Τρίτη 22 Μαρτίου 2011

Το νοητικό σώμα και οι σκεπτομορφές - Τορκόμ Σαραϊνταριάν


Σύμφωνα με την Αρχαία Σοφία, το νοητικό σώμα αποτελείται από τα εξής μέρη:
  1. Τη λεπτή ουσία, ηλεκτρική στη φύση της, που χρησιμοποιείται για τη δόμηση σκεπτομορφών.
  2. Τον Ηλιακό Άγγελο, το Στοχαστή.
  3. Τις διάφορες σκεπτομορφές, που σαν μικροσκοπικά σύννεφα κινούνται στην ατμόσφαιρα του νου.
  4. Ένα κέντρο στο νου απ’ όπου ακτινοβολούν εννιά πέταλα ενέργειας, αν ο άνθρωπος πλησιάζει την τρίτη μεγάλη διεύρυνση συνείδησης.
  5. Ένα φωτεινό μαργαριτάρι, το νοητικό μόνιμο άτομο.
Η νοητική ουσία διαιρείται σε εφτά διαδοχικούς κραδασμούς που ο καθένας τους ονομάζεται πεδίο. Κάθε πεδίο έχει τη δική του λειτουργία. Καθώς ο άνθρωπος προοδεύει, δομεί και στη συνέχεια χρησιμοποιεί ανώτερα νοητικά επίπεδα, επειδή η ουσία των ανωτέρων επιπέδων είναι πιο κατάλληλη για το σχηματισμό υψηλών ιδεών με μεγαλύτερη σαφήνεια.

Ο Στοχαστής μέσα μας είναι ο Ηλιακός Άγγελος. Τα αποκρυφιστικά βιβλία μας λένε πως ο Ηλιακός Άγγελος βρίσκεται σε βαθύ διαλογισμό. Αυτό σημαίνει ότι σ κ έ φ τ ε τ α ι. Σκέψη είναι μία διαδικασία επικοινωνίας με ανώτερες σφαίρες και μια διαδικασία αφομοίωσης και διερμήνευσης της Θέλησης ή του Σκοπού που προσεγγίστηκε μ’ αυτό τον τρόπο.

Πιστεύουμε πως κάθε άνθρωπος σκέφτεται. Αυτό δεν είναι αληθινό στην πλειοψηφία των ανθρώπων. Στοχαστές είναι εκείνοι οι άνθρωποι που έχουν υψώσει την εστία της συνείδησής τους στο επίπεδο του Ηλιακού Αγγέλου και είναι σε θέση να συλλαμβάνουν τις εκφράσεις του Ηλιακού Αγγέλου, να τις απορροφούν και έπειτα να σχηματίζουν νέες σκεπτομορφές για να αντιμετωπίσουν τις ανάγκες τους. Τέτοιοι άνθρωποι μπορούν σιγά-σιγά να εισέλθουν στο φως του Ηλιακού Αγγέλου, να μεταδώσουν και να συνεισφέρουν τη σκέψη τους, ή να κάνουν ερωτήσεις και να λάβουν απαντήσεις σύμφωνα με το περιβάλλον τους, με τις συνθήκες της εκπαίδευσής τους, με τη δεκτικότητα του νοητικού τους σώματος και την ευαισθησία του εγκεφάλου τους. Οι περισσότεροι άνθρωποι αναμασούν τις σκέψεις άλλων ή δημιουργούν «νέες» σκέψεις αναμιγνύοντας τις σκέψεις άλλων, σχηματίζοντας μια νέα μορφή απ’ αυτές. Είναι καταναλωτές.

Οι σκέψεις είναι αντικείμενα. Έχουν υπόσταση. Έχουν τη δική τους μορφή, χρώμα και διάρκεια ζωής. Είναι μαγνητικές, δυναμικές, ή επιφανειακές και αδύναμες. Όταν μια ιδέα ή μια παρόρμηση ή μια ακτίνα φωτός, προερχόμενη από τα ανώτερα επίπεδα συνείδησης, λαμβάνει μορφή, γίνεται ένα ουσιαστικό αντικείμενο μέσα ή γύρω στη νοητική σφαίρα. Μερικές απ’ αυτές τις σκεπτομορφές ταξιδεύουν με μεγάλη ταχύτητα. Μερικές απ’ αυτές διατηρούν την ταυτότητά τους. Άλλες συγχωνεύονται με παρόμοιες σκεπτομορφές και εξαφανίζονται. Άλλες χάνουν την ύπαρξή τους προσβαλλόμενες από αντίθετες σκεπτομορφές και διαλύονται σαν σαπουνόφουσκες.

Μερικές απ’ αυτές τις σκεπτομορφές έχουν έναν προορισμό΄ ταξιδεύουν στο χώρο και παρασύρονται προς τα κάτω, αν υπάρχει κάποια μαγνητική έλξη από ένα νου. Άλλες απ’ αυτές συσσωρεύονται και σχηματίζουν ένα μεγάλο σύννεφο καταστροφής, ή ειρήνης και αγάπης. Κάθε σκέψη συνεισφέρει στο καλό ή στο κακό.

Η ατμόσφαιρα της υφηλίου είναι γεμάτη με αναρίθμητες σκεπτομορφές διαφορετικού μεγέθους, πυκνότητας και χρώματος. Είναι φορτισμένες με διαφορετικό είδος ενέργειας και κινητήριας δύναμης και είναι τρομερά ενεργητικές.

Όλα αυτά τα στρώματα σκεπτομορφών στην ατμόσφαιρα του πλανήτη είναι σαν ένας πλανητικός πίνακας διακοπτών. Απαντήσεις, ανταποκρίσεις και επικοινωνίες λαμβάνουν χώρα αυτόματα κατ’ απαίτηση μιας ή πολλών ανθρώπινων διανοιών.

Οι περισσότερες από τις σκεπτομορφές που έχουν ίδια ουσία συνδέονται ηλεκτρικά μεταξύ τους. Μπορούν να σχηματίσουν μια δεξαμενή «ιδεών» για κείνους τους ανθρώπους που είναι σε θέση να συντονιστούν με μια απ’ αυτές και βαθμιαία μπορεί να κυριαρχηθούν απ’ αυτή.

Αν ένας άνθρωπος βρίσκεται σε ανώτερα επίπεδα του νοητικού πεδίου έρχεται σε επαφή με τα σπάνια «νέφη αναγνωρίσιμων πραγμάτων» και αντλεί μεγάλο κάλλος και σοφία απ’ αυτά. Αυτά τα τηλεπαθητικά νέφη δημιουργούνται από τα οράματα, τη σοφία και τις διεισδυτικές σκέψεις εξελιγμένων στοχαστών. Ένας άνθρωπος μπορεί ακόμα να έλθει και σε επαφή τηλεπαθητικά με τέτοιους εξελιγμένους στοχαστές μέσω σκεπτοκυμάτων και να αντλήσει μεγάλη έμπνευση απ’ αυτούς.

Σε ακόμα ανώτερα επίπεδα, έχουμε μεγαλύτερες ωραιότητες δημιουργημένες από τους θείους ενορατικούς και σε σπάνιες περιπτώσεις ο άνθρωπος έρχεται σ’ επαφή μ’ αυτές μέσω προχωρημένου διαλογισμού και θεωρίας.

Στα κατώτερα στρώματα έχουμε σκοτεινά νέφη σκεπτομορφών μίσους, ζηλοτυπίας και χωριστικότητας. Αυτές είναι εύκολα προσιτές σε κείνους που έχουν παρόμοιες τάσεις.

Ένας άνθρωπος που ενδίδει σε τέτοιες τάσεις δημιουργεί στην αύρα του ένα σταθμό λήψης γι’ αυτές τις σκεπτομορφές και τελικά το σκοτεινό στρώμα σκεπτομορφών τον ελέγχει και τον καταλαμβάνει μετατρέποντάς τον σε μια άμεση προφυλακή γι’ αυτά τα εγκληματικά κύματα.

Το πράγμα μπορεί να χειροτερεύσει αν ο δέκτης είναι μια ομάδα ή ένα έθνος. Σε τέτοιες περιπτώσεις οι σκοτεινές δυνάμεις εκμεταλλεύονται αυτή την επικοινωνία και διοχετεύουν το δηλητήριό τους σ’ αυτή και ο μεσάζων γίνεται πραγματικό θύμα των αρνητικών σκεπτομορφών του.

Ο κίνδυνος δεν ισχύει για κείνους που είναι ακόμα νοητικά αδρανείς. Ισχύει για κείνους που εκπαιδεύουν το νου τους και πολώνονται νοητικά.

Καθώς η ανθρώπινη φυλή εξελίσσεται νοητικά, είναι επιτακτικό να λάβουμε τα μέτρα μας για να πειθαρχήσουμε το νου μας και να τον κάνουμε διαβιβαστή του φωτός, πηγή δημιουργικής ενέργειας που μ’ αυτή θα είναι δυνατόν να χτιστούν γέφυρες ανάμεσα στους ανθρώπους, ανάμεσα στα έθνη, και ανάμεσα στον πλανήτη μας και σε μακρινούς κόσμους.

Αυτό δεν είναι ένα εύκολο έργο. Ο νους είναι σαν τον υδράργυρο. Προσπαθείτε να τον κρατήσετε με τα δάχτυλά σας, αλλά διαφεύγει και κυλάει σε σταγόνες. Όμως αν αρχίσετε να τον ελέγχετε και να τον εστιάζετε στο μεγαλύτερο φως του Ηλιακού Αγγέλου, θα γίνετε ένας οδηγός, ένας άνθρωπος, μια πηγή κάλλους, υγείας, χαράς, ειρήνης και μια χρυσή γέφυρα μεταξύ ανθρώπου και απείρου.

Ένας μεγάλος σοφός είπε κάποτε: «Είναι γιορτή για μας κάθε φορά που μια τέλεια κατεύθυνση σκέψης προβάλλεται στη σφαίρα της αόρατης ύπαρξης» (Agni yoga society-Καρδιά). «Η σκέψη για τους ανώτερους κόσμους είναι αποδεδειγμένα η καλύτερη αντιτοξίνη. Οι υψηλές σκέψεις όχι μόνο επηρεάζουν τη νευρική ουσία, αλλά και καθαρίζουν το αίμα» (Agni yoga society-Αum).

Διαλογισμός είναι η διαδικασία της ορθής και καθαρής σκέψης. Είναι η επιστήμη του νου. Μέσω του διαλογισμού το τρεμοσβήνον φως του ανθρώπινου νου δυναμώνει και γίνεται μια ακτινοβόλα ακτίνα μεγάλης λαμπρότητας.

Σ’ αυτή την ατραπό της αιώνιας ανθοφορίας, το εξελισσόμενο ανθρώπινο ον περνάει μέσα από διάφορες κατηγορίες δυσκολιών και ανάπτυξης.

Μερικοί από τους πασίγνωστους Διδασκάλους μάς λένε ότι:

«Είναι δύσκολο να διατηρηθεί μια ακριβής ισορροπία ανάμεσα στην ψυχή και στην προσωπικότητα όταν το πνευματικό ερέθισμα είναι αδιάκοπα υψηλό. Η εισροή της ψυχικής δύναμης στην προσωπική ζωή είναι σαν το φως του ήλιου σ’ έναν κήπο. Βγαίνουν λουλούδια, αλλά και αγριόχορτα» (Αλίκη Μπαίηλυ, Μαθητεία στην Νέα Εποχή).

«Υπάρχει ένας παράξενος νόμος στον αποκρυφισμό... μόλις κάποιος δεσμευτεί σαν «δόκιμος» επακολουθούν ορισμένα απόκρυφα αποτελέσματα. Απ’ αυτά το πρώτο είναι η εμφάνιση κάθε κρυμμένου στη φύση του ανθρώπου: τα σφάλματα, οι συνήθειες, οι ιδιότητες, ή οι υποταγμένες επιθυμίες, καλές, κακές ή ουδέτερες» (Ε.Π.Μπλαβάτσκυ, Η Μυστική Δοξασία).

«Ευλογημένα ας είναι τα εμπόδια, αφού μέσω αυτών αναπτυσσόμαστε» (Agni yoga society, Φύλλα από τον Κήπο του Μορύα).

«Εξέλιξη είναι ένας αιώνιος κύκλος του γίγνεσθαι» (Ε.Π.Μπλαβάτσκυ, Η Μυστική Δοξασία).

«Η βασική δοξασία της εσωτερικής φιλοσοφίας δε δέχεται «προνόμια» ή ειδικά χαρίσματα στον άνθρωπο, εκτός από κείνα που αποκτούνται από το δικό του Εγώ μέσω προσωπικών προσπαθειών και τη χάρη που αποκτάται μέσω μιας μεγάλης σειράς μετεμψυχώσεων και επανενσαρκώσεων» (Ε.Π.Μπλαβάτσκυ, Η Μυστική Δοξασία).

Υπάρχει ένας όμορφος στίχος στην Μπάγκαβαντ Γκίτα: «Έχοντας διαπεράσει όλο αυτό το σύμπαν με ένα τμήμα του εαυτού μου – παραμένω».

