ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΓΚΟΥΡΤΖΙΕΦ

 

Η εξέλιξη του ανθρώπου, μπορούμε να πούμε πως είναι η ανάπτυξη, μέσα του, όλων εκείνων των δυνάμεων και δυνατοτήτων που ποτέ δεν αναπτύσσονται μόνες τους, δηλαδή μηχανικά. Μόνο αυτό το είδος ανάπτυξης, μόνο αυτό το είδος εξέλιξης αποτελεί πραγματική εξέλιξη του ανθρώπου. Δεν υπάρχει, ούτε μπορεί να υπάρξει, κανένα άλλο είδος εξέλιξης.

Η ανθρωπότητα ούτε προοδεύει, ούτε εξελίσσεται. Αυτό που μας φαίνεται πρόοδος ή εξέλιξη, είναι μια μερική τροποποίηση, που αμέσως μπορεί να αντισταθμιστεί από μια αντίστοιχη τροποποίηση προς την αντίθετη κατεύθυνση.

Μιλώντας για εξέλιξη, είναι ανάγκη να καταλάβουμε από την αρχή κιόλας, ότι δεν είναι δυνατόν να υπάρχει μηχανική εξέλιξη. Η εξέλιξη του ανθρώπου είναι η εξέλιξη της συνείδητότητάς του. Και η "συνειδητότητα" δεν μπορεί να εξελιχθεί μη συνειδητά. Η εξέλιξη του ανθρώπου είναι η εξέλιξη της θέλησής του, και η "θέληση" δεν μπορεί να εξελιχθεί άθελα. Η εξέλιξη του ανθρώπου είναι η εξέλιξη της δύναμής του να πράττει, και το "πράττειν" δεν μπορεί να είναι αποτέλεσμα πραγμάτων που συμβαίνουν.

Τα πάντα στον κόσμο, από τα ηλιακά συστήματα ως τον άνθρωπο, και από τον άνθρωπο ως το άτομο της ύλης, ή ανεβαίνουν ή κατεβαίνουν, ή εξελίσσοται ή εκφυλίζονται, ή αναπτύσσονται ή παρακμάζουν. Αλλά τίποτε δεν εξελίσσεται μηχανικά. Μόνο ο εκφυλισμός και η καταστροφή γίνονται μηχανικά. Ό,τι δεν μπορεί να εξελιχθεί συνειδητά, εκφυλίζεται.

Π. Ντ. Ουσπένσκι, Αναζητώντας τον Κόσμο του Θαυμαστού

 

Η ψευδαίσθηση της ενότητας

Το μεγαλύτερο λάθος μας είναι να νομίζουμε ότι ο άνθρωπος είναι πάντοτε ένας και ο αυτός. Ο άνθρωπος δεν είναι ποτέ ο ίδιος για πολύ. Συνέχεια αλλάζει. Σπάνια παραμένει ο ίδιος, έστω και για μισή ώρα.

Νομίζουμε ότι αν κάποιον τον λένε Ιβάν, είναι πάντοτε ο Ιβάν. Κάθε άλλο. Την μια στιγμή είναι ο Ιβάν, την άλλη ο Πέτρος και την παράλλη ο Νικόλας, ο Σέργιος, ο Ματθαίος, ο Σίμων. Και όλοι μας νομίζουμε πως είναι ο Ιβάν. Ξέρουμε πως ο Ιβάν δεν μπορεί να κάνει ορισμένα πράγματα. Δεν μπορεί, λόγου χάρη, να πει ψέματα. Τώρα, ανακαλύπτουμε ότι είπε ψέματα και η πράξη του αυτή μας ξαφνιάζει. Και πραγματικά, ο Ιβάν δεν μπορεί να πει ψέματα. Τα ψέματα τα είπε ο Νικόλας. Και όταν του παρουσιάζεται η ευκαιρία, ο Νικόλας δεν μπορεί να μη λέει ψέματα.

