελέγχου, είναι μια διαδικασία που από άποψη ολοκληρωμένης πληροφορίας είναι ημιτελής διότι περιέχει στοιχεία μόνο του αισθητού κόσμου της συνείδησης που αναπτύσσουμε και άρα κάποια στιγμή φτάνουμε στο σημείο να αδυνατούμε να ολοκληρώσουμε περισσότερο έλεγχο. Και τότε αρχίζει το πρόβλημα… Η όλη προηγούμενη διαδικασία έχει πια οδηγήσει στο σημείο της δημιουργίας, της ενεργειακής εμπλοκής της «προδοσίας». Μιας κατάστασης που αρχίζει να μας δημιουργεί εσωτερικό αίσθημα πληγής, το οποίο όσο περνά ο καιρός γίνεται αβάσταχτο… Ένας συνεχής εσωτερικός πόνος που μας αναγκάζει να αυξάνουμε τις συνθήκες λογικού, συναισθηματικού και νοητικού «ελέγχου» του χώρου που ζούμε, το οποίο με τη σειρά τους μας βάζει σε ένα νέο κύκλο και πάλι απ την αρχή… Η αλλοίωση πλέον ολοκληρώθηκε… Η ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ ΠΟΥ ΦΕΡΕΙ Η ΨΥΧΗ, ΕΧΕΙ ΠΙΑ ΜΕΤΑΤΡΑΠΕΙ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΑ ΣΤΗΝ ΠΕΠΟΙΘΗΣΗ ΤΟΥ ΕΛΕΓΧΟΥ, ΠΑΡΑΓΟΝΤΑΣ ΕΝΑ ΣΥΝΕΧΗ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ ΠΟΝΟ ΠΟΥ ΜΑΣ ΠΡΟΚΑΛΕΙ ΤΟ ΑΙΣΘΗΜΑ ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ ΠΟΥ ΕΙΣΠΡΑΤΤΟΥΜΕ ΣΥΝΕΧΩΣ…
Το άτομο όμως βρίσκεται στις πρώτες ημέρες της ζωής του… Μόλις έχει ξεκινήσει το ταξίδι του στον κόσμο μας και καλείται να αποκρυπτογραφήσει δύσκολες έννοιες όπως αυτές, ώστε να αρχίσει να δημιουργεί τη συνείδηση του. Πως γίνεται αυτό; Αλληλεπιδρώντας με τα άτομα που βρίσκονται γύρω του, τα οποία φυσικά είναι οι γονείς του… Οι άνθρωποι που αρχίζουν να το φροντίζουν ώστε να αναπτυχθεί και να μπορεί να ζήσει πια μόνο του… Πιστεύει ήδη ίσως ότι μπορεί να συντηρηθεί αλλά ανακαλύπτει ότι η τροφή απουσιάζει από κοντά του, έχει εμπιστοσύνη ότι η μητέρα του θα έρθει την κατάλληλη στιγμή που θα πεινάσει όμως κάτι συμβαίνει και εκείνη αργεί. Αυτόματα αρχίζει να του δημιουργείται η αμφιβολία ότι η μητέρα μπορεί και να μην έρθει, οπότε αρχίζει να ελέγχει το χώρο γύρω του ώστε να την εντοπίσει… Ξέρει ότι μπορεί να την καλέσει νοητικά αλλά εκείνη αδυνατεί να το αντιληφθεί πάντα… Αρχίζει να τη φωνάζει, βάζοντας τα κλάματα που καταλήγουν σε απαρηγόρητες κραυγές απελπισίας… Βλέπει τη μητέρα του εκεί κοντά, αλλά εκείνη ετοιμάζει ακόμη το γεύμα του και καθυστερεί… Του μιλάει αλλά εκείνο αδυνατεί να την καταλάβει… κλαίει πλέον τόσο δυνατά και η ώρα περνά… Νομίζει ότι θα πεθάνει … Αντιλαμβάνεται ότι είναι ανάγκη να φάει ή να πιει κάτι αλλά η τροφή καθυστερεί… Αισθάνεται να πεθαίνει … Κοιτάζει απεγνωσμένα τη μητέρα του που είναι εκεί δίπλα ετοιμάζοντας το γάλα του μιλώντας στο τηλέφωνο και πλέον το βιώνει… Βιώνει ένα αίσθημα βαθιάς προδοσίας που κάθε μέρα γίνεται και ισχυρότερο… Και τότε αναλαμβάνει καθήκοντα το Εγώ του… Το παντοδύναμο Εγώ αναλαμβάνει να απαλύνει τον πόνο του… Αυτό είναι και το πραγματικό του καθήκον… Να προστατεύει το σώμα από οτιδήποτε… Και τώρα αυτό το οτιδήποτε, πονάει πολύ… Και πονάει εσωτερικά, σε σημείο που παραμένει αόρατο, για αυτό και το Εγώ, γρήγορα και αποτελεσματικά το κουκουλώνει… Με τι; Ρίχνει επάνω του το πέπλο που εμείς το ονομάζουμε έλεγχο… Και το μερικών εβδομάδων βρέφος αναλαμβάνει δουλειά… Ελέγχει το περιβάλλον του και αρχίζει να αντιλαμβάνεται, ότι πρέπει να φροντίσει ώστε η μητέρα του να είναι πανέτοιμη πριν ακόμη αυτό πεινάσει. Έτσι τι κάνει; Κινητοποιείται όσο είναι ακόμη νωρίς… Πως; Αρχίζοντας να κλαίει… Η μητέρα «τσιμπάει», και το ταΐζει αμέσως, πριν ακόμη πεινάσει… Ωραίο κόλπο! Έτσι δουλεύει το πράμα εδώ ε; Το μικρό πιτσιρίκι αντιλαμβάνεται τη διαδικασία και αρχίζει να ελέγχει τη μητέρα τροφό. Κλαίει το μωρό, αυτή σηκώνεται, γελάει το μωρό, αυτή παίζει μαζί του… Και η εκπαίδευση στη χειραγώγηση ξεκινά… Σήκω μάνα, κάτσε μάνα… σήκω αδελφή, κάτσε αδελφή, θέλω παιχνίδι, πάρε μου παιχνίδι....
Όμως όσο είναι ακόμη πιτσιρίκι, μικρό το κακό… Σε λίγο θα μεγαλώσει και θα κάνει σχέσεις, οι οποίες θα το αναγκάσουν να αλληλεπιδρά με περισσότερα άτομα που φυσικά φέρουν κι αυτά καταγεγραμμένα στην ψυχή τους ανάλογα θέματα… Μ’ αγαπάει άραγε; Όχι; Για να δούμε αν με αγαπάει… Ας τον προκαλέσω λίγο να με προσέξει…Πώς να το κάνω όμως… Μα φυσικά με τον έλεγχο και τη χειραγώγηση της καρδιάς του… Η πίστη έχει να κάνει κύρια με το συναίσθημα και λιγότερο με τη λογική. Έτσι τα συναισθήματα που προκαλεί ο έλεγχος είναι δύσκολο να εκλογικευτούν εύκολα. Έτσι η ζήλια μπλοκάρει τη λογική και απ ευθείας ελέγχει επίσης το συναίσθημα.
Και πως ξεκινά; Με την αίσθηση του εσωτερικού πόνου της προδοσίας…
Το μωρό μεγάλωσε και έγινε έφηβος… και τώρα οι πρακτικές άλλαξαν… Για να ελέγξει το αντικείμενο της χειραγώγησής του, επιλέγει να μπλοκάρει τη λογική του ώστε να έχει ελεύθερο το συναίσθημα στη διάθεσή του…Προκαλεί τη ζήλια… Προδίδει για «αστείο»… Εκπαιδεύεται και μαζί με αυτό εκπαιδεύει και την ή τον σύντροφό του στη χειραγώγηση μέσω της ζήλιας η οποία προκαλείται με «εικονική» προδοσία…
Κι έτσι φτάνουμε σε ηλικία που γινόμαστε ενήλικες. Το σώμα μας αναπτύσσεται και μαθαίνει κι αυτό μαζί μας τη δική του γλώσσα, έτσι ώστε να μας αναγνωρίζουν σαν στόχο από μακριά… Καλογυμνασμένα αντρικά κορμιά, με τριγωνικές πλάτες και μπράτσα από σίδερο φωνάζουν από μακριά «ελέγχω τα πάντα». Κοιτάξτε με πως έχω προετοιμαστεί… για αυτό προσέξτε καλά, γιατί στο παραμικρό στραβοπάτημα θα σας προδώσω στη στιγμή»… Η περιφέρεια και το στέρνο, ξεχώρισαν για το σώμα να αποτελούν τα σημεία με τα οποία το Εγώ θα επικοινωνεί άηχα με όλους γύρω για την πεποίθηση του «ελέγχου», χωρίς να μας δίνει λογαριασμό.
Μια κρυμμένη στο υποσυνείδητο γλώσσα του σώματος κατάφερε και καταγράφηκε στη συνειδητότητα εν αγνοία μας, έτσι να τη βλέπει το Εγώ και να μας προστατεύει… Από τι; Από υποψήφιο πιθανό εσωτερικό αισθητό πόνο… Από την οποιαδήποτε κρυμμένη υποψία προδοσίας, το Εγώ αντιδρά αστραπιαία και προδίδει γεμίζοντας τους υποδοχείς του σώματος ηδονή… Πάλι ηδονή; Φυσικά πάλι… Η ηδονή είναι το απόλυτο φάρμακο του εσωτερικού πόνου των πεποιθήσεων… Κι ο έλεγχος κάθε μέρα δυναμώνει, παίρνοντας στο μυαλό μας τρομακτικές διαστάσεις… ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΠΡΟΣΘΕΤΟΥΜΕ ΑΚΟΜΗ ΜΙΑ ΠΟΛΥΠΛΟΚΗ ΤΑΚΤΙΚΗ ΕΛΕΓΧΟΥ, ΧΑΝΟΥΜΕ ΛΙΓΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΜΑΣ, ΑΛΛΑ ΑΥΤΟ ΕΧΟΥΜΕ ΠΑΨΕΙ ΝΑ ΤΟ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΟΥΜΕ…
Διότι η αρχική δύναμη της πίστης σου επιτρέπει να μπορείς να δεχθείς το γεγονός να είσαι και τρωτός, όχι άτρωτος. Υπάρχει μέσα μας η πληροφορία που σε προκαλεί να αφεθείς στο επόμενο βήμα, αλλά εσύ σταματάς… αμφιβάλεις…
Θεωρείς ότι τόλμη είναι η καχυποψία… «Γιατί είναι αυτό εκεί, Γιατί άργησες; Τι συμβαίνει με εκείνον»… Όπου κάποια στιγμή έχεις σταματήσει να ζεις… Έχεις κτίσει γύρω σου μια αυτόματη φυλακή και έχεις κλειστεί μέσα, παρασύροντας μαζί σου όλους όσους «αγαπάς»… Για να τους «προστατεύσεις» φυσικά εφευρίσκεις οτιδήποτε μπορεί να περάσει από το μυαλό του ανθρώπου καλλιεργώντας το φόβο στους γύρω σου, χωρίς να μπορείς να το συνειδητοποιήσεις…
Μετατρέπεις την αγάπη σε χειραγώγηση και την εφαρμόζεις σε όλους όσους καταφέρνεις τελικά να επιβληθείς…Αποκτάς επιρροή τόση, που μπορεί να αναπτυχθείς σε υψηλά κοινωνικά αξιώματα, όμως αυτή η επιρροή σε αφήνει άδειο… κενό… χωρίς αίσθημα ευχαρίστησης… Διότι καταλήγεις να είσαι κάτι που αρνείσαι να πιστέψεις ότι είσαι… Λες «αδύνατον, κάποιο λάκκο έχει η φάβα, κάπου υπάρχει παγίδα και αδυνατώ να την δω». Ελέγχεις τα κορίτσια του γιου σου κι εκείνος στη σύγχυση του για να σε εκδικηθεί φτάνει να γίνει ομοφυλόφιλος, αλλά αρνείσαι να το δεις… φτάνει που τον ελέγχεις… φτάνει που ξέρεις που είναι, με ποιόν είναι, τι κάνει… Η πεποίθηση του ελέγχου… Από που ξεκινήσαμε και που φτάσαμε πάλι… Μέσα στον εικονικό αυτό κόσμο η πίστη μετατράπηκε σε προδοσία και είμαστε αδύναμοι να κάνουμε κάτι.