Το τ μ ή μ α είναι η ανθρώπινη ψυχή, ο πεσμένος Σπινθήρας μέσα στα σώματα. Είναι ο αιώνιος προσκυνητής που αντιμετωπίζει και δοκιμάζει όλη την τριβή στην Ατραπό της επιστροφής. Είναι αυτός που έχει ταυτιστεί με τους φορείς του, που μέσω αυτών διευρύνει τη συνείδησή του και απολυτρώνει την ύλη των φορέων του.

Το μέρος που παραμένει ποτέ δεν ταυτίζεται με τους φορείς, αλλά μένει εκεί στο δικό του υψηλό επίπεδο ύπαρξης, σαν Σιωπηλός Παρατηρητής και σαν ένα Αιώνιο Φως. Το τ μ ή μ α που ονομάζεται ανθρώπινη ψυχή είναι η αντανάκλαση της εσωτερικής λαμπρότητας, συγχωνευμένη με την ύλη των κατώτερων σωμάτων που αποτελούν τον κατώτερο εαυτό.

Κατά τη διάρκεια των αιώνων αυτό το τ μ ή μ α εργάζεται μέσα στο φυσικό σώμα αντιμετωπίζοντας τις ανάγκες αυτού του σώματος. Έπειτα αρχίζει να δραστηριοποιείται στο συναισθηματικό σώμα και αυτή η δραστηριότητα εκδηλώνεται σαν βίαιες συγκινήσεις, ισχυρές επιθυμίες και παρορμήσεις. Ένας στενότερος δεσμός αρχίζει να δημιουργείται ανάμεσα στο φυσικό και στο συναισθηματικό σώμα. Οι αιώνες περνούν και το τμήμα ανατείνει υψηλότερα στο νοητικό πεδίο και εκεί αρχίζει σιγά-σιγά ο φόβος, το μίσος, και η διάκριση αρχίζει και επηρεάζει τρομερά τα κατώτερα σώματα. Καθώς συνεχίζει η νοητική ανάπτυξη, δημιουργείται μια στενότερη ευθυγράμμιση μέσα στα τρία σώματα και ο άνθρωπος γίνεται μια προσωπικότητα. Αυτό σημαίνει πως έχει ένα σώμα, έναν οργανωμένο συναισθηματικό κόσμο και έναν καλλιεργημένο νου. Όμως αυτό δε σημαίνει πως το άτομο είναι απαλλαγμένο από θυμαπάτες και πλάνες. Πιθανόν για πολλούς, πολλούς αιώνες το άτομο να έζησε μια πολύ ιδιοτελή ζωή, εκμεταλλευόμενο όλο το περιβάλλον του και τις περιστάσεις προς όφελος του χωριστικού εαυτού του. Αλλά το πράγμα δε σταματάει εκεί, γιατί το ανώτερο μέρος του, ο Αιώνιος Μαγνήτης, τον τραβάει πίσω στον Οίκο του. Έτσι η έφεσή του αυξάνεται και όταν η νοητική του ζωή είναι αρκετά δραστήρια, χτίζει μια λεπτή γέφυρα προς το διαισθητικό επίπεδο.

Σε όλο αυτό το ταξίδι επιστροφής στο σπίτι ο αιώνιος προσκυνητής, το τ μ ή μ α, αντιμετωπίζει πολυάριθμα προβλήματα και εμπόδια που τον κάνουν πιο άγρυπνο και αποκτάει βαθύτερες και υψηλότερες εφέσεις.

Πρώτον έχει τα φυσικά του προβλήματα. Καθώς το σώμα του αναπτύσσεται και φτάνει στο πρότυπο του αιθερικού του σώματος, περνάει πολλές κρίσεις. Για παράδειγμα, αντιμετωπίζει τα προβλήματα της οδοντοφυΐας, προβλήματα με διάφορους αδένες, προβλήματα της κυκλοφορίας του αίματος κλπ. Αυτά και διάφορα άλλα προβλήματα δείχνουν πότε το τ μ ή μ α αρχίζει να χρησιμοποιεί και να οργανώνει το συναισθηματικό σώμα και να το ευθυγραμμίζει με το φυσικό. Σ’ αυτό το διάστημα, το φυσικό σώμα υφίσταται ισχυρότερη πίεση και εμφανίζονται προβλήματα των αδένων και των νεύρων.

Ο άνθρωπος τώρα αγωνίζεται σε δύο πεδία μάχης: ένα το φυσικό σώμα και τη ζωή του΄ και το άλλο, το συναισθηματικό σώμα και τη ζωή του. Γίνεται ευαίσθητος στη συναισθηματική ατμόσφαιρα του εαυτού του και του περιβάλλοντος και σιγά-σιγά εκδηλώνει θυμαπάτες, επιθυμίες, πόθους, αγάπη και μίσος, πονώντας και υποφέροντας. Αυτά τον αναγκάζουν να επικαλεστεί τον ανώτερο κόσμο μέσα του και μια αμυδρή λάμψη νοητικού φωτός αρχίζει να εμφανίζεται στην πυκνή ομίχλη του συναισθηματικού του σώματος. Όμως αυτό δημιουργεί περισσότερα προβλήματα στον κόσμο του, γιατί αρχίζουν οι θυμαπάτες του και οι επιθυμίες του γίνονται πιο ισχυρές. Το νοητικό φως αυξάνεται όλο και πιο πολύ σε ισχύ, καθώς αυξάνουν τα προβλήματα και οι δυσκολίες της ζωής, και ο άνθρωπος αρχίζει να διαμορφώνει ερωτήματα και να προσπαθεί να βρει τις απαντήσεις. Αυτό αναπτύσσει το νου του.

Όταν το τ μ ή μ α γίνεται δραστήριο στο συναισθηματικό πεδίο, το φυσικό σώμα προβάλλει τα πιο μεγάλα εμπόδια μέχρις ότου διευθετηθεί και ευθυγραμμιστεί. Το ίδιο πράγμα συμβαίνει στο συναισθηματικό σώμα όταν το τ μ ή μ α περνάει στο επόμενο στάδιο και γίνεται ενεργό στο νοητικό επίπεδο. Σ’ αυτό το διάστημα το εμπόδιο και η πηγή των προβλημάτων είναι το συναισθηματικό σώμα. Αυτό επαυξάνεται όταν ο προσκυνητής προχωράει στα ανώτερα νοητικά επίπεδα. Εδώ όλες οι κληρονομικές, συναισθηματικές και νοητικές επιρροές, θυμαπάτες και πλάνες παίζουν το ρόλο τους για να παρεμποδίσουν το πέρασμα του προσκυνητή στον ανώτερο κόσμο. Μερικές φορές αυτή η μάχη διαρκεί αιώνες και ο άνθρωπος γίνεται θύμα, δεσμώτης στο έλεος των θυμαπατών και των πλανών του.

Στην αρχή το προχώρημα του προσκυνητή δε λύνει το πρόβλημα. Όλες οι περασμένες οφειλές έρχονται και απαιτούν μια λύση. Όλοι οι πόθοι και οι επιθυμίες του κρέμονται σαν μολυβένια βαρίδια από τα πόδια του. Όλες οι περασμένες πλάνες και οι αρνητικές αποκρυσταλλωμένες σκεπτομορφές ορθώνουν ένα τείχος στην ατραπό του. Η κατάστασή του γίνεται όλο και πιο πολύ περίπλοκη καθώς επεκτείνει τις σχέσεις του προς την οικογένειά του, την ομάδα, την κοινωνία κλπ. Τα προβλήματά του αντηχούν στην ύπαρξή του και τα προβλήματά του αναμιγνύονται με τα προβλήματα άλλων και δημιουργούν μια πραγματική ζούγκλα στην ατραπό του.

Ο προσκυνητής συχνά αποθαρρύνεται και απελπίζεται. Ο προσκυνητής συχνά παρεκκλίνει από την Ατραπό και γυρνάει στις ομαλές εκτάσεις και στα αβαθή νερά και μερικές φορές γίνεται ο ασυνείδητος εχθρός του κάλλους, της αγαθότητας και της αλήθειας. Μπορεί για αιώνες να χάσει το όραμα. Όλο αυτόν τον καιρό αναπτύσσει μιά ισχυρή προσωπικότητα που ονομάζεται Ένοικος στο Κατώφλι – το κατώφλι ανάμεσα στο φως και στο σκοτάδι, ανάμεσα στο πραγματικό και στο απατηλό, ανάμεσα στην αθανασία και στο θάνατο.

Ο Ένοικος στο Κατώφλι σχηματίζεται από όλες τις εγωιστικές μας συνήθειες, θυμαπάτες, πλάνες και τη μάγια, από όλες τις επιθυμίες μας για υλικές ικανοποιήσεις και το επακόλουθο κάρμα, σχηματίζοντας έτσι ένα μεγάλο φράγμα ανάμεσα στον Εσωτερικό Ένοικο και στην αναπτυσσόμενη ανθρώπινη ψυχή. Ο Μ α γ ν ή τ η ς ή Εσωτερικός Ένοικος περιοδικά προκαλεί μια ανταπόκριση από το τ μ ή μ α και η ανθρώπινη ψυχή εκδηλώνει μια βαθύτερη έφεση για μεγαλύτερη ελευθερία. Αλλά πριν εισέλθει στη σφαίρα της ανώτερης ελευθερίας, περνάει μέσα από τις «σκοτεινές νύχτες», με όλες τις αγωνίες, τους φόβους και τις αυταπαρνήσεις αυτών των ψυχολογικών νυχτών. Εδώ τού παρουσιάζεται η ευκαιρία για κάθαρση όλων των μηχανισμών του και η ευκαιρία να αναπτύξει τις ηρωικές του ιδιότητες.

Έτσι αρχίζει η μεγάλη διαδικασία της μεταμόρφωσης. Είναι επίπονες εμπειρίες, όπου σιγά-σιγά όλες οι ταυτίσεις πρέπει να πάψουν και όλες οι ανθρώπινες αλυσίδες και φυλακές πρέπει να καταστραφούν΄ οι αρχαίες οφειλές πρέπει να πληρωθούν και η ελεύθερη ψυχή απαλλαγμένη να εισέλθει σε μια νέα διάσταση φώτισης.

Φυσικά η πνευματική ανάπτυξη ασκεί μεγάλη πίεση στους τρεις φορείς του ανθρώπου και πριν ο άνθρωπος απελευθερωθεί, περνάει ένα μακρινό χρονικό διάστημα στην ταραχή των φυσικών, συναισθηματικών και νοητικών προβλημάτων.

Πρώτον οι εισερχόμενες ενέργειες διεγείρουν τα αιθερικά του κέντρα και ο άνθρωπος πέφτει θύμα απρόσμενων παρορμήσεων και δυνάμεων. Αυτό ανοίγει τις πύλες σε μακροχρόνια φυλακισμένες επιθυμίες και παρορμήσεις και, σαν ηφαιστειακός κρατήρας, ανοίγει μια μυστηριώδη πόρτα και ο άνθρωπος εκδηλώνει οτιδήποτε κοιμόταν μέσα του, καλό και κακό. Ως εκείνη τη στιγμή ήταν σε θέση να τα ελέγχει, αλλά τώρα δεν μπορεί. Ο εσωτερικός του κόσμος ξεσπάει σαν μια έκρηξη λάβας. Να γιατί μερικές φορές παρατηρούμε μια απροσδόκητη συμπεριφορά σε κάποιον που ήταν αντικείμενο του θαυμασμού μας και το δικό μας πρότυπο κάλλους. Ξαφνικά αλλάζει΄ μεταστρέφει τη ζωή του, προκαλώντας μας μεγάλη απογοήτευση.

Στις αρχαίες αδελφότητες και στους ναούς της η πιο ισχυρή έμφαση δινόταν στη διαδικασία της μεταρσίωσης και έτσι η βαθύτερη γνώση δε μεταδιδόταν στους μαθητές πριν η προσωπικότητά τους μετουσιωθεί και μετασχηματιστεί σε μια ανώτερη βαθμίδα.

Καθώς οι ζηλωτές ταξιδεύουν ψηλότερα στην Ατραπό παρουσιάζουν μεγαλύτερη ανταπόκριση και αντίδραση στην ενεργειακή πλευρά της φύσης. Ένας απλός άνθρωπος μπορεί να πει ένα ψέμα και οφείλει να πληρώσει. Αλλά ένας μαθητής πληρώνει για τα σφάλματά του χίλιες φορές περισσότερο, η ζημιά που μπορεί να προξενήσει σε άλλους είναι χίλιες φορές μεγαλύτερη κι έτσι τα προβλήματά του είναι χίλιες φορές περισσότερα. Ένα μικρό σφάλμα στο χαρακτήρα του μπορεί να χρησιμοποιηθεί από τις σκοτεινές δυνάμεις για να καταστρέψουν αυτόν, τους συντρόφους του και το σχεδιασμένο έργο υπηρεσίας του.

Τον παλιό καιρό ήταν σημαντικό να μάθει ο ζηλωτής καλύτερα να ε ί ν α ι παρά να έχει: να τρώει, να καταναλώνει λίγα, αλλά να αφομοιώνει τέλεια. Οι διδάσκαλοι συνήθιζαν να τους δοκιμάζουν πολύ προσεκτικά, να τους δοκιμάζουν φυσικά, συναισθηματικά και νοητικά για να ανακαλύψουν τα αδύνατα σημεία και να τα εξαλείψουν πριν ο ζηλωτής εισέλθει στην πύλη των μυστηρίων.