Θα μείνετε κατάπληκτοι όταν αντιληφθείτε πόσοι τέτοιοι Ιβάν και Νικολήδες ζουν μέσα στον ίδιο άνθρωπο. (...) Αυτοί οι Ιβάν, οι Πέτροι και οι Νικολήδες, όλοι τους, ονομάζουν τον εαυτό τους "Εγώ". Θεωρούν δηλαδή τον εαυτό τους αφέντη και κανείς δεν θέλει να αναγνωρίσει τον άλλο. Ο καθένας τους γίνεται χαλίφης για μια ώρα, κάνει ό,τι θέλει χωρίς να λαμβάνει υπόψη του τίποτε και, μετά, την πληρώνουν οι άλλοι. Και δεν υπάρχει καμιά τάξη ανάμεσά τους. Όποιος βρεθεί από πάνω γίνεται αφέντης. Μαστιγώνει τους πάντες, δεξιά και αριστερά, χωρίς να τον νοιάζει τίποτε. Αλλά την άλλη στιγμή, κάποιος άλλος αρπάζει το μαστίγιο και τον χτυπάει. Κι αυτό, συνεχίζεται σε όλη τη ζωή του ανθρώπου. Φανταστείτε μια χώρα όπου ο καθένας θα μπορούσε να γίνει βασιλιάς για πέντε λεπτά και σ' αυτά τα πέντε λεπτά να κάνει ό,τι θέλει σ' ολόκληρο το βασίλειο. Αυτή είναι η ζωή μας.

Π. Ντ. Ουσπένσκι, Αναζητώντας τον Κόσμο του Θαυμαστού

 

Ο σκοπός του ανθρώπου

Η ελευθερία, η λύτρωση, αυτός πρέπει να είναι ο σκοπός του ανθρώπου. Να ελευθερωθεί, να λυτρωθεί από τη σκλαβιά - αυτό πρέπει να επιδιώκει ο άνθρωπος, όταν συνειδητοποιήσει έστω και λίγο τη θέση του. Δεν του μένει άλλη διέξοδος και τίποτε άλλο δεν είναι δυνατόν όσο παραμένει σκλάβος εσωτερικά και εξωτερικά. Αλλά δεν μπορεί να πάψει να είναι σκλάβος εξωτερικά όσο παραμένει σκλάβος εσωτερικά. Γι' αυτό, για να ελευθερωθεί, πρέπει να κατακτήσει την εσωτερική ελευθερία.

Η πρώτη αιτία της εσωτερικής σκλαβιάς του ανθρώπου είναι η άγνοιά του και, πάνω απ' όλα, η άγνοια του εαυτού του. Αν δεν γνωρίσει τον εαυτό του, αν δεν καταλάβει το πώς δουλεύει η μηχανή του και τις διάφορες λειτουργίες της, ο άνθρωπος δεν μπορεί να είναι ελεύθερος, δεν μπορεί να κατευθύνει τον εαυτό του και θα παραμείνει πάντοτε σκλάβος και παιχνίδι των δυνάμεων που ενεργούν επάνω του.

Να γιατί, σε όλες τις αρχαίες διδασκαλίες, η πρώτη απαίτηση στο ξεκίνημα του δρόμου για τη λύτρωση ήταν το "γνώθι σ' αυτόν".

Π. Ντ. Ουσπένσκι, Αναζητώντας τον Κόσμο του Θαυμαστού

Η Ποιοτική Διάσταση

Η φύση και η ποιότητα της ανθρώπινης εμπειρίας προσδιορίζονται επακριβώς από τη θέση τους σε μια ανιούσα και κατιούσα κλίμακα ενεργειών διαφορετικής έντασης. Αυτό σημαίνει ότι ακόμη κι αν η ζωή είναι στην πιο άξεστη μορφή της, υπάρχει μια διαδικασία μέσω της οποίας το τραχύ μπορεί να γίνει πιο εξευγενισμένο, κι αυτή η διαδικασία δεν συντελείται στην τύχη.

(.) Μια αλήθεια αποκτά νόημα και βεβαιότητα μόνο αν την έχεις βάλει σε δοκιμασία, την έχεις ανακαλύψει εκ νέου και την έχεις αποδείξει βήμα προς βήμα μέσα από τη δική σου εμπειρία.

Η Εργασία του Γκουρτζίεφ είναι μια σχολή με τη γνήσια έννοια της λέξης, μια αληθινή εσωτερική παράδοση.