Όσο περισσότερο ελέγχουμε, τόσο μεγαλύτερο και δριμύτερο έρχεται το συναίσθημα της προδοσίας… Αλλά εσύ είσαι αδύναμη… Προδίδεις για να προφυλαχτείς αλλά αδύνατον να το αντιληφθείς τι κάνεις… Το ξέρεις αλλά αυτό λες και σου κρύβεται…
Σε πιάνουν να απατάς, σε βρίζουν «πόρνη» κι εσύ αυτό που ακούς το ξέρεις… Υπάρχει μέσα σου, είναι περιττό να στο λένε συνεχώς…
Σου φωνάζουν «πάψε να ζηλεύεις» κι εσύ λες «ναι, θα πάψω, είναι αβάσταχτος ο πόνος της ζήλιας πρέπει να σταματήσω» το φωνάζεις, πας να σηκωθείς… να το αλλάξεις… αλλά ο πόνος σε κάνει κομμάτια… Σε σκίζει, σου θολώνει το μυαλό τόσο που πρέπει να «απατήσεις»…
Με όποιον βρεις μπροστά σου… εκδικείσαι την καρδιά του Εαυτού σου με την ίδια σου την «πίστη»…Διότι η «πίστη» είναι το κλειδί της καρδιάς… Είναι το αρχείο της ψυχής εκείνο που χρειάζεσαι για να νοιώσεις πραγματικά κι αληθινά ότι είναι γύρω σου χωρίς να έχεις ανάγκη περιγραφές, λέξεις και δεδομένα…
Είναι το στοιχείο εκείνο που σου δίνει την ικανότητα να ζεις χωρίς υποστήριξη… Από πουθενά…
Είναι εκείνο το συστατικό που την κατάλληλη στιγμή σε προικίζει με όλη την απαραίτητη ισχύ, να κάνεις βήματα στη ζωή σου, έχοντας παντελή απουσία του όποιου ελέγχου…
Είναι εκείνο το κομμάτι του Εαυτού σου που γνωρίζει σε βάθος, χωρίς να χρειάζεται την ανάγκη της λεπτομέρειας… Είναι η βάση της νόησης… Της σύνθετης δηλαδή εκείνης λειτουργίας που ενώνει τη λογική με το συναίσθημα τόσο αρμονικά που σε κάνει να βλέπεις μακριά…
Είναι τα «μάτια» της ψυχής σου…
Όμως αν τα μάτια αυτά είναι κλειστά, τότε όλος ο κόσμος γίνεται διπλά εικονικός… Οι αισθήσεις πολλαπλασιάζονται τόσο διαστρεβλωμένα που μετατρέπονται αστραπιαία σε παραισθήσεις, σε φόβο, σε ζήλια, σε πανικό… Αν τα μάτια αυτά είναι κλειστά, αυτό που χάνεις πρώτο είναι η αξία της ιερότητας του Εαυτού σου… Διότι η δυσλειτουργία του αρχείου της «πίστης» είναι η βασική αιτία που αρχίζεις να αμφισβητείς ακόμη και την ύπαρξη του Θεού με την ευρύτερη έννοια… Μια αμφισβήτηση, που αν τελικά ολοκληρωθεί και γίνει «ρήξη», τότε σου στερεί την ευρύτερη δυνατότητα της νοητικής επικοινωνίας με τα πάντα… Διότι το τελευταίο στοιχείο που αποκόπτει ο άνθρωπος σαν νοητική επικοινωνία, είναι η επικοινωνία του με αυτό που θεωρεί «ιερή του στήριξη» και στο οποίο είναι ικανός να αφεθεί «άνευ όρων». Και τότε η επιστροφή πλέον για αυτόν στην πνευματικότητα και την ικανότητα να βιώνει άηχα το σύνολο της δημιουργίας, αποτελεί ένα μακρινό παρελθόν…
Και τι θα πρέπει να κάνουμε;
Πώς θα μπορέσουμε να αντιστρέψουμε την κατάσταση και να οδηγήσουμε και πάλι τον Εαυτό μας να κατανοεί χωρίς να γνωρίζει;
Πώς θα κατορθώσουμε να αναπτύξουμε και πάλι το άφεμα στο τώρα, χωρίς την ανάγκη του ελέγχου προς τα πάντα;
Πώς θα απαλλαχθεί το σώμα μας από τον εσωτερικό πόνο αυτό του βιώματος της προδοσίας;…
Όπως με όλες τις πεποιθήσεις… Με την αποδοχή τους μέσα σου…
Η φράση «ναι, είμαι ικανός να προδίδω όταν χάνω τον έλεγχο» είναι ο πρώτος άηχος εσωτερικός ήχος που θα πρέπει να αντηχήσει μέσα μας δυνατά… Είναι η μαγική στιγμή της αυτογνωσίας που σχετίζεται με το λειτουργικό αρχείο της ψυχής που λέγεται «πίστη»… Είναι η πολύτιμη στιγμή, από την οποία και μετά ξεκινά η εσωτερική παρατήρηση του Εαυτού μας, πως και που και πότε το κάνει… Μια συνειδητή παρατήρηση, χωρίς ταμπού και υποκρισίες, ώστε να απογυμνώσει το Εγώ από τις χιλιάδες δικαιολογίες που θα αρχίσει να αραδιάζει του τύπου «δεν είναι αυτό που νομίζεις»…
Η συνειδητή αποδοχή αυτή, είναι η έναρξη της αντίστροφής μέτρησης… Διότι αυτό θα περάσει σιγά-σιγά στην συμπεριφορά μας και θα γίνεται αντιληπτό από τους άλλους… Εκείνους τους πολύτιμους «άλλους» που σαν αόρατοι οδηγοί, σε καθοδηγούν στη θεραπεία του εσωτερικού σου πόνου…
Ίσως να είναι αδύνατον να εξαλειφθεί ολοσχερώς και για πάντα…
Ίσως είναι αδύνατον για μας, να απαλλαγούμε εντελώς…
Όμως η αντιστροφή αυτή, θα επαναφέρει σε βάθος χρόνου μια αξία που όλο το προηγούμενο διάστημα είχαμε χάσει…Την ολοκληρωτική κατανόηση του δώρου της αγάπης… Την αντίληψη της ενέργειας που δημιουργεί τα πάντα και την αντίληψη της επικοινωνίας με τα πάντα… Την νοητική βιωματική συναίσθηση… Την ενιαία σύνθεση της νόησης που θα μας βοηθήσει να επανεκτιμήσουμε την αξία ολόκληρη της ζωής και του Εαυτού μας.
Η ΠΙΣΤΗ.
Η πίστη λοιπόν είναι το δεύτερο σημαντικό λειτουργικό αρχείο της ψυχής, δίπλα στην ακεραιότητα, την μοναδικότητα, τη δυαδικότητα και την ισορροπία…. Κι η πρώτη αλλοιωμένη επιστροφή του αρχείου της πίστης από την αντανάκλαση στη συνειδητότητα, είναι η εμπιστοσύνη…
Η ψυχή δηλαδή, μόλις αντανακλά πάνω στη συνειδητότητα την πληροφορία του λειτουργικού αρχείου της πίστης, αυτό επιστρέφει αυτόματα σε μας, αλλοιωμένο σε εμπιστοσύνη(α). Δημιουργώντας την πρώτη αλλοίωση, η συνειδητότητα του κόσμου, μετατρέπει από την πρώτη κιόλας στιγμή τη δύναμη της πίστης σε έννοια της εμπιστοσύνης, η οποία με τη σειρά της αντανακλώμενη πάλι δημιουργεί το αντίθετό της δηλαδή την αμφιβολία… Ενώ δηλαδή, η ψυχή έχει μέσα της καταγεγραμμένη την αρχική πληροφορία της πίστης η οποία της δίνει τη δυνατότητα να αντιλαμβάνεται και να υλοποιεί αυτό που υπάρχει, μόλις ξεκινάει να το αλληλεπιδρά με τον αισθητό κόσμο, η συνειδητότητα της δίνει σαν «εικονική» απάντηση την εμπιστοσύνη και την αμφιβολία, οι οποίες αυτόματα την αναγκάζουν να σταματήσει…
Δηλαδή να κάνει τι; Της αντιστρέφουν την πληροφορία και την αναγκάζουν να ξεκινήσει να ελέγχει το χώρο, και αντί να δημιουργεί να δαπανά την ενέργειά της, ελέγχοντας συνεχώς…
Η διαδικασία όμως του ελέγχου, είναι μια διαδικασία που από άποψη ολοκληρωμένης πληροφορίας είναι ημιτελής διότι περιέχει στοιχεία μόνο του αισθητού κόσμου της συνείδησης που αναπτύσσουμε και άρα κάποια στιγμή φτάνουμε στο σημείο να αδυνατούμε να ολοκληρώσουμε περισσότερο έλεγχο. Και τότε αρχίζει το πρόβλημα… Η όλη προηγούμενη διαδικασία έχει πια οδηγήσει στο σημείο της δημιουργίας, της ενεργειακής εμπλοκής της «προδοσίας». Μιας κατάστασης που αρχίζει να μας δημιουργεί εσωτερικό αίσθημα πληγής, το οποίο όσο περνά ο καιρός γίνεται αβάσταχτο… Ένας συνεχής εσωτερικός πόνος που μας αναγκάζει να αυξάνουμε τις συνθήκες λογικού, συναισθηματικού και νοητικού «ελέγχου» του χώρου που ζούμε, το οποίο με τη σειρά τους μας βάζει σε ένα νέο κύκλο και πάλι απ την αρχή… Η αλλοίωση πλέον ολοκληρώθηκε… Η ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ ΠΟΥ ΦΕΡΕΙ Η ΨΥΧΗ, ΕΧΕΙ ΠΙΑ ΜΕΤΑΤΡΑΠΕΙ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΑ ΣΤΗΝ ΠΕΠΟΙΘΗΣΗ ΤΟΥ ΕΛΕΓΧΟΥ, ΠΑΡΑΓΟΝΤΑΣ ΕΝΑ ΣΥΝΕΧΗ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ ΠΟΝΟ ΠΟΥ ΜΑΣ ΠΡΟΚΑΛΕΙ ΤΟ ΑΙΣΘΗΜΑ ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ ΠΟΥ ΕΙΣΠΡΑΤΤΟΥΜΕ ΣΥΝΕΧΩΣ…