Όταν ο άνθρωπος γίνει μιά προσωπικότητα, το πρώτο σημάδι που παρατηρείται είναι μιά ισχυρή έκφραση θέλησης για ελευθερία, ελευθερία στο φυσικό, συναισθηματικό και νοητικό επίπεδο, μια στάση ανεξαρτησίας. Αυτό δημιουργεί μεγάλες εντάσεις γύρω του, στην οικογένειά του, στο κοινωνικό περιβάλλον, στην ομάδα του, ακόμα και στο έθνος, αν είναι σε σημαντική θέση. Όλη αυτή η ένταση δρα και αντιδρά ενάντιά του, αυξάνοντας τη θέλησή του για ελευθερία παρά τους μεγάλους περιορισμούς που προκαλούνται από τις αντιδράσεις. Πολλοί, πάρα πολλοί περιορισμοί του επιβάλλονται, με διάφορα μέσα, αλλά πάντα βρίσκει έναν τρόπο να διακηρύξει την ανεξαρτησία του αν και πάντα δε δικαιώνεται.

Πολλοί συχνά οι τύραννοι και οι δικτάτορες είναι θύματα αυτής της διαδικασίας ανάπτυξης. Μπορούν να βρεθούν σε οποιοδήποτε επίπεδο ανθρώπινης προσπάθειας. Καθώς η ενέργεια αυξάνει μέσα τους, εστιαζόμενοι κυρίως σε ιδιοτελή και αρνητικά συναισθήματα και σκέψεις, τους εξωθεί να ικανοποιήσουν τις αναπτυσσόμενες επιθυμίες και προθέσεις.

Μπορούμε να δούμε αυτό το γεγονός στην οικογένεια, όταν, για παράδειγμα, η σύζυγος αναπτύσσει την προσωπικότητά της σε κάποιο βαθμό και αρχίζει να λειτουργεί ανεξάρτητα. Αρχίζει με πείσμα, απερισκεψία, τραχύτητα και ψυχρότητα στα λόγια και στις πράξεις της. Αν αυτό υπερβεί τα όρια και την οικογενειακή κατανόηση, το σπίτι αρχίζει να αποδιοργανώνεται. Αν αυτό συμβεί σε περισσότερα μέλη της οικογένειας, τότε έχετε μεγαλύτερα προβλήματα, γιατί βλέπουν μόνο τους δικούς τους σκοπούς και δε σκέφτονται με βάση την οικογενειακή ευημερία. Αλλά αν υπάρχει κατανόηση από όλες τις πλευρές, ο κίνδυνος μειώνεται σημαντικά και μετά από σύντομο διάστημα η θέληση για ελευθερία χρησιμοποιείται με ομαδική κατανόηση και για την ομαδική ευημερία, κατευθυνόμενη από τη σοφία και τη νοημοσύνη.

Κι εδώ συντελεί η δύναμη της υπομονής, της ανεκτικότητας και της μη επίκρισης, κάτι που είναι τρομερά σημαντικό στην Ατραπό.

Αν αυτό συμβεί σε μας τους ίδιους οφείλουμε αμέσως να δραστηριοποιηθούμε έτσι ώστε να μη φτάσει στο ναρκισσισμό, στη δικτατόρευση, ή στη θέληση για κυριαρχία. Το πρώτο που έχουμε να κάνουμε είναι να παρατηρούμε τις σκέψεις μας, τα λόγια μας και τις πράξεις μας και να τα αλλάζουμε ενσυνείδητα αν είναι εκφράσεις υπερηφάνειας, θέλησης για κυριαρχία, ή τυραννίας. Μια φορά το μήνα πρέπει να διαλογιζόμαστε όσο είναι δυνατόν βαθιά στις έννοιες της ταπεινότητας, της συνεργασίας, της κατανόησης, και της ανεκτικότητας.

Το δεύτερο βήμα είναι να δημιουργήσουμε ένα πεδίο έρευνας για εργασία στον τομέα της θρησκείας, της ψυχολογίας, της επιστήμης, της εκπαίδευσης, της οικονομίας κλπ. Οι άνθρωποι που είναι στο περιβάλλον του ατόμου δεν πρέπει να ασκούν καμία πίεση πάνω του, αλλά να του προσφέρουν το μερίδιο της αγάπης τους, της κατανόησης και της ανεκτικότητας, ενώ, στο μεταξύ, θα διατηρούν μια νοητική αναλυτική στάση.

Σε καιρούς κρίσης, ή όταν η τριβή ανάμεσα στο ανώτερο και στο κατώτερο είναι μεγάλη, ή όταν εισρέει υπερβολική ενέργεια στην τριπλή προσωπικότητα, υπάρχει μεγάλη ευκαιρία για ανάπτυξη, αλλά και μεγάλος κίνδυνος για εκφυλισμό. Αν οι φορείς δεν είναι έτοιμοι, οι ενέργειες θα τους καταστρέψουν, ή θα επαυξήσουν την κυριαρχία των αρνητικών στοιχείων σε τέτοιο βαθμό, ώστε θα απορρίπτουν αμέσως οποιαδήποτε μεταγενέστερη κρούση πνευματικής ενέργειας ή τη διείσδυση μιας νέας ακτίνας φωτός στο νου του ανθρώπου.

Οι φορείς μας έχουν τη συνήθεια της αποκρυστάλλωσης. Η αποκρυστάλλωση συμβαίνει σε περιπτώσεις κούρασης, κρυώματος, φόβου, διαφόρων σοκ, σχηματισμού σταθερών συνηθειών, στον υπερτονισμό μιας πλευράς, της αλήθειας, σε δογματισμούς και δόγματα, σε πλάνες και θυμαπάτες. Όλα αυτά είναι σημάδια αποκρυστάλλωσης στη νοητική ατμόσφαιρα.

Η τριβή συμβαίνει ανάμεσα στην ενέργεια της ζωής και στα τρία σώματα όταν φτάνουν σε ένα σημαντικό στάδιο αποκρυστάλλωσης όπου αποκόπτουν τη ροή της ενέργειας της ζωής. Σ’ αυτό το σημείο αρχίζει η σύγκρουση ανάμεσα στα σώματα, ή το σώμα, και στην ενέργεια της ζωής που έρχεται μέσω της ψυχής. Αυτό δημιουργεί μια κρίση. Μερικές φορές η αποκρυστάλλωση αποσοβείται και η ανάπτυξη συνεχίζει με καλύτερο τρόπο. Άλλες φορές η τριβή συνεχίζεται και εκδηλώνεται πολύς εκνευρισμός με άσχημα αποτελέσματα. Μερικές φορές εμφανίζεται υπερδιέγερση με πολλές φυσικές και ψυχοσωματικές ενέργειες, ή άλλες φορές η αποκρυστάλλωση είναι τόσο μεγάλη, ώστε η ενέργεια της ζωής δεν μπορεί να περάσει και το σώμα, ή ένα μέρος του, δεν μπορεί να δεχτεί πια τις ανώτερες επιδράσεις και βαθμιαία αποσυντίθεται. Σ’ αυτό το σημείο αρχίζει η φθορά οποιουδήποτε φορέα.

Αν συμβεί στο νοητικό επίπεδο, το νοητικό σώμα γίνεται σιγά-σιγά πιο αρνητικό, πιο επιθετικό, μέχρις ότου αυτή η αρνητικότητα αποκόψει κάθε επικοινωνία με την ενέργεια της ζωής και το νοητικό σώμα αρχίζει να εκφυλίζεται. Αυτό συμβαίνει σε άτομα, σε κοινωνικές ομάδες, σε θρησκείες και σε έθνη. Στο εθνικό επίπεδο, όταν η αποκρυστάλλωση βρίσκεται σε προχωρημένο στάδιο, οι εισερχόμενες ενέργειες της εξέλιξης προκαλούν επαναστάσεις και πολέμους, επειδή έρχονται σ’ επαφή με τους αποκρυσταλλωμένους παράγοντες.

Φυσικά η ανάπτυξη είναι εξωτερική και εσωτερική. Η εξωτερική ανάπτυξη είναι το αποτέλεσμα εκείνων των πλανητικών και ηλιακών ενεργειών που κυκλικά διεγείρουν και προωθούν το μηχανισμό του ανθρώπου. Η εσωτερική ανάπτυξη, επίσης κυκλική, είναι το αποτέλεσμα των κυκλικών διεγέρσεων που προκαλούνται περιοδικά από την Ψυχή, την Πνευματική Τριάδα, την Ιεραρχία και τη Σαμπάλα.

Ο οδηγός αυτής της «εξέλιξης» είναι ο Πνευματικός Ήλιος. Είναι ένας μεγάλος τροχός, σαν ρολόι. Καθώς περιστρέφεται επιφέρει όλες τις πολυάριθμες αλλαγές στα βασίλεια της φύσης προάγοντας και εξελίσσοντάς τα. Το μεγάλο καθήκον του ανθρώπου είναι να αρχίσει να γυρίζει ενσυνείδητα στον τροχό αυτής της μεγάλης πηγής ενέργειας, ή μεγάλης συνείδησης, και να τιθασεύσει τις κυκλικές εκδηλώσεις φωτός, αγάπης και δύναμης μέσω του διαλογισμού του και μέσω των πράξεων της θυσιαστικής υπηρεσίας του.

-Τορκόμ Σαραϊνταριάν
Η επιστήμη του διαλογισμού

Τετάρτη 9 Μαρτίου 2011

ΑΣΠΙΔΑ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ


Η ασπίδα προστασίας είναι ένα ενεργειακό κουκούλι το οποίο μας προστατεύει από κάθε είδους εισροές αρνητικών ενεργειών μέσα στην αύρα μας.

Πριν επιχειρήσουμε να δημιουργήσουμε μια ασπίδα προστασίας για μάς η (για τους αγαπημένους μας ) είναι πολύ σημαντικό να «καθαριστούμε» ενεργειακά. Αυτό μπορούμε να το πετύχουμε είτε με ένα διαλογισμό κάθαρσης (έχει δοθεί στην ομάδα κύκλου φωτός) ή μέσω ενός εξαγνιστικού λουτρού. Το τρεχούμενο νερό είναι φορέας εξαγνισμού. Μπορείτε επίσης να γεμίσετε νερό την μπανιέρα σας και να προσθέσετε αλάτι θαλασσινό σε κρυστάλλους και σόδα μαζί. Παραλλαγή αυτού είναι να παρασκευάσετε ένα μείγμα με αλάτι – ροδόνερο- μέλι και να τρίψετε το σώμα μας με αυτό. Οτιδήποτε από τα παραπάνω και αν επιλέξετε πρέπει να έχετε συνειδητή πρόθεση τον καθαρισμό σας. Ακόμα και απλό μπάνιο να κάνετε όταν έχετε πρόθεση τον καθαρισμό των «σωμάτων» σας τότε αυτό να ξέρετε ότι συμβαίνει.

Αφού λοιπόν έχετε κάνει τον καθαρισμό σας σκεφτείτε τι χρώμα και τι σχήμα θα έχει η ασπίδα σας. Από τα πιο συνηθισμένα σχήματα που επιλέγουν οι περισσότεροι είναι το ωοειδές ή της σφαίρας. Όσο αναφορά το χρώμα θα ήταν προτιμότερο να επιλέξετε ένα φωτεινό χρώμα. Για άτομα υπερευαίσθητα στις ενέργειες καλό θα ήταν να χρησιμοποιήσουν πάνω από ένα χρώμα. Σε αυτήν την περίπτωση πολύ καλό είναι το πρώτο στρώμα να είναι λευκό, το δεύτερο πράσινο και ένα τρίτο βιολετί που θα σφραγίζει την αύρα.

Καθίστε αναπαυτικά σε καρέκλα με τα πέλματα σας να ακουμπάνε στο έδαφος, σε στάση διαλογισμού. Κλείστε τα μάτια σας πάρτε βαθιές αναπνοές και χαλαρώστε το σώμα σας. Μόλις νοιώσετε ήρεμοι και χαλαροί οραματιστείτε μια λευκή μπάλα φωτός να κατεβαίνει από τον ουρανό και να διαχέεται γύρω από το σώμα σας δημιουργώντας το σχήμα της ασπίδας που έχετε επιλέξει. Δείτε την ασπίδα σας ξανά και καθαρά, δυναμώστε την έτσι ώστε η εικόνα που θα δημιουργήσετε να είναι καθαρή, και διαυγής. Η ασπίδα σας δημιουργεί στα πεδία σας απόλυτη προστασία είναι αδιαπέραστη και οτιδήποτε προσκρούει επάνω της εξοστρακίζεται στο σύμπαν. Σας γεμίζει ενέργεια, φως , ζωή σας κάνει δυνατούς και ενισχύει θεραπευτικά όλα τα σώματα σας. Επιτρέπει να εισρέουν θεραπευτικές, εξαγνιστικές, ζωογονητικές ενέργειες και απαγορεύει οτιδήποτε αρνητικό. Σιγά - σιγά πάρτε βαθιές αναπνοές, νιώστε το σώμα σας και ανοίξτε τα μάτια σας.