Η «παράδοση» έχει ένα διαφορετικό νόημα από τη στείρα προσήλωση στο παρελθόν. . Δεν μου ήταν δύσκολο να δεχτώ ότι μια παράδοση που έχει τραφεί με αποκαλύψεις αιώνων και έχει μορφοποιηθεί με πολύ κόπο, πρέπει να μελετάται και να γίνεται αποδεκτή με ταπεινότητα και άγνοια. Καθήκον του μαθητή είναι να ακούει και να μαθαίνει. Του προτείνεται ένας δρόμος, κι αυτός έχει το προνόμιο να είναι ελεύθερος να τον ακολουθήσει - όχι να κάνει κριτική και να επινοεί το δικό του μονοπάτι. Αυτό κατ' εξοχήν είναι το νόημα της μύησης.

Το να ακολουθείς μια διαδικασία δεν σημαίνει μόνο να ακούς και να υπακούς πειθήνια. Δεν αρκεί ο παθητικός σεβασμός. Παθητικότητα και ενεργητικότητα είναι εξίσου αναγκαίες και αναφέρονται και οι δυο σε πολύ έντονες καταστάσεις οι οποίες δεν έχουν καμία σχέση με τη χονδροειδή αντίθεση που υπονοούν αυτές οι δυο λέξεις.

Η γνήσια προσωπική αναζήτηση αρχίζει όταν συνειδητοποιήσει κανείς πως, για να κάνει την πορεία του αληθινή, δεν έχει άλλη επιλογή παρά να την ανακαλύψει εξαρχής βήμα προς βήμα, χωρίς να δέχεται τίποτα ως αληθές μέχρι να επαληθευτεί από τη δική του εμπειρία.

Πρέπει να ξεκινήσω από το μηδέν, να αδειάσω ένα χώρο μέσα μου και να παλέψω με κόπο να ξαναχαράξω στο δικό μου οργανισμό ολόκληρο το ταξίδι του πρώτου αναζητητή που άνοιξε το δρόμο.

Πήτερ Μπρουκ

 

Ένα Μήνυμα Ελπίδας

Ο σύγχρονος άνθρωπος έχει μια τελείως φανταστική εικόνα όσον αφορά τον εαυτό του, την οποία κυρίως «χτίζει» με τη σκέψη του. Η εικόνα αυτή όμως ελάχιστη σχέση έχει με την πραγματικότητα, με αυτό δηλαδή που ο άνθρωπος πραγματικά είναι. Οι ιδέες λοιπόν που ανέπτυξε ο  Γκουρτζίεφ στοχεύουν, αρχικά, στην αποδόμηση ακριβώς αυτής της φανταστικής εικόνας του εαυτού.

Παρόλα αυτά, η διδασκαλία του Γκουρτζίεφ στηρίζεται σε μία βασική παραδοχή: η ατομική εξέλιξη του ανθρώπου είναι εφικτή. Από την αρχή, λοιπόν, το μήνυμα που μας μεταφέρει είναι ένα μήνυμα ελπίδας, ένα μήνυμα για τη δυνατότητα της ουσιαστικής ανάπτυξης του ανθρώπου, της πραγματικής ανάπτυξης των εν υπνώσει ιδιοτήτων του.

Μας λέει ότι η Φύση, από μόνη της, χωρίς τη συνειδητή συμμετοχή μας, αναπτύσσει τον κάθε άνθρωπο μέχρι ένα ορισμένο επίπεδο, που θα ονομάζαμε «νοήμον ζώο», μια και αυτό που ξεχωρίζει τους ανθρώπους από τα ζώα είναι η δύναμη της σκέψης.

Λειτουργώντας σε αυτό το επίπεδο εξέλιξης οι άνθρωποι κάνουν πολέμους ή ειρήνη, συνάπτουν συμφωνίες, κλείνουν δουλειές, ερωτεύονται, δημιουργούν, γράφουν φιλοσοφία και ποίηση, κάνουν μεγάλες ανακαλύψεις, κυβερνούν χώρες κοκ. Όλοι όμως γνωρίζουμε ότι παρά την «εξέλιξη» και τα σπουδαία επιτεύγματά μας, ο κόσμος στον οποίο ζούμε είναι ένα «απέραντο φρενοκομείο».

Ο Γκουρτζίεφ  επισημαίνει ότι αν ένας άνθρωπος επιθυμεί να ξεπεράσει αυτή την κατάσταση και νιώθει την ανάγκη για μια ανάπτυξη πέρα από αυτό το επίπεδο, τότε αυτό μπορεί να συμβεί μόνο αν συμπεριλάβει στη διαδικασία ένα συνειδητό και νοήμον μέρος  του εαυτού του.