Το άτομο όμως βρίσκεται στις πρώτες ημέρες της ζωής του… Μόλις έχει ξεκινήσει το ταξίδι του στον κόσμο μας και καλείται να αποκρυπτογραφήσει δύσκολες έννοιες όπως αυτές, ώστε να αρχίσει να δημιουργεί τη συνείδηση του. Πως γίνεται αυτό; Αλληλεπιδρώντας με τα άτομα που βρίσκονται γύρω του, τα οποία φυσικά είναι οι γονείς του… Οι άνθρωποι που αρχίζουν να το φροντίζουν ώστε να αναπτυχθεί και να μπορεί να ζήσει πια μόνο του… Πιστεύει ήδη ίσως ότι μπορεί να συντηρηθεί αλλά ανακαλύπτει ότι η τροφή απουσιάζει από κοντά του, έχει εμπιστοσύνη ότι η μητέρα του θα έρθει την κατάλληλη στιγμή που θα πεινάσει όμως κάτι συμβαίνει και εκείνη αργεί. Αυτόματα αρχίζει να του δημιουργείται η αμφιβολία ότι η μητέρα μπορεί και να μην έρθει, οπότε αρχίζει να ελέγχει το χώρο γύρω του ώστε να την εντοπίσει… Ξέρει ότι μπορεί να την καλέσει νοητικά αλλά εκείνη αδυνατεί να το αντιληφθεί πάντα… Αρχίζει να τη φωνάζει, βάζοντας τα κλάματα που καταλήγουν σε απαρηγόρητες κραυγές απελπισίας… Βλέπει τη μητέρα του εκεί κοντά, αλλά εκείνη ετοιμάζει ακόμη το γεύμα του και καθυστερεί… Του μιλάει αλλά εκείνο αδυνατεί να την καταλάβει… κλαίει πλέον τόσο δυνατά και η ώρα περνά… Νομίζει ότι θα πεθάνει … Αντιλαμβάνεται ότι είναι ανάγκη να φάει ή να πιει κάτι αλλά η τροφή καθυστερεί… Αισθάνεται να πεθαίνει … Κοιτάζει απεγνωσμένα τη μητέρα του που είναι εκεί δίπλα ετοιμάζοντας το γάλα του μιλώντας στο τηλέφωνο και πλέον το βιώνει… Βιώνει ένα αίσθημα βαθιάς προδοσίας που κάθε μέρα γίνεται και ισχυρότερο… Και τότε αναλαμβάνει καθήκοντα το Εγώ του… Το παντοδύναμο Εγώ αναλαμβάνει να απαλύνει τον πόνο του… Αυτό είναι και το πραγματικό του καθήκον… Να προστατεύει το σώμα από οτιδήποτε… Και τώρα αυτό το οτιδήποτε, πονάει πολύ… Και πονάει εσωτερικά, σε σημείο που παραμένει αόρατο, για αυτό και το Εγώ, γρήγορα και αποτελεσματικά το κουκουλώνει… Με τι; Ρίχνει επάνω του το πέπλο που εμείς το ονομάζουμε έλεγχο… Και το μερικών εβδομάδων βρέφος αναλαμβάνει δουλειά… Ελέγχει το περιβάλλον του και αρχίζει να αντιλαμβάνεται, ότι πρέπει να φροντίσει ώστε η μητέρα του να είναι πανέτοιμη πριν ακόμη αυτό πεινάσει. Έτσι τι κάνει; Κινητοποιείται όσο είναι ακόμη νωρίς… Πως; Αρχίζοντας να κλαίει… Η μητέρα «τσιμπάει», και το ταΐζει αμέσως, πριν ακόμη πεινάσει… Ωραίο κόλπο! Έτσι δουλεύει το πράμα εδώ ε; Το μικρό πιτσιρίκι αντιλαμβάνεται τη διαδικασία και αρχίζει να ελέγχει τη μητέρα τροφό. Κλαίει το μωρό, αυτή σηκώνεται, γελάει το μωρό, αυτή παίζει μαζί του… Και η εκπαίδευση στη χειραγώγηση ξεκινά… Σήκω μάνα, κάτσε μάνα… σήκω αδελφή, κάτσε αδελφή, θέλω παιχνίδι, πάρε μου παιχνίδι....
Όμως όσο είναι ακόμη πιτσιρίκι, μικρό το κακό… Σε λίγο θα μεγαλώσει και θα κάνει σχέσεις, οι οποίες θα το αναγκάσουν να αλληλεπιδρά με περισσότερα άτομα που φυσικά φέρουν κι αυτά καταγεγραμμένα στην ψυχή τους ανάλογα θέματα… Μ’ αγαπάει άραγε; Όχι; Για να δούμε αν με αγαπάει… Ας τον προκαλέσω λίγο να με προσέξει…Πώς να το κάνω όμως… Μα φυσικά με τον έλεγχο και τη χειραγώγηση της καρδιάς του… Η πίστη έχει να κάνει κύρια με το συναίσθημα και λιγότερο με τη λογική. Έτσι τα συναισθήματα που προκαλεί ο έλεγχος είναι δύσκολο να εκλογικευτούν εύκολα. Έτσι η ζήλια μπλοκάρει τη λογική και απ ευθείας ελέγχει επίσης το συναίσθημα.
Και πως ξεκινά; Με την αίσθηση του εσωτερικού πόνου της προδοσίας…
Το μωρό μεγάλωσε και έγινε έφηβος… και τώρα οι πρακτικές άλλαξαν… Για να ελέγξει το αντικείμενο της χειραγώγησής του, επιλέγει να μπλοκάρει τη λογική του ώστε να έχει ελεύθερο το συναίσθημα στη διάθεσή του…Προκαλεί τη ζήλια… Προδίδει για «αστείο»… Εκπαιδεύεται και μαζί με αυτό εκπαιδεύει και την ή τον σύντροφό του στη χειραγώγηση μέσω της ζήλιας η οποία προκαλείται με «εικονική» προδοσία…
Κι έτσι φτάνουμε σε ηλικία που γινόμαστε ενήλικες. Το σώμα μας αναπτύσσεται και μαθαίνει κι αυτό μαζί μας τη δική του γλώσσα, έτσι ώστε να μας αναγνωρίζουν σαν στόχο από μακριά… Καλογυμνασμένα αντρικά κορμιά, με τριγωνικές πλάτες και μπράτσα από σίδερο φωνάζουν από μακριά «ελέγχω τα πάντα». Κοιτάξτε με πως έχω προετοιμαστεί… για αυτό προσέξτε καλά, γιατί στο παραμικρό στραβοπάτημα θα σας προδώσω στη στιγμή»… Η περιφέρεια και το στέρνο, ξεχώρισαν για το σώμα να αποτελούν τα σημεία με τα οποία το Εγώ θα επικοινωνεί άηχα με όλους γύρω για την πεποίθηση του «ελέγχου», χωρίς να μας δίνει λογαριασμό.
Μια κρυμμένη στο υποσυνείδητο γλώσσα του σώματος κατάφερε και καταγράφηκε στη συνειδητότητα εν αγνοία μας, έτσι να τη βλέπει το Εγώ και να μας προστατεύει… Από τι; Από υποψήφιο πιθανό εσωτερικό αισθητό πόνο… Από την οποιαδήποτε κρυμμένη υποψία προδοσίας, το Εγώ αντιδρά αστραπιαία και προδίδει γεμίζοντας τους υποδοχείς του σώματος ηδονή… Πάλι ηδονή; Φυσικά πάλι… Η ηδονή είναι το απόλυτο φάρμακο του εσωτερικού πόνου των πεποιθήσεων… Κι ο έλεγχος κάθε μέρα δυναμώνει, παίρνοντας στο μυαλό μας τρομακτικές διαστάσεις… ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΠΡΟΣΘΕΤΟΥΜΕ ΑΚΟΜΗ ΜΙΑ ΠΟΛΥΠΛΟΚΗ ΤΑΚΤΙΚΗ ΕΛΕΓΧΟΥ, ΧΑΝΟΥΜΕ ΛΙΓΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΜΑΣ, ΑΛΛΑ ΑΥΤΟ ΕΧΟΥΜΕ ΠΑΨΕΙ ΝΑ ΤΟ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΟΥΜΕ…
Διότι η αρχική δύναμη της πίστης σου επιτρέπει να μπορείς να δεχθείς το γεγονός να είσαι και τρωτός, όχι άτρωτος. Υπάρχει μέσα μας η πληροφορία που σε προκαλεί να αφεθείς στο επόμενο βήμα, αλλά εσύ σταματάς… αμφιβάλεις…
Θεωρείς ότι τόλμη είναι η καχυποψία… «Γιατί είναι αυτό εκεί, Γιατί άργησες; Τι συμβαίνει με εκείνον»… Όπου κάποια στιγμή έχεις σταματήσει να ζεις… Έχεις κτίσει γύρω σου μια αυτόματη φυλακή και έχεις κλειστεί μέσα, παρασύροντας μαζί σου όλους όσους «αγαπάς»… Για να τους «προστατεύσεις» φυσικά εφευρίσκεις οτιδήποτε μπορεί να περάσει από το μυαλό του ανθρώπου καλλιεργώντας το φόβο στους γύρω σου, χωρίς να μπορείς να το συνειδητοποιήσεις…
Μετατρέπεις την αγάπη σε χειραγώγηση και την εφαρμόζεις σε όλους όσους καταφέρνεις τελικά να επιβληθείς…Αποκτάς επιρροή τόση, που μπορεί να αναπτυχθείς σε υψηλά κοινωνικά αξιώματα, όμως αυτή η επιρροή σε αφήνει άδειο… κενό… χωρίς αίσθημα ευχαρίστησης… Διότι καταλήγεις να είσαι κάτι που αρνείσαι να πιστέψεις ότι είσαι… Λες «αδύνατον, κάποιο λάκκο έχει η φάβα, κάπου υπάρχει παγίδα και αδυνατώ να την δω». Ελέγχεις τα κορίτσια του γιου σου κι εκείνος στη σύγχυση του για να σε εκδικηθεί φτάνει να γίνει ομοφυλόφιλος, αλλά αρνείσαι να το δεις… φτάνει που τον ελέγχεις… φτάνει που ξέρεις που είναι, με ποιόν είναι, τι κάνει… Η πεποίθηση του ελέγχου… Από που ξεκινήσαμε και που φτάσαμε πάλι… Μέσα στον εικονικό αυτό κόσμο η πίστη μετατράπηκε σε προδοσία και είμαστε αδύναμοι να κάνουμε κάτι.