Τώρα έχετε δημιουργήσει την ατομική σας ασπίδα προστασίας.

Δυναμώνετε την ασπίδα σας κάθε μέρα με την άσκηση αυτή για 21 έως 40 μέρες κατόπιν κάντε την άσκηση μια φορά την εβδομάδα ώστε να την θεωρείτε αναπόσπαστο μέρος του εαυτού σας. Αργότερα μπορείτε να επαναλαμβάνετε την άσκηση μια φορά το μήνα.

ΑΜΕΣΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΗΣ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ


Είναι σημαντικό να γνωρίζουμε ότι η ενεργειακές επιθέσεις ανθρώπου σε άνθρωπο γίνονται στην συντριπτική πλειοψηφία ασυνείδητα.

Αν βρεθείτε με άλλους ανθρώπους σε χώρο στον οποίο δεν αισθάνεστε καλά και νοιώθετε αρνητικές επιρροές από το περιβάλλον σας τότε οραματιστείτε ένα γυάλινο, αλεξίσφαιρο τοίχο γύρω από το σώμα σας. Ο τοίχος αυτός σας επιτρέπει να ακούτε και να βλέπετε τους άλλους αλλά δεν μπορεί κανείς να σας βλάψει. Οραματιστείτε αν θέλετε τον τοίχο αυτό να έχει καθρέπτη και να αντανακλά οτιδήποτε αρνητικό έρχεται πάνω του.

Μπορείτε επίσης να φανταστείτε γύρω από το σώμα σας μια ασπίδα φωτιάς που κατακαίγει οτιδήποτε εισβάλει στον χώρο της.

Όταν αντιληφθείτε κάποιο άτομο να εισρέει στον ζωτικό σας χώρο μπορείτε πολύ γρήγορα να σταυρώσετε τα χέρια και τα πόδια σας ώστε να δημιουργήσετε ένα κλειστό κύκλωμα. Μπορείτε επίσης να κάτσετε σταυροπόδι στην περίπτωση που είστε καθιστοί ή να σταυρώσετε τους αστραγάλους αν είστε όρθιοι. Σε περίπτωση που συναντηθείτε με ένα άτομο το οποίο γνωρίζετε ότι σας «ρουφάει» ενέργεια, τότε πλέξτε τα δάχτυλα των χεριών σας μπροστά στο ηλιακό πλέγμα και κρατήστε τους αγκώνες σφιγμένους στα πλευρά σας.

Όταν κάποιος σας κοιτάζει έντονα και προσπαθεί να σας επιβληθεί τότε μην ανταποδώσετε το κοίταγμα στα μάτια αλλά κοιτάξτε τον στο τρίτο μάτι ανάμεσα στα φρύδια. Με αυτόν το τρόπο θα αποδυναμωθεί η ενέργεια του ελέγχου. Μπορείτε να πείτε και κάποια προσευχή μέσα σας αν θέλετε ή κάποιο μάντρα.

Σε περίπτωση ενεργειακής επίθεσης στο αστρικό πεδίο μπορείτε να το αντιμετωπίσετε με την ενεργειακή ασπίδα που θα δομήσετε. Αν υπάρξει κάτι έντονο ένας απλός τρόπος είναι να προσπαθήσετε να κουνήσετε το μικρό σας δάχτυλο, ή κάποιο μέρος του σώματος σας, να ανοιγοκλείσετε τα μάτια σας, να πείτε νοητικά την προσευχή σας ή απλά να σκεφτείτε «χάσου από εδώ».

Σε κάθε είδους ενεργειακή επίθεση είναι σημαντικό να μην φοβόσαστε τίποτα γιατί αν φοβάστε δυναμώνετε την αρνητική ενέργεια. Σημαντικό επίσης είναι να κάνετε τακτικές αγωγές ρέικι στον εαυτό σας, να τρέφεστε σωστά, να χαλαρώνετε, να διασκεδάζετε να κοιμάστε σωστά να ασκείστε ή να βρίσκεστε στη φύση συχνότερα γιατί όλα τα παραπάνω δυναμώνουν το ενεργειακό σας πεδίο.

Τρίτη 8 Μαρτίου 2011

ΠΛΑΤΩΝΙΚΕΣ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΣ ΤΩΝ ΚΟΣΜΩΝ & ΤΩΝ ΟΝΤΩΝ