Αυτή η διαδικασία, που έχει ουσιαστικά να κάνει με την ανάπτυξη των εν υπνώσει δυνατοτήτων του, μπορεί να συγκριθεί με ένα  ψυχολογικό ταξίδι που ξεκινάει πάντα από το σημείο στο οποίο βρίσκεται κανείς. Δεν μπορούμε να ξεκινήσουμε από πουθενά αλλού.

Το πρόβλημα όμως είναι ότι οι περισσότεροι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν πού βρίσκονται. Ζουν σε έναν φανταστικό κόσμο σχετικά με τις ικανότητες που έχουν αναπτύξει στη ζωή τους. Αυτές οι φαντασιώσεις έχουν διεισδύσει πολύ βαθιά μέσα τους και έχουν γίνει αναπόσπαστο τμήμα του ψυχισμού τους επηρεάζοντας το σύνολο των λειτουργιών τους.

Στ. Ελμάζης

 

Η Ανθρώπινη Σκλαβιά

Οι άνθρωποι ζουν μέσα στη σκλαβιά, αλλά για να καταλάβουμε την αιτία αυτής της σκλαβιάς, αρκεί να δούμε πώς ζουν οι άνθρωποι, τι αποτελεί το σκοπό της ύπαρξής τους, ποιο είναι το αντικείμενο των επιθυμιών τους, των παθών και των φιλοδοξιών τους, τι σκέφτονται, για ποια πράγματα μιλάνε, τι υπηρετούν και τι λατρεύουν.

Σκεφτείτε πού ξοδεύονται τα λεφτά της πολιτισμένης ανθρωπότητας στην εποχή μας - ακόμη κι αν αφήσουμε κατά μέρος τον πόλεμο, που απαιτεί το υψηλότερο τίμημα και όπου συμμετέχουν ολόκληρα πλήθη. Αν σκεφτούμε για λίγο αυτά τα ζητήματα, γίνεται φανερό ότι η ανθρωπότητα, έτσι όπως είναι τώρα, με τα σημερινά της ενδιαφέροντα, δεν μπορεί να περιμένει τίποτε το διαφορετικό από αυτό που έχει.

(.) Η ανθρωπότητα είναι η εικόνα του ανθρώπου. Μπορούμε να πούμε ότι παρατηρούμε στη ζωή μια υπεροχή των πιο υγιών στοιχείων; Αν συγκρίνουμε την ανθρωπότητα με έναν άνθρωπο βλέπουμε πολύ καθαρά την ανάπτυξη του ψεύτικου, του δήθεν, σε βάρος του φυσικού, του πραγματικού.

(.) Ο σημερινός πολιτισμός έχει ανάγκη από αυτόματα. Και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι άνθρωποι χάνουν τις επίκτητες ιδιότητες της ανεξαρτησίας τους και μετατρέπονται σε αυτόματα, σε μηχανές.

Είναι αδύνατον να πει κανείς πού βρίσκεται το τέλος σε όλα αυτά και πού η διέξοδος - ή αν υπάρχει τέλος και διέξοδος. Ένα μόνο είναι βέβαιο, ότι η σκλαβιά του ανθρώπου αυξάνει όλο και πιο πολύ. Ο άνθρωπος γίνεται ένας πρόθυμος σκλάβος. Δεν χρειάζεται πια αλυσίδες. Αρχίζει να αγαπάει τη σκλαβιά του, να είναι περήφανος γι' αυτήν. Κι αυτό είναι το πιο τρομερό πράγμα που μπορεί να συμβεί σε έναν άνθρωπο.

Γ. Ι. Γκουρτζίεφ

 

Γνώση και είναι

Ο άνθρωπος αναπτύσσεται πάνω σε δύο γραμμές, τη γραμμή της γνώσης και την γραμμή του είναι. Στη σωστή εξέλιξη, η γραμμή της γνώσης και η γραμμή του «είναι» προχωρούν ταυτόχρονα και παράλληλα, βοηθώντας η μια την άλλη. Αλλά αν η γραμμή της γνώσης ξεπεράσει πολύ την γραμμή του «είναι», ή αν γραμμή του «είναι» ξεπεράσει την γραμμή της γνώσης, η ανάπτυξη του ανθρώπου δεν γίνεται ομαλά και αργά ή γρήγορα πρέπει να σταματήσει.