Όσο περισσότερο ελέγχουμε, τόσο μεγαλύτερο και δριμύτερο έρχεται το συναίσθημα της προδοσίας… Αλλά εσύ είσαι αδύναμη… Προδίδεις για να προφυλαχτείς αλλά αδύνατον να το αντιληφθείς τι κάνεις… Το ξέρεις αλλά αυτό λες και σου κρύβεται…
Σε πιάνουν να απατάς, σε βρίζουν «πόρνη» κι εσύ αυτό που ακούς το ξέρεις… Υπάρχει μέσα σου, είναι περιττό να στο λένε συνεχώς…
Σου φωνάζουν «πάψε να ζηλεύεις» κι εσύ λες «ναι, θα πάψω, είναι αβάσταχτος ο πόνος της ζήλιας πρέπει να σταματήσω» το φωνάζεις, πας να σηκωθείς… να το αλλάξεις… αλλά ο πόνος σε κάνει κομμάτια… Σε σκίζει, σου θολώνει το μυαλό τόσο που πρέπει να «απατήσεις»…
Με όποιον βρεις μπροστά σου… εκδικείσαι την καρδιά του Εαυτού σου με την ίδια σου την «πίστη»…Διότι η «πίστη» είναι το κλειδί της καρδιάς… Είναι το αρχείο της ψυχής εκείνο που χρειάζεσαι για να νοιώσεις πραγματικά κι αληθινά ότι είναι γύρω σου χωρίς να έχεις ανάγκη περιγραφές, λέξεις και δεδομένα…
Είναι το στοιχείο εκείνο που σου δίνει την ικανότητα να ζεις χωρίς υποστήριξη… Από πουθενά…
Είναι εκείνο το συστατικό που την κατάλληλη στιγμή σε προικίζει με όλη την απαραίτητη ισχύ, να κάνεις βήματα στη ζωή σου, έχοντας παντελή απουσία του όποιου ελέγχου…
Είναι εκείνο το κομμάτι του Εαυτού σου που γνωρίζει σε βάθος, χωρίς να χρειάζεται την ανάγκη της λεπτομέρειας… Είναι η βάση της νόησης… Της σύνθετης δηλαδή εκείνης λειτουργίας που ενώνει τη λογική με το συναίσθημα τόσο αρμονικά που σε κάνει να βλέπεις μακριά…
Είναι τα «μάτια» της ψυχής σου…
Όμως αν τα μάτια αυτά είναι κλειστά, τότε όλος ο κόσμος γίνεται διπλά εικονικός… Οι αισθήσεις πολλαπλασιάζονται τόσο διαστρεβλωμένα που μετατρέπονται αστραπιαία σε παραισθήσεις, σε φόβο, σε ζήλια, σε πανικό… Αν τα μάτια αυτά είναι κλειστά, αυτό που χάνεις πρώτο είναι η αξία της ιερότητας του Εαυτού σου… Διότι η δυσλειτουργία του αρχείου της «πίστης» είναι η βασική αιτία που αρχίζεις να αμφισβητείς ακόμη και την ύπαρξη του Θεού με την ευρύτερη έννοια… Μια αμφισβήτηση, που αν τελικά ολοκληρωθεί και γίνει «ρήξη», τότε σου στερεί την ευρύτερη δυνατότητα της νοητικής επικοινωνίας με τα πάντα… Διότι το τελευταίο στοιχείο που αποκόπτει ο άνθρωπος σαν νοητική επικοινωνία, είναι η επικοινωνία του με αυτό που θεωρεί «ιερή του στήριξη» και στο οποίο είναι ικανός να αφεθεί «άνευ όρων». Και τότε η επιστροφή πλέον για αυτόν στην πνευματικότητα και την ικανότητα να βιώνει άηχα το σύνολο της δημιουργίας, αποτελεί ένα μακρινό παρελθόν…
Και τι θα πρέπει να κάνουμε;
Πώς θα μπορέσουμε να αντιστρέψουμε την κατάσταση και να οδηγήσουμε και πάλι τον Εαυτό μας να κατανοεί χωρίς να γνωρίζει;
Πώς θα κατορθώσουμε να αναπτύξουμε και πάλι το άφεμα στο τώρα, χωρίς την ανάγκη του ελέγχου προς τα πάντα;
Πώς θα απαλλαχθεί το σώμα μας από τον εσωτερικό πόνο αυτό του βιώματος της προδοσίας;…
Όπως με όλες τις πεποιθήσεις… Με την αποδοχή τους μέσα σου…
Η φράση «ναι, είμαι ικανός να προδίδω όταν χάνω τον έλεγχο» είναι ο πρώτος άηχος εσωτερικός ήχος που θα πρέπει να αντηχήσει μέσα μας δυνατά… Είναι η μαγική στιγμή της αυτογνωσίας που σχετίζεται με το λειτουργικό αρχείο της ψυχής που λέγεται «πίστη»… Είναι η πολύτιμη στιγμή, από την οποία και μετά ξεκινά η εσωτερική παρατήρηση του Εαυτού μας, πως και που και πότε το κάνει… Μια συνειδητή παρατήρηση, χωρίς ταμπού και υποκρισίες, ώστε να απογυμνώσει το Εγώ από τις χιλιάδες δικαιολογίες που θα αρχίσει να αραδιάζει του τύπου «δεν είναι αυτό που νομίζεις»…
Η συνειδητή αποδοχή αυτή, είναι η έναρξη της αντίστροφής μέτρησης… Διότι αυτό θα περάσει σιγά-σιγά στην συμπεριφορά μας και θα γίνεται αντιληπτό από τους άλλους… Εκείνους τους πολύτιμους «άλλους» που σαν αόρατοι οδηγοί, σε καθοδηγούν στη θεραπεία του εσωτερικού σου πόνου…
Ίσως να είναι αδύνατον να εξαλειφθεί ολοσχερώς και για πάντα…
Ίσως είναι αδύνατον για μας, να απαλλαγούμε εντελώς…
Όμως η αντιστροφή αυτή, θα επαναφέρει σε βάθος χρόνου μια αξία που όλο το προηγούμενο διάστημα είχαμε χάσει…Την ολοκληρωτική κατανόηση του δώρου της αγάπης… Την αντίληψη της ενέργειας που δημιουργεί τα πάντα και την αντίληψη της επικοινωνίας με τα πάντα… Την νοητική βιωματική συναίσθηση… Την ενιαία σύνθεση της νόησης που θα μας βοηθήσει να επανεκτιμήσουμε την αξία ολόκληρη της ζωής και του Εαυτού μας.
3.Η ΜΟΝΑΔΙΚΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΜΕΤΑΛΛΑΣΣΕΤΑΙ
ΣΤΗΝ ΠΕΠΟΙΘΗΣΗ ΤΗΣ ΑΠΟΡΡΙΨΗΣ.
3.ΤΟ ΤΡΙΤΟ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΟ
ΑΡΧΕΙΟ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΑΣ, ΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ, Η ΜΟΝΑΔΙΚΟΤΗΤΑ.
Φτάσαμε στο τρίτο λειτουργικό αρχείο της ψυχής. Αυτό της μοναδικότητας. (Τα πέντε λειτουργικά αρχεία αυτά της ψυχής είναι με τη σειρά έχουμε πει, η ακεραιότητα, η πίστη, η μοναδικότητα, η δυαδικότητα και η ισορροπία). Αυτά τα αρχεία ή λειτουργικές πληροφορίες είναι αυτά που αλληλεπιδρούν με τη ροή της συνειδητότητας και δημιουργούν γύρω μας τον αισθητό κόσμο. (Περισσότερα για τη διαδικασία αυτή στο άρθρο το σχετικό με την αρχή της «αντίστροφης ροής».)α
Η μοναδικότητα λοιπόν, λέγεται και κέντρο του Εαυτού, διότι αποτελεί το κεντρικό αρχείο και μαζί με την πίστη αποτελεί τον κορμό θα λέγαμε του Ανώτερου Εαυτού μας. Η μοναδικότητα είναι η λειτουργική πληροφορία εκείνη, η οποία περιέχεται στην ψυχή και προσδιορίζει τα μοναδικά χαρακτηριστικά εκείνα του Εαυτού μας, που μας διαφοροποιούν έναντι όλων των άλλων όντων, όμοιων ή και ανόμοιων με εμάς. Είναι το αρχείο εκείνο που αποτελεί -θα λέγαμε- τα «δακτυλικό» μας αποτύπωμα στο σύμπαν… Το αρχείο-πληροφορία αυτό λοιπόν, αρχίζει να αλληλεπιδρά με την συνειδητότητα, δηλαδή με τα πάντα γύρω μας και αφού προσπέσει πάνω της, αντανακλάται και επιστρέφει σε εμάς αρχίζοντας να διαμορφώνει (μαζί με τα τέσσερα υπόλοιπα λειτουργικά αρχεία), την αρχική μας συνείδηση για τον αισθητό κόσμο.
Η πρόσπτωση και η αντανάκλαση της πληροφορίας που περιέχει όμως, επιστρέφει σε εμάς αλλοιωμένη, έτσι η πληροφορία της μοναδικότητας, γίνεται συνειδητή σε εμάς (σαν πρώτη αντανάκλαση), σαν «ασυμβατότητα» και στη συνέχεια η αντανάκλαση αυτής σαν «ανομοιομορφία» με το περιβάλλον, όπου στο τέλος, η γενική αίσθηση που αφήνει πάνω μας, φτάνει σαν εσωτερικός πόνος, ο οποίος φέρει το όνομα «απόρριψη». Αυτόματα -όπως έχουμε περιγράψει πάλι στα προηγούμενα άρθρα για τα λειτουργικά αρχεία αυτά και τις πεποιθήσεις, στις οποίες μεταλλάσσονται- το Εγώ, αναλαμβάνει δράση για να μας προστατέψει από το βάρος αυτού του εσωτερικού πόνου της απόρριψης. Όμως, ενώ υποχρέωσή του είναι να προστατέψει το σώμα από τον πόνο, αυτό παίρνει την ευκαιρία να κυριαρχήσει πάνω μας. Έτσι μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα αρχίζει να μας προστατεύει και να κυριαρχεί. Και πως το κάνει αυτό;
Προσπαθεί να καλύψει αυτό τον πόνο, ώστε να πάψει να γίνεται αντιληπτός στο σώμα μας… Και τι κάνει δηλαδή το Εγώ; Αρχίζει και ελέγχει το περιβάλλον και μας εκπαιδεύει να αποφεύγουμε να βρεθούμε σε καταστάσεις τέτοιες κατά τις οποίες θα φτάσει σε εμάς το οδυνηρό αυτό αίσθημα του εσωτερικού πόνου που προκαλεί. Της απόρριψης… Δηλαδή τι κάνει; Μας απομακρύνει από κάθε πεδίο στο οποίο υπάρχει πιθανότητα να βιώσουμε απόρριψη… Μας «αποτραβά» από το κεντρικό πλάνο της σκηνής της ζωής και μας οδηγεί σιγά-σιγά, στα παρασκήνια… Πως το καταφέρνει όμως αυτό το γεγονός; Από τις πρώτες ημέρες της ζωής μας… Μέχρι το πολύ τα τρία μας χρόνια, το εγώ έχει φροντίσει να μας εκπαιδεύσει σταδιακά, μέρα με την ημέρα, ώστε να φτάσουμε σε ένα σημείο να αντιδρούμε αυτόματα, πριν βιώσουμε τον απαίσιο πόνο αυτό της απόρριψης…
Έχουμε ξαναγράψει, ότι τα πρώτα δύσκολα μαθήματα που παίρνουμε από τους ανθρώπους που μας μεγαλώνουν (δηλαδή τους τροφούς ή τους γονείς μας), είναι η εκμάθηση εννοιών. Και θα πρέπει να αντιληφθούμε όλοι εδώ, ότι η έννοια της απόσυρσης και της απομάκρυνσης από το κεντρικό σημείο της δραστηριότητας της ζωής, είναι μια αρκετά δύσκολη διαδικασία για ένα βρέφος ολίγων ημερών ή μηνών. Πως ξεκινά η διαδικασία;
Για το συγκεκριμένο αρχείο της μοναδικότητας, η διαδικασία ξεκινά με την αλληλεπίδραση του γονέα του ίδιου φύλου με εμάς… Αν είναι κορίτσι τότε η απόρριψη θα προέλθει σαν βίωμα από την μητέρα κι αν είναι αγόρι θα έρθει από τον πατέρα… Το βίωμα της απόρριψης προέρχεται από την «ανομοιογένεια» που αισθανόμαστε όταν παύουμε να αντιλαμβανόμαστε τη δική μας μοναδικότητα. Έτσι προέρχεται από αυτό που μοιάζει σε μας όμοιό μας… Από αυτό που θεωρούμε ή θα θέλαμε να θεωρούμε όμοιο… Με αυτό στο οποίο θα θέλαμε να μοιάζουμε… Ο γονιός όμως, για οποιοδήποτε λόγο, αντιδρά διαφορετικά από τις δικές μας προσδοκίες. Και τότε αρχίζει το πρόβλημα…
Το βρέφος των ολίγων εβδομάδων, ή των ολίγων μηνών ζωής, έχει ανάγκη την παρουσία του γονιού του. Να τον νοιώθει κοντά του, να αισθάνεται ασφαλής, να αντιλαμβάνεται ανά πάσα στιγμή, ότι η ζωή του είναι σε καλά χέρια… Έτσι από τον πρώτο καιρό της ζωής του, αντιλαμβάνεται την αδυναμία του να ζήσει και να τραφεί μόνο και αναπτύσσει ισχυρούς δεσμούς με τα άτομα που το πλαισιώνουν. Όμως αυτοί οι δεσμοί, μερικές φορές, κάτι συμβαίνει και σπάνε ή γίνονται αρκετά χαλαροί… Η μητέρα φεύγει για την εργασία της κάθε πρωί και επιστρέφει βράδυ όταν εκείνο κοιμάται με αποτέλεσμα να τη βλέπει σπάνια, ή ο πατέρας γίνεται μετανάστης, … Ακόμα χειρότερα, η μητέρα (για το κορίτσι) ή ο πατέρας (για το αγόρι) χωρίζει από την οικογένεια και φεύγει μακριά ώστε να μην τον ξαναδεί το παιδί, ή τέλος και χειρότερο, ο γονέας πεθαίνει και το παιδί μεγαλώνει την κρίσιμη αυτή περίοδο ορφανό.