Π

του Νικολάου Μαργιωρή


Η Πλατωνική περιγραφή των κόσμων και των όντων, στάθηκε από μεταφυσικής πλευράς, ο νέος δρόμος που οδηγεί στον απεριόριστο Θείο Νου, ΤΟ ΑΓΑΘΟΝ. Καμιά φιλοσοφική περιγραφή δεν έφτασε το Μύθο στο διαλεκτικό σύστημα του Πλάτωνα. Κι είναι ο μύθος που αρμόζει την αμφιταλαντευόμενη ανθρώπινη υπόσταση και την υψώνει στις Θεϊκές περιοχές, όπου η τελειότητα προβάλλει το παρόν της.
Ο Πλάτωνας χρησιμοποιεί μία συστηματική και πρωτοφανή μέθοδο για το σκοπό αυτό. Διδάσκει τον άνθρωπο να βρει μέσα στο βαθύ του είναι την ΙΔΕΑ. Αυτή για να βρεθεί χρειάζεται μία τεχνική που αποτελείται από δύο διαφορετικά του Νου στοιχεία. Πρώτα τη διαλεκτική εφαρμογή του λόγου και δεύτερο το μύθο. Ο λόγος στη διαλεκτική φέρνει τον Νου σε αναγκαστική στροφή προς την ψηλότερα βρισκόμενη Νόηση, τη μόνιμη εξέδρα της ψυχής. Έτσι φωτίζεται ο Νους απ' τις αιώνιες αλήθειες και τις μεταδίδει με την γλώσσα στο συνομιλητή του, που βοήθησε με το διάλογο του την αναγκαστική ανύψωση του Νου...
Όταν ο λόγος φτάσει σ' ένα σημείο, ο μύθος συνεχίζει και όταν ο μύθος τελειώνει, πάλι ο λόγος παίρνει την ευθύνη της διήγησης. Ο λόγος για τη χρονικότητα. Ο μύθος για την αιωνιότητα. Ο ένας έχει σαν συνεργάτη του και βοηθό τον άλλο. Η ψυχή ακροάζεται και μένει ευχαριστημένη όταν ο λόγος ανοίγει την κρυφή περιοχή της Νόησης. Μόλις όμως ο λόγος κουραστεί και δεν μπορεί να δώσει άλλη δύναμη στο Νου ν' ανυψωθεί, τότε προσέρχεται ο μύθος να συμπληρώσει τον απροχώρητο του λόγου.
Τι είναι λοιπόν ο λόγος και τι σκοπό έχει και πως γίνεται ο μύθος και γιατί; Ο λόγος εισχωρεί στον κόσμο της μορφής και σα σκοπό του έχει να εξηγεί του Νου τις αντιλήψεις πάνω στα φυσικοφαινόμενα. Όμως δεν είναι δυνατόν να μπει μέσα στα αδιερεύνητα και τα αβυσσαλέα διαμερίσματα της Θείας τελειότητας. Η δύναμη της ανύψωσης του αδυνατίζει και τελικά κουράζεται ο λόγος και δεν μπορεί να πει τα όσα γίνονται μέσα στα άγνωστα του Νου μα και της Νόησης επέκεινα. Τότε αναλαμβάνει ο μύθος τη συνέχεια. Είναι το επακόλουθο του λόγου. Είναι ο ανελκυστήρας του στα επουράνια αρχεία.
Ο μύθος έχει μεγάλη δύναμη και άπειρη αξία. Γεννιέται κατ' ευθεία απ' την ανθρώπινη ψυχή. Έχει κρυμμένα μέσα του τα υπερούσια σύμβολα και τις συνοπτικές εικόνες, που ζωγραφίζουν τους κόσμους και τα όντα που υπάρχουν μέσα στα εσωσύμπαντα. Κι είναι το βάθος τους μεγάλο, των συμβόλων και εικόνων και ο αποσυμβολισμός τους δύσκολος και η περιγραφή της κάθε ζωγραφιάς του αδύνατη από τον λόγο της συνείδησης.
Γιατί ο μύθος, πλανεύει κάθε λογική, κάθε συνείδηση, κι' ανοίγει δρόμο προς τα κρυμμένα της ψυχοπνευματικής περιοχής διαμερίσματα, όπου η αντίληψη τους δεν πετυχαίνεται με την προσπάθεια του Νου, της γλώσσας την ανάλυση και της συνείδησης τη διατύπωση. Έτσι ο μύθος φέρνει και δίνει παραστάσεις απρόσκλητος και η συνείδηση τις παίρνει για μία στιγμή και τις μεταβιβάζει μ' ερωτηματικά στο Νου και περιμένει άσκοπα να πάρει την απάντηση του.
Την ώρα αυτή ο λόγος ατονεί και η συνείδηση με το Νου, ενώ για μία στιγμή εκθαμβώνονται, αμέσως επιτίθενται και προσπαθούν να διώξουν τον απρόσκλητο τους επισκέπτη.
Σ' αυτό το χρονικό διάστημα της αναγνώρισης του μύθου από την συνείδηση κι' από τον Νου, ο λόγος σιωπά και η ψυχή προβάλλει σύμβολα κι' εικόνες κι' ακατανόητες από το Νου συνθέσεις και περιπέτειες και γεγονότα και συνέπειες και τραγωδίες, που η λογική τους παράθεση κι' αποδοχή δεν γίνεται. Η λογική συνείδηση αδυνατεί να νιώσει και να αποδεχτεί τα μη δικαιολογούμενα παρουσιάσματα. Αυτά δεν έρχονται στο Νου απ' την συνείδηση, ουδέ και γίνονται αποδεκτά και κατανοητά από τον ίδιο Νου.
Να το μυστήριο του μύθου. Να η απώθηση του μα και η προσμονή του. Τι είναι λοιπόν ο μύθος; Ο μύθος είναι της αιωνιότητας το μεγάλο της παρόν, μέσα στη χρονικότητα. Αντίθετα, ο λόγος, είναι της χρονικότητας ο γιός και η λαλούσα γλώσσα είναι το όργανο του. Ο Νους στην εξωστρεφική δραστηριότητα του, κινεί τη γλώσσα για το λόγο. Τόσο ο λόγος όσο και ο μύθος εκπορεύονται από το Νου. Ο λόγος εκπορεύεται με προετοιμασμένη μέθοδο και τάξη. Ο μύθος μπαίνει ξαφνικά για να καλύψει τα κενά του λόγου. Περνά απαρατήρητα από το Νου.
Να το μυστήριο του μύθου. Έρχεται από την αιωνιότητα και σβήνει μέσα στη χρονικότητα. Φέρνει πρωτοφανέρωτες εικόνες, που μαγεύουν την ψυχή και την καταπραΰνουν. Περνούν απαρατήρητες από το Νου και καταλήγουν στη συνείδηση, που για μία μόνο στιγμή εκθαμβώνεται, ώσπου να καταλάβει πως είναι ανίκανη να τον βιώσει. Είναι ο μύθος απαραίτητος να βεβαιώσει αβεβαίωτα του λόγου. Αλλά για λίγο μόνον. Ύστερα παίρνει σειρά ο λόγος και στερεώνει τις ανησυχίες της συνείδησης, ενώ ο μύθος απέρχεται αμέσως, αφού στερέωσε μέσα στα στεγανά του Νου, τους ακατανόητους Νόμους της Αιωνιότητας.
Όπως πιο πάνω έγραψα, ο λόγος και ο μύθος εξακοντίζονται στο Νου από την ίδια την ψυχή, ανάλογα με τις στιγμές των επαφών ανάμεσα σε συνανθρώπους, που ο ένας τουλάχιστον απ' αυτούς, παίζει το ρόλο του δασκάλου, ενώ οι άλλοι ερωτούν, εγκρίνουν η διαφωνούν, ζητούν διασαφηνίσεις και γενικά συνδιαλέγονται μ' αυτόν που παίρνει την ευθύνη της καθοδήγησης του λόγου και της συνομιλίας.
Αλλά τι είναι στο βάθος ο ατελείωτος λόγος; Ο λόγος είναι η περιγραφή με λογικά επιχειρήματα της Αιώνιας Αρχής και της απειρότητας του όντως Όντος. Μία περιφραστική όμως περιγραφή δίχως την ουσιαστική του αποτύπωση. Ο μύθος αντίθετα είναι η ουσιαστική παράσταση του Όντος που ζωγραφίζεται με σύμβολα και παρίστανται με πύρινα λόγια που μιλούν κατ' ευθείαν στην ψυχή. Η εκδήλωση της ψυχής έχει δύο πόλους. Το λόγο και το σύμβολο. Ο λόγος σχηματίζει πάντα τη χρονικότητα. Ο μύθος σχηματίζει πάντα την Αιωνιότητα.
Μέσα στους κόσμους της μορφής, στους κόσμους της χρονικότητας, τίποτα δεν μπορεί να δείξει την απομακρυσμένη Αιωνιότητα. Μόνον ο μύθος τολμά και εμφανίζει με ψεύτικο προσωπείο το λόγο, για να κινήσει την κατακουραστική γλώσσα του λόγου, με μία περίεργη και ασυνήθιστη περιγραφή, πραγμάτων που δεν υπάρχουν στον κόσμο της μορφής. Όταν όμως ο Νους αυτού που τον ακούει το μύθο, είναι μυημένος, τότε μέσα του ανεγείρει τεράστιες εικόνες, που ζωγραφίζονται με ανεξίτηλα γράμματα και σχηματίζουν τις αναμενόμενες διαβεβαιώσεις...
Η δύναμη του λόγου και του μύθου, έχει τεράστια επίδραση πάνω στον άνθρωπο. Ο λόγος χρησιμοποιεί επιχειρήματα απ' την καθημερινή ζωή και απαιτεί να γίνει ακουστός και... πιστευτός. Ο Νους και η συνείδηση του επικροτούν τα επιχειρήματα του λόγου και συμφωνούν μαζί του. Όμως όλη αυτή η συμφωνία του λόγου, χρειάζεται κάποια άλλη συγκατάθεση η επικρότηση για να εδραιωθεί κατάβαθα. Έχει ανάγκη μίας υποσυνείδητης συμπαράστασης. Να το σημείο που έρχεται ο μύθος να συμπαρασταθεί και να κρατήσει το βάρος της πιθανής αμφιβολίας του κάθε λόγου.
Ο μύθος φέρνει περίεργες εικόνες και κατάλληλα σύμβολα, που σαγηνεύουν συνείδηση και Νου μα και που ειρηνεύουν την ψυχή και φτιάχνουν μία γέφυρα ανάμεσα στο προσωρινό και στο Αιώνιο. Ο Νους μη δυνάμενος να μπει μέσ' την Αιωνιότητα, αναγνωρίζει του μύθου αυτή την ικανότητα. Ακολουθεί όσο κρατεί ο μύθος, την πέραν κάθε λογικής στερέωση, τα μυθοδιηγήματα, που όσο απίστευτα και αν φαίνονται, κρατούν βαθειά τους μέσα το μεγαλείο της Αιωνιότητας. Στο ναι και όχι, στο χρονικό και άχρονο, στο πρόσκαιρο και στο Αιώνιο, ο μύθος περιέχει μία ομιχλώδικη περιγραφή της ύπαρξης των κόσμων και των όντων.
Η χρονικότητα με όργανο της τη συνείδηση και τη λογική της, ανάλογα με τις δυνάμεις της και με τις γνώσεις της σκιαγραφεί την ύπαρξη των κόσμων και των όντων. Σκοπός της είναι να αποδώσει όσο μπορεί πιο λογικά και πιο αποδειγμένα τα όσα ο Νους με τις αισθήσεις του μπορεί να πιάσει και να βιώσει. Όμως μέσα σ' αυτή, τη χρονικότητα, ο αληθινός κόσμος δεν προβάλλει. Δεν είναι δυνατόν να προβάλλει. Έχει ανάγκη κάποιου άλλου μέσου και τρόπου. Ζητάει να διέλθει στη χρονικότητα για να αφομοιωθεί, αλλά ταυτόχρονα να παραμείνει ξένος και παρεπίδημος στον κόσμο της μορφής. (Στη χρονικότητα).
Για να συμβεί αυτό, ντύνεται με μύθο η Αιωνιότητα. Προβάλλει μπροστά το ψέμα, την αναγκαιότητα και ύστερα δειλά - δειλά ρίχνει το βάρος του στην ακροάτρια ψυχή, που σταδιακά την συγκινεί. Η τωρινή ακτινοβολία της παίρνει άλλο μέτρο και ο αδιάφορος ως τώρα Νους ενδιαφέρεται για λίγο και προς ώρας συμφωνεί και συγκινείται. Μα τούτη η κατάσταση του δεν διαρκεί πολύ και γρήγορα αλλάζει. Επανέρχεται στα λογικά του συμπεράσματα και προσανατολίζεται ξανά στο λόγο για να συλλάβει απ' της λογικής πλευράς του λόγου την συγκίνηση. Έτσι επαναλαμβάνεται ο αιώνιος κύκλος. Του μύθου και της λογικής. Της Αιωνιότητας η κρούση και της χρονικότητας το παρόν.
Ας δούμε το μύθο πως πλανεύει προς ώρας την ψυχή. Φτιάχνει μία εντύπωση που έλκει την ψυχή και που στ' αλήθεια τη συγκινεί. Όμως η εντύπωση του μύθου στην ψυχή είναι μικρής διάρκειας και γρήγορα εξαφανίζεται για να αφήσει πάλι μόνη την ψυχή. Αλλά δίχως το μύθο, η ψυχή αισθάνεται τη μοναξιά, όσο ο λόγος και αν γυρεύει να τον προσέξει.
Η ψυχή γνωρίζει του λόγου τη χρονικότητα και του πεπερασμένου της ποιότητας του. Έτσι μόλις ο μύθος αρχίζει, παρασύρεται η ψυχή και νομίζει πως φαίνεται μπροστά της η Αιωνιότητα. Είναι μία στιγμιαία αντανάκλαση με υλική παράσταση της Αιωνιότητας ο μύθος.
Μόλις όμως υποβληθεί στην επαλήθευση του, από την ίδια την ψυχή, ο μύθος δείχνει την προσκαιρότητα του και διαλύεται αμέσως. Τότε βρίσκει την ευκαιρία ο λόγος, να γεμίσει το κενό που σχημάτισε ο μύθος και τότε αποκαλύπτεται σ' όλη τη γραμμή του, πως συναρμολογεί εικόνες από τις εντυπώσεις των αισθήσεων και, που η συναρμολόγηση τους γίνεται επιτηδευτικά για να εντυπωσιάσει την ψυχή, που τελικά δεν πείθεται σ' αυτόν και δεν ευχαριστιέται απ' αυτόν.
Όπως παρακολουθεί ο αναγνώστης, ο άνθρωπος χωρίζεται σε δύο διακεκριμμένες καταστάσεις. Στην πνευματοψυχική κατάσταση και στη σωματονοητική κατάσταση. Η πρώτη ελέγχεται από την ψυχή και κοινωνεί με την αιωνιότητα. Η δεύτερη κατάσταση, ελέγχεται από τον Νου και κοινωνεί μόνο με την χρονικότητα. Οι δύο αυτές καταστάσεις, η Αιωνιότητα και η χρονικότητα, τίποτα το κοινό δεν έχουν.