Οι άνθρωποι καταλαβαίνουν τι θα πει «γνώση». Και αναγνωρίζουν  ότι είναι δυνατόν να υπάρχουν διαφορετικά επίπεδα γνώσης. Καταλαβαίνουν ότι η γνώση μπορεί να είναι κατώτερη ή ανώτερη, δηλαδή αυτής ή της άλλης ποιότητας. Αλλά δεν το καταλαβαίνουν αυτό, όταν πρόκειται για το «είναι». Γι' αυτούς «είναι» σημαίνει απλώς «ύπαρξη», που το αντίθετό της είναι η «ανυπαρξία». Δεν καταλαβαίνουν ότι το «είναι» ή η ύπαρξη, μπορεί να είναι διαφορετικών επιπέδων και κατηγοριών. Αυτό ακριβώς δεν αντιλαμβάνονται οι άνθρωποι. Δεν καταλαβαίνουν ότι η γνώση εξαρτάται από το είναι. Και όχι μόνο δεν το καταλαβαίνουν, αλλά ούτε θέλουν να το καταλάβουν. Πιστεύεται, ιδιαίτερα στον Δυτικό πολιτισμό, ότι ένας άνθρωπος μπορεί να κατέχει μεγάλη γνώση, να είναι, λόγου χάρη, μεγάλος επιστήμονας, μεγάλος εφευρέτης, να προωθεί την επιστήμη και ταυτόχρονα, να είναι και να έχει το δικαίωμα να είναι μικροπρεπής, εγωιστής, στριμμένος, τσιγκούνης, φθονερός, ματαιόδοξος, αφελής και αφηρημένος. Πιστεύεται ότι ένας καθηγητής πρέπει πάντοτε να ξεχνάει κάπου την ομπρέλα του.

Το πιο χαρακτηριστικό γνώρισμα του σύγχρονου ανθρώπου είναι η απουσία ενότητας μέσα του και, επίσης, το γεγονός ότι δεν έχει μέσα του ούτε ίχνος από εκείνες τις ιδιότητες που του αρέσει ιδιαίτερα να αποδίδει στον εαυτό του: «καθαρή συνειδητότητα», «ελεύθερη θέληση», ένα «μόνιμο Εγώ» και την «ικανότητα να πράττει». Μπορεί να ξαφνιαστείτε αν σας πω ότι το κύριο γνώρισμα του «είναι» του σύγχρονου ανθρώπου, που εξηγεί όλες τις άλλες ελλείψεις του, είναι ο ύπνος.

Απόσπασμα απο το "Αναζητώντας τον κόσμο του Θαυμαστού"

Π.Ν.Ουσπένσκι

Ο άνθρωπος δεν έχει ατομικό "Εγώ"

Ο άνθρωπος δεν έχει μόνιμο και αμετάβλητο Εγώ. Κάθε σκέψη, κάθε διάθεση, κάθε επιθυμία, κάθε αίσθηση, λέει «εγώ». Και κάθε φορά, φαίνεται να θεωρούμε σαν δεδομένο ότι αυτό το «εγώ» ανήκει στο Σύνολο, σ' ολόκληρο τον άνθρωπο και ότι μια σκέψη, μια επιθυμία, μια αντιπάθεια, την εκφράζει αυτό το Σύνολο. Στην πραγματικότητα, αυτή η υπόθεση είναι τελείως αβάσιμη. Η κάθε σκέψη και η κάθε επιθυμία του ανθρώπου, εμφανίζεται και ζει τελείως ξεχωριστά και ανεξάρτητα από το Σύνολο. Και το Σύνολο ποτέ δεν εκφράζεται, για τον απλούστατο λόγο ότι, υπό την ιδιότητά του αυτή, έχει μόνο υλική υπόσταση, σαν ένα πράγμα, και υπάρχει αφηρημένα, σαν μία ιδέα. Ο άνθρωπος δεν έχει ατομικό Εγώ. Στη θέση του, υπάρχουν εκατοντάδες και χιλιάδες ξεχωριστά, μικρά εγώ, που τις περισσότερες φορές, δεν γνωρίζονται μεταξύ τους, που ποτέ δεν έρχονται σε επαφή ή που αντίθετα, είναι εχθρικά μεταξύ τους, αποκλείουν το ένα το άλλο και είναι ασυμβίβαστα. Κάθε λεπτό, κάθε στιγμή, ο άνθρωπος λέει ή σκέφτεται «εγώ». Και κάθε φορά, το εγώ του είναι διαφορετικό. Μόλις τώρα ήταν μία σκέψη, λίγο μετά είναι μια επιθυμία, ύστερα μια αίσθηση, σε λίγο μια άλλη σκέψη, κι αυτό συνεχίζεται χωρίς τελειωμό.