Και το παιδί, αναπτύσσεται και γίνεται έφηβος… Ένας έφηβος ο οποίος έχει ήδη δείξει συμπεριφορά αποτραβηγμένου μπαίνει σε μια ευαίσθητη περίοδο της ζωής του, ήδη πληγωμένος… Και τότε η απουσία και η αίσθηση της απόρριψης που έχει βιώσει όταν ακόμη ήταν βρέφος, αποκτά ήχο και εικόνα. «Πάλι δεν διαβάζεις; Νομίζεις ότι θα γίνεις άνθρωπος εσύ; Τίποτα δεν θα γίνεις… Τον βλέπεις πως διαβάζει ο Θανασάκης; Εσύ θα μείνεις ένα κούτσουρο… Ούτε σκουπιδιάρης δεν θα μπορείς να γίνεις… Χάσου από τα μάτια μου…»
Κι ο έφηβος, αυτό ακριβώς κάνει… χάνεται από τα μάτια όλων και γίνεται αόρατος… Περνάει μέσα στο πλήθος και λες και φοράει έναν αόρατο μανδύα, όλοι τον αγνοούν… Με σκυμμένο το κεφάλι και τους ώμους προς τα μέσα, προσπαθεί να μείνει όσο το δυνατόν απαρατήρητος, μιας και αυτή η ανομοιομορφία που αισθάνεται για τον Εαυτό του από το περιβάλλον, τον κάνει πάλι να νοιώσει τον εσωτερικό πόνο της απόρριψης.
Αποτραβιέται λοιπόν, όσο περισσότερο και όσο καλύτερα μπορεί, έτσι ώστε να αποφύγει να γίνεται στόχος στα μάτια των άλλων. Κι όσο μεγαλώνει, αποφασίζει ότι ο μόνος τρόπος για να το κάνει αυτό, είναι να γίνει όμοιος με όλους … Έτσι αρχίζει να συμπεριφέρεται όπως οι άλλοι γύρω του… Αγοράζει τα ίδια ρούχα, κουρεύει τα μαλλιά του με τον ίδιο τρόπο, ακούει την ίδια μουσική, συχνάζει στα ίδια μέρη, διαβάζει τα ίδια βιβλία και γίνεται ότι έχει την μεγαλύτερη ζήτηση στην κάθε εποχή που ζει… Αποκτάει είδωλα και πρότυπα στη ζωή του στα οποία κάνει ότι μπορεί για να μοιάσει όσο το δυνατόν καλύτερα, όμως συγχρόνως, αρχίζει να δημιουργεί μια απορριπτική συμπεριφορά προς τα πάντα… Τόσο που στο τέλος το σώμα του αρχίζει να υπακούει τη γλώσσα που τόσο καιρό το διδάσκει, επιδεικνύοντας όσο το δυνατόν εντονότερα την πεποίθηση του αποτραβηγμένου…
Μεγαλώνει πια κι αρχίζει και κάτι «απουσιάζει» από τη γενική εικόνα… Χάνεται το σαγόνι προς τα μέσα, το στήθος αρχίζει να κρεμάει ή είναι ανύπαρκτο, η κοιλιά ρουφιέται προς τα μέσα κι αυτή και εξαφανίζεται λες και δεν υπάρχει, τα οπίσθια και οι γλουτοί κρεμάνε, τα μπράτσα ξεχειλώνουν, τα προγούλια αρχίζουν να κάνουν την εμφάνισή τους και η μύτη παίρνει κι αυτή σιγά-σιγά την κατιούσα… Προσπαθεί απεγνωσμένα να διορθώσει την εικόνα αυτή που παρουσιάζει, πυκνώνοντας τις επισκέψεις στους αισθητικούς χειρουργούς, αλλά ανακαλύπτει ότι σε λίγο καιρό τσούπ, το πρόβλημα είναι πάλι εκεί παρόν… Μέχρι που τα χαρακτηριστικά του προσώπου αλλοιώνονται πλέον τόσο πολύ από το «τράβηγμα» που αδυνατεί να βγει προς τα έξω στον κόσμο…
Κι έρχεται η στιγμή, όπου επαγγελματίας επιτυχημένος ή επιτυχημένη πια, δημιουργεί τη δική του ή δική της οικογένεια και κάνει παιδιά, απολαμβάνοντας μια ζωή γεμάτη πρότυπα… Και τότε αρχίζει το χάος… Χωρίς να το συνειδητοποιεί, ξεκινά μια συμπεριφορά κομμένη ραμμένη στα δικά του βιώματα… Απομακρύνεται από τα παιδιά του ή της, για λόγους που είναι υπεράνω εξήγησης… αναβιώνοντας τις σκηνές της δικής του ζωής… Και σαν από θαύμα, αρχίζει και απορρίπτει ολόκληρη τη δομή της ζωής του, απορρίπτει τη δουλειά του, απορρίπτει τους φίλους του, απορρίπτει σεξουαλικά τη σύντροφό του, χώνεται στο σπίτι του, κρύβεται πίσω από ένα υπολογιστή, και ζει εξαφανισμένος από τους πάντες… Τους πάντες, που όμως βρίσκει πάντα την παραμικρή αιτία για να τους την «πει» στην πρώτη ευκαιρία, να τους ειρωνευτεί και να τους απορρίψει…
«Πως πάχυνες έτσι; Φαγητό είναι αυτό; Εγώ να δουλέψω σε αυτή τη δουλειά; Για ποιον με πέρασες;» προκαλώντας όμως τόσο πολύ τη συζήτηση, που φτάνει και στον ίδιο «Σιγά μη βρεις δουλειά με τα μυαλά που έχεις… Τι θα γίνει όμως; Από μένα θα τα περιμένεις όλα; Έχεις καταντήσει χαμένο κορμί:» Η οικογένεια έχει γίνει σμπαράλια, τα παιδιά επικρίνονται συνεχώς για το οτιδήποτε και ο ίδιος πέφτει σε βαθιά κατάθλιψη… Σε αυτή την κατάσταση και με όλα τα προβλήματα στο κεφάλι, αποφασίζει να βρει μια βοήθεια και μια πιθανή λύση στην πνευματική οδό. Το πρώτο που ζητάει είναι να χαθεί μέσα σε μια «ομάδα»… Την ονομάζει ομάδα αυτογνωσίας και έχει δίκιο, διότι η «αυτογνωσία» παραμένει μόνο στην ομάδα, καθιστώντας αδύνατον να τον πλησιάσει ποτέ τον ίδιον...Ο λόγος που ήρθε στην ομάδα, αυτός που η απόρριψη έχει πάρει γιγαντιαίες διαστάσεις μέσα του, είναι για να καταστρέψει τον Εαυτό του και να γίνει σαν τους άλλους… Ρωτάει παντού, θέλει να μάθει ότι γνωρίζεις κι εσύ, ακούει και διασταυρώνει ιδέες με τόση μανία ώστε να γίνει αρεστός σε όλους… ΄Η αν αυτό είναι αδύνατον, τουλάχιστον αρεστός στην ομάδα του… Γίνεται ο καλύτερος έτσι, μέχρι που η ομάδα να τον κάνει επιτέλους αποδεκτό… Τόσο αποδεκτό, που στο τέλος τον κάνει δάσκαλο… Και το δράμα έχει ολοκληρωθεί…
Ο δάσκαλος πια ειδήμων της ομάδας, αποκόβεται από όλο τον κόσμο, θεωρώντας ότι κάτι τέτοιο θα τον κάνει γκουρού του πνεύματος… Έτσι το μόνο σημείο που θα τον βρει κάποιος, είναι μέσα σε κλειστές ομάδες, από όμοια και απόλυτα χειραγωγημένους μαθητές, που σε κάθε παραστράτημα τους, έχει κάτι για να τους «πει» ώστε να τους συμμορφώσει… Ο πόνος της απόρριψης μέσα του όμως, αποκτά πια υπερφυσικές διαστάσεις...Η απόλυτη παραφροσύνη…
Πως καταλήξαμε να γινόμαστε όμοιοι με όλους και να αναπαράγουμε αυτή τη συμπεριφορά σαν διδασκαλία;Ξεκινήσαμε από την λειτουργική ιδιότητα (ή αρχείο-πληροφορία) της «μοναδικότητας» της ψυχής και καταλήξαμε στην απόσυρση από κάθε κεντρικό σημείο αλληλεπίδρασης, απομονωμένοι μέσα σε μια ομάδα όμοιων και χειραγωγημένων ατόμων, λόγω του ότι ο πόνος της απόρριψης πονά τόσο μέσα μας που μας κόβει την ανάσα και μας πονά… Όμως το αρχείο αυτής της ψυχής, η μοναδικότητά μας, είναι το κέντρο μας… Είναι η πληροφορία η οποία μας δίνει τη δυνατότητα να αναπτύξουμε το δυναμικό μας, μέσα από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά μας… Είναι εκείνη η λειτουργική πληροφορία, που θα πρέπει να σεβόμαστε πάνω από όλα… Τόσο σε εμάς τους ίδιους όσο και στους άλλους γύρω μας…
Για να το κάνουμε όμως αυτό, θα πρέπει να ξεπεράσουμε το θέμα της απόρριψης, μιας και από εκεί ξεκινά το πρόβλημα της διάθεσης για απόσυρση και εξομοίωση με όλους… Και πως θα γίνει κάτι τέτοιο; Πως θα καταφέρουμε να υπερπηδήσουμε τον πόνο που μας προκαλεί απλά και μόνο η ανάμνηση μιας τέτοιας κατάστασης; Όπως με όλες τις άλλες πεποιθήσεις που αναπτύσσονται από την επίδραση της ψυχής πάνω στη συνειδητότητα…
Με την αποδοχή της αρχικά… Η έννοια της αποδοχής όμως, σε τούτη την περίπτωση της απόρριψης, γίνεται σκέτη εμπειρία και βίωμα ζωής… Διότι είναι το σημείο, όπου οι περισσότεροι αντιμετωπίζουμε σαν το δυσκολότερο εμπόδιο θεραπείας και ανάπτυξης του Ανώτερου Εαυτού μας… Για αυτό και η πληροφορία αυτή αποτελεί το κέντρο μας, αποτελώντας το κρίσιμο σημείο της αντίληψης της έννοιας της αποδοχής μας γενικότερα.