Η πνευματοψυχή μας ελάχιστα ενδιαφέρεται για τη χρονικότητα. Ο Νους μας, σπάνια ασχολείται με την πνευματοψυχή και την αιωνιότητα της. Έτσι σαν η ψυχή νιώσει και το παραμικρό για το δικό της κόσμο απ' την πλευρά του Νου, στρέφεται προς τα εκεί και με ενδιαφέρον παρακολουθεί τα διατρεχόμενα. Όσο μικρά και ανάξια είναι αυτά, τα αφορώντα την αιωνιότητα, δεν παύουν να συγκινούν και να έλκουν την ψυχή. Αυτό κατέχουν όσοι μελέτησαν βαθειά τον άνθρωπο και έμαθαν καλά την ψυχοσύνθεση του. Γνωρίζουν κάλλιστα πως η ψυχική τροφή κάθε ανθρώπου είναι τόσο απαραίτητη, όσο και η φυσική τροφή του...
Η δυάδα Μύθου - Λόγου, αποτελεί στον κόσμο της μορφής την εκδήλωση του όλου ανθρωπίνου όντος. Έτσι ενώ μεταχειρίζεται τη ν γλώσσα τόσο ο μύθος όσο και ο λόγος, στην πραγματικότητα γίνονται δύο διάφορες λειτουργίες. Η μία του μύθου μας οδηγεί στην Αιωνιότητα και η άλλη του λόγου μας δίνει την αντίληψη της χρονικότητας. Ώστε η γλώσσα δύο άρχοντες υπηρετεί. Την ψυχή και το Νου. Η ψυχή έχει ανάγκη να ακούσει απ' την γλώσσα για την Αιωνιότητα και ο Νους για την χρονικότητα.
Έτσι οι δύο τελετουργίες γίνονται από την γλώσσα και προορίζονται για τις δύο διαφορετικές αρχές. Η μία στην Αιωνιότητα και η άλλη στην χρονικότητα. Στο μόνιμο και στο προσωρινό. Όμως παρ' όλα ταύτα και οι δύο αρχές έχουν τις αξίες τους και την βαρύτητα τους. Για να προσφέρουν αυτά που πρέπει στα δύο αντίθετα σημεία, ο λόγος και ο μύθος, πρέπει να μεταχειριστούν μία άλλη τακτική που είναι διαφορετική η μία απ' την άλλη. Η κάθε μία της αποτείνεται και μονολογεί σ' ένα ιδιαίτερο κόσμο, που δεν ταιριάζει με τον άλλο. Μόνον η γλώσσα από φύση της μπορεί να εξυπηρετήσει τα δύο ανόμοια. Το Πνεύμα και την ύλη.
Ύστερα μπαίνουμε στους κόσμους για να γνωρίσουμε τις συστάσεις τους. Όπως η ύλη έχει απόλυτη ανάγκη τον Νου για να διαχωρίσει τις έλλογες κινήσεις - σκέψεις - πράξεις του ανθρώπου, κατά τον ίδιο τρόπο και η Πνευματική Αιώνια Αρχή, έχει ανάγκη την ψυχή να διαχύσει απ' αυτή την ίδια τη ζωή και τη δύναμη εκείνη που θα κρατήσει σε συνεκτικότητα την ύλη. Πρέπει να εφοδιάζονται συνέχεια και αδιάκοπα τα δύο αυτά σημεία του ανθρώπου, Νους - ψυχή, με τα απαραίτητα δυναμοενεργειακά προϊόντα της ΟΥΣΙΑΣ.
Κατά τον ίδιο τρόπο, πρέπει να εφοδιάζονται οι κόσμοι - διαστάσεις της Πανδημιουργίας, συνέχεια και αδιάκοπα απ' την Αιώνια Ουσία του Πανδημιουργού, ώστε να διατηρούν την κατάλληλη δονητικότητα που να μπορούν να εκτελούν το έργο της κατασκευής τους. Πάλι υπάρχει πόλωση όπως στον άνθρωπο. Η ύλη για να συγκρατηθεί έχει ανάγκη συνεκτικότητας. Το Πνεύμα για να επιστατεί έχει ανάγκη της ανανέωσης του που πραγματώνεται με τους δυναμικούς δονισμούς, που έρχονται απ' την περιοχή Εκείνου, του Κτίστη και Συντηρητή των πάντων. Οι δύο αυτές δυναμοενέργειες προέρχονται απ' την Ουσία και διασπώνται την κατάλληλη στιγμή και μεταβάλλονται ανάλογα, ώστε να θρέψουν τους κόσμους του Πατέρα.
Σκοπός βαθύτερος όλων αυτών, είναι η αντίληψη της ύπαρξης ενός αόρατου κόσμου η μίας αληθινής πραγματικότητας, που υπερβαίνει και υπερβάλλει τον κόσμο της μορφής. Έτσι οδεύουμε προς την Ιδέα του Πλάτωνα. Από τη μία είναι η ψυχή που μας θυμίζει την Αιωνιότητα. Από την άλλη είναι ο Νους, που ζωγραφίζει την προσωρινότητα. Όμως κανένα από τα δύο αυτά μέρη όσο και αν προσπαθήσουν, δεν θα μας μεταδώσουν την αληθινή εικόνα της Αιωνιότητας, που προβάλλει στον κόσμο της μορφής, από τα Υπερούσια βάθη της Πνευματικότητας.
Τα πάντα φανερώνουν, πως της μορφής τα σχήματα είναι αντιγραφές των πνευματικών πρωτοτύπων, που καμιά δεν αντιπροσωπεύουν, επ' ουδενί λόγω, αληθινή υπόσταση τους. Είναι περίπου η κατά προσέγγιση η σχεδόν όμοιες οι μορφοπαραστάσεις, με τις αιώνιες Μήτρες Ιδέες. Ότι ο Νους φωτογραφίζει με τις πέντε του αισθήσεις και τις σκέψεις του, μοιάζει πολύ λίγο με την Ιδέα. Το αντίγραφο της φυσικής μορφής, διαφέρει απίστευτα από το ουράνιο πρωτότυπο. Αυτό ισχύει ασφαλώς και για τον άνθρωπο.
Οι Γνωστικοί το έπιασαν καλά αυτό και διετύπωσαν την έξοχη φιλοσοφία τους. Ο κόσμος μας σύμφωνα μ' αυτούς, είναι μία ξεθωριασμένη ακαλαίσθητη και παιδική εικόνα. Μήπως δεν έχουν δίκαιο; Ο άνθρωπος έχει κάποια μικρή συγγένεια με το σωστό άνθρωπο, που κάποια ΣΚΕΨΗ του Πατέρα διετύπωσε. Ύστερα οι διαφορετικές δονήσεις της ύλης, σκεύασαν το δύσμοιρο τούτο πλάσμα, που λέγεται άνθρωπος, μα που μέσα του περιέχει την ολοκληρωμένη Σκέψη του Πατέρα, όταν το παρουσίαζε ο Νους Του.
Ό,τι σκεφθεί ο ανθρωπονούς βρίσκεται διατυπωμένο από τον Θεονού. Μόνον η τελειότητα της σκεπτοεικόνας του ανθρωπονού απουσιάζει. Όσο όμως ο άνθρωπος ανεβαίνει, τόσο ο Νους του αποδίδει την εικόνα καλύτερα. Σαν λέμε ανεβαίνει εννοούμε την καλύτερη ενδοσκόπηση του. Την ανώτερη στροφή του προς την Νόηση του, που είναι αυτή καθ' εαυτή η εξέδρα της ψυχής του. Όταν συντονισθεί ο ανθρωπονούς με τις δονήσεις της Νόησης του, τότε οι προσλαμβανόμενες εικόνες απ' αυτή, είναι καθαρότερες πριν συνδεθεί μαζί του. Ενδοσκοπεί τότε ο Νους τα έσω βάθη του ανθρωπίνου είναι του.
Όσο βαθύτερα ενδοσκοπεί ο Νους τη Νόηση, τόσο ενώνεται μαζί της και τόσο αντιλαμβάνεται αληθέστερα το όμορφο και το ωραίο. Τώρα η παραπάνω ανύψωση του, θα φανερώσει στο κατάπληκτο Νου, πως κάθε είδος στην μορφή είναι καθορισμένο απ' τον Αιώνιο Νου και είναι μία από τις απειράριθμες ΙΔΕΕΣ ΤΟΥ.
Αλλά η αναβατική πορεία του, πρέπει ν' αλλάξει όχημα. Ενώνεται πρώτα με την Νόηση ο Νους και ύστερα με την ψυχή του και τότε πια ανακαλύπτει πως οι Ιδέες η τα Πρότυπα των Πάντων προέρχεται από μία μονάχα πηγή, που είναι ο Γεννήτορας τους, ο Πατέρας.
Όμως αυτή η ένωση, ανθρωπονού και Νόησης, Νόησης και Ψυχής δεν είναι εύκολη στον οποιονδήποτε συνάνθρωπο. Χρειάζεται μία προετοιμασία. Μία έφεση. Μία απόφαση για το μεγάλο τόλμημα της εύρεσης ΤΗΣ ΑΙΤΙΑΣ. Αφού πια προετοιμασθεί ο Νους για την στροφή του, τότε πετυχαίνει την πρωτοσύνδεση του με την Νόηση και ύστερα μαζί της, ταυτίζεται με την πνευματοψυχή, που ενθουσιασμένη, παρέχει την φιλοξενία της στο Νου και του αποκαλύπτει λίγα απ' όσα ξέρει για την αληθινή προέλευση ΤΩΝ ΚΟΣΜΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΟΝΤΩΝ.
Έτσι μας παραδίδεται η ανθρώπινη και Θεία συμφωνία. Για να μπορέσεις όμως να μπεις σ' αυτό το μονοπάτι, πρέπει να στραφείς προς τα μέσα σου. Είναι ανάγκη να εγκαταλείψεις την έρευνα του έξω. Οι προσωκρατικοί επέμεναν να βρουν το αίτιο στην γύρω φύση. Ο Πλάτωνας πρώτος συστηματικά καθώρισε το δρόμο προς τα μέσα. Αυτή είναι και η αληθινή οδός. «Εγώ είμαι το φως του κόσμου. Ο ακολουθών εμέ κι' αν αποθάνει ζήσετε...». Η ενδοσκόπηση προς τα έσω φέρνει το Νου στο δρόμο της Αλήθειας. Η εξωστρέφεια φέρνει την πτώση και της λογικής την περιπέτεια μέσα στον ίδιο της Λαβύρινθο.
Για να στραφείς προς τα εκεί, στα ψυχικοπνευματικά σου σύνορα, χρειάζεται μία προετοιμασία, που αρχικά ο αρμόδιος λόγος οδηγεί. Αυτός ο λόγος βοηθεί με την εξέταση ανάλογων της Μεταφυσικής θεμάτων, όπως ο Εσωτερισμός προετοιμάζει και που τα θέματα αυτά αποτελούν αλήθειες παραδεδειγμένες, πάνω στο θάνατο και στη ζωή, στην οντολογία και κοσμογονία, στην πλάση και τη διάλυση των Κόσμων και των Όντων, καθώς και τις σαρκούμενες ψυχές μέσα στους κόσμους της μορφής.
Ο κατάλληλος Μεταφυσικός λόγος, η διαλεκτική συζήτηση μας φέρνει κοντά στην παρυφή του λόφου, όπου η Νόηση μας περιμένει για να μας φέρει στα πνευματοψυχικά κράσπεδα. Όμως τον λόγο θα τον βοηθήσει κάποιος κατάλληλος Μεταφυσικός μύθος. Τότε θα φωτιστεί ο δρόμος Νου - Νόησης και θα αντικρυστούν αυτά τα δύο μαζί, με την αναμένουσα ψυχή. Δύο βοηθήματα μαζί, ο λόγος και ο μύθος, θα διανοίξουν τους κλεισμένους δρόμους προς την Νόηση και την ψυχή. Ύστερα η επαφή είναι εύκολη.
Τότε ο Νους θα αντικαθρεφτίζει τις Ιδέες. Αυτές υπάρχουν διαφυλαγμένες σε άριστη κατάσταση μέσα στην ψυχή, που αντιφεγγίζονται στην Νόηση, την εξέδρα της ψυχής.
Όταν ο Νους ταυτίζεται με την Νόηση, αρχίζει να παρατηρεί των Ιδεών τα παιχνιδίσματα. Κατάπληκτος τότε βλέπει μία ομορφιά των πνευματικών μορφών, που δεν υπάρχει στον κόσμο της μορφής. Τα χρώματα, οι συμμετρίες, το φως και οι ακτινοβολίες αυτών των πνευματικών ΙΔΕΩΝ, θέλγουν και γεμίζουν τον εκστασιασμένο Νου, που βλέπει την πραγματικότητα τους. Αυτή η ομορφιά, που είναι της Αιωνιότητας το παρουσίασμα, μεθά τον Νου και προσκολλιέται δυνατά πάνω στο Θείο κάλλος των Μητρών Ιδεών σκέψεων του Πατέρα.
Πάνω στην ανθρωποπνευματική ψυχή, στο είναι του ανθρώπου, στο αιώνιο μέρος του, είναι οι Ιδέες του Πατέρα χαραγμένες και διοχετεύονται στην Νόηση, την εξέδρα της ψυχής. Ο ανθρωπονούς όταν συντονισθεί με την Νόηση, πιάνει τις πνευματικές Ιδέες, τις Σκέψεις του Πατέρα, τις προαιώνιες εκδηλώσεις Του και τότε βλέπει την διαφορά με τις παρόμοιες μορφικές εικόνες. Είναι τόσο λυπημένος και τόσο δυσαρεστημένος, που αποζητάει με μανία να... ξαναϊδεί την ομορφιά αυτή που προ ολίγου αντίκρυσε.
Το δέος καταλαμβάνει τον ανθρωπονού και η αρμονία τον ζαλίζει. Η αληθινή ομορφιά συγκλονίζει τον άνθρωπο και εύκολα καταλαβαίνει πως πάνω από την ομορφιά αυτή, υπάρχει κι' άλλη και άλλη και ίσως άλλη κι' άλλη, που δεν υπάρχει μέτρο σύγκρισης και μέτρο μέτρησης. Μπροστά σ' αυτή την ομορφιά, μπροστά σ' αυτό το κάλλος, σε τούτη την αιώνια αλήθεια, της φύσης τα κατασκευάσματα είναι παιδικές αναπαραστάσεις, πόλεων και εξωτικών κήπων. Τότε ο άνθρωπος καταλαβαίνει την αξία της Αιωνιότητας και με δάκρυα στα μάτια την αποζητά, βλέποντας τα πενιχρά και ανάξια λόγου ομοιώματα της δόλιας μορφής - ύλης.
Το πρότυπο που παριστάνει η Ιδέα, είναι κάτι το ασύλληπτο από τον ανθρωπονού. Είναι η τελειότητα που μόνο με την φωτεινότητα προβάλλει και μόνον με το πνεύμα τονίζεται και χαρακτηρίζεται. Γι' αυτό ο ανθρωπονούς για να συλλάβει τις δονήσεις των Ιδεών, πρέπει πρώτα να μεταλλαχθεί με λόγο κατάλληλο και καταλληλότατο μύθο. Πρέπει ο Νους να κόψει επαφή με τις αισθήσεις του και ιδιαίτερα ν' αποκοπεί από τις σκέψεις του.
Τότε θα μπει στις υπερούσιες δονήσεις της Νόησης και της ψυχής και τότε μόνον θα αισθανθεί, θα ιδεί με τα άλλα μάτια του τα εσωτερικά, την πρώτη πνευματοεικόνα μίας οποιασδήποτε Ιδέας. Να το πρωτότυπο της μορφικής παράστασης του οποιοδήποτε μορφοπαρουσιάσματος. Η αρμονία της πνευματοπαράστασης του, γεμίζει τον Νου τόσο πολύ, που τον εκθαμβώνει. Ο ανθρωπονούς έχει πια μεταλλαγεί και δεν εννοεί ν' αφήσει τον εκθάμβωμα του, την τέρψη της αντίληψης του αληθινού ωραίου. Αυτή η ώρα της χαράς και της υπεραισθησιακής απόλαυσης, είναι δώρο στις μεγάλες θελήσεις, που αποφασίζουν μία στιγμή να κοινωνήσουν από τα Άχραντα μυστήρια του Πατέρα.