Η αλληλοδιαδοχή των εγώ, η αδιάκοπη και ολοφάνερη προσπάθειά τους για να επικρατήσουν, ρυθμίζεται από τυχαίες εξωτερικές επιδράσεις. Δεν υπάρχει τίποτα μέσα στον άνθρωπο ικανό να ελέγξει αυτή την αλλαγή των «εγώ», κυρίως γιατί ο άνθρωπος δεν την προσέχει, δεν την γνωρίζει. Ζει πάντοτε στο τελευταίο του εγώ.

Και κάθε ξεχωριστό, μικρό «εγώ» είναι σε θέση να ιδιοποιείται το όνομα του Συνόλου, να ενεργεί στο όνομα του Συνόλου, να συμφωνεί ή να διαφωνεί, να δίνει υποσχέσεις, να παίρνει αποφάσεις, που ένα άλλο εγώ ή το Σύνολο θα είναι υποχρεωμένο να εκτελέσει. Έτσι εξηγείται το γεγονός ότι οι άνθρωποι παίρνουν τόσο συχνά αποφάσεις και τις εκτελούν τόσο σπάνια.

Αποτελεί τραγωδία του ανθρώπινου όντος, το ότι οποιοδήποτε ασήμαντο εγώ έχει το δικαίωμα να υπογράφει επιταγές και γραμμάτια, και ο άνθρωπος, δηλαδή το Σύνολο, είναι υποχρεωμένο να τα εξοφλεί. Έτσι, περνάμε ολόκληρη ζωή, εξοφλώντας τα γραμμάτια των μικρών, τυχαίων εγώ.

Π.Ν.Ουσπένσκι

Σχετικά με την Εργασία του Γκουρτζίεφ

«Οι  δυνατότητες του  ανθρώπου είναι  πολύ  μεγάλες. Δεν  μπορείτε  καν  να φανταστείτε τι είναι  δυνατόν ένας

άνθρωπος να καταφέρει. Όμως ο  άνθρωπος κοιμάται και τίποτε δεν μπορεί να γίνει στον ύπνο. Στη συνειδητότητα

ενός   κοιμισμένου ανθρώπου,  οι ψευδαισθήσεις του,  τα ''όνειρά''  του είναι  ανακατεμένα  με την πραγματικότητα.

Ζει σε έναν υποκειμενικό κόσμο και δεν μπορεί να ξεφύγει από αυτόν. Αυτός είναι και ο λόγος που δεν μπορεί ποτέ

να κάνει χρήση όλων των δυνάμεων που κατέχει, όπως επίσης που ζει σε ένα τόσο μικρό μέρος του εαυτού του.»

Γ. Ι. Γκουρτζίεφ

Η  διδασκαλία  του  Γκουρτζίεφ  ή  Εργασία (στον εαυτό) όπως έχει επικρατήσει  να λέγεται διεθνώς, συνεχίζεται να

εφαρμόζεται  μέχρι  σήμερα  στην  αυθεντική της  μορφή  από  συγκεκριμένες ομάδες ανθρώπων σε  ολόκληρο τον

κόσμο.Αποσκοπεί στην αφύπνιση του ανθρώπου -όσον αφορά  τον αληθινό του προορισμό- και στην  ανάπτυξη των

κρυμμένων του δυνατοτήτων.

Για να ακολουθήσει  κανείς το δρόμο που προτείνει ο Γκουρτζίεφ, χρειάζεται να μην πιστεύει τίποτε μέχρι  να μπορεί

να το  επιβεβαιώσει ο ίδιος με τη δική του άμεση  εμπειρία.Πρόκειται  για  έναν δρόμο μέσα στη ζωή, όπου τα πάντα

(βαθμιαία, γιατί δεν μπορούν όλα να γίνουν αμέσως) πρέπει να τεθούν υπό ερώτηση:οι πεποιθήσεις που έχει κανείς,

οι ιδέες, οι στάσεις του, και εν γένει όλη του η αντίληψη και άποψη για τη ζωή του ανθρώπου στη Γη.