Η αρχή λοιπόν ξεκινά από εμάς τους ίδιους.. Αποδεχόμενοι, ότι εφόσον η απόρριψη μας ενοχλεί, μας πονά και μας κάνει να αποτραβιόμαστε ή να προσπαθήσουμε να μοιάσουμε με τους άλλους, το ίδιο κάνουμε κι εμείς…Παρατηρώντας δηλαδή τον εαυτό μας, αντιλαμβανόμαστε ότι αυτή η συμπεριφορά των άλλων της απόρριψης που μας ενοχλεί, αυτή την ίδια συμπεριφορά αναπαράγουμε ασυνείδητα κι εμείς προς τους άλλους και μάλιστα με την ίδια σφοδρότητα κριτικής… Χωρίς δηλαδή να το συνειδητοποιούμε, απορρίπτουμε συνεχώς και με κάθε τρόπο, οποιονδήποτε θα αισθανθούμε ότι υπάρχει πιθανότητα να μας απορρίψει ή που έστω δείχνει ότι υπάρχει περίπτωση να απορρίψει το έργο μας γενικότερα. Αυτή και μόνο η παρατήρηση και η αποδοχή της όμως, είναι και η αρχή της θεραπείας μας και το κεντρικό σημείο ανακάλυψης του Εαυτού μας… Τι είναι δηλαδή; Η αρχή της θεραπείας μας, ξεκινά με την αποδοχή της δικής μας ικανότητας και δυνατότητας, να απορρίπτουμε τους πάντες και τα πάντα…Αμέσως μετά, προσπαθούμε να εντοπίσουμε πότε το κάνουμε… Δηλαδή τι είναι εκείνο που μας προκαλεί να απορρίψουμε ή να αποτραβηχτούμε… Ένα λόγο που παραμένει κρυφός ακόμη και σε μας… Διότι συνήθως, είναι μια υποθετικά φοβική κατάσταση που έχει αναπτυχθεί μέσα μας από την παιδική ηλικία και αποτελεί και τον κυρίαρχο φόβο που έχουμε αφήσει να απειλή την ύπαρξή μας… Τον υπαρξιακό μας φόβο, που φυσικά μπορεί να προέρχεται από οποιαδήποτε πεποίθηση, αλλά εμείς εδώ τον εξετάζουμε σχετικά με την συγκεκριμένη κατάσταση της απόρριψης, η οποία εμφανίζεται σχεδόν σε όλους μας… Για να βρούμε τον υπαρξιακό μας φόβο είναι μια βαθιά εσωτερική διεργασία, όμως εδώ θα πρέπει να καταλάβουμε ότι ο φόβος αυτός είναι ψευδής…
Δηλαδή, βάσει κάποιων γεγονότων που συνέβησαν στην πολύ νεαρή μας ηλικία, εκπαιδεύσαμε τον ίδιο τον Εαυτό μας, να αποκτήσουμε μια συγκεκριμένη συμπεριφορά, με σκοπό να προφυλαχτούμε από τον εσωτερικό πόνο της απόρριψης… Μια συμπεριφορά, που μάθαμε να χρησιμοποιούμε αρκετά συχνά πια, σαν όπλο από το Εγώ μας απέναντι σε οποιοδήποτε θα τολμήσει να μας κάνει να τον υποπτευθούμε, ότι υπάρχει πιθανότητα να μας απορρίψει… Κι εκείνη τη στιγμή που θα συμβεί αυτό, τον απορρίπτουμε πρώτοι… Όμως αυτό το κάνουμε χωρίς να το συνειδητοποιούμε. Έτσι, αγνοώντας το βαθύτερο λόγο που συμβαίνει αυτό, προβάλουμε μπροστά οποιοδήποτε άλλη δικαιολογία που θα μας δώσει το Εγώ μας σαν αιτία…
Διαφωνούμε πνευματικά, σεξουαλικά, πολιτικά, επαγγελματικά, οικογενειακά, κληρονομικά, ή φιλικά, στο βάθος όμως είναι το ίδιο και το αυτό… Στο βάθος είναι πάντα ο ίδιος λόγος του εσωτερικού πόνου… Κι αυτό είναι το σημείο κλειδί… Διότι αποδεχόμενοι τη δική μας συμπεριφορά στην απόρριψη, αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε πότε και γιατί εμείς προσπαθούμε να μοιάσουμε στους άλλους… Προσέξτε το αυτό εδώ… Η απόρριψη και η διάθεση για ομοιότητα πάνε μαζί… Είναι απίστευτο να παρατηρείς πως κατά τα άλλα ήρεμοι (ή ηρεμοφανείς) άνθρωποι, μετατρέπονται αυτόματα σε αυταρχικούς, που προσπαθούν απεγνωσμένα να σε κάνουν να τους ακούσεις και να τους αποδεχθείς… Πονεμένοι άνθρωποι που ζουν στην άγνοια…
Όμως η αποδοχή της δικής μας συμπεριφοράς προς τους άλλους, δίνει αυτόματα το δικαίωμα και στους άλλους να μας απορρίψουν… Αντιλαμβάνεσαι ότι ο κάθε ένας που υπάρχει και ζει αλληλεπιδρώντας μαζί σου, δίπλα σου, έχει κι αυτός όπως κι εσύ το δικαίωμα να είναι διαφορετικός από σένα… από τις απόψεις σου… Ο ΚΑΘΕ ΕΝΑΣ ΕΚΕΙ ΕΞΩ, ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ… Κι αυτή η αποδοχή αυτής της μοναδικότητάς του, σκορπάει μονομιάς τη δική σου μανία να μοιάζεις με όλους και να είσαι αρεστός σε όλους… Αντιλαμβάνεσαι ότι, αφ ενός αυτό είναι αδύνατον να συμβαίνει συνέχεια και αφ ετέρου και σπουδαιότερο, αφού επιτρέψεις κάτι τέτοιο στον «άλλον», τότε αυτομάτως το επιτρέπεις και στον ίδιο σου τον εαυτό… ΤΟ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ… Και εκείνη ακριβώς τη στιγμή, η απόσταση από το κέντρο του Εαυτού σου μικραίνει…
Ξαφνικά, έχεις πλησιάσει τόσο πολύ μέσα σου, που αρχίζεις και αντιλαμβάνεσαι όλο αυτό που έκανες μέχρι τώρα… Ότι είχες αποκόψει το ίδιο σου το Είναι από ολόκληρο το σύμπαν… Αναγνωρίζεις πια ότι τουλάχιστον σαν αρχή, έχεις το δικαίωμα να είσαι διαφορετικός από τους άλλους… Ποιους άλλους; Όλους τους άλλους εκεί γύρω, που τώρα είναι εκεί, όχι για να τους μοιάσεις αλλά για να προσδιορίζουν τη δική σου διαφορετικότητα… Κι ακολουθώντας το δρόμο αυτό, επιστρέφουμε σιγά-σιγά στην ψυχή μας… Αντιλαμβανόμαστε πια ότι ο δρόμος για να αποδεχθούμε πλέον τόσο τη δική μας μοναδικότητα όσο και του κάθε ένα γύρω μας, είναι ανοικτός και μένει μόνο σε μας, η επανάληψη συνειδητών πράξεων, ώστε να αναγνωρίσουμε τελικά όλοι, αυτό που είμαστε… Μένει να αρχίσουμε να καταγράφουμε την αποδοχή του Εαυτού μας και τη μοναδικότητα που έχουμε σαν κεντρικό χαρακτηριστικό μας όλοι…Κι εδώ, θα πρέπει να πω: «χαίρομαι πραγματικά που υπάρχετε, όλοι εσείς οι “άλλοι” γύρω μου, παντού»…
Φτάσαμε στο τρίτο λειτουργικό αρχείο της ψυχής. Αυτό της μοναδικότητας. (Τα πέντε λειτουργικά αρχεία αυτά της ψυχής είναι με τη σειρά έχουμε πει, η ακεραιότητα, η πίστη, η μοναδικότητα, η δυαδικότητα και η ισορροπία). Αυτά τα αρχεία ή λειτουργικές πληροφορίες είναι αυτά που αλληλεπιδρούν με τη ροή της συνειδητότητας και δημιουργούν γύρω μας τον αισθητό κόσμο. (Περισσότερα για τη διαδικασία αυτή στο άρθρο το σχετικό με την αρχή της «αντίστροφης ροής».)α
Η μοναδικότητα λοιπόν, λέγεται και κέντρο του Εαυτού, διότι αποτελεί το κεντρικό αρχείο και μαζί με την πίστη αποτελεί τον κορμό θα λέγαμε του Ανώτερου Εαυτού μας. Η μοναδικότητα είναι η λειτουργική πληροφορία εκείνη, η οποία περιέχεται στην ψυχή και προσδιορίζει τα μοναδικά χαρακτηριστικά εκείνα του Εαυτού μας, που μας διαφοροποιούν έναντι όλων των άλλων όντων, όμοιων ή και ανόμοιων με εμάς. Είναι το αρχείο εκείνο που αποτελεί -θα λέγαμε- τα «δακτυλικό» μας αποτύπωμα στο σύμπαν… Το αρχείο-πληροφορία αυτό λοιπόν, αρχίζει να αλληλεπιδρά με την συνειδητότητα, δηλαδή με τα πάντα γύρω μας και αφού προσπέσει πάνω της, αντανακλάται και επιστρέφει σε εμάς αρχίζοντας να διαμορφώνει (μαζί με τα τέσσερα υπόλοιπα λειτουργικά αρχεία), την αρχική μας συνείδηση για τον αισθητό κόσμο.