Καμιά άλλη απόλαυση στον άνθρωπο δεν υπάρχει, από την επαφή του με την Ιδέα Μήτρα στο ψυχικό σημείο. Ο Νους πια καταπλήσσεται και εκθαμβωμένος παραμένει ενωμένος με την ομορφιά της Πνευματοεικόνας που αντίκρυσε. Η ώρα της υπερβατικής Αλήθειας είναι Άγια και Ιερή και μάλιστα τυπώνεται στο αρχείο του ανθρώπου με πύρινα στοιχεία. Η μνήμη όσο κι' αν δυσκολεύεται αποτυπώνει και καταγράφει, όχι πια την εικόνα, αλλά την εντύπωση που προκάλεσε στον Νου.
Ο Νους γυρεύει να αποτυπωθεί μέσα στην μνήμη του και τη συνείδηση του η τελειότητα με την αιωνιότητα της, που είναι ακατόρθωτο. Λίγες αναμνήσεις θα παραμείνουν και μ' αυτές θα παραμένει ο ανθρωπονούς εσαεί συνδεδεμένος με την Τελειότητα. Να οι μυστικιστές τι βλέπουν καθώς και οι διαλογιστές. Όταν δει ο ανθρωπονούς σε εξαιρετικές στιγμές το ίχνος μίας αληθινής ΙΔΕΑΣ, δεν αρέσκεται πια να βλέπει τις ομορφιές της φύσης μας. Γιατί η σύγκριση δίχως δυσκολία απορρίπτει και καταδικάζει τη μορφική παράσταση και δεν εννοεί πια αυτός ο φωτισμένος Νους, να ιδεί και να χαρεί τις ψευτοεικόνες της υλικής παράστασης. Ζει μόνον με την προσδοκία της αναμενόμενης επαφής, με την Αιωνιότητα.
Ο Πλάτωνας μας περιγράφει με τον δικό του τρόπο, τον Αιώνιο Κόσμο και μας συμβουλεύει τον τρόπο της αντίκρυσης του. Οι Μήτρες Αιώνιες Ιδέες, είναι τα ακτινοβολήματα του Θεού και μ' αυτά τα ακτινοβολήματα, τρέφονται οι κόσμοι και τα όντα τους. Ταυτόχρονα ο σχηματισμός τους, είναι απόρροια των ακτινοβολημάτων Του. Κάθε ακτινοβολία Του, είναι ταυτόχρονα μία δημιουργία, μία πλάση, μία εκδήλωση Του, μία μόνιμη απήχηση μίας Σκέψης Του. Η πνευματικότητα της, αυτής της σκέψης, δίνει την αιωνιότητα της, αφού καμιά πνευματική δύναμη, ποσότητα, δεν διαλύεται ούτε και χάνεται.
Η αιωνιότητα της Ιδέας είναι αναμφισβήτητη. Μέσα της περιέχει σαν σκέψη του Πατέρα, την Ουσία την πνευματική, που δεν προέρχεται από ουδεμία και καμιά σύνθεση. Σαν ασύνθετη δεν αποσυντίθεται. Σαν πνευματική εκδήλωση Εκείνου, παραμένει στην Αιωνιότητα. Ώστε κάθε πνευματοεκδήλωση, που αποτελεί το πρωτότυπο κάθε ανάτυπου στον κόσμο της μορφής, βασίζεται στην Σκέψη του Θεού και αποτελεί ένα μέρος της Ιδέας Του. Η σειρά η οι σειρές των Σκέψεων Του, παραμένουν εκεί στην εκδήλωση των κόσμων Του και αποτελούν τα πρότυπα, πάνω στα οποία θα εδραιωθούν οι μορφικές παραστάσεις, των κόσμων και των όντων τους.
Η εξακοντιζόμενη Ιδέα του Πατέρα, είναι μέρος μίας τεράστιας Σκέψης. Σ' αυτή την ανυπολόγιστη Σκέψη Του, ευρίσκονται σε απίστευτη λεπτομέρεια οι δημιουργίες και οι μεταλλαγές των κόσμων και των όντων Του. Της κάθε Σκέψης Του η διάρκεια είναι αιώνια, αφού αποτελείται από πνευματική Ουσία, που είναι αυτή η Αιωνιότητα. Σαν αιώνια που είναι η Πνευματική Σκέψη με τις παραστάσεις της, περιέχει μέσα στο σύνολο της την αληθινή τελειότητα. Αρμονία και τελειότητα περιέχουν οι Σκέψεις Του.
Μέσα σ' αυτές τις ακατάλυτες αιώνιες Πνευματοσκέψεις Του, βρίσκονται αναρίθμητες εικόνες σ' όλη τους την λεπτομέρεια. Κάθε εικόνα στην πιο μεγάλη λεπτομερειακή εκδήλωση της, ονομάζεται από τον Θείο Πλάτωνα ΙΔΕΑ. Ιδέα λοιπόν είναι το αθάνατο μέρος μίας επίσης Αθάνατης Σκέψης του Πατέρα. Αυτή η αυτές οι Ιδέες, που αποτελούν την όλη Σκέψη του Δημιουργού τους, είναι τέλειες, αιώνιες, αθάνατες, πνευματοκαμωμένες και... πάνσοφες. Η τελευταία αυτή υπόμνηση, η ιδιότητα της πανσοφίας τους, δείχνει πως η τελειότητα τους είναι αληθινή και πως αποτελούν το ομοούσιον με τον Πατέρα.
Η σύνδεση όλων των Ιδεών με την Πηγή τους γίνεται με την πρωτοδύναμη της Αγάπης, που στη διάσταση μας ονομάζεται ΕΡΩΤΑΣ. Καθώς παρατηρείτε, ο Πλατωνικός έρωτας σημαίνει την αλληλοέλξη των Ιδεών η των πνευματικών σημείων του Πατέρα. Όσο κοντύτερα βρίσκονται οι Ιδέες με την Έδρα του Πατέρα, τόσο η αλληλοέλξη τους είναι μεγαλυτέρα. Όταν πια φτάνουν στης παχύτερης ύλης τις περιοχές, τότε η αλληλοέλξη τους περιορίζεται αρκετά, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν αλληλοέλκονται και δεν συγκοινωνούν.
Μόνον ο Έρωτας η αλληλοέλξη συγκρατεί τις Ιδέες σ' όλη την κατιούσα κλίμακα της Πανδημιουργίας και τις ενώνει σταθερά και μόνιμα μεταξύ τους και διαμοιράζει την Πνευματική Ουσία τους και περιέχει μέσα της την Πανσοφία του Πατέρα. Μ' αυτή την ιδανική Σοφία, σχηματίζεται η τελειότητα κάθε Ιδέας και μ' αυτή αντανακλάται στα προσωρινά της χρονικότητας τα παράγωγα, η αλήθεια, το παν κάθε πραγματικότητας. Έτσι ο Έρωτας γεμίζει την Ιδέα με την Πνευματική Ουσία και φέρνει από την ανεξάντλητη Πηγή του Πατέρα, την Πνευματική Ουσία, που είναι η βάση της αιώνιας ΖΩΗΣ κάθε ΙΔΕΑΣ...
Ύστερα η δόνηση ανάμεσα στις Ιδέες, κάνει κάθε περιοχή να πάλλεται ιδιαίτερα και ξέχωρα από μία άλλη. Έτσι όπου δονείται η περιοχή είναι αποτέλεσμα των ακτινοβολιών ΕΚΕΙΝΟΥ. Η κάθε ακτινοβολία του είναι και μία ΙΔΕΑ. Το σύνολο των ΑΚΤΙΝΟΒΟΛΙΩΝ ΤΟΥ είναι το σύνολο των ΙΔΕΩΝ ΤΟΥ. Όπου Ιδέα, ακτινοβολία και όπου ακτινοβολία, εκεί και μία ΙΔΕΑ. Ότι στον κόσμο της μορφής εκδηλοποιείται, είναι το αποτέλεσμα μίας ακτινοβολούμενης ΙΔΕΑΣ. Όσο η ποιοτική εξέλιξη της μορφής ανέρχεται, τόσο η τελειότητα της πραγματώνεται.
Στο βασίλειο των ορυκτών δείχνει μία πρωτογονικότητα εκτός ολίγων εξαιρέσεων. Μετά στο φυτικό βασίλειο οργιάζει. Στη συνέχεια στο ζωικό βασίλειο παρουσιάζει απίθανες προόδους. Τέλος στο βασίλειο των ελλόγων όντων, αποδεικνύει μία τέλεια πραγμάτωση. Είναι πια ο καιρός της ενσυνείδητης αντίληψης της Τελειότητας. Το όμορφο και το ωραίο, το αγαθό και Θείο, εξετάζεται και αναζητείται. Περίπου η Πλατωνική μέθοδος ακολουθείται και η εντόπιση της τελειότητας με μέσο την Ιδέα βρίσκεται. Το Παν εν Παντί, τότε αναγνωρίζεται.
Ας ανακεφαλαιώσουμε αυτά που είπαμε και ας προσθέσουμε αυτά που αφήσαμε. Ο ανθρωπονούς είναι ξέχωρος και ανεξάρτητος από την ανθρωποπνευματοψυχή. Είναι στραμμένος προς την φύση, στα φαινόμενα και γενόμενα. Όμως παρ' όλα αυτά θέλει να εκφρασθεί, να συνεννοηθεί με τους ομοίους του και πιο πολύ να εξηγήσει τον κόσμο της μορφής.
Ποιός τα έκανε όλα αυτά;
Γιατί ο άνθρωπος πεθαίνει;
Ποιά σχέση έχουν τα μορφικά σχήματα με τον άνθρωπο;
Είναι έρημος και εγκαταλειμμένος ο άνθρωπος;
Τι είναι ο Θεός και τι σχέση έχει με τον άνθρωπο και με τα φυσικοφαινόμενα;
Ο Πλάτωνας αρνείται όλη την προσωκρατική φιλοσοφία - έρευνα. Δεν συμφωνεί μαζί της πως η ΑΙΤΙΑ αυτών που είπαμε βρίσκεται μέσα στην Μάννα φύση. Ούτε φωτιά, ούτε νερό, ούτε αέρας, ούτε γης, ούτε αιθέρας, ούτε ενώσεις τούτων των στοιχείων, ούτε όλα αυτά μαζί μπορούν να είναι η αναζητούμενη ΑΙΤΙΑ. Τότε τι είναι αυτό που κινεί και μορφοποιεί και καταδείχνει και προβάλλει και συντηρεί και μεταλλάσσει όλα αυτά που φαίνονται;
Αφού τα έξω αίτια απορρίπτονται ως χρονοφαινόμενα, τότε ποιά είναι η πραγματική Αιτία που είναι Αιώνια και που συντείνει στην μορφική παράσταση και συντήρηση του κόσμου; Είναι αναντίρρητο το γεγονός, πως καμιά φαινομενική αιτία δεν αποτελεί το πρώτο και το κύριο Αίτιο του Παντός. Έτσι φτάνει στο μονοπάτι της ενδοσκόπησης, αρχίζοντας από τον Νου. Ο Νους πιάνει το λόγο, που τον διχάζει σε ΟΡΘΟ και ΠΛΑΝΟ. Μετά μπαίνει ο μύθος για να διασκεδάσει την ψυχή και να της αναγγείλει πως πάντοτε επιζητεί να έλθει σε κάποια επαφή μαζί της.
Ο Νους χαίρεται γι' αυτά, μα επαναφέρνει το λόγο και προσπαθεί πότε ορθά και πότε πλάνα να δώσει μία διέξοδο στο πρόβλημα του Νου. Ύστερα ο μύθος φτάνει σαν διάλειμμα στο λόγο και καταφέρνει να συνδέσει έστω και για λίγο ψυχή και Νου. Μα όλα αυτά μας δείχνουν την αρχή της εσωστρέφειας του ανθρώπου. Ο Πλάτωνας για πρώτη φορά, στράφηκε προς τα μέσα και... είδε το Φως του Κόσμου. Είδε το ΑΓΑΘΟΝ να πλάθει και να δημιουργεί τον κόσμο...
Ο Πλάτωνας αντιλήφθηκε πως η Αρχή του Κόσμου είναι ο Θεός. Όλα στην πολλαπλότητα τους, προέρχονται από το Θείο Νου. Οι ακτινοβολούμενες Ιδέες, φτάνουν ως την ψυχή τ' ανθρώπου κι' από εκεί ο Νους σαν εκπαιδευτεί, στρέφεται και βλέπει την τελειότητα της Θεότητας. Αυτό γίνεται όσο μπορεί ο κάθε νους. Άλλος δεν ικανοποιείται με της λογικής τα συμπεράσματα και κατευθύνεται προς τα έσω. Προς την ίδια την ψυχή αποτεινόμενος ο Νους, βρίσκει τις Ιδέες και από εκεί σαν θέλει και μπορεί, μπορεί να βρει την αληθινή πηγή των Αγίων ΙΔΕΩΝ.
Ο λόγος με την συνείδηση δεν επαρκεί να γαληνεύει την ψύχη, ιδίως αν είναι πλάνος. Ο ορθός λόγος συγκινεί την ίδια την ψυχή. Ο μύθος αποτείνεται σ' αυτή και της παρέχει την ελπίδα, πως χρησιμοποιεί μεθόδους για να ανοίξει δρόμο προς την Αιωνιότητα, όπου το καταφύγιο της. Γιατί αντιστρατεύεται τη λογική και ανοίγει παραθύρια για να κοιτάξει η συνείδηση τις ατελείωτες περιοχές της Αιωνιότητας, έστω και συννεφοσκεπασμένες. Έτσι η ψυχή αισθάνεται γαλήνη που ένα είδος - μέρος του λόγου, ασχολείται με την ουσία των πραγμάτων και προσπαθεί σαν μύθος η μέρος του γλωσσικού λόγου, να εναρμονίσει τα εμπράγματα με τα πνευματοπράγματα.
Η ουσία των φυσικών πραγμάτων η η συνεκτική δύναμη η η πλαστουργική δυναμοενέργεια, είναι μία έμπρακτη παράσταση της παρουσίας παντού και πάντοτε της Πνευματικότητας, που με την δραστηριοποίηση της μέσα στη φύση - ύλη, μορφοποιεί αυτά που μέσα της κατέχει εξ' απαρχής. Ο ανθρωπονούς με τις αισθήσεις του αντιλαμβάνεται την εξωτερική πλευρά της μορφής και δεν μπορεί να πιάσει την εσωτερική πυρηνική απόσταση του οποιοδήποτε αντικειμένου.
Η Ιδέα, σαν ακτινοβολημένη ακτίνα - σκέψη - εικόνα ολοκληρωμένη, αποτυπώνει στη φύση - ύλη όπως αυτή υπάρχει - νιώθει - εκκρίνει. Το αποτυπούμενο διαφέρει του πρωτοτύπου του, ανάλογα με την ποιότητα της ύλης που αποτυπώνεται και με τις δυνατότητες που έχει ο Νους με τις αισθήσεις του να... παρέχει. Έτσι μία Ιδέα, στον έναν πιάνεται καλύτερα κι' από τον άλλον αποτυπώνεται μικρότερα. Ο ένας νιώθει την περίπου τελειότητα της Εικόνας - Ιδέας, ο άλλος βλέπει την κατά κάποιο τρόπο εικόνα - Ιδέα, που την αποτυπώνει πάνω σε κάποια ύλη σαν έργο του, νομίζοντας πως την... συνέλαβε και την... εμπνεύστηκε...
Ο Πλάτωνας, είδε με τα ψυχικά μάτια την εικόνα και την απόλαυσε. Την έπιασε σχεδόν ολοκληρωμένη με το σύστημα του, το στοχασμό του και την απέδωσε σωστή κι' αληθινή. Μετέφερε στον κόσμο της μορφής, στον κόσμο μας τον Αιώνιο Πνευματικό Αληθινό Κόσμο, που είναι καμωμένος με την Τελειότητα του Θείου Νου και κοσμείται με την Ομορφιά Του και τη ΣΟΦΙΑ ΤΟΥ, Αρχές που περιβάλλονται με την Αγάπη.
Αθήνα 30/5/88
Ν. Α. ΜΑΡΓΙΩΡΗΣ