Ο Γκουρτζίεφ αποτύπωσε τη διδασκαλία του σε τρεις μορφές:Ιδέες (γραπτά και προφορικά),Κινήσεις-Ιεροί Χοροί και

Μουσική.Κι αυτό γιατί,όλα τα μέρη που αποτελούν το ανθρώπινο ον,πρέπει να αγγιχτούν με το μοναδικό τρόπο, που

είναι  κατάλληλος για  το  καθένα τους, προκειμένου  η προσδοκώμενη εσωτερική ανάπτυξη να είναι ολόπλευρη και

αρμονική.

Έτσι  ο  Γκουρτζίεφ  πρόσφερε  μια  ποικιλία  εσωτερικής  τροφής: ιδέες  για  το  νου, ειδικές  ασκήσεις και χορούς

ταυτόχρονα για  το  νου  και  το  σώμα, και  μουσική  για  την  αφύπνιση  και  ορθή ανάπτυξη του  συναισθήματος,

με σκοπό  ο μαθητής-ακροατής  να έρθει σε πιο  στενή επαφή με την ουσιαστική του φύση, με  ένα  άλλο  ανώτερο

επίπεδο.Αυτό το είδος ιερής ή αντικειμενικής μουσικής, ο Γκουρτζίεφ το ανακάλυψε σε  απομακρυσμένα μοναστήρια

και αρχαίες εσωτερικές  σχολές  της Ανατολής.Κατάφερε να το μελετήσει και να το  μεταφέρει αργότερα στη Δύση,

όπου  με  τη  βοήθεια  του  σπουδαίου  Ρώσου  συνθέτη  και  μαθητή  του Τόμας ντε Χάρτμαν, έγινε κατορθωτό να

καταγραφεί και να διασωθεί.

Η  μουσική των Γκουρτζίεφ/ντε Χάρτμαν, όπως έχει μείνει να ονομάζεται μέχρι σήμερα,καλύπτει ένα μεγάλο φάσμα

ήχων,ρυθμών και παραδόσεων, το οποίο συντίθεται από τέσσερις μεγάλες κατηγορίες:

1. Μουσική από τις Λαϊκές Παραδόσεις των Λαών της Ανατολής

2. Μουσική των Σούφι, των Σαγίντ και των Δερβίσηδων

3. Ιεροί Ύμνοι και Προσευχές από διάφορες Παραδόσεις

4. Μουσική για τις Κινήσεις και τους Ιερούς Χορούς

 

Μια Νέα Ζωή

Οι  ιδέες είναι σαν ένα κάλεσμα, ένα  κάλεσμα προς έναν άλλο κόσμο, μια  φωνή που γνωρίζει και που μπορεί να μας

δείξει το δρόμο.Αλλά ο μετασχηματισμός του ανθρώπινου όντος απαιτεί κάτι περισσότερο.Μπορεί να πραγματοποιηθεί

μόνο  αν υπάρξει μια πραγματική συνάντηση ανάμεσα στη συνειδητή δύναμη  που κατέρχεται και στην ολοκληρωτική

αφοσίωση που της ανταποκρίνεται. Αυτό επιφέρει την ένωση.

Τότε  μπορεί  να  εμφανιστεί  μια  νέα  ζωή μέσα  σε ένα  πλαίσιο από συνθήκες που μόνο  κάποιος ο οποίος διαθέτει

αντικειμενική συνειδητότητα είναι σε θέση να δημιουργήσει και να αναπτύξει.

Όμως για να το καταλάβει κανείς αυτό, πρέπει να έχει περάσει μέσα από όλες τις φάσεις αυτής της ανάπτυξης.Χωρίς

μια τέτοια εμπειρία και κατανόηση, η Εργασία θα χάσει την αποτελεσματικότητά της και οι συνθήκες  θα ερμηνευτούν

λανθασμένα. Δεν θα παρουσιαστούν την κατάλληλη στιγμή, οπότε οι καταστάσεις και οι προσπάθειες θα παραμείνουν

στο επίπεδο της συνηθισμένης ζωής και θα επαναλαμβάνονται άσκοπα.

Ζαν ντε Σάλτσμαν

Πηγή

English Version

ΚΕΝΤΡΟ ΓΚΟΥΡΤΖΙΕΦ