Η πρόσπτωση και η αντανάκλαση της πληροφορίας που περιέχει όμως, επιστρέφει σε εμάς αλλοιωμένη, έτσι η πληροφορία της μοναδικότητας, γίνεται συνειδητή σε εμάς (σαν πρώτη αντανάκλαση), σαν «ασυμβατότητα» και στη συνέχεια η αντανάκλαση αυτής σαν «ανομοιομορφία» με το περιβάλλον, όπου στο τέλος, η γενική αίσθηση που αφήνει πάνω μας, φτάνει σαν εσωτερικός πόνος, ο οποίος φέρει το όνομα «απόρριψη». Αυτόματα -όπως έχουμε περιγράψει πάλι στα προηγούμενα άρθρα για τα λειτουργικά αρχεία αυτά και τις πεποιθήσεις, στις οποίες μεταλλάσσονται- το Εγώ, αναλαμβάνει δράση για να μας προστατέψει από το βάρος αυτού του εσωτερικού πόνου της απόρριψης. Όμως, ενώ υποχρέωσή του είναι να προστατέψει το σώμα από τον πόνο, αυτό παίρνει την ευκαιρία να κυριαρχήσει πάνω μας. Έτσι μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα αρχίζει να μας προστατεύει και να κυριαρχεί. Και πως το κάνει αυτό;
Προσπαθεί να καλύψει αυτό τον πόνο, ώστε να πάψει να γίνεται αντιληπτός στο σώμα μας… Και τι κάνει δηλαδή το Εγώ; Αρχίζει και ελέγχει το περιβάλλον και μας εκπαιδεύει να αποφεύγουμε να βρεθούμε σε καταστάσεις τέτοιες κατά τις οποίες θα φτάσει σε εμάς το οδυνηρό αυτό αίσθημα του εσωτερικού πόνου που προκαλεί. Της απόρριψης… Δηλαδή τι κάνει; Μας απομακρύνει από κάθε πεδίο στο οποίο υπάρχει πιθανότητα να βιώσουμε απόρριψη… Μας «αποτραβά» από το κεντρικό πλάνο της σκηνής της ζωής και μας οδηγεί σιγά-σιγά, στα παρασκήνια… Πως το καταφέρνει όμως αυτό το γεγονός; Από τις πρώτες ημέρες της ζωής μας… Μέχρι το πολύ τα τρία μας χρόνια, το εγώ έχει φροντίσει να μας εκπαιδεύσει σταδιακά, μέρα με την ημέρα, ώστε να φτάσουμε σε ένα σημείο να αντιδρούμε αυτόματα, πριν βιώσουμε τον απαίσιο πόνο αυτό της απόρριψης…
Έχουμε ξαναγράψει, ότι τα πρώτα δύσκολα μαθήματα που παίρνουμε από τους ανθρώπους που μας μεγαλώνουν (δηλαδή τους τροφούς ή τους γονείς μας), είναι η εκμάθηση εννοιών. Και θα πρέπει να αντιληφθούμε όλοι εδώ, ότι η έννοια της απόσυρσης και της απομάκρυνσης από το κεντρικό σημείο της δραστηριότητας της ζωής, είναι μια αρκετά δύσκολη διαδικασία για ένα βρέφος ολίγων ημερών ή μηνών. Πως ξεκινά η διαδικασία;
Για το συγκεκριμένο αρχείο της μοναδικότητας, η διαδικασία ξεκινά με την αλληλεπίδραση του γονέα του ίδιου φύλου με εμάς… Αν είναι κορίτσι τότε η απόρριψη θα προέλθει σαν βίωμα από την μητέρα κι αν είναι αγόρι θα έρθει από τον πατέρα… Το βίωμα της απόρριψης προέρχεται από την «ανομοιογένεια» που αισθανόμαστε όταν παύουμε να αντιλαμβανόμαστε τη δική μας μοναδικότητα. Έτσι προέρχεται από αυτό που μοιάζει σε μας όμοιό μας… Από αυτό που θεωρούμε ή θα θέλαμε να θεωρούμε όμοιο… Με αυτό στο οποίο θα θέλαμε να μοιάζουμε… Ο γονιός όμως, για οποιοδήποτε λόγο, αντιδρά διαφορετικά από τις δικές μας προσδοκίες. Και τότε αρχίζει το πρόβλημα…
Το βρέφος των ολίγων εβδομάδων, ή των ολίγων μηνών ζωής, έχει ανάγκη την παρουσία του γονιού του. Να τον νοιώθει κοντά του, να αισθάνεται ασφαλής, να αντιλαμβάνεται ανά πάσα στιγμή, ότι η ζωή του είναι σε καλά χέρια… Έτσι από τον πρώτο καιρό της ζωής του, αντιλαμβάνεται την αδυναμία του να ζήσει και να τραφεί μόνο και αναπτύσσει ισχυρούς δεσμούς με τα άτομα που το πλαισιώνουν. Όμως αυτοί οι δεσμοί, μερικές φορές, κάτι συμβαίνει και σπάνε ή γίνονται αρκετά χαλαροί… Η μητέρα φεύγει για την εργασία της κάθε πρωί και επιστρέφει βράδυ όταν εκείνο κοιμάται με αποτέλεσμα να τη βλέπει σπάνια, ή ο πατέρας γίνεται μετανάστης, … Ακόμα χειρότερα, η μητέρα (για το κορίτσι) ή ο πατέρας (για το αγόρι) χωρίζει από την οικογένεια και φεύγει μακριά ώστε να μην τον ξαναδεί το παιδί, ή τέλος και χειρότερο, ο γονέας πεθαίνει και το παιδί μεγαλώνει την κρίσιμη αυτή περίοδο ορφανό.
Και το παιδί, αναπτύσσεται και γίνεται έφηβος… Ένας έφηβος ο οποίος έχει ήδη δείξει συμπεριφορά αποτραβηγμένου μπαίνει σε μια ευαίσθητη περίοδο της ζωής του, ήδη πληγωμένος… Και τότε η απουσία και η αίσθηση της απόρριψης που έχει βιώσει όταν ακόμη ήταν βρέφος, αποκτά ήχο και εικόνα. «Πάλι δεν διαβάζεις; Νομίζεις ότι θα γίνεις άνθρωπος εσύ; Τίποτα δεν θα γίνεις… Τον βλέπεις πως διαβάζει ο Θανασάκης; Εσύ θα μείνεις ένα κούτσουρο… Ούτε σκουπιδιάρης δεν θα μπορείς να γίνεις… Χάσου από τα μάτια μου…»
Κι ο έφηβος, αυτό ακριβώς κάνει… χάνεται από τα μάτια όλων και γίνεται αόρατος… Περνάει μέσα στο πλήθος και λες και φοράει έναν αόρατο μανδύα, όλοι τον αγνοούν… Με σκυμμένο το κεφάλι και τους ώμους προς τα μέσα, προσπαθεί να μείνει όσο το δυνατόν απαρατήρητος, μιας και αυτή η ανομοιομορφία που αισθάνεται για τον Εαυτό του από το περιβάλλον, τον κάνει πάλι να νοιώσει τον εσωτερικό πόνο της απόρριψης.
Αποτραβιέται λοιπόν, όσο περισσότερο και όσο καλύτερα μπορεί, έτσι ώστε να αποφύγει να γίνεται στόχος στα μάτια των άλλων. Κι όσο μεγαλώνει, αποφασίζει ότι ο μόνος τρόπος για να το κάνει αυτό, είναι να γίνει όμοιος με όλους … Έτσι αρχίζει να συμπεριφέρεται όπως οι άλλοι γύρω του… Αγοράζει τα ίδια ρούχα, κουρεύει τα μαλλιά του με τον ίδιο τρόπο, ακούει την ίδια μουσική, συχνάζει στα ίδια μέρη, διαβάζει τα ίδια βιβλία και γίνεται ότι έχει την μεγαλύτερη ζήτηση στην κάθε εποχή που ζει… Αποκτάει είδωλα και πρότυπα στη ζωή του στα οποία κάνει ότι μπορεί για να μοιάσει όσο το δυνατόν καλύτερα, όμως συγχρόνως, αρχίζει να δημιουργεί μια απορριπτική συμπεριφορά προς τα πάντα… Τόσο που στο τέλος το σώμα του αρχίζει να υπακούει τη γλώσσα που τόσο καιρό το διδάσκει, επιδεικνύοντας όσο το δυνατόν εντονότερα την πεποίθηση του αποτραβηγμένου…
Μεγαλώνει πια κι αρχίζει και κάτι «απουσιάζει» από τη γενική εικόνα… Χάνεται το σαγόνι προς τα μέσα, το στήθος αρχίζει να κρεμάει ή είναι ανύπαρκτο, η κοιλιά ρουφιέται προς τα μέσα κι αυτή και εξαφανίζεται λες και δεν υπάρχει, τα οπίσθια και οι γλουτοί κρεμάνε, τα μπράτσα ξεχειλώνουν, τα προγούλια αρχίζουν να κάνουν την εμφάνισή τους και η μύτη παίρνει κι αυτή σιγά-σιγά την κατιούσα… Προσπαθεί απεγνωσμένα να διορθώσει την εικόνα αυτή που παρουσιάζει, πυκνώνοντας τις επισκέψεις στους αισθητικούς χειρουργούς, αλλά ανακαλύπτει ότι σε λίγο καιρό τσούπ, το πρόβλημα είναι πάλι εκεί παρόν… Μέχρι που τα χαρακτηριστικά του προσώπου αλλοιώνονται πλέον τόσο πολύ από το «τράβηγμα» που αδυνατεί να βγει προς τα έξω στον κόσμο…
Κι έρχεται η στιγμή, όπου επαγγελματίας επιτυχημένος ή επιτυχημένη πια, δημιουργεί τη δική του ή δική της οικογένεια και κάνει παιδιά, απολαμβάνοντας μια ζωή γεμάτη πρότυπα… Και τότε αρχίζει το χάος… Χωρίς να το συνειδητοποιεί, ξεκινά μια συμπεριφορά κομμένη ραμμένη στα δικά του βιώματα… Απομακρύνεται από τα παιδιά του ή της, για λόγους που είναι υπεράνω εξήγησης… αναβιώνοντας τις σκηνές της δικής του ζωής… Και σαν από θαύμα, αρχίζει και απορρίπτει ολόκληρη τη δομή της ζωής του, απορρίπτει τη δουλειά του, απορρίπτει τους φίλους του, απορρίπτει σεξουαλικά τη σύντροφό του, χώνεται στο σπίτι του, κρύβεται πίσω από ένα υπολογιστή, και ζει εξαφανισμένος από τους πάντες… Τους πάντες, που όμως βρίσκει πάντα την παραμικρή αιτία για να τους την «πει» στην πρώτη ευκαιρία, να τους ειρωνευτεί και να τους απορρίψει…
«Πως πάχυνες έτσι; Φαγητό είναι αυτό; Εγώ να δουλέψω σε αυτή τη δουλειά; Για ποιον με πέρασες;» προκαλώντας όμως τόσο πολύ τη συζήτηση, που φτάνει και στον ίδιο «Σιγά μη βρεις δουλειά με τα μυαλά που έχεις… Τι θα γίνει όμως; Από μένα θα τα περιμένεις όλα; Έχεις καταντήσει χαμένο κορμί:» Η οικογένεια έχει γίνει σμπαράλια, τα παιδιά επικρίνονται συνεχώς για το οτιδήποτε και ο ίδιος πέφτει σε βαθιά κατάθλιψη… Σε αυτή την κατάσταση και με όλα τα προβλήματα στο κεφάλι, αποφασίζει να βρει μια βοήθεια και μια πιθανή λύση στην πνευματική οδό. Το πρώτο που ζητάει είναι να χαθεί μέσα σε μια «ομάδα»… Την ονομάζει ομάδα αυτογνωσίας και έχει δίκιο, διότι η «αυτογνωσία» παραμένει μόνο στην ομάδα, καθιστώντας αδύνατον να τον πλησιάσει ποτέ τον ίδιον...Ο λόγος που ήρθε στην ομάδα, αυτός που η απόρριψη έχει πάρει γιγαντιαίες διαστάσεις μέσα του, είναι για να καταστρέψει τον Εαυτό του και να γίνει σαν τους άλλους… Ρωτάει παντού, θέλει να μάθει ότι γνωρίζεις κι εσύ, ακούει και διασταυρώνει ιδέες με τόση μανία ώστε να γίνει αρεστός σε όλους… ΄Η αν αυτό είναι αδύνατον, τουλάχιστον αρεστός στην ομάδα του… Γίνεται ο καλύτερος έτσι, μέχρι που η ομάδα να τον κάνει επιτέλους αποδεκτό… Τόσο αποδεκτό, που στο τέλος τον κάνει δάσκαλο… Και το δράμα έχει ολοκληρωθεί…