Τρίτη 1 Μαρτίου 2011

Περί αδερφής ψυχής, απόσπασμα από τον Ντενωφ

Για κάθε άνθρωπο υπάρχει η αδελφή ψυχή.

η στιγμή που ο άνθρωπος βγήκε σαν φλόγα απ΄ τον κόλπο του Δημιουργού, ήταν δύο σε ένα,

κι αυτά τα δύο μέρη συμπληρώνονταν τέλεια,
το καθένα ήταν το τέλειο μισό του άλλου.

Αυτά τα δύο μισά τώρα είναι χωρισμένα,
πήρε το καθένα διαφορετική κατεύθυνση κι αναπτύσσονται ξεχωριστά.

Αν μπορούν ν΄ αναγνωρίσουν το ένα το άλλο στην πορεία της εξέλιξης τους,
είναι γιατί το καθένα έχει μέσα στο βάθος του είναι του, την εικόνα του άλλου,
το καθένα σημάδεψε το άλλο με τη σφραγίδα του.

Κάθε άνθρωπος έχει έτσι την εικόνα της αδελφής ψυχής του μέσα του.

Αυτή η εικόνα είναι πολύ ασαφής αλλά υπάρχει.

Γι αυτό ο καθένας έρχεται πάνω στη γη μ΄ αυτήν την αμυδρή ελπίδα ότι θα συναντήσει κάπου μια ψυχή
που θα του δώσει ότι έχει ανάγκη
και που ανάμεσα τους θα υπάρχει μια απερίγραπτη αρμονία και τέλεια συγχώνευση.
Αυτό το ξέρετε γιατί ποτέ δεν πάψατε να πιστεύετε ότι θα την συναντήσετε αυτή την πολυαγαπημένη ψυχή
που το πρόσωπο της το ξέρετε.
Την εικόνα της την φέρνετε μέσα σας αλλά είναι χωμένη τόσο βαθιά
που δεν καταφέρνετε να την δείτε καθαρά.
Μερικές φορές βλέπετε κάποιον στο δρόμο και λέτε: «Νάτην, αυτή είναι!»
Σαν να γινόταν ξαφνικά μια συγχώνευση ανάμεσα σ΄ αυτό το πρόσωπο και στην εικόνα που έχετε μέσα σας.
Εκείνη τη στιγμή, ολόκληρη η ζωή σας έχει αλλάξει και κάνετε τα πάντα για να ξαναβρείτε αυτό το πρόσωπο.
Όταν το συναντήσετε και του μιλήσετε, τα πάντα γίνονται υπέροχα,
κυκλοφορεί μέσα σας η ζωή, προοδεύετε σ΄ όλους τους τομείς.
Όμως μετά από μια περίοδο στενής σχέσης, ανακαλύπτετε - διαπιστώνετε - πως
εκείνο το πρόσωπο δεν είναι αληθινά αυτό που περιμένατε.
Απογοητεύεστε και τ΄ αφήνετε για να ξαναρχίσετε να ψάχνετε.
Για μια δεύτερη φορά νομίζετε πως ξαναβρίσκετε αυτή την αδελφή ψυχή μέσα σ΄ ένα άλλο άτομο,
κι η ίδια χαρά, η ίδια έμπνευση αναβλύζει, αγαπάτε πάλι.
Αλλά να που η ίδια ιστορία επαναλαμβάνεται
και για μια ακόμα φορά διαπιστώνετε - βλέπετε- πως δεν είναι το πρόσωπο που αναζητούσατε.
«Μα τι λοιπόν, θα πείτε, αυτός ο άνθρωπος δεν ήταν η αδελφή ψυχή μου;» Ναι και όχι!
Ήταν το άλλο μισό σας που είχε έρθει από το υπερπέραν να σας επισκεφθεί μέσα από ένα άλλο πρόσωπο!
Γιατί, πολύ συχνά, μόλις το πρώτο μισό ενσαρκώνεται, το άλλο δεν ενσαρκώνεται.
Τι γίνεται λοιπόν όταν έχουμε την αίσθηση ότι συναντάμε την αδελφή ψυχή μας;
Από τον άλλο κόσμο μας σκέφτεται, θέλει το καλό μας, την ευτυχία μας
και χάρη σ΄ αυτό το μυστήριο σύνδεσμο που υπάρχει ανάμεσα σ΄ εκείνη και σ΄ εμάς
νιώθει την εσωτερική μας επιθυμία για μια ανώτερη ζωή, για την ομορφιά.
Μπαίνει λοιπόν μέσα σ΄ ένα άτομο και εμφανίζεται μπροστά μας για λίγο.
Να γιατί π.χ. μια γυναίκα ανακαλύπτει τον πολυαγαπημένο της μέσα σ΄ έναν άντρα:
η αδελφή ψυχή της μπήκε για πολύ λίγο μέσα σ΄ ένα γήινο σπίτι, κάνει νοήματα στην αγαπημένη της,
της στέλνει τον έρωτα της χωρίς ο άντρας να καταλαβαίνει καν ότι είναι κατοικημένος απ΄ αυτήν.
Αλλά γενικά η γυναίκα (ή ο άντρας ανάλογα, γιατί αυτά ισχύουν τα ίδια και για τα δύο φύλα)
έχοντας ανάγκη να κάνει ανταλλαγές φυσικού επιπέδου με τον άνθρωπο που αγάπησε
προκαλεί την αποχώρηση της αδελφής ψυχής που, πολύ λυπημένη, φεύγει.
Φυσικά ο άντρας προσπαθεί να επωφεληθεί απ΄ αυτό το λάθος της γυναίκας που τον πήρε για την αδελφή ψυχή της
κι εκείνη λίγο λίγο συνειδητοποιεί ότι αυτός ο άντρας είναι ένας ψεύτης, ένας κλέφτης,
κι ότι ο πολυαγαπημένος της έχει φύγει.
Ίσως ξανάρθει, αργότερα, μέσα σ΄ ένα άλλον άντρα.
Όμως η ίδια ατυχής εμπειρία μπορεί να γίνεται ξανά και ξανά
μέχρις ότου καταλάβει ο άνθρωπος την ιερή πλευρά της αγάπης.
Τότε τα δύο μισά θα μπορέσουν στ΄ αλήθεια να ξαναβρεθούν:
θ΄ αγαπηθούν, θα ντυθούν μέσα σε ρούχα από φως και θα πλέουν μέσα σε πελάγη ευτυχίας
δίχως να θέλουν να ξεφύγουν πέρα απ΄ αυτές τις υπέροχες, τις αιθέριες σχέσεις,
ξέροντας πως αν το έκαναν θα διασπούσαν τους συνδέσμους που τους ενώνουν με το αρχέγονο φως.
Πριν όμως φτάσουν αυτή την κατάσταση, θάχουν περάσει πάρα πολλές άτυχες εμπειρίες που μετά από κάθε μια θα λένε: «Έφαγα, ήπια, είμαι χορτασμένος κι αηδιασμένος, ποτέ δεν βρήκα τη χαρά και την ευτυχία κατέχοντας κάποιον».
Είναι εγκληματικό νάχει κάποιος δοκιμάσει όλες τις γυναίκες του κόσμου
και να μην έχει ποτέ συναντήσει ένα φωτισμό που να διαρκεί.
Αλλά οι άνθρωποι αρκούνται σε τόσο φευγαλέους φωτισμούς.
Δυο αδελφές ψυχές είναι το παν η μια για την άλλη,
κανείς άλλος στον κόσμο δεν μπορεί να τους φέρει την ίδια πληρότητα.
Άρα, όλοι οι άνθρωποι που συναντήσατε απ΄ την αρχή των πολλαπλών ενσαρκώσεών σας,
όλοι οι άνδρες ή οι γυναίκες που είχατε,
όλοι οι εραστές ή οι ερωμένες, σας άφησαν γιατί δεν ήσαν για σάς.
Ίσως να βρεθήκατε μαζί για μια στιγμή αλλά σαν κατσαρόλα με καπάκι που δεν ταιριάζουν.
Ενώ δυο ψυχές που ο Θεός έφτιαξε μαζί, είναι απόλυτα φτιαγμένες η μια για την άλλη,
τίποτα δεν μπορεί να τις χωρίσει και δεν φοβούνται καθόλου πως θα χωρίσουν.
Ενώ σ΄ ένα ζευγάρι ο ένας ή ο άλλος φοβάται πως μπορεί κάποιος τρίτος να γοητεύσει τον σύντροφο του
(και πράγματι, τίποτα δεν μπορεί να εμποδίσει κάτι τέτοιο)
κι αυτό γιατί αυτός ο σύντροφος δεν είναι ο αληθινός πολυαγαπημένος,
δεν είναι η αδελφή ψυχή.
Μια γυναίκα αγαπάει έναν άντρα αλλά αυτός φεύγει με μιαν άλλη,
ένας άντρας αγαπάει μια γυναίκα αλλά αυτή τον εγκαταλείπει...
Όμως, οι αδελφές ψυχές αναγνωρίζουν η μια την άλλη μ΄ απόλυτη σιγουριά και δεν μπορούν να χωρίσουν.
Ο άνθρωπος συναντά την αδελφή ψυχή του δώδεκα φορές στη διάρκεια των γήινων ενσαρκώσεων του.
Αλλά, αυτό που πιο συχνά συμβαίνει, αυτή η συνάντηση προκαλεί το θάνατο
γιατί οι συνθήκες της ύπαρξης αντιτίθενται στην πραγμάτωση μιας αγάπης τόσο τέλειας, τόσο απόλυτης.
Το έργο του Σαίξπηρ, Ρωμαίος και Ιουλιέττα, αφορά αυτό ακριβώς το θέμα, της συνάντησης δύο αδελφών ψυχών.
Θάρθει μια μέρα όπου οι αδελφές ψυχές θα φέρνουν στον κόσμο παιδιά
αλλά η μέθοδος τους θάναι πολύ διαφορετική από τη σημερινή:
θα τυλίγονται με φως θα προβάλλουν την αγάπη τους η μια στην άλλη
και από μια τέτοια ατμόσφαιρα θα γεννιούνται ρεύματα δυνάμεων που θα τις τυλίγουν και τις δυο μαζί.
Αυτό που θα προβάλλει τότε ο άντρας στη γυναίκα,
εκείνη θα το απορροφά μέσα στη πιο μεγάλη αγνότητα κι εκείνη τη στιγμή,
αυτή η διεργασία θάχει ήδη προσελκύσει την παρουσία ενός άλλου όντος, του μελλοντικού τους παιδιού.
Φυσικά αυτό το παιδί θα βρίσκεται σε τέλεια αρμονία με τον πατέρα και τη μητέρα.
Τη στιγμή που θα εμφανίζεται το πνεύμα που πρέπει νάναι το παιδί τους,
μέσα στο ηλιακό πλέγμα της γυναίκας θα προβάλλεται ένα ρευστό που θα το περιτυλίγει
και λίγες στιγμές αργότερα, το παιδί θα εμφανίζεται εμπρός στους γονείς τους,
όμοιο μ΄ εκείνους.
Φυσικά, σήμερα, οι άνθρωποι δεν έχουν ακόμα τη δυνατότητα να γεννήσουν παιδιά μ΄ αυτόν τον τρόπο
αλλά τούτο είναι ένα φαινόμενο που ήδη γίνεται σε πνευματιστικές συνεδριάσεις.
Όταν το διάμεσο βρίσκεται σε έκσταση οι διορατικοί βλέπουν να βγαίνει απ΄ το ηλιακό του πλέγμα ένα ρευστό,
σα φωτεινό σύννεφο που σχηματίζεται
και λίγο αργότερα δίνει διέξοδο σ΄ ένα πνεύμα που μάλιστα μπορεί και να φωτογραφηθεί.
Όμως, το πνεύμα το ενσαρκωμένο μέσα σ΄ αυτήν την ύλη δεν μπορεί να μείνει ορατό για πολύ
γιατί το διάμεσο την ξανααπορροφά πολύ γρήγορα.
Αλλά στο μέλλον, όταν οι άνθρωποι θα φέρνουν παιδιά στον κόσμο μ΄ αυτόν τον τρόπο,
η ύλη δεν θάναι δανικιά, όπως στην περίπτωση των πνευματιστικών συνεδριάσεων,
αλλά οριστικά δοσμένη.
Ασφαλώς, για να γίνει αυτό εφικτό μια μέρα,
πρέπει οι άνθρωποι να δουλέψουν μέχρι να φτάσουν την απόλυτη αγνότητα.
Ο τρόπος με τον οποίο σήμερα φτιάχνουν τα παιδιά τους είναι ζωώδης.
Γιατί τον εφαρμόζουν στα κρυφά, με σβηστά φώτα;
Γιατί έχουν την αίσθηση ότι δεν είναι αντάξιοι να είναι Παιδιά του Θεού.
Ο Θεός δεν είναι τόσο σκληρός, ούτε τσιγκούνης για να μην έχει βάλει στη διάθεση τους μιαν άλλη μέθοδο,
αλλά εκείνοι έχασαν το μυστικό γιατί κατέβηκαν πολύ χαμηλά, κάτω στην ύλη.
Τώρα, δείτε, μην με παρερμηνεύετε:
όχι επειδή μάθατε ότι ο σύντροφος σας σίγουρα δεν είναι η αδελφή ψυχή σας
να νομίσετε πως πρέπει να τον ξεφορτωθείτε.
Αντίθετα, πρέπει να σκεφτείτε ότι είσαστε σαν τους συνεταίρους που πρέπει να δουλέψουν μαζί
και ότι είναι απαραίτητο να ζείτε αρμονικά μέχρι την ημέρα που θα πρέπει να χωρίσετε.
Απόσπασμα από την διδασκαλία του Πέταρ Ντενώφ