Ο δάσκαλος πια ειδήμων της ομάδας, αποκόβεται από όλο τον κόσμο, θεωρώντας ότι κάτι τέτοιο θα τον κάνει γκουρού του πνεύματος… Έτσι το μόνο σημείο που θα τον βρει κάποιος, είναι μέσα σε κλειστές ομάδες, από όμοια και απόλυτα χειραγωγημένους μαθητές, που σε κάθε παραστράτημα τους, έχει κάτι για να τους «πει» ώστε να τους συμμορφώσει… Ο πόνος της απόρριψης μέσα του όμως, αποκτά πια υπερφυσικές διαστάσεις...Η απόλυτη παραφροσύνη…
Πως καταλήξαμε να γινόμαστε όμοιοι με όλους και να αναπαράγουμε αυτή τη συμπεριφορά σαν διδασκαλία;Ξεκινήσαμε από την λειτουργική ιδιότητα (ή αρχείο-πληροφορία) της «μοναδικότητας» της ψυχής και καταλήξαμε στην απόσυρση από κάθε κεντρικό σημείο αλληλεπίδρασης, απομονωμένοι μέσα σε μια ομάδα όμοιων και χειραγωγημένων ατόμων, λόγω του ότι ο πόνος της απόρριψης πονά τόσο μέσα μας που μας κόβει την ανάσα και μας πονά… Όμως το αρχείο αυτής της ψυχής, η μοναδικότητά μας, είναι το κέντρο μας… Είναι η πληροφορία η οποία μας δίνει τη δυνατότητα να αναπτύξουμε το δυναμικό μας, μέσα από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά μας… Είναι εκείνη η λειτουργική πληροφορία, που θα πρέπει να σεβόμαστε πάνω από όλα… Τόσο σε εμάς τους ίδιους όσο και στους άλλους γύρω μας…
Για να το κάνουμε όμως αυτό, θα πρέπει να ξεπεράσουμε το θέμα της απόρριψης, μιας και από εκεί ξεκινά το πρόβλημα της διάθεσης για απόσυρση και εξομοίωση με όλους… Και πως θα γίνει κάτι τέτοιο; Πως θα καταφέρουμε να υπερπηδήσουμε τον πόνο που μας προκαλεί απλά και μόνο η ανάμνηση μιας τέτοιας κατάστασης; Όπως με όλες τις άλλες πεποιθήσεις που αναπτύσσονται από την επίδραση της ψυχής πάνω στη συνειδητότητα…
Με την αποδοχή της αρχικά… Η έννοια της αποδοχής όμως, σε τούτη την περίπτωση της απόρριψης, γίνεται σκέτη εμπειρία και βίωμα ζωής… Διότι είναι το σημείο, όπου οι περισσότεροι αντιμετωπίζουμε σαν το δυσκολότερο εμπόδιο θεραπείας και ανάπτυξης του Ανώτερου Εαυτού μας… Για αυτό και η πληροφορία αυτή αποτελεί το κέντρο μας, αποτελώντας το κρίσιμο σημείο της αντίληψης της έννοιας της αποδοχής μας γενικότερα.
Η αρχή λοιπόν ξεκινά από εμάς τους ίδιους.. Αποδεχόμενοι, ότι εφόσον η απόρριψη μας ενοχλεί, μας πονά και μας κάνει να αποτραβιόμαστε ή να προσπαθήσουμε να μοιάσουμε με τους άλλους, το ίδιο κάνουμε κι εμείς…Παρατηρώντας δηλαδή τον εαυτό μας, αντιλαμβανόμαστε ότι αυτή η συμπεριφορά των άλλων της απόρριψης που μας ενοχλεί, αυτή την ίδια συμπεριφορά αναπαράγουμε ασυνείδητα κι εμείς προς τους άλλους και μάλιστα με την ίδια σφοδρότητα κριτικής… Χωρίς δηλαδή να το συνειδητοποιούμε, απορρίπτουμε συνεχώς και με κάθε τρόπο, οποιονδήποτε θα αισθανθούμε ότι υπάρχει πιθανότητα να μας απορρίψει ή που έστω δείχνει ότι υπάρχει περίπτωση να απορρίψει το έργο μας γενικότερα. Αυτή και μόνο η παρατήρηση και η αποδοχή της όμως, είναι και η αρχή της θεραπείας μας και το κεντρικό σημείο ανακάλυψης του Εαυτού μας… Τι είναι δηλαδή; Η αρχή της θεραπείας μας, ξεκινά με την αποδοχή της δικής μας ικανότητας και δυνατότητας, να απορρίπτουμε τους πάντες και τα πάντα…Αμέσως μετά, προσπαθούμε να εντοπίσουμε πότε το κάνουμε… Δηλαδή τι είναι εκείνο που μας προκαλεί να απορρίψουμε ή να αποτραβηχτούμε… Ένα λόγο που παραμένει κρυφός ακόμη και σε μας… Διότι συνήθως, είναι μια υποθετικά φοβική κατάσταση που έχει αναπτυχθεί μέσα μας από την παιδική ηλικία και αποτελεί και τον κυρίαρχο φόβο που έχουμε αφήσει να απειλή την ύπαρξή μας… Τον υπαρξιακό μας φόβο, που φυσικά μπορεί να προέρχεται από οποιαδήποτε πεποίθηση, αλλά εμείς εδώ τον εξετάζουμε σχετικά με την συγκεκριμένη κατάσταση της απόρριψης, η οποία εμφανίζεται σχεδόν σε όλους μας… Για να βρούμε τον υπαρξιακό μας φόβο είναι μια βαθιά εσωτερική διεργασία, όμως εδώ θα πρέπει να καταλάβουμε ότι ο φόβος αυτός είναι ψευδής…
Δηλαδή, βάσει κάποιων γεγονότων που συνέβησαν στην πολύ νεαρή μας ηλικία, εκπαιδεύσαμε τον ίδιο τον Εαυτό μας, να αποκτήσουμε μια συγκεκριμένη συμπεριφορά, με σκοπό να προφυλαχτούμε από τον εσωτερικό πόνο της απόρριψης… Μια συμπεριφορά, που μάθαμε να χρησιμοποιούμε αρκετά συχνά πια, σαν όπλο από το Εγώ μας απέναντι σε οποιοδήποτε θα τολμήσει να μας κάνει να τον υποπτευθούμε, ότι υπάρχει πιθανότητα να μας απορρίψει… Κι εκείνη τη στιγμή που θα συμβεί αυτό, τον απορρίπτουμε πρώτοι… Όμως αυτό το κάνουμε χωρίς να το συνειδητοποιούμε. Έτσι, αγνοώντας το βαθύτερο λόγο που συμβαίνει αυτό, προβάλουμε μπροστά οποιοδήποτε άλλη δικαιολογία που θα μας δώσει το Εγώ μας σαν αιτία…
Διαφωνούμε πνευματικά, σεξουαλικά, πολιτικά, επαγγελματικά, οικογενειακά, κληρονομικά, ή φιλικά, στο βάθος όμως είναι το ίδιο και το αυτό… Στο βάθος είναι πάντα ο ίδιος λόγος του εσωτερικού πόνου… Κι αυτό είναι το σημείο κλειδί… Διότι αποδεχόμενοι τη δική μας συμπεριφορά στην απόρριψη, αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε πότε και γιατί εμείς προσπαθούμε να μοιάσουμε στους άλλους… Προσέξτε το αυτό εδώ… Η απόρριψη και η διάθεση για ομοιότητα πάνε μαζί… Είναι απίστευτο να παρατηρείς πως κατά τα άλλα ήρεμοι (ή ηρεμοφανείς) άνθρωποι, μετατρέπονται αυτόματα σε αυταρχικούς, που προσπαθούν απεγνωσμένα να σε κάνουν να τους ακούσεις και να τους αποδεχθείς… Πονεμένοι άνθρωποι που ζουν στην άγνοια…
Όμως η αποδοχή της δικής μας συμπεριφοράς προς τους άλλους, δίνει αυτόματα το δικαίωμα και στους άλλους να μας απορρίψουν… Αντιλαμβάνεσαι ότι ο κάθε ένας που υπάρχει και ζει αλληλεπιδρώντας μαζί σου, δίπλα σου, έχει κι αυτός όπως κι εσύ το δικαίωμα να είναι διαφορετικός από σένα… από τις απόψεις σου… Ο ΚΑΘΕ ΕΝΑΣ ΕΚΕΙ ΕΞΩ, ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ… Κι αυτή η αποδοχή αυτής της μοναδικότητάς του, σκορπάει μονομιάς τη δική σου μανία να μοιάζεις με όλους και να είσαι αρεστός σε όλους… Αντιλαμβάνεσαι ότι, αφ ενός αυτό είναι αδύνατον να συμβαίνει συνέχεια και αφ ετέρου και σπουδαιότερο, αφού επιτρέψεις κάτι τέτοιο στον «άλλον», τότε αυτομάτως το επιτρέπεις και στον ίδιο σου τον εαυτό… ΤΟ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ… Και εκείνη ακριβώς τη στιγμή, η απόσταση από το κέντρο του Εαυτού σου μικραίνει…
Ξαφνικά, έχεις πλησιάσει τόσο πολύ μέσα σου, που αρχίζεις και αντιλαμβάνεσαι όλο αυτό που έκανες μέχρι τώρα… Ότι είχες αποκόψει το ίδιο σου το Είναι από ολόκληρο το σύμπαν… Αναγνωρίζεις πια ότι τουλάχιστον σαν αρχή, έχεις το δικαίωμα να είσαι διαφορετικός από τους άλλους… Ποιους άλλους; Όλους τους άλλους εκεί γύρω, που τώρα είναι εκεί, όχι για να τους μοιάσεις αλλά για να προσδιορίζουν τη δική σου διαφορετικότητα… Κι ακολουθώντας το δρόμο αυτό, επιστρέφουμε σιγά-σιγά στην ψυχή μας… Αντιλαμβανόμαστε πια ότι ο δρόμος για να αποδεχθούμε πλέον τόσο τη δική μας μοναδικότητα όσο και του κάθε ένα γύρω μας, είναι ανοικτός και μένει μόνο σε μας, η επανάληψη συνειδητών πράξεων, ώστε να αναγνωρίσουμε τελικά όλοι, αυτό που είμαστε… Μένει να αρχίσουμε να καταγράφουμε την αποδοχή του Εαυτού μας και τη μοναδικότητα που έχουμε σαν κεντρικό χαρακτηριστικό μας όλοι…Κι εδώ, θα πρέπει να πω: «χαίρομαι πραγματικά που υπάρχετε, όλοι εσείς οι “άλλοι” γύρω μου, παντού»…
.jpg){kind=link}
.jpg){kind=link}
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου